«Όσοι τη δόξα αληθινά αγαπάνε,
Ποτέ τους δε γνοιαστήκανε να μάθουν
Ποιος ήταν νικητής στις Θερμοπύλες:
Ο Ξέρξης ή ο πιστός δούλος του Υδάρνης.
Γιατί το νιώθουν πως στις Θερμοπύλες,
Όταν Λεωνίδες τα στενά κρατάνε
Για την τιμή που ξέρουν να πεθαίνουν,
Το νικημένο η δόξα στεφανώνει»
Λ. ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ – ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
Για περισσότερα από 20 χρόνια, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με συνέπεια τιμά κάθε έτος την μεγάλη θυσία των Θερμοπυλών, τιμά την απαράμιλλη πολεμική αρετή των Ελλήνων, τιμά εκείνους που ξεπέρασαν τον θάνατο και ενώθηκαν για πάντα με την αιωνιότητα, χύνοντας το αίμα τους για την Ελευθερία της Πατρίδος.
Εκεί, κάτω από το Άγαλμα του Λεωνίδα, στον καθαγιασμένο αυτό τόπο της θυσίας των 300 Λακεδαιμονίων και των 700 Θεσπιαίων, είμαστε κάθε χρόνο παρόντες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ήμασταν λίγοι, πολύ λίγοι, λιγότεροι ακόμη και από 300, αλλά ήμασταν εκεί για να δείξουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, οι οποίοι δεν ξεχνούν, για τους οποίους οι 25 αιώνες είναι μια στιγμή μέσα στον ιστορικό χρόνο, ήμασταν εκεί για να τιμήσουμε την θυσία, να τιμήσουμε τους Ήρωες σε μια εποχή θολή, σε μια εποχή αρρωστημένη όπου Λεωνίδες δεν υπάρχουν και κυριαρχούν παντού στο ψευτορωμαΐκο οι Εφιάλτες και οι Μηδίσαντες.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Τιμώντας τον Λεωνίδα και τους γενναίους του, τον Δημόφιλο και τους Θεσπιείς δεν πράττουμε τίποτε άλλο παρά το καθήκον μας, δεν έχουμε σκοπό παρά να δείξουμε στους προσκυνημένους του ψευτορωμαίικου ότι η Ελλάδα, η Ελλάδα της Σαλαμίνας, των Θερμοπυλών, της Πύλης του Ρωμανού, του Αφιόν Καραχισάρ, του Μεσολογγίου, η Ελλάδα της Πίνδου και του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, είναι ακόμα ζωντανή! Όχι, δεν θεωρούμε εαυτούς αντάξιους εκείνων των μεγάλων, των αξεπέραστων, των μοναδικών Ηρώων. Απλά, σαν ταπεινοί προσκυνητές τους τιμούμε ανάβοντας δάδες που συμβολίζουν την αιώνια Ελληνική ψυχή, ανάβοντας ένα κουκί λιβάνι στην Μνήμη των μεγάλων πατέρων, που κάποτε προσμένουν η Ελλάδα να αναστηθεί, να ξαναγίνει αντάξια του μύθου και της παλαιάς δόξης.
Δεν είναι η μοναδική τελετή τιμής των μεγάλων στιγμών, των χρυσών σελίδων της Ελληνικής Ιστορίας, που τιμά εδώ και δεκαετίες η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Η λατρεία των προγόνων είναι για εμάς μια Πίστη χαλύβδινη κι έτσι θεωρούμε χρέος μας ιερό το να τιμούμε τους γενναίους υπερασπιστές του Γένους, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι για την Ελληνική αυτοκρατορία στα 1453 και τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Έλληνα κοσμοκράτορα και τέλος τους τελευταίους μεγάλους νεκρούς που ζήσαμε στις ημέρες μας να πεθαίνουν για την Ελλάδα. Τους Αξιωματικούς των Ιμίων, τον Σολωμό Σολωμού, τον Τάσο Ισαάκ. Τους τιμούμε ζώντας μέσα σε μια κοινωνία, η οποία έχει καταληφθεί απόλυτα από ιστορική αφασία και όχι μόνον. Πολλές φορές από «καθηγητάδες» της συμφοράς εν ονόματι του «προοδευτισμού» ακούμε και διαβάζουμε λόγια βέβηλα για τους μεγάλους της Εθνικής μας Μνήμης! Κάποιοι μας είπαν γραφικούς, μας λένε και σήμερα, δεν μας νοιάζει.
Εμείς, τιμούμε αυτούς τους μεγάλους με πλήρη επίγνωση ότι ζούμε σε μια μικρή εποχή, ότι ζούμε στην Ελλάδα της παρακμής, στο ψευτορωμαίικο.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Μάχες πολλές έδωσε το Έθνος μας στην Ιστορική του διαδρομή και στον καιρό της αρχαίας δόξης και στα χίλια χρόνια της κραταιάς Ελληνικής Αυτοκρατορίας και στα νεώτερα χρόνια. Μία όμως απέμεινε ξεχωριστή απ’ όλες τις άλλες και αυτή η μάχη δεν ήταν «νικηφόρα»… Ήταν μια μάχη όπου οι υπερασπιστές του Γένους, οι υπέρμαχοι του Ελληνισμού έπεσαν μέχρις ενός και όμως αυτή η μάχη δοξάζεται από όλους τους λαούς του κόσμου σαν η πλέον ηρωϊκή στιγμή της παγκόσμιας Ιστορίας!
Ήταν μια μάχη μοναδική με βέβαιο τον θάνατο. Ήταν μια θυσία απαράμιλλη με πρωταγωνιστές κάποιους, οι οποίοι ξεπέρασαν κάθε ανθρώπινο ένστικτο επιβιώσεως και υψώθηκαν στα ουράνια στην αιωνιότητα, όντας ακόμα ζωντανοί!
Όταν πλησίασε ο Ξέρξης στις Θερμοπύλες με την ατέλειωτη στρατιά του (για περισσότερα από δύο εκατομμύρια στράτευμα γράφει ο Ηρόδοτος) και πληροφορήθηκε ότι λίγες χιλιάδες Ελλήνων τον περιμένουν στις Θερμοπύλες δεν πίστεψε τα λόγια των κηρύκων. Έτσι έστειλε ιππείς από το στράτευμά του για να διαπιστώσουν εάν είναι αλήθεια τα όσα του είπαν. Αυτοί πλησιάζοντας στις Θερμοπύλες είδαν τους Λακεδαιμόνιους έξω από το τείχος των Φωκέων να λούονται «καρηκομόωντες», να γίνονται ωραίοι για την μάχη, για τον θάνατο, για την υπέρτατη θυσία! Και πάλι όμως ο Ξέρξης δεν πίστεψε ότι θα παραμείνουν να δώσουν μάχη και κάλεσε τον Δημάρατο, πρώην βασιλέα της Σπάρτης, και τον ερώτησε εάν πράγματι θα πολεμήσουν εναντίον του και αυτός του είπε πως ναι. Όμως και πάλι δεν πίστεψε και περίμενε πέντε ολόκληρες ημέρες να απομακρυνθούν οι λίγες χιλιάδες των Ελλήνων για να περάσει από το στενό των Θερμοπυλών! Όμως, μάταια περίμενε και για τρεις ολόκληρες ημέρες λίγες χιλιάδες εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων στάθηκαν υπερασπιστές της Ελληνικής τιμής μέχρι να τους λυγίσει η μάζα της Ανατολής και η προδοσία… Ας διαβάσουμε όμως κάποιες από τις μεγάλες στιγμές εκείνης της αιώνιας μάχης, της μάχης των αιώνων όπως μας μαρτυρεί στο έργο του ο Πλούταρχος:
«5. Όταν έφτασε στις Θερμοπύλες(ο Λεωνίδας), είπε προς τους συστρατιώτες του: «Λένε πως, μόλις ο βάρβαρος πλησιάσει, εμείς να χρονοτριβούμε. Δεν μπορούμε πια παρά ή να σκοτώσουμε τους βαρβάρους ή να πεθάνουμε οι ίδιοι».
6. Όταν είπε κάποιος: «Από τα βέλη των βαρβάρων δεν μπορείς ούτε τον ήλιο να δεις», απάντησε: «Ευχάριστο θα είναι, επομένως, να τους πολεμήσουμε υπό σκιάν»…
8. Όταν του είπε κάποιος: «Έρχεσαι, Λεωνίδα, με τόσους λίγους να εκτεθείς στον κίνδυνο απέναντι σε τόσους πολλούς;» απήντησε «Αν πιστεύετε πως πρέπει να βασίζομαι στο πλήθος δεν φτάνει ούτε όλη η Ελλάδα, που αποτελεί μικρό τμήμα του πλήθους εκείνων. Αν όμως (πρέπει να βασίζομαι) στην ανδρεία του καθενός, και ο αριθμός τούτος είναι αρκετός»…
«11. Πάλιν Δε του Ξέρξου γράψαντος «πέμψον τα όπλα», αντέγραψε «μολών λαβέ». «11. Όταν πάλι ο Ξέρξης του έγραψε: «Στείλε τα όπλα σου», απάντησε γραπτώς: «Έλα να τα πάρεις»…»
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΛΑΚΩΝΙΚΑ
ΟΙ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
Για περισσότερα από 20 χρόνια η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ διοργανώνει αυτήν την τελετή τιμής και μνήμης για τους μεγάλους νεκρούς των Θερμοπυλών, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και ένα μεγάλο και αιώνιο ΑΝΑΘΕΜΑ για τους Εφιάλτες και τους Μηδίσαντες κάθε εποχής. Γιατί ποτέ δεν έλειψαν, δυστυχώς, οι προδότες από αυτή τη χώρα, αυτοί οι οποίοι από δειλία και για λόγους δήθεν σωφροσύνης («για να σωθεί η Ελλάδα…») δεν έκαναν το καθήκον τους, το αιώνιο καθήκον να μη δώσουν «γην και ύδωρ» στον ξένο αφέντη!
Η τιμή αυτή σήμερα στην εποχή του μνημονίου στην εποχή της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, στην εποχή του εθνομηδενισμού και της ιστορικής αφασίας αποκτά μεγαλύτερη σημασία σαν έκφραση αντίστασης μέχρι τέλους στα αντεθνικά τους σχέδια.
Αγαπούσαν την ζωή και οι γενναίοι, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους στις Θερμοπύλες, όμως δεν την λογάριασαν μπροστά στην τιμή της Πατρίδος, μπροστά στο ιδανικό της εθνικής ελευθερίας, ούτε και σκέφθηκαν με τρόπο λογιστικό, υπολογίζοντας ελλείμματα, επιτόκια και άλλα πολλά και ταπεινά, τα οποία σήμερα κυριαρχούν στην εθνική ζωή.
Οι γενναίοι των Θερμοπυλών ήταν «οι νικημένοι νικητές, που η δόξα στεφανώνει» γιατί πέρα απ’ ό,τι συμβαίνει τελικά στο πεδίο της μάχης, σημασία έχει η Πίστη στην Τιμή!
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/septembrios-2013-stis-thermopules-arthro-tou-n.g.-michaloliakou#.Ujb868bIbSI#ixzz2f3jy3OWs