ΛΕΩΝΙΔΑΣ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Απευθείας απόγονος του Ηρακλή, ως όριζε ο Απαράβατος Νόμος της Λακεδαίμονας για την Καταγωγή των Βασιλέων της. Ο Έλληνας Ήρωας, Ιχνηλάτης Τρανών Προγόνων.
Ο Λεωνίδας όταν αποφάσισε να πολεμήσει τους αλλόφυλους εισβολείς στις Θερμοπύλες, στη Σπάρτη εορτάζονταν τα Κάρνεια. Εορτή μεγάλη για τα Δωρικά Φύλλα που συνδέονταν με την επιστροφή τους στη Νήσο του Πέλοπα μιας και ως Απογόνους του Μεγάλου Ήρωα τους καταδίωξε και έδιωξε βασιλιάς με μεγάλη εξουσία, ο Ευρυσθέας. Εορτή μεγάλη προς τιμή του Απόλλωνος. Οι χρησμοί από το Μαντείο των Δελφών, φανέρωναν στο Λεωνίδα πως έπρεπε για να σωθεί η Σπάρτη, να θυσιαστεί και να θανατωθεί από τους Βάρβαρους. Ο Λεωνίδας όμως, αντιλαμβάνεται πως η Σωτηρία της Σπάρτης είναι ταυτόσημη με την Ελευθερία της Ελλάδος.
Αναχωρεί με τη φρουρά του που αποτελούσαν 300 Σπαρτιάτες στρατιώτες. Οι Θερμοπύλες ήσαν επιλογή άριστα στρατηγικά. Εξασφάλιζε πλήθος πλεονεκτημάτων. Στο πεδίο της σύγκρουσης, τα στενά, αναιρούσαν την αριθμητική ισχύ και παράλληλα απέτρεπαν το ενδεχόμενο κυκλωτικής κίνησης από τις υπέρτερες αριθμητικές δυνάμεις του εχθρού. Αν οι Πέρσες κατόρθωσαν τελικά να περικυκλώσουν τους Έλληνες, τούτο συνέβη γιατί ο Εφιάλτης πρόδωσε και φανέρωσε τη μυστική οδό που οδηγούσε στα νώτα της Φάλαγγας. Όμως, η τοποθεσία, παρείχε το πλεονέκτημα στο Λεωνίδα, να πετύχει τον αντικειμενικό του σκοπό: τη σωτηρία δηλαδή της Ελλάδος. Καθώς, η καθυστέρηση και η σύγκρουση με τα στίφη των υποδεέστερων στρατευμάτων του “Μεγάλου Βασιλιά” με τη Λακεδαιμονική Φάλαγγα θα έδινε θάρρος στους υπόλοιπους Έλληνες. Θα γκρέμιζε το Μύθο του ανίκητου αντιπάλου και θα τους εμψύχωνε για Αντίσταση. Σε αντίθετη περίπτωση, υπήρχε ο κίνδυνος να λιποψυχήσουν και να υποταχθούν αμαχητί το σύνολο των ελληνικών πόλεων μαζί τους και η Αθήνα και η Θήβα.
Οι Έφοροι, όταν πληροφορήθηκαν από τον ίδιο το Λεωνίδα για το σχέδιο ρώτησαν γιατί παίρνει μαζί του τόσους λίγους. Ο Λεωνίδας τους απάντησε πως: “ούτως αριθμός αρκετός” και πως για εκεί που βαδίζουν, υπονοώντας το Θάνατο, δε χρειάζονταν περισσότεροι. Ήθελε δηλαδή ο Λεωνίδας, η Φάλαγγα της Σπάρτης, να μη χάσει μεγάλο αριθμό Οπλιτών. Ενέργεια που αποδεικνύει και την Περιφρόνησή του για το Θάνατο καθώς υπό το Φόβο, θα μπορούσε να αποζητήσει περισσότερους στρατιώτες.
Ο Λεωνίδας, σαν πήρε από τα χέρια της γυναίκας του, το τρομερό “όπλο” της Λακεδαίμονας με το χαραγμένο “Λ” επάνω της, άκουσε από τα χείλη της για τελευταία φορά τη φωνή της γυναίκας του:
“Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ”
Δηλαδή ή μ’ αυτήν ή πάνω σ’ αυτή. Και με τη φράση αυτή, ήθελαν οι Σπαρτιάτες να δηλώσουν πως από τη στιγμή που έχει αποφασιστεί να πολεμήσουν ή θα γυρίσουν ζωντανοί και νικητές κρατώντας την ασπίδα τους ή θα πεθάνουν και θα τους μεταφέρουν πάνω στην ασπίδα τους, έχοντας κερδίσει τη μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να απολαύσει ο Σπαρτιάτης άνδρας: στον τάφο του, να αναγράφεται το όνομα του και η γενιά του. Για το Σπαρτιάτη, δεν νοούνταν να γίνει “ρίψασπις”. Να εγκαταλείψει τους συμπολεμιστές τους πετώντας την ασπίδα του στο πεδίο της μάχης, να γυρίσει τα νώτα στον εχθρό για να γλυτώσει τη ζωή του. Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ σημαίνει: ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ, όπως γνήσιοι Απόγονοι των Σπαρτιατών, οι Μανιάτες αναφωνούσαν καθώς πολεμούσαν τα αναρίθμητα πάλι στίφη Βαρβάρων αιώνες αργότερα.
Κριτήριο επιλογής των Ομοίων που σχημάτισαν τη Φρουρά του Βασιλιά Λεωνίδα ήταν: η μαχητικότητα, η στρατιωτική πειθαρχία και αν είχαν προσφέρει αρσενικό απόγονο στη Σιδερένια Πολιτεία. Τούτους τους λίγους μα ξεχωριστούς άνδρες, νόμιζε ο υβριστής Ξέρξης πως οι οπλισμένοι του δούλοι, οι χιλιάδες χιλιάδων θα αρκούσαν για να αφοπλίσουν και θα τους οδηγήσουν μπροστά του για να τον προσκυνήσουν. Όμως, τα μαστίγια των υποτακτικών του με τις χρυσές αλυσίδες, δεν αρκούσαν για να δώσουν τη δύναμη που χρειαζόταν στα βάρβαρα έθνη να διασπάσουν τις σιδερόφρακτες Ελληνικές Φάλαγγες.
Γιατί σιμά στο Βασιλιά της Σπάρτης, έστεκαν και άλλοι, έστω και λιγοστοί, θαρραλέοι Έλληνες με ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους οι 700 Θεσπιείς και ο Μάντης Μεγιστίας. Θα πολεμήσουν δίπλα στο Λεωνίδα μέχρι το τέλος. Και θαρρείς πως η Απόκοσμη Μορφή του Μάντη που ορμηνεύει τον οιωνό της επερχόμενης καταστροφής στο Βασιλιά, να ‘ναι εικόνα από τα Έπη του Ομήρου. Τότε, που ο Μάντης-Πολεμιστής προειδοποιεί στο μαχόμενο Βασιλιά, πως ο όφις που γλύτωσε από τα κοφτερά νύχια του Αετού που πετούσε πάνω από το πλευρό τους, δεν είναι καλό σημάδι. Και η φωνή του Υπερασπιστή, βρόντηξε και τα λόγια σκορπίστηκαν από τον άνεμο στον Άπειρο Χρόνο των Αιώνων και αντηχούν από τα χείλη του Λεωνίδα κάθε φορά που οι Αγωνιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ τιμούν τη Μνήμη του υπό τη Σκιά του Τρομερού Ανδριάντα του:
ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ
ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΣ
Ο Λεωνίδας δεν παραδίδει τα όπλα. Δε λογαριάζει τους μυριάδες βαρβάρους μονάχα τους απαντά με το χαρακτηριστικό δηκτικό λακωνικό ύφος:
Και ο Μεγάλος Ήρωας μαζί με τους λίγους Συντρόφους και Στρατιώτες του, σταματά την πλημμυρίδα των υποταγμένων στον Προαιώνιο Εχθρό. Τα Έθνη της Ασίας και της Αφρικής, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος στους Έλληνες. Αντί για χρυσό που πλήρωναν στον Πέρση, τώρα παραδίδουν τις ζωές τους. Αντικρίζουν τελευταία φορά στη ζωή τους αιχμές από τα Ελληνικά Δόρατα και Περικεφαλαίες που δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Ελληνικής Νεμέσεως για την Ύβρι τους να πατήσουν την Ιερή Ελληνική Γη. Οι μάχες είναι σκληρές. Γεμάτες αίμα. Φρικτές. Η μάζα των Βαρβάρων δεν αρκεί για να δαμάσει όμως την Ελληνική Πολεμική Αρετή και Υπεροχή.
Και ο Λεωνίδας θυσιάζεται για να σωθεί η Ελλάς. Και ο Ασεβής και θρασύδειλος Ξέρξης διατάζει τους άνανδρους, ευνούχους δούλους του να φέρουν το άψυχο σώμα του Βασιλιά της Σπάρτης και να το αποκεφαλίσουν μπρος του. Ο Ξέρξης δεν πολεμούσε παρά μονάχα παρακολουθούσε τους δούλους του να σφαγιάζονται από τους Έλληνες και να ποδοπατούνται μεταξύ τους. Αντίθετα, ο Λεωνίδας, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της Φάλαγγας της Λακεδαίμονα και ως σήμαινε το όνομά του, ως Λέοντας πολεμούσε και κομμάτιαζε τους βαρβάρους. Παράλληλα σχεδίαζε την άμυνα των Ελλήνων. Τη σειρά με την οποία θα ρίχνονταν στη μάχη οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις και την τρομερή Αντεπιθέση των Ελλήνων ώστε λέγεται πως έφτασε μέχρι τη σκηνή του Ξέρξη…
Ο αποκεφαλισμός του άψυχου σώματος του Λεωνίδα, είναι τρανή απόδειξη της κατωτερότητας των Βαρβάρων και του ανθελληνικού μένους που πότιζαν το κράτος του “Μεγάλου Βασιλιά” τα καταχθόνια ιερατεία των μάγων του Προαιώνιου εχθρού …
Ο Λεωνίδας γίνεται η Αιχμή του Δόρατος κάθε Σπαρτιάτη στη Μάχη των Πλαταιών που οι Βάρβαροι σφαγιάζονται μέχρι ενός εκτός από μερικές χιλιάδες που ο διοικητής τους αντιλαμβάνεται την έκβαση της μάχης υπέρ των Ελλήνων και φροντίζει να τους φυγαδεύσει. Και τότε, ο Αρχιστράτηγος του Ξέρξη που γκρέμισε και λεηλάτησε τις Οικίες και τα Ιερά των Ελλήνων, ο Μαρδόνιος κείτεται νεκρός μαζί με τους Γενναίους της Ασίας. Ένας Έλληνας πολεμιστής από τα Μέγαρα, ο Λάμπων, δείχνει το Βάρβαρο με τα πολυτελή ενδύματα και λέει στο Βασιλιά της Σπάρτης πώς να η ευκαιρία να πάρουμε εκδίκηση δίκαια για το Λεωνίδα. Τότε, ο Παυσανίας αποδεικνύοντας και με το λόγο και με την πράξη πως ο ακρωτηριασμός των κορμιών και η ατίμωση των νεκρών αντιπάλων που δεν μπορούν πλέον να προβάλλουν αντίσταση είναι ενέργειες που ταιριάζουν σε Βαρβάρους και όχι σε Έλληνες.
Η κακοποίηση του σώματος, δεν μπορεί να προσβάλλει την Ψυχή του Λεωνίδα που γίνηκε Αθάνατη. Ο Λεωνίδας γίνεται Αιχμή του Δόρατος κάθε Νέου Έλληνα που σαν άλλος Σπαρτιάτης Ιχνηλατεί τον Τρανό του Πρόγονο Φυλώντας Θερμοπύλες διά μέσω της Πολεμικής Αρετής και της Θυσίας για τη Σωτηρία της Ελλάδος.