ΗΡΑΚΛΕΙΕΣ ΣΤΗΛΕΣ
Θα ‘χεις σίγουρα ακούσει να αποκαλούν, το στενό θαλάσσιο πέρασμα που οδηγεί στο μεγάλο και μυστήριο Ωκεανό του Ατλαντικού, Στενά του Γιβραλτάρ. Μα, οι αρχαίοι μας, Πρόγονοι, κοσμοκράτορες ως ήσαν, ονομάτιζαν τους δύο πελώριους βράχους που σχηματίζουν τον Πορθμό: Στήλες του Ηρακλή. Ο Μεγάλος Ήρωας της Φυλής, με τα ίδια του τα χέρια, σήκωσε τους πελώριους βράχους και τα έθεσε ως Όριο του Κόσμου.
₪ Ο Μύθος
Ο Ηρακλής, κλήθηκε από το θρασύδειλο Ευρυσθέα, που βασίλευε στις Μυκήνες μα, και στην Ελλάδα ολάκερη, αφού κρατούσε το χρυσό σκήπτρο του Δία. Αναλάμβανε το Δέκατο Άθλο. Έπρεπε να αρπάξει τα κοπάδια της εκλεκτής ράτσας βοδιών του Γηρυόνη και να τα μεταφέρει στην πεδιάδα του Άργους.
Η αρπαγή κοπαδιών στο Μυκηναϊκό Κόσμο ήταν ενέργεια που δεν επέφερε το στίγμα του ληστή. Αντίθετα, περισσότερο στιγμάτιζε και ατίμαζε ως αδύναμο και άνανδρο εκείνο που έχανε το κοπάδι του και δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την περιουσία και την τιμή του. Ειδικά στην περίπτωση που δεν αποζητούσε λύτρα ή αποζημίωση, σημάδι πως δείλιαζε και δήλωνε πλήρη υποταγή. Στην Εποχή του Χαλκού, η αξία κάθε ανταλλαγής οριζόταν έχοντας ως συναλλαγματικό μέσο, την αντίστοιχη αξία τους σε αγελάδες, όπως μαρτυράν και τα Έπη του Ομήρου. Χαρακτηριστικοί και απόδειξη, οι στίχοι όπου περιγράφουν τη σκηνή ανταλλαγής όπλων μεταξύ του γιου του Τυδέα, Διομήδη με το Λύκιο σύμμαχο των Τρώων, Γλαύκο ως ένδειξη φιλίας που είχαν οι οικογένειές τους.
Στην Εποχή του Μύθου, η κυριαρχία επί της Γης και όσα έθρεφε, οριζόταν μέχρι εκεί που έφτανε το Δόρυ του Μαχητή. Αργότερα, στους Ιστορικούς Χρόνους, οι Λακεδαιμόνιοι και ο Μέγας Αλέξανδρος, Απόγονοι του Θρυλικού Ηρακλή το επιβεβαίωσαν και με τους λόγους και με τα έργα τους.
Η αποστολή που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, ο γιος της Αλκμήνης, θεωρούνταν ακατόρθωτη α) λόγω του ότι το κοπάδι φυλασσόταν από τέρατα και β) η απόσταση που θα έπρεπε να διανύσει ο Ηρακλής με τα κοπάδια, ήταν τεράστια και επιπρόσθετα επικίνδυνη καθώς θα γινόταν στόχος πολλών επιδρομών για να αρπάξουν και να καρπωθούν την πλούσια λεία, όπως και έγινε.
Ο Γηρυόνης, ως λέγουν οι αρχαίοι Ποιητές, ήταν γιος του Χρυσάορα και της Κόρης του Ωκεανού, της Καλλιρόης. Από τη μέση του κορμιού του, φύτρωναν τρία σώματα γιγάντων και η δυσμορφία του αυτή ήταν συνάμα και πηγή της δύναμής του στη μάχη. Τα κοπάδια του, φυλάσσονταν από το Γιο του Άρη και της Ερύθειας, τον Ευρυτίωνα. Η Ερύθεια, είχε χαρίσει και το όνομά της στο νησί όπου κατοικούσε ο Γηρυόνης.
Με βάση το γεγονός ότι ο Χρυσάωρ ξεπήδησε από την ένωση του αίματος της Μέδουσας με τα κύματα όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας, ιδρυτής των Μυκηνών και Πρόγονος του Ηρακλή, οι περισσότεροι αρχαίοι ερευνητές, (όπως έχουμε δει και στο Μύθο το σχετικό) θεωρούν πως επρόκειτο για το σύμπλεγμα των νησιών: Μαγιόρκα, Μινόρκα και Ίμπιζα των ισπανικών ακτών. Ίσως γι’ αυτό και οι αρχαίοι ποιητές έπλασαν τρισώματο το Γίγαντα Γηρυόνη.
Ο Ευρυτίωνας, είχε ως ποιμενικό φύλακα, τον τρομερό σκύλο Όρθρο. Ο Όρθρος, ήταν αδερφός του Κέρβερου . Ξεβράστηκαν από την ανόσια ένωση του δολερού Τυφώνα και της φαρμακερής Έχιδνας, που είχαν σκορπίσει στον Κόσμο στρατιές τεράτων. Τα περισσότερα εξολόθρευσε ο Ηρακλής κατά την πραγματοποίηση των Άθλων του. Ο Όρθρος, ήταν δικέφαλος και από κάθε του κεφάλι ξεφύτρωναν επτά κεφαλές δράκων.
Επειδή, η τεχνική της ναυπηγικής δεν είχε προχωρήσει τόσο, η ναυσιπλοΐα γινόταν παράκτια και γι’ αυτό ο Ηρακλής έπρεπε πρώτα να αποβιβαστεί στις ακτές της Βόρειας Αφρικής και από κει να κατευθυνθεί προς το Νησί του Γηρυόνη. Ο γιος του Δία όμως, καθώς πορευόταν στις ζεστές χώρες της Λιβύης, όπως συνολικά αποκαλούσαν τις ακτές της Βόρειας Αφρικής, δυτικά της Αιγύπτου, οι Αρχαίοι Έλληνες, ενοχλήθηκε από τις καυτές ακτίνες του Ήλιου. Θυμωμένος ως ήταν αποφάσισε να βγάλει το τόξο του και να ρίξει τις φαρμακερές του σαΐτες του στον Παντεπόπτη Τιτάνα, όπως και εκείνος του έριχνε τις Ακτίνες του. Τότε, του μίλησε ο Ήλιος ώστε ο Ήρωας, πειθάρχησε και ως επικρότηση της μεταμέλειας και της σωφροσύνης του, ο Ήλιος, του χάρισε την περίφημη “Κούπα”, δηλαδή το σκάφος του με το οποίο οι Ποιητές φαντάζονταν πως διέσχιζε με το περίφημο Άρμα και Ίππους του τον Ωκεανό από τη Δύση ως την Ανατολή της επόμενης ημέρας. Ο Πλούταρχος, όπως αναφέρει στο έργο του “Περί Όσιρος και Ίσιδος” όπου αναλύει τη Θρησκεία και τις Πεποιθήσεις της αρχαίας Αιγύπτου, ανάμεσα στα άλλα πίστευαν πως ο Ηρακλής με το Ρόπαλο του περιπολεί μαζί με τον Ήλιο ώστε να επικρατεί η Τάξη και ο Νόμος στον Κόσμο και πως όπως ο Ήλιος, έτσι και ο Ηρακλής, δρα με σφοδρότητα.
“ΚΑΙ ΤΩ ΜΕΝ ΗΛΙΩ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΑ ΜΥΘΟΛΟΓΟΥΣΙΝ ΕΝΙΔΡΥΜΕΝΟΝ ΣΥΜΠΕΡΙΠΟΛΕΙΝ”
Καθώς διέσχιζε τον πορθμό του καλούμενου Γιβραλτάρ, ο Ωκεανός για να τον πειράξει και να δοκιμάσει το Θάρρος του σήκωσε κύμα. Άρπαξε τότε ο Ήρωας δύο πελώριους βράχους και τους πέταξε στα σπλάχνα του Ωκεανού. Έτσι έθεσε το σημείο από το οποίο δεν έπρεπε να βγαίνουν έξω οι ναυτικοί. Το Πέρας του Κόσμου. Οι Στήλες του Ηρακλή. Έφτασε στο Νησί της Ερύθειας και καλυμμένος από το πέπλο της νύχτας, κρύφτηκε στο όρος: Άβα. Την Αυγή, της επόμενης ημέρας, επιτέθηκε. Εξουδετερώνει αθόρυβα με το Ρόπαλό του, τον Όρθρο και αμέσως μετά τον τρομερό γιο του Άρη που χίμηξε εναντίον του, βγάζοντας ιαχή χιλίων ανδρών ως ο πατέρας του. Ο βοσκός των κοπαδιών του Άδη, ο Μενοίτιος, ξυπνά και ειδοποιεί τον Γηρυόνη για τον εισβολέα. Ο Γίγαντας, αρματώνεται και βαδίζει σίγουρος πως θα τιμωρήσει παραδειγματικά τον παρείσακτο που τόλμησε να αμφισβητήσει τη δύναμή του. Ο Ηρακλής, για να μην τον κομματιάσουν τα χέρια του Γηρυόνη στη σύγκρουση εκ του συστάδην εξαπολύει στο Τέρας τα βέλη του, που είχε ποτίσει τις αιχμές τους, στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, που ήταν κι αυτή γέννημα του Τυφώνα και της Έχιδνας και αμέσως τον θανατώνει.
Από την ιβηρική, ο Ηρακλής καταφτάνει δια ξηράς στην ιταλική χερσόνησο από κει στην εύφορη κοιλάδα του Άργους. Ο όγκος του κοπαδιού, η ομορφιά και η ευσωμία των βοδιών της ράτσας, προσελκύει εχθρούς που αποζητούν να καρπωθούν τη λεία του Άθλου του Ηρακλή. Αμέτρητοι Βάρβαροι στήνουν ενέδρες θανάτου στον Έλληνα Ήρωα και επιτίθενται καθώς διασχίζει τις χώρες τους. Όλους τους Νικά ο Άλκιμος γιος του Δία.
₪ Ιστορικός Πυρήνας
Σύμφωνα με τους φοινικιστές ερευνητές, ο Μύθος προέκυψε από την παράφραση στα ελληνικά της φοινικικής φράσης: ” Hacche Telath Resche Gereon”, που αυτολεξεί σημαίνει: “νίκησε τους τρεις κεφαλές των κατοίκων” μαρτυρώντας προφανώς τη Νίκη του Ηρακλή και στα τρία νησιά των ισπανικών ακτών εναντίον των κατοίκων, που δεν ήταν παρά Φοίνικες. Οι Φοίνικες άποικοι είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς και εμπόδιζαν την εξάπλωση των Ελλήνων. Οι αρχαίοι Έλληνες Ποιητές, πήραν τη λέξη:Gereon που δήλωνε τους Φοίνικες αποίκους και με αυτή έπλασαν τον τρισώματο Γηρυόνη, προσωποποιώντας τη δυσκολία από στρατιωτικής πλευράς της εισβολής σε ένα φρουρούμενο νησιωτικό σύμπλεγμα μα και τη βαρβαρότητα των αντιπάλων που κλήθηκαν να πολεμήσουν οι λιγοστοί Έλληνες μαχητές του Λέοντα των Μυκηνών. Ο Ηρακλής, ως υποστηρίζουν οι αρχαίοι ιστορικοί που ερεύνησαν το ιστορικό υπόβαθρο που βρίσκεται πίσω από τη Μυθολογία των Άθλων του Ήρωα, αλλά και ως μαρτυράν τα επεισόδια της ίδιας της Μυθολογίας όπου ο Ηρακλής επέδραμε στην Ηλεία και την Τροία για να εκδικηθεί τους άνομους, φιλοχρήματους και αδιάφορους για το λαό βασιλείς, γίνεται αντιληπτό πως δρούσε με ομάδα εμπειροπόλεμων Ελλήνων.
₪ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Ο Περσέας, πολέμησε τη Μέδουσα από το αίμα της οποίας προήλθε ο Γίγαντας Χρυσάωρ κι απ’ αυτόν ο Γηρυόνης ο οποίος συγκρούεται με τον απόγονο του Περσέα, τον Ηρακλή, καθώς ο θνητός πατέρας του Αργεάδη, ο Αμφιτρίωνας, ήταν απόγονος του θρυλικού ιδρυτή της πόλης των Μυκηνών. Η γραμμή του αίματος, μέσα από δαιδαλώδεις και ακατάληπτες γραμμές του Χρονικού και Χωρικού Λαβυρίνθου, ανακαλύπτει και μοιραία συγκρούεται με τους φύσει εχθρούς της.
Ο Ηρακλής όμως, συγκρούεται και με τον Όρθρο. Ο Ουράνιος Πατέρας του Ηρακλή, ο Δίας είχε συγκρουστεί με τον Τυφώνα, το Γίγαντα που έφερε χίλιες κεφαλές δράκων και ήταν γενάρχης του δικέφαλου ποιμενικού κύνα. Η πάλη μεταξύ του Ηρακλή με τον Όρθρο, αντανακλά την Αέναη Πάλη ανάμεσα στην Αρετή, όπου στο Μύθο ενσαρκώνουν οι Ολύμπιοι Άρχοντες, οι Ελληνικές Αρχές και Αξίες και οι Ήρωες και την Κακία, την οποία εικονογραφούν οι αρχαίοι Πατέρες με δύσμορφα και αποκρουστικά τέρατα.
Η σύγκρουση όμως, μεταξύ των γενών, εντοπίζεται και στον ιστορικό πυρήνα του Μύθου. Η σύγκρουση μεταξύ του Ηρακλή και του Γηρυόνη, αποτελεί μία μαρτυρία κάποιας προϊστορικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο Εθνών-Φυλών. Των Ελλήνων-Ηρακλής και των Φοινίκων-Γηρυόνης για την κυριαρχία στη Μεσόγειο. Ο Μύθος δεν αποτελεί παρά μία ανάμνηση σε μία εποχή που χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Η ανθελληνική μανία των Φοινίκων κορυφώνεται στους ιστορικούς χρόνους της αρχαιότητας, κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Οι Φοίνικες, ήσαν το πιο πιστό Έθνος στο “Μεγάλο Βασιλιά”. Δεν επαναστάτησαν και δε λιποτάχτησαν σε καμία μάχη. Επιπλέον, όταν ο Ξέρξης εισέβαλε με τα αναρίθμητα αλλόφυλα στρατεύματα των βάρβαρων εθνών που ήταν υποταγμένα στην εξουσία του στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι Φοίνικες της Καρχηδόνας, επιτέθηκαν με επίσης μεγάλο στόλο και στρατό στη Μεγάλη Ελλάδα, τις ελληνικές αποικίες δηλαδή στην ιταλική χερσόνησο και τη Σικελία. Έκδηλος σκοπός, της συνδυασμένης επίθεσης να εξαφανίσουν το Ελληνικό Έθνος. Ήταν δε τόσο σφοδρή η εισβολή που πραγματοποίησαν ώστε οι ιταλιώτες Έλληνες δεν μπορούσαν να αποσπάσουν δυνάμεις και να βοηθήσουν τις μητροπόλεις που κινδύνευαν να υποταχθούν στους Βαρβάρους της Ανατολής. Μονάχα, ο αθλητής Φάυλος από τον Κρότωνα, με δικά του έξοδα, ναύλωσε πλοίο και πολεμιστές και εκπλήρωσε το Ιερό του Καθήκον.
Ο Έλληνας με πυρωμένη Καρδιά και Πίστη Δυνατή, πιο Δυνατή και από τη Φωτιά και Θέληση για Νίκη, μάχεται. Διά πυρρός και ροπάλου, ταρακουνά Γη και Ουρανό και θέτει τα Όρια του Κόσμου προσπαθώντας να ανακαλύψει τα Χνάρια των Τρανών του Προγόνων.
