Τα’ αγαθά, κόποις κτώνται.
₪ Ο ΜΥΘΟΣ
Ο Ηρακλής, κατευθύνθηκε στην Ιταλική χερσόνησο μαζί με το κοπάδι του Γηρυόνη, ενώ οι πρώτοι οικισμοί των Ελλήνων έθεταν τις βάσεις για τις αποικίες που σχημάτισαν αιώνες αργότερα, τη Μεγάλη Ελλάδα.
Βάρβαροι πολλοί και στην Ιταλία προσπάθησαν να αρπάξουν τη σπουδαία λεία από τον Έλληνα Λέοντα των Μυκηνών. Οι ντόπιοι ήρωες: Αλεβίων και Δέρκινος συγκρούστηκαν μοιραία με τον Άλκιμο γιο του Δία. Κοντά στη Ρώμη, ο Ηρακλής, παλεύει και Νικά το Γίγαντα Κάκο. Έπειτα, εκεί όπου έμελλε να χτιστεί, η αποικία της Κύμης, ο Ήρωας, με τη Λεοντή και το Ρόπαλο, μάχεται ενάντια στους Γίγαντες. Το Γένος των Ολύμπιων Αντιστέκεται στη λυσσασμένη επίθεση των Γιων της Γης. Σύμφωνα, με την προφητεία του Προμηθέα στο Δία, οι Ολύμπιοι θα κερδίσουν τη Νίκη, μονάχα εάν θνητός τολμούσε μαζί τους να συμπαραταχθεί.
Ο Ηρακλής, στις ανατολικές ακτές της Ιταλίας, φιλοξενείται από το φίλο του, τον Κρότωνα. Εκεί θα ανέμενε τα καράβια με τα οποία θα περνούσε στην Ηπειρωτική Ελλάδα, τα βόδια του Γηρυόνη. Κατά τη φιλοξενία στο σπίτι του Κρότωνα, ο ντόπιος παλλικαράς, Λακίνιος, καλυμμένος από τη Νύχτα, κατορθώνει και κλέβει το κοπάδι. Ο Ηρακλής, όμως, εντοπίζει την κρυψώνα του. Συγκρούεται μαζί του και τον εξολοθρεύει. Όμως, πάνω στη μανία της μάχης, ο Ηρακλής σκοτώνει από λάθος του, το φίλο του, Κρότωνα. Θλίψις.
Με τα ίδια του τα χέρια, χτίζει το Ταφικό Μνημείο του Κρότωνα ώστε να παραμείνει αιώνες πολλούς και να θυμούνται οι κατοπινές γενιές την Ιστορία. Προσεύχεται στους Θεούς, η πόλη που θα χτιστεί στο σημείο αυτό, να πάρει το όνομά του και οι κάτοικοί της δοξασμένοι και ξεχωριστοί να είναι ανάμεσα στους Έλληνες. Ακριβώς δίπλα στο Θολωτό Τάφο, κατασκευάζει Ναό προς τιμή της Ήρας. Το Λακίνιο Ηραίον. Να μην ξεχαστεί και η πικρή νίκη του. Στο Ναό αυτό, αιώνες πολλούς αργότερα, ο σπουδαίος Περιδιονίκης, Μίλων, θα αφιερώνει τα Στεφάνια από τους Πανελλήνιους Αγώνες που κερδίζει στο Αγώνισμα της Πάλης.
Μα, ο Ήρωας, πέρα από ταφικό μνημείο και ναό, έκανε και άλλα έργα που ευεργέτησαν πολύ τους πρώτους ελληνικούς οικισμούς. Με προσχώσεις κατόρθωσε και διαχώρισε τη λίμνη που βρισκόταν μεταξύ των Αβερνών και Λουκρινών από τα αλμυρά νερά της Θάλασσας.
Γι’ όλα τούτα τα κατορθώματά του αλλά και γιατί απάλλαξε τους Ρωμαίους από το φόρο υποτελείας που κατέβαλλαν στους Τυρρηνούς-Ετρούσκους, ο Ηρακλής θαυμαζόταν και κατείχε ιδιαίτερη θέση στη θρησκευτική λατρεία και τα έθιμα των Ρωμαίων.
“ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΥΠΟ ΤΥΡΡΗΝΩΝ ΔΕΚΑΤΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΠΗΛΛΑΞΕΝ” ως λέγει και ο Πλούταρχος στο έργο του: ΡΩΜΑΪΚΑ ΑΙΤΙΑ που αναλύει τα αίτια και τη φιλοσοφία των λατρευτικών συνηθειών των Ρωμαίων.
Ως εκδήλωση θαυμασμού προς τον Ηρακλή, οι πλούσιοι της πόλης επί αιώνες, κατέβαλλαν το 1/10 (το ένα δέκατο δηλαδή το δίκαιον) της περιουσίας τους στους Ναούς του Ηρακλή ως ανάμνηση της δικιάς του θυσίας του ενός δεκάτου του κοπαδιού του Γηρυόνη μετά τη Νίκη του ενάντια στους επιδρομείς αλλόφυλους γείτονες τους αλλά και καθ’ υπόδειξη του λιτού, δωρικού δίχως πολυτέλειες βίο του Ηρακλέως.
Πολύ σημαντικό είναι και το στοιχείο που αναφέρει ο αρχαίος συγγραφέας στο ίδιο έργο του. Πως δηλαδή οι Ρωμαίοι, την Πανσέληνο του Μάιου μήνα, έπνιγαν στον Τίβερη πετώντας δεμένους τους Έλληνες που αιχμαλώτιζαν στις επιδρομές τους στους ελληνικούς οικισμούς. Με το ανόσιο και βάρβαρο έργο, ήταν επιφορτισμένοι οι ιερείς και οι εστιάδες. Μετά τη Νίκη του Ηρακλή επί των Τυρρηνών, έριχναν πλέον ομοιώματα ανδρών.
Οι Ρωμαίοι κατάγονταν από τον Τρωαδίτη Ήρωα, Αινεία που ήταν γιος της Αφροδίτης. Τη νύχτα που οι Αχαιοί άλωσαν το Κάστρο του Ιλίου, βλέποντας τον Αινεία, να μεταφέρει στην πλάτη του το γέρο και ανήμπορο να περπατήσει πατέρα του, τον άφησαν να φύγει και κείνος μαζί με τους λιγοστούς επιζώντες κατέπλευσαν στην πόλη που έμελλε να γίνει κοσμοκράτειρα. Καθώς όμως οι θεωρίες ιστορικής προσέγγισης των Άθλων του Ηρακλή αλλά και η ίδια η Μυθολογία, μαρτυρούν πως ο Άθλος της Αρπαγής των Κοπαδιών του Γηρυόνη πραγματοποιήθηκε πολλά χρόνια πριν τον Τρωικό Πόλεμο και την Άλωση της Τροίας, το έθιμο αυτό δεν αποτελεί παρά συνήθεια των βαρβάρων που κατοικούσαν στην περιοχή και επέδραμαν στους ελληνικούς οικισμούς. Ο Ηρακλής φαίνεται πως απαγόρευσε δια ροπάλου και προειδοποιώντας με αντίποινα τα ανθελληνικά και βάρβαρα έθνη τα οποία εξακολουθούσαν να συλλαμβάνουν και δολοφονούν με τελετουργίες Έλληνες. Οι Ρωμαίοι όμως, ως:
“ΤΡΩΩΝ ΑΓΛΑΑ ΤΕΚΝΑ ΜΕΜΙΓΜΕΝΑ ΠΑΙΣΙ ΛΑΤΙΝΩΝ”
διατήρησαν το έθιμο ρίχνοντας όμως στον Τίβερη, ομοιώματα ανδρών, τα οποία εξακολουθούσαν να αποκαλούν: Αργείους καθώς έτσι ονομάζονταν οι Έλληνες στα αρχαία χρόνια επειδή η πεδιάδα του Άργους, δηλαδή οι Μυκήνες ήσαν το κέντρο ισχύος και διοίκησης του ελληνικού κόσμου. Ωστόσο, η ανθελληνική μανία και η επιρροή της πολιτικής της Ιταλίας από τον Προαιώνιο Εχθρό, εμφανίζεται ξανά έντονα στο προσκήνιο αιώνες αργότερα όταν οι Βένετοι χτυπούσαν τον ελληνισμό κατά τα προστάγματα του Μέγα Δόγη της Δημοκρατίας της Βενετίας που μυστικά οι γνώστες καλούσαν όμως και Ιερουσαλήμ της Αδριατικής.
Έπειτα, οι Ρωμαίοι, όταν έπρεπε για κάποιο λόγο να ορκιστούν τα αγόρια νεαρής ηλικίας, υποχρεούνταν να το πράττουν στο ύπαιθρο και να ορκίζονται στον Ηρακλή. Ήταν ακόμα ένα ρωμαϊκό έθιμο, που εφάρμοζαν για να ακολουθήσουν το Μεγάλο Έλληνα Ήρωα στην Αρετή, σύμφωνα με τον τρόπο ζωής του. Ο Γιος της σεπτής Αλκμήνης, προτιμούσε να ζει εκτός σπιτιού, σε ανοικτούς χώρους ώστε να μπορεί να γυμνάζεται και να εξασκείται στα όπλα. Έπειτα, η προετοιμασία για παραμονή και τέλεση θυσιών που θα σφράγιζαν τον όρκο, θα έκανε τους νέους, να είναι προσεχτικοί και όχι επιπόλαιοι ώστε να τηρούν τους όρκους τους.
Ως λέγει ο Μύθος, ο Ηρακλής, σεβόμενος τον Όρκο και το Λόγο, είχε σε όλη την πολυτάραχη και θυελλώδη ζωή του, μονάχα μία φορά ορκιστεί. Και τούτο, είχε πράξει στον γιο του Αυγεία, το Φιλέα. Όταν ο Αυγείας, δεν τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ηρακλή πως θα του δώσει το 1/10 των κοπαδιών του μετά τον καθαρισμό των σταύλων του, ο Ηρακλής με την ομάδα των πολεμιστών του, εισέβαλε καταδρομικά στην Ηλεία όπου βασίλευε ο Αυγείας και τον ανέτρεψε παραχωρώντας το θρόνο στο Φιλέα.
₪ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Ο Ηρακλής, διδάσκει μέσω της επιρροής και της διαμόρφωσης επί αιώνες λατρευτικών εθίμων και αντιλήψεων των Ρωμαίων πως ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίζεις συμμάχους που δε θα σε βλάπτουν είναι η Πολεμική Αρετή. Οι “σύμμαχοί” θα πειθαρχούν είτε από θαυμασμό, είτε από φόβο. Τούτο, διδάσκει και η σύγχρονη ιστορία καθώς η επιχειρησιακή δυνατότητα των Ειδικών Δυνάμεων κάθε χώρας, επηρεάζει στο μέγιστο βαθμό την ισχύ της διπλωματίας και της εξωτερικής της πολιτικής.
Έπειτα, το πλήθος των εχθρών που καλείται να αντιμετωπίσει ο Ηρακλής, λίγο πριν πραγματοποιήσει τον Άθλο του, με κορύφωση τη συμμετοχή του στην Τιτανομαχία, καθιστά σαφές πως οι Αγώνες στο φυσικό πεδίο, δεν αποτελούν παρά αντανάκλαση και εκδήλωση της αέναης σύγκρουσης μεταξύ των Ουράνιων Δυνάμεων και των Καταχθόνιων στοιχείων της φθοράς. Γι’ αυτό και ο χρησμός του Προμηθέα, απαιτεί ως προϋπόθεση για τη Νίκη της Αρετής που συναποτελούν και ενσαρκώνουν στο Μύθο οι Ολύμπιοι Άρχοντες ενάντια στην Κακία ως μαρτυρά η τερατώδης μορφή των Γιγάντων, τη συμμετοχή έστω και ενός μόνο θνητού.
Διότι, η Νίκη στον Πνευματικό Αγώνα του Αγαθού, πραγματώνεται μονάχα, εάν υπάρξει φορέας της Αρετής στο Φυσικό Πεδίο και αυτός ο φορέας της στο Φυσικό Επίπεδο, παρά το πλήθος, τον όγκο και την υπέρμετρη δύναμη των αντιπάλων που έχουν εξαπολύσει σφοδρή και καλά μελετημένη επίθεση, παραμείνει Πιστός στις Δελφικές και Ολύμπιες Αρχές του Ελληνισμού.
Όπως ακριβώς, στο Μύθο, όπου οι βάρβαροι προσπαθούσαν να αρπάξουν το κοπάδι από τον Ηρακλή, έτσι και στην πραγματικότητα, πριν τη φυσική εξόντωση, το πρώτο που προσπαθούν να σου κλέψουν οι φορείς της ανομίας είναι οι καρποί των ενεργειών σου και φυσικά να σου μειώσουν την καλή φήμη και να στερήσουν την Αρετή. Οι τελλουρικές, υποχθόνιες δυνάμεις πρέπει να κάνουν να φαντάζει ο φυσικός αντίπαλός τους, ίδιας φύσης.
Παρά το πλήθος των εχθρών, παρά τις ενέδρες και τις πλεκτάνες, πρέπει να ολοκληρωθούν όλοι οι Άθλοι για να επέλθει η Λύτρωση. Όπως, ο Ηρακλής, δεν εγκαταλείπει, έτσι και ο Έλληνας δεν εγκαταλείπει τον Αγώνα. Κάθε Άθλος, παρέχει τα απαραίτητα εφόδια για την επόμενη σύγκρουση. Διόλου τυχαίο, πως για τους Αρχαίους Ποιητές, Τρόπαιο του πρώτου Άθλου, είναι η Λεοντή, που δεν είναι παρά ο Μανδύας της Θείας Πρόνοιας. Το πλέον χαρακτηριστικό “όπλο” του Ήρωα μαζί με το ρόπαλο (ροπή προς πάλη). Και παρά τις δυσκολίες που απαιτεί και τις κακουχίες τις οποίες υπομένει ο Ηρακλής κατά την περάτωση των αποστολών του, δε λησμονεί την Ελλάδα και πάντα λειτουργεί προς όφελος των Ελλήνων.
Η δελφική δέσμευση για την εκτέλεση δύσκολων, έως ακατόρθωτων έργων ώστε να σωθεί η Ελλάς από την ανομία, καθιστά τον Ηρακλή, περισσότερο απ’ όλους τους Ήρωες της Ελληνικής Μυθολογίας, Πρότυπο στον Έλληνα Εθνικιστή. Από τη γέννηση του ακόμα καταδιωκόταν και βρισκόταν πάντα υπό το καθεστώς ενός θρασύδειλου Ευρυσθέα. Γι’ αυτό και ο Εθνικιστής, πρέπει να γίνει Ιχνηλάτης του Τρανού Προγόνου και Γενάρχη των Λακεδαιμονίων και των σπουδαιότερων Ηρώων της Ελληνικής Φυλής ώστε να βαδίζει πάντοτε στο δύσβατο μονοπάτι της Αρετής.
Τέλος, τούτο που διδασκόμαστε από το Μύθο, είναι το παράδειγμα του Τρανού Ήρωα όσο αφορά την τήρηση του Λόγου. Όπως, η Πυθία μήνυσε καθ’ υπόδειξη του Φοίβου στους Λακεδαιμόνιους: “ΕΜΠΕΔΟΥΣΙ ΛΩΟΝ ΚΑΙ ΑΜΕΙΝΟΝ”
Δηλαδή: “Εάν κρατάς το Λόγο σου, (ο όρκος) ας μένει”.
Στον Υπερίωνα,που ένα χρυσό δείλι, όχι πομπώδη όρκο ως συνηθιζόταν που εύκολα στη ζοφερή εποχή καταπατάται, απλά το Λόγο μας ως Άνδρες μας έβαλε να δώσουμε στον Αέναο Αγώνα υπέρ Πατρίδος, ως άλλοι Λακεδαιμόνιοι.