ΔΡΑΚΟΚΤΟΝΙΑ
Ιχνηλατώντας Τρανούς Προγόνους στα βάθη του χρόνου, στο Μύθο και στην Παράδοση, μέσα από τα κατορθώματα τους και τους σπουδαίους Άθλους τους, η Δρακοκτονία αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο στο Χρόνο για τους Ελλήνες: Θεούς, Ήρωες και Αγίους.
Ο Δίας, ο Βασιλεύς Πατήρ Θεών τε και Ανθρώπων, σύμφωνα με τους στίχους του Ποιητή του Γένους, Όμηρου, παλεύει, νικάει και φυλακίζει τους φιδόμορφους Γίγαντες και τον Τυφωέα (ή Τυφώνα) σε μάχη συγκλονιστική που έκρινε την τύχη του κόσμου.
Ο Απόλλων, ο υιός του Δία, πολεμά και φονεύει το Δράκο Πύθωνα που καταδίωκε την εγκυμονούσα μητέρα του, Λητώ, για να τη σκοτώσει και να μη γεννηθεί η σπορά του Ολύμπιου…
Ο Περσέας, υιός του Δία κι αυτός, θνητός όμως, οπλισμένος με το σπαθί που είχε φιλοτεχνήσει ο μεταλλουργός τεχνίτης Θεός, ο Ήφαιστος, τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή, την ασπίδα-αιγίδα της Θεάς Αθηνάς και την περικεφαλαία του Άδη που τον καθιστούσε αόρατο σαν τη φόραγε, φονεύει τη φρικτή Μέδουσα και το θαλάσσιο Δράκο όπου του ‘χε δωθεί βορρά και θυσία μία όμορφη πριγκίπισσα η Ανδρομέδα. Μύθος που φαντάζει σα μεσαιωνικό παραμύθι που μιλάει για τον Ιππότη που σκοτώνει το Δράκο όπου είχε φυλακίσει κάποια όμορφη πριγκίπισσα και μετά τη μάχη και το φόνο του Δράκοντα, τελικά οι δύο νέοι παντρεύονται.
Ο Κάδμος ο θεμελιωτής της Επτάπυλης πόλης των Θηβών, σκοτώνει τον τεράστιο Δράκο που φύλαγε την Πηγή του Ύδατος. Καθ’ υπόδειξη της Θεάς Αθηνάς σπέρνει τα δόντια του τρομερού αυτού τέρατος και από την παράξενη αυτή σπορά ξεπηδούν πάνοπλοι πολεμιστές που αμέσως συγκρούονται μεταξύ τους. Όσοι επικράτησαν αποτελέσαν τους συντρόφους του Κάδμου και ήταν οι γενάρχες των Σπαρτών, των φυλάκων της πόλης που έφεραν ως δερματοστιξία στον αριστερό ώμο, ένα κοντάρι-σύμβολο της καταγωγής τους.
Ο Ηρακλής, ο σπουδαιότερος και μεγαλύτερος όλων των Ελλήνων Ηρώων, απόγονος του Περσέα και ταυτόχρονα υιός του Διός, εξολόθρευε δράκους τρομερούς. Βρέφος ακόμα, η πολέμια του, Τιτανίδα Ήρα, του στέλνει για να το φαρμακώσουν δύο μεγάλα φίδια, τα οποία όμως, χάρη στην τόλμη, τη σωματική ρώμη και την Προστασία του Ουράνιου Πατέρα του, ο Ήρωας αρπάζει και πνίγει.
Αργότερα, ο Ηρακλής, ως δεύτερο Άθλο από το Βασιλιά των Μυκηνών, αναλαμβάνει να εξοντώσει τη Λερναία Ύδρα-Δράκαινα. Δράκος τρομερός με εννιά κεφάλια (ή σύμφωνα με άλλους αρχαίους ποιητές εκατό κεφαλές). Και ως διασώζεται από αρχαίους συγγραφείς που είχαν πρόσβαση σε πηγές που οι ανθέλληνες σκοταδιστές έχουν εξαφανίσει ή κρύψει επιμελώς και ασφαλώς, υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις για το μύθο τούτο.
Η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως ο Ηρακλής αποστράγγισε το έλος της λίμνης το οποίο πλημμύριζε και βάλτωνε καταστρέφοντας τις καλλιέργειες και στα βαλτόνερα έβρισκαν καταφύγιο φίδια. Παράλληλα τα έλη αποτελούσαν πηγή μολύνσεως για τους κατοίκους. Κι ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που οι ποιητές περιέγραφαν πως το τέρας ακόμα και με την ανάσα του σκότωνε τους αγρότες. Υπάρχουν άλλωστε αρκετοί μύθοι που κωδικοποιούν την ικανότητα του μεγάλου Ηρακλή ως μηχανικό, πχ ο καθαρισμός των σταύλων του Αυγεία. Άλλοι συγγραφείς όμως αναφέρουν πως το έλος αποτέλεσε το κρησφύγετο συμμοριών που λεηλατούσαν τους αγροτικούς οικισμούς γύρω από την πεδιάδα του Άργους και πως ο Ηρακλής βάζοντας φωτιά στις καλαμιές του Έλους τους εξολόθρευσε όλους όμως ένας πρίγκηπας σφετεριστής του Θρόνου των Μυκηνών έτρεξε να τους συνδράμει (περιστατικό που γέννησε και το περιστατικό με τον Καρκίνο που συνθλίβει ο Μέγας Έλλην με το πόδι του). Ίσως, όμως, η λίμνη να αποτελούσε και πηγή μολύνσεων και κρησφύγετο κακοποιών και γι αυτό να παρομοιάστηκε ως δράκος με πολλά κεφάλια που ένα έκοβες, δύο ξεφύτρωναν.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΛΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ
Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το σημείο του Μύθου που αναφέρει πως ο Ηρακλής, βούτηξε τα βέλη του στο νεκρό σώμα της Δράκαινας και έτσι έγιναν θανάσιμα με το φαρμάκι της Ύδρας. Η χρήση δηλητηρίων κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους για πολεμικούς σκοπούς, βοτάνων και φυτικών εκχυλισμάτων για φαρμακευτικούς λόγους ήταν εκτεταμένη. Άραγε, ο Ηρακλής να βούτηξε τα βέλη του στο δηλητήριο των φαρμακερών φιδιών και φυτών που βρίσκονταν στο έλος ή αν και δεν είναι τόσο πιθανή αυτή η εκδοχή, η δηλητηριώδη ανάσα του δράκου να μην ήταν παρά αναθυμιάσεις από τα πλούσια σε υδρογονάνθρακες κοιτάσματα του αργολικού κάμπου και να ‘ταν αυτό το φαρμάκι της Ύδρας;
Υπάρχουν όμως και άλλοι Μύθοι λιγότερο γνωστοί όπου ο Ηρακλής φόνευσε δράκους τρομερούς: ο Φόνος του Δράκου που φύλαγε τον Κήπο των Εσπερίδων και ο φόνος του θαλάσσιου κύτους που είχε τρομοκρατήσει την πόλη της Τροίας. Ετούτο έγινε μία γενιά πριν την εκστρατεία των Αχαιών. Ο Βασιλιάς της Τροίας, Λαομέδων, φέρθηκε με ασέβεια στους Θεούς Απόλλωνα και Ποσειδώνα που έχτισαν τα τείχη της απόρθητης πλέον πόλης και για να τον τιμωρήσουν του έστειλαν αυτό το θαλάσσιο δράκο. Ο Ηρακλής σκότωσε με το ρόπαλό του το Κύτος, όμως ο βασιλιάς αρνήθηκε να τον πληρώσει όπως είχαν συμφωνήσει και έτσι ο Ηρακλής αργότερα με λιγοστούς συντρόφους (οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν μόλις έξι πλοία), κατέλαβε την πόλη αιφνιδιαστικά με μία καταδρομική επίθεση μες σε μία μέρα! Ως βασιλιά επέβαλλε το μικρότερο γιο του Λαομέδοντα, τον Πρίαμο που τον συνταντούμε γέρο πια στην εκστρατεία των Αχαιών και που για να καταλάβουν το κάστρο του χρειάστηκε πόλεμος δέκα χρόνων.
Η αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνικού Αίματος μέσω της Λαϊκής Παράδοσης
Στα Βυζαντινά χρόνια, ο αρματωμένος Άης Γιώργης φονεύει Δράκοντες που απειλούσαν τα ελληνικά χωριά. Είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό ένα μεσαιωνικό τραγούδι που διασώζει από τα 1400 μΧ ο ελληνισμός της Κύπρου και περιγράφει τον Άθλο του Αγίου Γεωργίου. Το επικό θα λέγαμε τραγούδι περιγράφει πως ένας δράκος είχε καταλάβει την πηγή της πόλης και απειλούσε τα χωριά της περιοχής με αφανισμό αφού δεν επέτρεπε να κυλίσει το νερό και έτσι να ποτιστούν οι καλλιέργειες, να πάρουν οι κτηνοτρόφοι νερό για τα κοπάδια τους αλλά και να πάει νερό στις πηγές-βρύσες της πόλης που έδιναν το νερό στους ανθρώπους της πόλης. Ως λύτρα, για να αφήσει το νερό να κυλήσει ξανά, ο δράκος απαιτούσε την κόρη του βασιλιά. Ο Βασιλιάς για να σώσει το λαό του από την καταστροφή, αναγκάζεται να θυσιάσει το μοναδικό του παιδί.
Εκεί λοιπόν, όπου βρισκόταν η κόρη αλυσσιδομένη, κοντά στο λημέρι του πονηρού (ο φέρων τον πόνο) δράκοντα, εμφανίζεται χάρις στη Θεία Πρόνοια, ο Άη Γιώργης. Ο Δράκος όπως τον βλέπει από μακριά να έρχεται δεν τον αναγνωρίζει και χαίρεται καθώς θα πάρει τη χρυσή πανοπλία του Αγίου και το ωραίο κατάλευκο άτι του. Ύστερα από μία σύντομη συνομιλία μεταξύ του Αγίου και της Κόρης που αυξάνει την τραγικότητα της σκηνής, ο Άγιος επιτίθεται στο δράκο που πλέον έχει πλησιάσει τη λεία του.
“Μιαν χαντζαριάν του χάρισε και ο κόσμος όλος σείστη
και το σκαμνί του βασιλιά έπεσε και τσακίστει”
Μετά τη μάχη όπου συμβαίνουν διάφορα μεταφυσικά επεισόδια, το επικό τραγούδι τελειώνει με την παράκληση του Βασιλιά ο Νέος να παντρευτεί την κόρη του, να πάρει τους θησαυρούς του και να πάρει σαν πεθάνει ο ίδιος το θρόνο του. Όμως, ο Άγιος το μόνο που ζητά είναι να κτίσουν μια εκκλησία στο όνομά του και να Τιμούν τη Μνήμη Του.
Οι σοφοί Ακρίτες μέσα από το τραγούδι τους άφησαν στοιχεία για να μπορεί να δοθεί η ερμηνεία. Πώς μπορεί τάχα ένας δράκος να ζητά μία κόρη ή να χαίρεται βλέποντας το χρυσό;
Πρόκειται σαφώς για στοιχεία που καταμαρτυρούν πως ο δράκος δεν αποτελεί παρά τη μεταφορά και το συμβολισμό ενός πολύ σκληρού και υπερβολικά φιλοχρήματου που εμπορεύεται ανθρώπους. Με την αποκρουστική μορφή του δράκου προφανώς οι ποιητές θα ήθελαν να τονίσουν τον απάνθρωπο χαρακτήρα, την έλλειψη συναισθημάτων και τη διαφορετική φύση.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Δεν είναι τυχαίο πως στη Γλώσσα μας, διασώζει ο Λαός μας, την Αλήθεια για το συμβολισμό των αποτρόπαιων και ανθρωποβόρων πλασμάτων. Ακόμα και σήμερα τους βιαστές που κακοποιούν και βασανίζουν και μαρτυρούν τα άτυχα θύματά τους, ο Λαός μας τους αποκαλεί δράκους. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανιστεί αρκετοί τέτοιοι και έχουν ασιατική προέλευση. Τελευταίο φρικτό περιστατικό που έγινε γνωστό ήταν αυτό της Πάρου. Όπως μας αποκαλύπτει ο Πλούταρχος, ο αρχιερέας του Μαντείου των Δελφών, στο έργο του περί Όσιρος και Ίσιδος, οι αρχαίοι ποιητές είχαν περιγράψει το σφετεριστή και δολοφόνο Τυφωέα (ή Τυφώνα) με σώμα που είχε χίλιες κεφαλές δράκων καλυμμένο με λέπια από κροκόδειλου για να τονίσουν το μέγεθος της πανουργίας, της πονηριάς και της δολιότητάς του.
Ο Εθνικιστής καλείται να αντιμετωπίσει πολλά ερπετά, σε μάχες που κρίνουν αν ο Κόσμος θα παραμείνει Κόσμημα, ως μαρτυρά η ετυμολογία της λέξης ή θα είναι λεία αλλόφυλων θηρίων, ανθρώπων με κακία, πανουργία και δόλιων που δηλητηριάζουν και λυμαίνονται τις κοινωνίες των ανθρώπων με την κακία τους, τις σατανικές πλεκτάνες τους ώστε να κυβερνούν και να εξουσιάζουν ελέγχοντας τα πάντα. Δεν είναι τυχαίο πως στους περισσότερους αρχαίους Μύθους ή τα κατοπινά Λαϊκά Παραμύθια, οι Δράκοι, απαιτούν κοπέλα για θυσία, θυμίζοντάς μας έντονα το σύγχρονο εμπόριο “λευκής σαρκός” που είναι γνωστό από ποια φυλή στηρίζεται και για ποιο λόγο έχει καθιερωθεί η φράση για την περιγραφή της δουλείας αυτής.
Οι τόσες Αγώνες των Ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας, άσχετα από τον Ιστορικό Πυρήνα που ενέπνευσε τους αρχαίους σοφούς Πατέρες και Ποιητές, ας είναι πηγή Δύναμης και Πίστης πως παρά το πλήθος, τη δύναμη, το δηλητήριο των εχθρών του Έθνους για τη Δική μας Νίκη. Όπως στο Μύθο του Ηρακλή, όπου βυθίζει τα βέλη του στο φαρμάκι της Ύδρας και γίνονται όπλο ακαταμάχητο στα χέρια του, έτσι και για μας τους Έλληνες Εθνικιστές, το δηλητήριο των πολιτικών και δημοσιογραφικών υπαλλήλων των Τοκογλύφων θα γίνει ακαταμάχητο επιχείρημα του Δίκαιου Αγώνα μας για την Ιερή μας Πατρίδα και το Λαό των Ελλήνων.
Ας είναι οι Αρχαίοι Μύθοι που περιγράφουν τη Νίκη των Προγόνων, οιωνός της Νίκης για τους Ιχνηλάτες του Σήμερα.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
