Η ΛΑΒΗ ΤΟΥ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ
“Και ο κόσμος αυτός ως πηγή εμπνεύσεως και θησαυρός προς δημιουργίαν νέων δημιουργημάτων, είναι προς ημάς ακριβώς ότι ήτο διά τους αρχαίους ο μυθολογικός των κόσμος. Είναι ο ωραιότερος μυθολογικός μας κόσμος. Και δι αυτόν ημείς έχουμεν εις τα μάτια μας την γην την ιδίαν, το φως το ίδιον, τας ιδίας γραμμάς, αυτά τα τότε οικοδομήματα, τα αυτά σώματα, διά πρότυπα, και είμεθα οι ίδιοι άνθρωποι, διά να δυνάμεθα να δημιουργήσωμεν ωραία έργα, όταν θα θελήσωμεν να γίνωμεν άνθρωποι.
Και ο καλός αυτός μας οδηγεί και μας εισάγει εις κόσμον άλλον ευρύτερον και ιδανικώτερον εις τον Μυθολογικόν μας Κόσμον. Εις τον κόσμον αυτόν τον ιδανικώτερον και γενικώτερον, είναι μόνον ο άνθρωπος και η φύσις, η ύλη και η ιδέα.”
Περικλής Γιαννόπουλος
Παρθενών. Ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας. Πάνοπλο το Άγαλμα της Θεάς και ολόλαμπρο. Όμως, οι σκοτεινές δυνάμεις του ανθελληνισμού φρόντισαν να το εξαφανίσουν και καταστρέψουν ολοσχερώς.
Παρά τις δόλιες επιχειρήσεις τους, δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν όσα ο αρχαίος Τεχνίτης, εμπνευσμένος από τη Θεία Χάρη, μερίμνησε να κληροδοτήσει στους Απόγονους του Αίματος του. Δεν μπόρεσαν γιατί δεν μπορούσαν να αντιληφθούν. Εξαιτίας της Βάρβαρης Φύσης τους τυφλώνονται όταν αντικρίζουν το Ελληνικό Φώς. Κεντρίζει το ενδιαφέρον το πως οι Ολύμπιες Μορφές, κρύβουν μηνύματα στα έργα των λαξευτών της πέτρας και του μαρμάρου και τούτοι οι κώδικες να περνούν απαρατήρητοι στους αμύητους και στους βάρβαρους.
Υπήρχε όμως και ένας μικρότερος Ναός, πλησίον του Παρθενώνα, πιο κοντά στο Ναό του Ερεχθέα. Ένας Ναός όπου η Αθηνά λατρευόταν ως “Πολιάδα”, ως προστάτιδα της πόλης. Στα αετώματα αυτού του Ναού υπάρχουν ως θεματολογίες δύο μάχες. Στο μπροστινό αέτωμα, η Γιγαντομαχία όπου στο κέντρο της Σύνθεσης, δεσπόζει η Παλλάδα Αθηνά, φέροντας περικεφαλαία, προστατευμένη με την τρομερή Αιγίδα-ασπίδα του Πατέρα της, καταφέρει με το Δόρυ το Γίγαντα, οντότητα υποχθόνια που νικήθηκε από την Ολύμπια Δύναμη.
Στο πίσω αέτωμα συμβολίζεται η πάλη του Διογενούς Ημίθεου Ηρακλή με τον Κερασφόρο και Φιδόμορφο Ποταμό Αχελώο. Η Δρακόντεια όψη του Ποταμού συμβολίζει το χθόνιο, δηλαδή το υλιστικό και καταστροφικό στοιχείο που σε δεσμεύει και σε υποτάσσει στην ύλη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το Μύθο, ο Ηρακλής σαν κατέβηκε στον Κόσμο των Νεκρών, για να εκτελέσει το 12ο Άθλο του, να αιχμαλωτίσει τον Κέρβερο, αντίκρισε το φάσμα του Ήρωα Μελέαγρου. Σα δέχτηκε την προσφορά, ο Μελέαγρος, απέκτησε φωνή και ζήτησε από το Μεγάλο Ήρωα, όταν ανέβει ξανά στον επάνω κόσμο, να παντρευτεί (νυμφευτεί) την αδερφή του: τη Διηάνειρα. Το όνομά της σημαίνει αυτή που δολοφονεί τον άντρα της.
Όταν ο Ηρακλής, πήγε να τη ζητήσει σε γάμο, βρήκε πλήθος μνηστήρων να περιμένουν την απόφασή της. Ανάμεσά τους και ο Θεός Ποταμός της περιοχής: Αχελώος, που λειτούργησε σαν όργανο της Ήρας.
Βλέποντας το ανάστημα του Διογενή άντρα, με τη Λεοντή, πλημμύρισε η καρδιά του με ζήλια και θέλησε να τον προσβάλλει φωνάζοντας τον: “νόθο” ,μπάσταρδο δηλαδή. Ο Ηρακλής απαξιώντας να του απαντήσει με ύβρεις, του επιτίθεται. Ο Αχελώος, πήρε στάση αθλητή, έτοιμος να δώσει αγώνα. Τρεις φορές, προσπάθησε να απεγκλωβιστεί ο Ηρακλής από τη λαβή του Αχελώου και την τέταρτη τον έσπρωξε με τόση δύναμη που λίγο έλειψε να τον ρίξει στο έδαφος.
Ο Αχελώος, διαπίστωσε πως ο αντίπαλος του τον ξεπερνά κατά πολύ σε σωματική δύναμη, καταφεύγει λοιπόν, στα συνηθισμένα τεχνάσματα των υδάτινων θεοτήτων: αλλάζει μορφές (το ίδιο είχε πράξει και η νηρηΐδα Θέτιδα κατά την πάλη της με τον Πηλέα όπου την νίκησε με την ίδια λαβή που θα νικήσει και ο Ηρακλής τον Αχελώο).
Αρχικά, ο Ποταμός, παίρνει τη μορφή φιδιών. Ο Ηρακλής του λέει: “Μάθε, πως το να πνίγω φίδια, είναι κάτι που κάνω από παιδί” και δυναμώνει τη Λαβή του Μαίανδρου με την οποία τον είχε εγκλωβίσει. Ο Αχελώος, προσπαθώντας, να ξεφύγει μεταμορφώνεται σε ταύρο. Ο Ηρακλής τον αρπάζει από τα κέρατα και τον ρίχνει στο έδαφος, σπάζοντας του όμως το ένα. Ο Αχελώος, μέσα σε φρικτούς πόνους δηλώνει υποταγή. Οι Νηρηΐδες, έπειτα, μαζεύουν το σπασμένο κέρας, το γεμίζουν με ανθούς και καρπούς και το μετατρέπουν σε Κέρας Αφθονίας.
Εξήγηση του Μύθου- Προσσέγγιση του Ιστορικού Πυρήνα
Ο Πυρήνας του Μύθου, φαίνεται να είναι οι συχνές πλημμύρες του ποταμού Αχελώου, φυσικό σύνορο μεταξύ Αιτωλών και Ακαρνάνων με συνέπεια τις συχνές συγκρούσεις ανάμεσά τους.
Ο Ηρακλής, ως αρχιστράτηγος των Μυκηνών, της κεντρικής θα λέγαμε διοίκησης της τότε Ελλάδας, επιφορτισμένος να επιλύει τα πάσης φύσεως προβλήματα και να διατηρεί την Τάξη στον Ελληνικό Κόσμο μαχόμενος Σκοτεινές κι Άλογες Δυνάμεις, προχωρά σε αρδευτικά έργα που θα σταματήσουν τις πλημμύρες. Με μεγάλα προχώματα, αναγκάζει τον ποταμό να αλλάξει πορεία και να μην ακολουθήσει την κοίτη που είχαν χαράξει οι παραπόταμοί του κατά τις πλημμύρες. Ενέπνευσε λοιπόν τους ποιητές να γράψουν πως στην πάλη του με το στοιχείο της Φύσης, του ξερίζωσε το ένα κέρατο, εννοώντας τη μία κοίτη του. Γι’ αυτό και θεωρήθηκε και Κέρας της Αφθονίας, ως και το Κέρας της Αίγας Αμάλθειας στο Μύθο με την ανατροφή του πατέρα του, Δία, αφού με το που σταμάτησαν οι πλημμύρες και οι συγκρούσεις σταμάτησαν και οι καταστροφές στις καλλιέργειες, οι λεηλασίες και επιτράπηκε η καλλιέργεια της γης που είχαν εμπλουτίσει με θρεπτικά συστατικά για το έδαφος οι προσχώσεις από τις πλημμύρες. Έτσι, ο Βασιλιάς Οινέας, για να τιμήσει τον Ηρακλή, τον πάντρεψε με την κόρη του τη Διηάνειρα.
Η αξία του Ηρακλή, ως μηχανικού λανθάνει και σε άλλους Μύθους άλλοτε πιο ξεκάθαρα και άλλοτε όχι. Παραδείγματος χάρη, ο Άθλος με τον καθαρισμό των στάβλων του Αυγεία στην Ηλεία περιγράφει θαυμάσια την αντίληψη και ικανότητα του Μεγάλου Ήρωα ως μηχανικού. Αντίθετα στο Μύθο με τη Λερναία Ύδρα, μόνο στην αναζήτηση του πυρήνα του Μύθου εντοπίζουμε πως η Λερναία Ύδρα, πιθανώς να προσωποποιούσε προβλήματα που αφορούσαν τα έλη που δημιουργούνταν από υπερχειλίσεις της λίμνης.
Αιώνες αργότερα, ο Μέγιστος των Ελλήνων, Απόγονος του Ημίθεου Ηρακλή, ο Μέγας Αλέξανδρος, προχωρά σε λαμπρά έργα μηχανικής κατά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του και όχι μόνο. Άλλωστε, ακόμα και σήμερα, το Σώμα Μηχανικού παίζει, ιδιαίτερα για την ελληνική επικράτεια της Θράκης, με την τόσο διαφορετική μορφολογία εδάφους, ιδιαίτερο στρατηγικό και καθοριστικό ρόλο στην Άμυνα της Πατρίδας μας.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Και είναι τούτο το κοινό σημείο μεταξύ των δύο αετωμάτων. Η μάχη γίνεται μεταξύ Ολύμπιων και Υποχθόνιων Γενών. Οι Γίγαντες, διφυείς ως τέκνα της Γης δεν έχουν πόδια ανθρώπου, ως συμβολίζονται οι Τιτάνες, οι πρωτύτεροι εχθροί που αντιμετώπισε ο Δίας, αλλά κορμούς φιδιού για να τονίσουν τη χαοτική δύναμη που πρεσβεύουν.
Κι ενώ, στο Αέτωμα της Γιγαντομαχίας, η Νίκη της Θεάς Αθηνάς συμβολίζεται ξεκάθαρα, στην απεικόνιση της πάλης του Ημίθεου Ηρακλή, η έκβαση της, είναι αμφίρροπη. Αμφίρροπες απεικονίζονται και οι συγκρούσεις στις μετόπες όπου αναπαρίστανται η Αμαζονομαχία και η Κενταυρομαχία, μυθικές μάχες του Ήρωα Θησέα, του μεγαλύτερου Ήρωα της Αθήνας και του φύλου των Ιώνων, δεύτερου μετά τον Ηρακλή στον ελληνικό κόσμο. Μάχες Ελλήνων εναντίον Σκοτεινών Δυνάμεων.
Και τούτο που διδάσκουν οι Μύθοι και η Τέχνη των Αρχαίων Προγόνων, είναι πως πρέπει να παλεύεις, να Αγωνίζεσαι και να μην επαναπαύεσαι. Να μη δειλιάζεις μπρος στην αποκρουστική θέα των Τεράτων. Να μη δειλιάζεις και να μην υποκύπτεις στις σφοδρές επιθέσεις τους. Γιατί, σημασία έχει ο Αγώνας. Η Νίκη στους αγώνες που δίνουν οι θνητοί δεν είναι προκαθορισμένη. Η Νίκη δεν έρχεται με επικλήσεις μονάχα και προσευχές. Η Νίκη έρχεται με Πίστη, Δύναμη, Θάρρος και Αγώνα!
ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
