Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΤΥΦΩΝΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ
Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ
Χρόνου ροή και αθάνατη θνητών οδύνη. Ολίσθημα στροβιλισμών που παρασύρουν τα πάντα. Τα πάντα ρέουν. Παρασύρονται. Οι Αρχαίοι Νόμοι της Εντροπίας στέκουν Αγέρωχοι. Νικητές. Φαντάζουν Ανίκητοι. Οι Πανάρχαιες Δυνάμεις του Χάους, της Ανομίας, υπηρέτες στη δίνη των στροβιλισμών του Τυφώνα, ξεπροβάλλουν από το Έρεβος και επιβάλλονται. Κυριαρχούν. Θέλουν να φαντάζουν ως η Απόλυτη Δύναμη. Στα βάθη των Αιώνων, φέγγει ο Μύθος. Ο Λόγος των Ελλήνων. Ο Μύθος με τους Μαίανδρους Πολεμιστές. Ο Μύθος της Πάλης, του Αγώνα του Δία με τον Τυφώνα. Ίσως ο πιο ταιριαστός Μύθος, ο πιο διδακτικός και πιο επίκαιρος για όσα αντιμετωπίζει το Εθνικιστικό Κίνημα, ο Λαός και η Πατρίδα των Ελλήνων ετούτες τις ζοφερές ετούτες ημέρες όπου βρίσκεται φυλακισμένος ο Αρχηγός μας…
Ο ΜΥΘΟΣ
Μετά τη Νίκη του Ολύμπου επί του Κρόνου, των Τιτάνων και των Γιγάντων, η Γη ορκίζεται από τα βάθη της, Εκδίκηση. Σμίγει με τον Τάρταρο και σπέρνει τον Τυφώνα. Ο Τυφώνας ή Τυφωέας, είναι το πιο φρικτό πλάσμα που γέννησε η Γη. Είναι ο Εκδικητής των Γιγάντων…
Φιδόμορφος. Διφυής. Δύο πελώρια φιδίσια πόδια καρφώνουν το σώμα της μάνας του. Χίλιες κεφαλές από κάθε ράτσα θηρίου σκεπάζουν το κορμί του και ξεσκεπάζουν τη μοχθηρία του: αφηνιασμένοι κάπροι, πεινασμένοι λέοντες και λεοπαρδάλεις, φαρμακερές έχιδνες που από τα στόματα τους ρέουν πήδακες με φαρμακερό δηλητήριο (σα δημοσιογράφοι ίσως). Πεινασμένες άρκτοι και λύκοι. Διακόσια χέρια. Δύο μοιάζουν με του Ανθρώπου. Το ένα αγγίζει την Ανατολή και το άλλο τη Δύση. Το ανθρώπινο κεφάλι του, σκεπασμένο με μακριά, μαύρα μαλλιά και γένια, ακουμπά στον Ουρανό. Επιτίθεται εκτοξεύοντας βράχους πελώριους στον Όλυμπο. Η Γη τρίζει από τα θεμέλιά της. Σέρνει ο τρομερός και αρειμάνιος γιος της, το Άρμα του Ποσειδώνα από το Βυθό του Ωκεανού στην επιφάνεια του κορμιού της. Εκεί όπου άλλοτε υπήρχε στεριά, βρίσκεται θάλασσα. Σε κάθε βήμα του, γκεμνίζει βουνά που σχηματίζουν καινούριες στεριές. Οι Θεοί του Ολύμπου, μεταμορφώνονται στα Ιερά τους Ζώα και κρύβονται στην Αίγυπτο. Έρποντας με τα πόδια του, ανέβηκε στα Σύννεφα και με τα πελώρια χέρια του εξαπολύει επίθεση και στο ουράνιο στερέωμα.
” ΑΞΟΝΙ ΚΕΚΛΙΜΕΝΗΣ ΛΟΦΙΗΝ ΑΝΕΣΕΙΡΑΣΕΝ ΑΡΚΤΟΥ ΠΑΡΡΑΣΙΗΣ, ΕΤΕΡΗ ΔΕ ΛΑΒΩΝ ΑΝΕΚΟΠΤΕ ΒΟΩΤΗΝ”
“Από κει που έκλεινε προς τον Ουράνιο Άξονα, άρπαξε από τη χαίτη την Άρκτο και την έσερνε, και την άλλη άρπαξε και σταμάτησε τον Βοώτη”
“ΦΩΣΦΟΡΟΝ ΕΙΛΚΕ”
Τον Αυγερινό τραβούσε
“ΕΙΡΥΣΕΝ ΗΡΙΓΕΝΕΙΑΝ “
Τη Σελήνη παρέσυρε
“ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΩ ΔΕ ΠΟΡΕΙΗ ΕΣ ΝΟΤΟΝ ΕΚ ΒΟΡΕΑΟ ΛΙΠΩΝ ΠΟΛΟΝ ΕΙΣ ΠΟΛΕΟΝ ΕΣΤΗ”
Παλινδρόμησε δε στην πορεία του στο Νότο από το Βορρά και από πόλο σε πόλο παρευρέθηκε
“ΔΕΣΜΙΟΝ ΑΝΔΡΟΜΕΔΗΝ ΕΤΕΡΩ ΣΦΗΚΩΣΑΤΟ ΔΕΣΜΩ”
Τη δέσμια Ανδρομέδα περισσότερο έσφιξε τα δεσμά της…
“ΟΡΟΩΝ ΔΕ ΚΥΝΟΣΣΟΟΣ ΕΘΝΕΑ ΘΗΡΩΝ ΩΡΙΩΝ ΞΙΦΟΣ ΕΙΛΚΕ ΚΟΡΥΣΣΟΕΜΝΕΟΥ ΔΕ ΦΟΡΗΟΣ ΦΑΙΔΡΑ ΤΑΝΑΓΡΑΙΗΣ ΑΜΑΡΥΣΣΕΤΟ ΝΩΤΑ ΜΑΧΑΙΡΗΣ ΚΑΙ ΣΕΛΑΣ ΑΙΘΥΣΣΩΝ ΠΕΡΙΘΑΛΠΕΟΣ ΑΝΘΕΡΕΩΝΟΣ ΔΙΨΙΟΣ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΙ ΚΥΩΝ ΕΠΕΠΑΦΛΑΣΕ ΛΑΙΜΩ ΠΕΜΠΩΝ ΘΕΡΜΟΝ ΥΛΑΓΜΑ ΚΑΙ ΗΘΑΔΟΣ ΑΝΤΙ ΛΑΓΩΟΥ ΘΗΡΣΙ ΤΥΦΑΟΝΙΟΙΣΙΝ ΑΝΗΡΥΓΕΝ ΑΤΜΟΝ ΟΔΟΝΤΩΝ”
“Βλέποντας δε, ο κυνηγός Ωρίων τα έθνη των θηρίων, τράβηξε το ξίφος του, άστραψε η κόψη του ταναγραίϊκου μαχαιριού καθώς ετοιμάστηκε για μάχη. Και ο διψασμενος στα άστρα Σκύλος του, ταράχτηκε και από το λαιμό του βγήκε θερμός υλαγμός και από το γρύλισμα του βγήκε ατμός όχι όπως συνήθως στο λαγό αλλά στα θηρία του Τυφώνα…”
Μετά τη σφοδρή Μάχη στα Ουράνια, ο Τυφώνας, θέλησε προκαλέσει περισσότερες καταστροφές, πλημμυρίζοντας τη Γη μέχρι την κορυφή του Ολύμπου. Και όπως γράφει ο τελευταίος επικός:
“ΟΥΔΕ ΤΙΣ ΑΤΡΟΜΟΣ ΕΣΚΕ”
Κανένας δεν έστεκε χωρίς τρόμο…
Οι Νύφες, στέκουν απελπισμένες. Παρακαλούν να μεταμορφωθούν σε πέτρες. Δεν υπάρχει κανένα καταφύγιο γι’ αυτές. Ούτε κάτω στη Γη, καθώς:
“ΑΛΛΑ ΓΙΓΑΝΤΟΣ ΕΧΙΔΝΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΑΡΣΩΝ ΙΟΒΟΛΟΙ ΔΥΝΟΥΣΙ ΥΠΟ ΧΘΟΝΑ ΦΩΛΑΔΕΣ ΥΔΡΑΙ”
“Γιατί από τις έχιδνες των ποδιών του Γίγαντα, δηλητηριώδεις ύδρες, φώλιασαν κάτω από την επιφάνεια της γης”. Ούτε θέλουν να σμίξουν με τον Τυφώνα και να γεννήσουν παιδιά όμοια με αυτόν: πολύμορφα τέρατα…
Μετά τη σφοδρή επίθεσή του, ο Τυφώνας κατορθώνει με τη συνεργία της Μητέρας Γης, κατορθώνει και κλέβει τα “χιονοσκέπαστε όπλα” του Άρχοντα του Ολύμπου, τον Κεραυνό, το Δόρυ του Ολύμπου και τα “νεύρα” του Δία. Ο Τυφώνας, φαντάζει απόλυτος κυρίαρχος του Κόσμου. Είναι ο “ψεύτικος Δίας”.
Ο Δίας, φυλακισμένος. Μοναδικό του όπλο η Αιγίδα. Συλλαμβάνει όμως, σχέδιο που θα τον κάνει να ανακτήσει τις δυνάμεις του, τα νεύρα του και τους κεραυνούς του όπου ο Τυφώνας αναγκάζεται να εγκαταλείψει αφήνοντάς κρυμμένα σε μια σπηλιά γιατί “παρότι ήταν πελώριος και τα διακόσια χέρια του, με δυσκολία κατορθώνει να σηκώσει, τα όπλα που ο Κρονίδης στη μια παλάμη του βαστούσε”.
Ο Δίας στρατολογεί τον Κάδμο, λέγοντάς του:
“ΔΕΙΔΙΑ ΜΥΘΟΤΟΚΟ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΗ ΤΙΣ ΑΧΑΙΩΝ ΥΕΤΙΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΚΑΙ ΥΨΙΜΕΔΟΝΤΑ ΚΑΛΕΣΗ”
“Γιατί πιο πολύ φοβάμαι για την Ελλάδα, τη Μητέρα του Μύθου. Μήπως κάποιος από τους Αχαιούς, Κύριο του Ουρανού ή Ύψιστο αποκαλέσει”
Με τη βοήθεια του Πάνα, ο αδερφός της Ευρώπης, θα ξεγελάσει τον Τυφώνα. Ο Πάνας, του δίνει λίγες αίγες, ρούχα βοσκού και μία φλογέρα που ο ήχος της “διώχνεια τα κακά”. Ο Έρωτας, συμμετέχει στην επιχείρηση. Θα τοξεύσει τον Τυφώνα, την ώρα που ακούει τη Μελωδία ώστε να στέκει ακίνητος και ασάλευτος με τα δεσμά Του, μέχρι…ο Δίας να πάρει πίσω τα “νεύρα” του και τον Κεραυνό.
Πράγματι, ο Τυφώνας, μαγεύεται από το Ρυθμό της Μουσικής του Κάδμου. Του τάζει “τον ουρανό με τ’ άστρα”. Θα τον κάνει σύζυγο της Παρθένας Αθηνάς. Θα ρίξει στα Τάρταρα τον Αιγόκερω και θα βάλει το διασκεδαστή του στη θέση του φωτεινού άστρου μαζί με το κοπάδι με τις αίγες του χαρίζοντάς τους την Αθανασία…Ο Κάδμος, τον παρασύρει πιο βαθιά στην παγίδα καθώς όταν ο Τυφώνας του ζητά να υμνήσει με το τραγούδι του τη Νίκη του ενάντια στο Δία, εκείνος δέχεται…επισύροντας τη μάνητα της Αδράστειας.
Όσο ο Κάδμος, μάγευε με τη Μελωδία του τον Τυφώνα, ο Δίας, κατάφερε και πήρε πίσω του τα “νεύρα” και τον κεραυνό του. Ο Γιος της Γης, το αντιλαμβάνεται, όμως είναι πολύ αργά…Ο Κάδμος, έχει καλυφτεί από ένα σύννεφο που έστειλε ο Δίας για να τον προστατέψει. Έπειτα έρχεται η Νύχτα. Ο Τυφώνας φωλιάζει στα σπλάχνα της Μάνας του. Ο Δίας παραμένει ξάγρυπνος, ενώ όλη η Πλάση φαίνεται να αναπαύεται. Η Νίκη, έρχεται δίπλα να τον εμψυχώσει για την επικείμενη σύγκρουση.
“ΖΕΥ ΑΝΑ, ΣΩΝ ΤΕΚΕΩΝ ΠΡΟΜΟΣ ΙΣΤΑΣΟ”
“Άνδρα Ζευ, να σταθείς Υπερασπιστής των παιδιών σου”.
Η μάχη με το φως της Αυγής, ξεσπά σφοδρή και προκαλούνται πολλές και μεγάλες καταστροφές στους ανθρώπους από τον Τυφώνα. Ο Δίας όμως, με τη συνδρομή των Ανέμων που έστερξαν στο πλευρό του σύμμαχοι, στέφεται Νικητής. Θάβει τον Τυφώνα, στα βάθη των θαλασσών, κάτω από το Νησί της Σικελίας… Για άλλη μια φορά, οι Έλληνες επικρατούν.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Την εποχή που βασίλεψε ο Τυφώνας, ο σφετεριστής του Δία:
“στους σκοτεινούς βοστρύχους των φιδίσιων κεφαλιών του Τυφώνα, το φως αναμείχτηκε με το σκοτάδι, ο Ήλιος ανέτειλλε μαζί με τη Σελήνη”.
Πολλές λοιπόν οι αντιστοιχίες και οι παραλληλισμοί που μπορεί να κάνει ο Εθνικιστής σήμερα, για τους σκοτεινές δυνάμεις που εξουσιάζουν σήμερα τον Κόσμο και που καταδιώκουν τους Έλληνες και επιβουλεύονται την Ελλάδα καθώς επικρατεί σκόπιμα πλήρη σύγχυση, διαστρεύλωση, αντιστροφή και εκφυλισμός σε κάθε έννοια του Λόγου, του Είναι και του Γιγνεσθαι.
Αξιοσημείωτα αποτελούν τα όσα το αρχαίο κείμενο περιγράφει πως συνέβαιναν κατά τη διάρκεια κυριαρχίας του ψεύτικου Δία. Συνέβαιναν μεγάλες φυσικές καταστροφές. Έπειτα, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στη χώρα μας, οι βοσκοί είχαν εγκαταλείψει τα βουνά και τα κοπάδια τους. Εξαφανίζονταν ράτσες των ζώων. Οι γεωργοί δεν έσπερναν τη Γη. Τα δένδρα κόβονταν από τη ρίζα τους. Δε φύτρωναν πια λουλούθια, ούτε άνθη στόλιζαν τα σπίτια των ανθρώπων.
“ΣΤΑΧΥ ΗΜΙΤΕΛΕΣΤΟΝ ΟΛΩΛΟΤΗ ΜΥΡΕΤΟ ΔΗΩ ΜΗΚΕΤΙ ΚΩΜΟΝ ΑΓΟΥΣΑ ΘΑΛΥΣΙΟΝ”
“Η Δήμητρα θρηνούσε που ούτε το στάχυ πρόλαβε να γίνει σοδειά ούτε γιορτές που την τιμούσαν.”
Εικόνες που αν και έχουν γραφτεί αιώνες πριν, θυμίζουν επικίνδυνα την κατάσταση που έχουν επιβάλλει σήμερα οι κυβερνητικοί υπηρέτες των Παγκόσμιων Τοκογλύφων. Ίσως τα ψεύτικα αστέρια που ήθελε να τοποθετήσει στον έναστρο θόλο ο Τυφώνας, να προμήνυαν τα αστέρια που κυριαρχούν σήμερα…
Όπως στο Μύθο, όπου ο Τυφώνας φυλακίζει τα νεύρα και τον κεραυνό του Δία, έτσι και στις μέρες μας, οι παγκόσμιοι εξουσιαστές, σκοτεινές αντανακλάσεις του Τυφώνα, φυλακίζουν και καταδιώκουν τους Εθνικιστές, που είμαστε φορείς των Αθάνατων Ελληνικών Αξιών, όπως αυτές εκφράζονται και προσωποποιούνται στη Μυθολογία από τους Άρχοντες του Ολύμπου και που δυστυχώς όπως ακριβώς, λέει ο Μύθος, έχουν εγκαταλείψει τον τόπο μας και παραμένουν κρυμμένες από τη σφοδρή επίθεση των δυνάμεων της σήψης και της παρακμής.
Τελευταίο, κι ίσως πιο σημαντικό είναι αυτό που ο Αρχαίος Ποιητής, φρόντισε να φυλάξει και να μεταδώσει μέσα από τους αιώνες καλά κρυμμένο μέσα από τη ροή του επικού λόγου και των συμβολισμών:
Καθώς, ο Δίας παρέμενε άοπλος και φυλακισμένος, ο Τυφώνας μαζί με λαούς που είχαν συμμαχήσει μαζί του, λεηλατούσαν και ισοπέδωναν ολόκληρες περιοχές. Όμως, καθώς είχαν επιτεθεί σε μια περιοχή όπου έρεαν τα νερά του Ποταμού του Μαίανδρου, άφησε λέει ο αρχαίος ιερέας του Δία, το λιβάνι να καίγεται στα θυμιατά και τους βωμούς. Δίχως να φέρει κανένα απολύτως όπλο, οπλισμένος μονάχα με τις λέξεις του κατόρθωσε να κάνει τον τρομερό Γίγαντα να το βάλει έντρομος στα πόδια.
“ΦΛΟΓΟΕΙΣ ΔΕ ΓΙΓΑΣ ΥΠΟ ΜΥΣΤΙΔΑ ΤΕΧΝΗ ΑΡΡΑΓΕΟΣ ΜΥΘΟΙΟ ΣΟΦΩ ΣΤΕΡΙΖΕΤΟ ΔΕΣΜΩ
ΑΝΔΡΑ ΔΕΙΜΑΙΝΩΝ ΚΕΚΟΡΘΜΕΝΟΝ ΕΜΦΡΟΝΙ ΛΟΓΧΗ”
“Και ο Γίγαντας, έπιασε φωτιά από την τέχνη τη μυστική που στηρίζεται στις σοφές αλυσίδες του λόγου και έντρομος στάθηκε στον Άντρα που είχε για Λόγχη τη Φρόνηση”
Και έτσι ο Τυφώνας που δε φοβήθηκε να τα βάλει με τον Κραταιό Δία, λύγισε και ηττήθηκε από το Σοφό Άνδρα με την αναίμακτη λεπίδα που δε χαράσει το σώμα μα οι λέξεις του και που η δυνατή φωτιά του Νου του, τρύπησαν σαν καυτό δόρυ το πολυκέφαλο θηρίο.
“ΟΥΤΗΘΕΙΣ ΑΧΑΡΑΚΤΟΝ ΑΝΑΙΜΑΚΤΩ ΔΕΜΑΣ ΑΙΧΜΗ”
Θάρρος λοιπόν Συναγωνιστές!Ο κοφτερός Ελληνικός Λόγος, οι ελληνίδες λέξεις, ο δυνατός Νους του Έλληνα είναι τα πύρρινα όπλα, το ολύμπιο δόρυ και σπαθί με τα οποία μας όπλισαν οι Τρανοί Πρόγονοί μας από τα Βάθη των Αιώνων, από την Εποχή του Μύθου και τα οποία τρέμει σαν άλλος Τυφώνας, η Σιών στη μάχη που όπως αυτή που γίνεται στο μύθο, δε συμβαίνει για λίγα εδάφη, ούτε για λίγα κοπάδια αλλά κρίνει την Τύχη του Κόσμου. Γι’ αυτό θέλουν να διαλύσουν τη Γλώσσα μας, την Ιστορία μας και τις Παραδόσεις μας!
ΘΑΡΡΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!
Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ!
Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!