Η Λαϊκή απαξίωση, ο πολιτικός ευνουχισμός και η κοινωνική απέχθεια για τα κατεστημένα κομματικά σχήματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, που έχει συντελεστεί μετά την έλευση της μνημονιακής λαίλαπας, οδηγεί αναγκαστικά το σύστημα σε αναδίπλωση με την δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών, οι οποίοι ως «σφουγγάρι» θα προσπαθήσουν να «απορροφήσουν» την δυσαρέσκεια του κόσμου. Έτσι, λοιπόν, ενημερωνόμαστε ότι «58 προσωπικότητες κάνουν έκκληση για την ανασυγκρότηση και την ισχυροποίηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού».
Αφού, καταρχάς, διατυπώσουμε την απορία μας για το πώς εννοούν την «προσωπικότητα» οι διάφοροι «προοδευτικοί» (λες και όλοι οι άλλοι είναι. απρόσωποι), ας δούμε ορισμένα από τα πρόσωπα (και όχι «προσωπικότητες») που κάνουν αυτή την «έκκληση»: Παρασκευάς Αυγερινός, Σταύρος Μπένος, Νίκος Χριστοδουλάκης, Νίκος Μπίστης, κάποιοι ΔΗΜΑΡίτες, ο Γιάννης Μπέζος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Θανάσης Χειμώνας κ.λ.π. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, την συμμετοχή διαφόρων «ορφανών» του ΠΑΣΟΚ, «ροζ αριστερών», μουσικάντηδων, κωμικών ηθοποιών και «κουλτουριάρηδων» συγγραφέων. Ένας αναμενόμενος αχταρμάς. Μελετώντας το κείμενο της «διακήρυξης» βλέπουμε ένα σαφές κλείσιμο του ματιού στην συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με την ΔΗΜΑΡ, με την συμμετοχή – «τσοντάρισμα» διαφόρων άλλων προσώπων και σχηματισμών. Εννοείται πως όχι μόνο δεν υπάρχει η παραμικρή αρνητική αναφορά, έστω και σε μορφή ήπιας κριτικής, εναντίον του μνημονίου αλλά με απύθμενο θράσος γράφουν ότι «η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της».
Αυτές οι αθλιότητες γράφονται την ώρα που είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε στον προθάλαμο ενός ακόμη μνημονίου (του τέταρτου), το οποίο θα είναι πολύ χειρότερο από το προηγούμενο. Μάλιστα, λίγο παρακάτω, γράφουν τα εξής: «Μετά από μια καταστροφή, η Ελλάδα ξαναποκτά την δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της». Αλήθεια; Πως θα αποκτήσει αυτή την δυνατότητα, όταν το εθνοκτόνο μνημόνιο έχει υποδουλώσει το μέλλον της Πατρίδας για δεκαετίες ολόκληρες; Στην συνέχεια, αφού αναμασούν την γνωστή φλύαρη συνθηματολογία της σοσιαλδημοκρατίας η οποία πρακτικά εφαρμόσιμη από το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε την Χώρα, λένε εντελώς ανερυθρίαστα ότι «Η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα εθνική αυτογνωσία και σε μια νέα πατριωτική υπερηφάνεια. Χωρίς την κομπλεξική εθνικιστική αλαζονεία γι’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε. Χωρίς ντροπή γι’ αυτό που είμαστε».
Τους επιστρέφουμε, καταρχάς, τον χαρακτηρισμό «κομπλεξική αλαζονεία». Κομπλεξικοί αλαζόνες ήταν οι «προοδευτικοί», οι οποίοι κάτω από τον καθεστωτικό αέρα της μεταπολίτευσης, αντί να θωρακίσουνε την Εθνική και οικονομική ανεξαρτησία της Χώρας παρέδωσαν την Εθνική Κυριαρχία μας και συνέθλιψαν κάθε ζωτική ικμάδα ανάπτυξης του τόπου, με μόνο αντίτιμο την εξασφάλιση των στενών συντηρητικών συμφερόντων τους. Φυσικά, μέσα στο «μανιφέστο» που δημοσιεύουν η ευρωλαγνεία τους είναι ανυπόφορη.
Ο Ευρωπαϊσμός τους τίθεται υπεράνω των Ελληνικών συμφερόντων. Γιατί ο Ευρωπαϊσμός τους δεν αφορά τα Έθνη και τους Λαούς της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά τα τραπεζικά συμφέροντα των διαφόρων κεφαλαιοκρατών. Ο «διαχεόμενος ευρωσκεπτικισμός» είναι η φυσική απέχθεια του Ελληνικού Λαού απέναντι σ’ ένα οικονομικό τερατούργημα, το οποίο απομυζούσε τους εθνικούς μας πόρους και ωθούσε τους συμπατριώτες μας στην απόλυτη φτωχοποίηση. Στην διακήρυξη τους δεν λείπει και η αναφορά στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: «Η τερατογένεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής εξελίχτηκε σε σαράκι της δημοκρατίας. Η αποτρόπαια δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι έκρουσε τον κώδωνα ενός κινδύνου που ήταν εδώ και καιρό προφανής. Η άμυνα της Πολιτείας έναντι της εγκληματικής οργάνωσης είναι επιβεβλημένη». «Σαράκι της δημοκρατίας», 39 χρόνια τώρα, είναι το πολιτικό, κοινωνικό, εκδοτικό κατεστημένο, το οποίο μας οδήγησε στο μνημόνιο και τα καταστροφικά του αποτελέσματα. Είναι η θλιβερή κομπανία των καθεστωτικών κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» που, με πρωτοπόρο φυσικά το ΠΑΣΟΚ, έκλισε σ’ όλες τις πτώσεις την λέξη «κλέφτης» και καλλιέργησε την σήψη, το ρουσφέτι, την μίζα, την απαξίωση της πολιτικής ζωής. Η άμυνα του Ελληνικού Λαού σ’ αυτόν τον συρφετό ήταν η κατακρήμνιση των δύο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) στις εκλογές του 2012. Εξετάζοντας σε γενικότερη βάση το μανιφέστο των 58 «προσωπικοτήτων» βλέπουμε ότι λειτουργούν ως “βενζινάδικο”, το οποίο προσπαθεί να γεμίσει το ρεζερβουάρ μιας σακαράκας που βρίσκεται σε απόσυρση.
Αποτελεί μια ξεκάθαρη πρόταση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων», για να σωθούν τα προσχήματα και να υπάρξει μια εναλλακτική συνεργατική λύση για την επόμενη συγκυβέρνηση. Είναι σίγουρο ότι στις ευρωεκλογές του Μαΐου τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ δεν θα πιάσουν μόνοι τους το όριο του 4,3% (αυτό ισχύει στις ευρωεκλογές), προκειμένου να εισέλθουν στο ευρωκοινοβούλιο. Γι΄ αυτό, κάποιοι εξωκομματικοί παράγοντες πιέζουν για μια συνεργασία, η οποία θα δώσει το «φιλί της ζωής» στους δύο αυτούς συστημικούς φορείς. Στην ουσία πρόκειται για ένα «μερεμέτι» του καθεστώτος, που όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει καμία ευοίωνη προοπτική.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/58-kataskeuastes-suneidhsewn-sunistoun-enwsh-pasok-dhmar#ixzz2hjaSHinU