Υπάρχουν στιγμές που ένας άνθρωπος, όντας ενάρετος όχι στα λόγια, αλλά με τις πράξεις, τα έργα και το βίο του που γίνεται στόχος ανθρώπων χαμηλής στάθμης γιατί δεν μπορούν να ανεκτούν την Υπεροχή. Ισοπέδωση προς τα κάτω. Είναι η γνωστή τακτική των Παγκόσμιων Εξουσιαστών, όποιο στάχυ είναι ψηλό, να κόβεται…
Όση περισσότερη άνομη βία και κατάφορη αδικία χτυπά ένα Δίκαιο άνθρωπο, τόσο περισσότερο θα δικαιωθεί. Και όχι με τρόπο μοιρολατρικό Η Ύβρις, όπως δίδαξαν οι Αρχαίοι Πατέρες, αργά ή γρήγορα επιφέρει τη Νέμεση.
Ο ΜΥΘΟΣ
Οι μουσικοί, όπως μαρτυρά η περίπτωση του Αρίωνα, ήσαν στόχοι κακοποιών και εγκληματιών και γιατί είχαν χρήματα αλλά και γιατί υπηρετώντας τα θεία ήταν αγαπητοί και κατείχαν περίοπτη θέση στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο.
Ο Ίβυκος ήταν από τους πιο σπουδαίος μουσικούς και ποιητές της Αρχαίας Ελλάδας. Δημιούργημά του είναι το εγκώμιο. Έζησε τον 6ο πΧ αιώνα. Καταγόταν από τη Μεγάλη Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από την ελληνικήπόλη-αποικία Ρήγιο. Παρά τη σπουδαιότητά του στη Μουσική και την Ποίηση, οι αλεξανδρινοί γραμματικοί, δηλαδή οι φιλόλογοι των ελληνιστικών χρόνων, κατέτασσαν τον Ίβυκο στους κορυφαίους δέκα ποιητές ανάμεσα στη Σαπφώ και το Στασίχορο, μνημονεύεται όχι για το έργο του αλλά για το θάνατό του.
Ο Ίβυκος όπως πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι του πνεύματος στην Αρχαία Ελλάδα, βρήκε καταφύγιο στην αυλή ενός καθεστώτος που είχε αρχηγό και όχι λαοπλάνους και δημαγωγούς. Ο Πολυκράτης, ήταν ο ευεργέτης του. Όμως, όπως ο Αρίων, θέλησε να ταξιδέψει και να μεγαλώσει έτσι τη φήμη του κερδίζοντας στους Μουσικούς Αγώνες που τελούνταν στις Πανελλήνιες Γιορτές.
Πράγματι, ο Ίβυκος χάρις στην απόφασή του να ταξιδέψει, κέρδισε την Αιώνια Δόξα. Ο Ίβυκος, θέλησε να παρευρεθεί στην Κόρινθο και στα Ίσθμια. Η Κόρινθος ήταν από τις πιο μεγάλες, τις πιο πλούσιες και πιο σημαντικές πόλεις σε όλο τον αρχαίο κόσμο, όχι μόνο για τους Έλληνες. Στο λιμάνι της, έρχονταν και έφευγαν πλοία από κάθε γωνιά της Μεσογείου ανταλλάσσοντας κάθε είδους αγαθά. Μαζί όμως με τα αγαθά κάθε είδους, συνυπήρχαν και άνθρωποι κάθε είδους. Τυχοδιώκτες, γίνονταν ναύτες ώστε σε κάποια μεγάλη και πλούσια πόλη να έριχναν άγκυρα ώστε να μπορέσουν να βρουν κάποια καλή ευκαιρία να κερδίσουν γρήγορα χρήματα.
Ο Ίβυκος λοιπόν, καθώς πήγαινε στην αρχαία πόλη της Κορίνθου, την Ακροκόρινθο, διέσχιζε το Άλσος που ήταν αφιερωμένο στο Θεό Ποσειδώνα, κατά τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να αφιερώνουν άλση προς τιμή του πολιούχου τους. Όμως, ο αρχαίος μουσικός, έπεσε σε ενέδρα ληστών. Πάλεψε, αντιστάθηκε για να υπερασπιστεί την Τιμή και τη Ζωή του, ο λειτουργός του Απόλλωνα. Οι ληστές όμως, τον σκότωσαν. Καθώς δεν υπήρχαν μάρτυρες, έφυγαν αφού έκλεψαν ότι πολύτιμο βρήκαν πάνω στο μουσικόεγκατάλειποντας το άψυχο του πια σώμα, βορρά στα όρνια και τα άγρια σκυλιά.
Όμως, ο Ίβυκος, λίγο πριν ξεψυχήσει, έφτιαξε το πιο ωραίο ποίημά του. Ο αρχαίος Ποιητής, έψαλλε το Κύκνειο Άσμα του σε ρυθμό που κατανοούν μονάχα οι Δίκαιοι. Μονάχα όσοι βαδίζουν στο κακοτράχαλο Μονοπάτι της Αρετής, μπορούν να ακούσουν και να νιώσουν την ομορφιά του τελευταίου ποιήματος του Ίβυκου.
Την ώρα που κείτονταν στα πόδια των αδίστακτων ληστών, ένα μεγάλο κοπάδι γερανών πετούσε στον Ουρανό. Ο μανδύας του βαφόταν κόκκινος, την ώρα που έδυε ο Ήλιος και έβαφε την Πλάση, με τα χρώματα της πορφύρας και του χρυσού.
“Γίνεται μάρτυρες του άδικου χαμού μου”, πρόλαβε και τους είπε. Τονχλεύασαν οι άθλιοι ληστές και καθώς δεν υπήρχαν μάρτυρες που να μπορούσαν κατά πως νόμιζαν να τους αποκαλύψουν, κρύφτηκαν μες στη βοή της πόλης που πλημμύριζε με Έλληνες από κάθε γωνιά που έρχονταν για τους Αγώνες των Ισθμίων.
Ο φίλος του Ίβυκου, που επρόκειτο να τον φιλοξενήσει, αναζήτησε το φίλο του που δεν ήρθε την ημέρα που του είχε ορίσει. Βρήκε το σώμα του, παραμορφωμένο στο άλσος ωστόσο τον αναγνώρισε. Οι πληγές στο σώμα του, μαρτυρούσαν το έγκλημα, όμως δεν μπορούσαν να αποκαλύψουν το ποιοι ήσαν οι δράστες.
Κι όμως… Το Δίκαιο του Θεού, στέκει πιο πάνω από τους νόμους και την αντίληψη των ανθρώπων. Έτσι, μπορεί να μην υπήρχαν θνητοί, οι οποίοι αν και υπήρχαν, μπορεί να φοβόντουσαν να φανερώσουν την Αλήθεια, υπήρχαν όμως οι Γερανοί. Οι Γερανοί, “έτυχε” να συνεχίσουν το ταξίδι τους, όταν κόσμος πολύς, είχε συγκεντρωθεί στο Στάδιο που τελούνταν οι Αθλητικοί Αγώνες των Ισθμίων.
Ένας από τους δύο ληστές, τότε έδειξε με το δάκτυλο του τον Ουρανό, δείχνοντας το σμήνος και χλευάζοντας τη Θεία Πρόνοια και τον Ίβυκο είπε κοροϊδευτικά στο συνεργό του:
“ΙΔΕ ΑΙ ΙΒΥΚΟΥ ΕΚΔΙΚΟΙ”
Δηλαδή: “Δες, οι μάρτυρες του Ιβύκου”.
Τότε οι θεατές που βρίσκονταν δίπλα τους, κατάλαβαν πως ήσαν οι δολοφόνοι του Μουσικού που ερχόταν να φιλοξενηθεί και να πάρει μέρος στην πόλη τους. Τους συνέλλαβαν οι ραβδούχοι και εκτελέστηκαν.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Η φράση που αναφώνησε ο ληστής και αποκάλυψε το έγκλημα του, ήτανπαροιμιώδης για τους Αρχαίους Έλληνες για κάθε έγκλημα και σκευωρία που έμοιαζε αδύνατη να εξιχνιαστεί, μα εντέλει τελεσφορούσε χάρις στη Θεία Πρόνοια.
Ο Εθνικιστής λοιπόν, διδάσκεται από την Ιστορία και το Τέλος του Ίβυκου, πως το Άδικο, μπορεί να κερδίζει κάποιες μάχες, όμως, δεν κερδίζει τον Πόλεμο. Το Δίκαιο πάντα Επικρατεί και πάντα η Νίκη στεφανώνει όσους βαδίζουν στο δύσκολο και μοναχικό μονοπάτι της Αρετής όπου γίνονται στόχος υπηρετών της Κακίας.
Έπειτα, ο Αγωνιστής του Λαϊκού Συνδέσμου, μπορεί να διδαχτεί από την έπαρση, την αλαζονεία, και την περιφρόνηση των εγκληματιών και των κακών, αδίστακτων ανθρώπων προς τη Θεία Δίκη και τη Θεία Πρόνοια. Ήταν η αλαζονεία και η ασέβεια προς τα Θεία του ληστή που τον έκανε να ειρωνευτεί τους γερανούς και την τελευταία φράση του Ίβυκου και να αποκαλύψει έτσι την πραγματικότητα.
Πρέπει, επίσης, ο Εθνικιστής να διδαχτεί πως πρέπει να σέβεται όλα τα πλάσματα του Θεού. Η δύναμη που είχε αποκτήσει ο ληστής πατώντας πάνω στη βία και την απάτη, τον έκανε υπερόπτη. Στο μυαλό φάνταζε αδύνατο, ο γερανός, να μπορέσει να αποκαλύψει το έγκλημα του…
Θα πρέπει, τέλος, να διδαχτούμε από την Ιστορία του Ίβυκου, τη Δύναμη της Πίστης. Ακόμα και την τελευταία στιγμή του βίου μας πρέπει να έχουμε Πίστη. Η Πίστη στο Δίκαιο, έκανε τον Ποιητή, να ευχηθεί να αποκαλύψουν οι γερανοί τους ενόχους και να δικαιωθεί.
Θάρρος Συναγωνιστές!
Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
