Site icon ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Το να υπάρχει «αντιρατσισμός» χωρίς να υπάρχει φυλή (ράτσα) είναι αρκετά μπερδεμένο! L’antiracisme sans races, ça va être compliqué !

Του Alain DeBenoist* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Ερ. : Η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε πρόσφατα να αφαιρέσει τη λέξη «φυλή», από όλα τα επίσημα έγγραφα. Η αφαίρεση της λέξης, προκειμένου να εξαλειφθεί το «κακό», δεν είναι κάποιου είδους μαγικός τρόπος σκέψης ; Επιπλέον, εάν δεν υπάρχουν φυλές, πώς μπορεί να υπάρξει και ρατσισμός (φυλετισμός); Και παρεμπιπτόντως, πώς μπορεί να υπάρξει «αντιρατσισμός»; Το να υπάρχει αντιρατσισμός χωρίς να υπάρχει φυλή (race, ράτσα), είναι κάπως μπερδεμένο!
Α: Μην ανησυχείτε. Εάν η Γαλλική Δημοκρατία ισχυρίζεται πράγματι ότιδεν αναγνωρίζει πια την «ύπαρξη οποιασδήποτε υποτιθέμενης φυλής», δηλώνει, ωστόσο, ότι«καταδικάζει τον ρατσισμό». Στην πραγματικότητα, αυτό που θα είναι πιο δύσκολο να δικαιολογηθεί είναι το κατηγορητήριο για «υποκίνηση φυλετικού μίσους», δηλαδή, την παρότρυνση σε μίσος ενός πράγματος που δεν υπάρχει κατ’ αρχάς! Από τώρα και στο εξής θα είναι επίσης πιο δύσκολο να δικαιολογηθεί η υπεράσπιση της«διασταύρωσης» (των φυλών, δηλ. η επιμιξία, η οποία αποτελεί κάποιου είδους «χάρισμα» για τους θιασώτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών), αφού από τώρα και στο εξής η έννοια αυτή θα αναφέρεται σε ένα μίγμα φανταστικών οντοτήτων ή η προώθηση της «διαφορετικότητας» (άλλη μαγική λέξη για τους multi cultifans!), με το σκεπτικό ότι «δεν αναγνωρίζουμε καμία φυλετική πολυμορφία» (François Hollande, 12 Μαρτίου 2012). Τέλος, δεδομένου ότι οι άνθρωποι επιμένουν να βλέπουν και να αναγνωρίζουν τις «φυλές» γύρω τους, κάποιος θα πρέπει πραγματικά να τους πείσει ότι είναι θύματα οπτικών ψευδαισθήσεων! Καλή τύχη σε όλους εκείνους που επιθυμούν να αναλάβουν αυτό το έργο!
Τούτου λεχθέντος, δεν κάνετε λάθος καθόλου, όταν μιλάτε για «μαγική σκέψη», δεδομένου ότι τόσο οι λέξεις όσο και τα πράγματα γίνονται όλα και πιο μπερδεμένα. Για το θέμα αυτό θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για δαιμονολογία, εφόσον ο στόχος τους είναι να ξορκίσουν τις «κακές σκέψεις» με την απαγγελία τελετουργικών τύπων και μάντρας. Κάποιος πρέπει πράγματι να θαυμάσει την σύμπτωση του ισχυρισμού της μη ύπαρξης φυλών και της επίθεσης κατά της ιδεολογίας των φύλων που επίσης ξεκίνησε από τους ίδιους χώρους. Γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, η φυλή, ακριβώς όπως το φύλο, είναι μόνο ένα «κοινωνικό κατασκεύασμα» χωρίς καμία ουσιαστική πραγματικότητα. Εξ ου και η εμφάνιση της ίδιας και τυπικάοργουελιανής στρατηγικής με λεξιλογικά υποκατάστατα λέξεων : όπως της λέξης «άνθρωποι» αντί της λέξης «φυλή», της λέξης “gender” («φύλλο» που μεταφράζεται όμως ως τους κοινωνικά κατασκευασμένους ρόλους και συμπεριφορές) αντί της λέξης “sex” (μεταφράζεται ως το βιολογικό φύλο), της λέξης «γονιός» αντί των λέξεων «πατέρας» και «μητέρα». Η βασική ιδέα είναι ότι η καταπολέμηση του «ρατσισμού» συνεπάγεται την άρνηση της ύπαρξης των φυλών στο ίδιο πνεύμα που η καταπολέμηση ενάντια στον «σεξισμό» οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξης των δύο φύλων! Στην πραγματικότητα, μπορεί κανείς να αποδώσει σε άνδρες και γυναίκες τα ίδια δικαιώματα, χωρίς να απαιτείται να γίνουν ανδρόγυνα όντα. Και όμοια, η ισότητα δεν μπορεί να διαπιστωθεί με την άρνηση της διαφορετικότητας ή με αναγωγή της σε ομοιότητα (Ξεκάθαρη διάκριση. Άλλοισότητα, άλλο ομοιότητα).
Ερ : Και τι έχουν να πουν οι επιστήμονες για αυτήν την έννοια, η οποία, το λιγότερο τουλάχιστον, είναι αμφιλεγόμενη ; Υπάρχει κάποια ομοφωνία για το θέμα αυτό ;
A : Η μελέτη της φυλής έχει εξελιχθεί πολύ από την τυπολογική προσέγγιση του δέκατου ένατου αιώνα. Στο βιβλίο του, που δημοσιεύθηκε το 2008, ‘L’ Humanité au Pluriel’, (Η Ανθρωπότητα στον Πληθυντικό), ο Bertrand Jordan τονίζει ότι οι αναλύσεις τουDNA μπορούν να μας βοηθήσουν να καθορίσουμε τις ομάδες καταγωγής (in- groups) στο πλαίσιο του ανθρώπινου είδους και ότι «υπάρχουν γενετικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπινων ομάδων» και ότι (οι φυλές) «έχουν τις ρίζες τους στα βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας».
Η πραγματικότητα είναι ότι από την πρώτη αλληλουχία του ανθρώπινου γονιδιώματος (2001), η έρευνα συνεχίζει να αυξάνεται στους γενετικούς δείκτες που προσδιορίζουν τα μέλη της ομάδας. Η ανθρώπινη ποικιλομορφία δεν αφορά μόνο τα άτομα αλλά έχει και συλλογικό χαρακτήρα. Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι αυτές οι ‘γενετικές πισίνες’ μας επιτρέπουν την ανίχνευση του φυλογενετικού δέντρου των ανθρώπινων πληθυσμών. Προφανώς, αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρώματος του δέρματος δεδομένου ότι η ιατροδικαστική επιστήμη μπορεί εξίσου να προσδιορίσει καλά την εθνικότητα με την εξέταση του σκελετού ή του DNA.
Όπως η Nancy Huston και ο MichelRaymond έγραψαν στην εφημερίδα ‘Le Monde’, στις 17 Μαΐου, το επιχείρημα ότι το ανθρώπινο είδος έχει διαφοροποιηθεί κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των διαφορετικών πληθυσμών, με το κάθε είδος να φέρει διακριτούς γενετικούς δείκτες, είναι μια απλή παρατήρηση η οποία δεν συνεπάγεται κρίση. Στο εξής, ορισμένοι ερευνητές προτιμούν να διατηρούν την λέξη «φυλή», ενώ άλλοι προτιμούν να την απορρίπτουν, κάτι το οποίο, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει μεγάλη σημασία. Η «συζήτηση για τη φυλή» είναι περισσότερο ένα θέμα σημασιολογίας παρά μοριακής βιολογίας ή γενετικής του πληθυσμού. Στο μεταξύ, ας σημειωθεί ότι το 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα δημοσίευσε ένα βιβλίο (“Dreams from My Father”) με υπό-τίτλο «Μια ιστορία για τη Φυλή και την Κληρονομιά». Επιπροσθέτως, οι στατιστικές σχετικά με την εθνικότητα χρησιμοποιούνται ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ερ. : Κάποιος να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί ο Μπαράκ Ομπάμα οφείλει την εκλογή του (και τις δύο φορές) στις “μειονότητες”…
Α : Ας μην υπερβάλλουμε. Σε δεκαέξι προεδρικές εκλογές που έλαβαν χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1952 και 2012, μόνο ένας Δημοκρατικός, ο Lyndon B. Johnson, έλαβε το 1964 την πλειοψηφία των λευκών ψήφων. Όσο για τον Ομπάμα, έχει παρασύρει περισσότερους λευκούς από ό, τι πολλοί από τους Δημοκρατικούς προκατόχους του. Εννέα Δημοκρατικοί υποψήφιοι, όλοι τους λευκοί, είχαν εξασφαλίσει ένα χαμηλότερο ποσοστό ψήφων μεταξύ των λευκών ψηφοφόρων από εκείνο που έλαβε ο Ομπάμα το 2012. Για παράδειγμα, το 1980, ο Jimmy Carter έλαβε μόνο το 33% των ψήφων του λευκού εκλογικού σώματος.
Ερ : Έχετε έγραψε δύο βιβλία καταδίκης του ρατσισμού (Contra elracismo et Europe, tiers monde, même combat), μπορείτε να συνοψίσετε τις σκέψεις σας για το θέμα αυτό ;
Α : Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα ! Το ‘Le Dictionnairehistorique et critique du racisme’, που μόλις δημοσιεύθηκε από τηνPUF υπό τη διεύθυνση του Pierre – AndréTaguieff, έχει σχεδόν 2000 σελίδες . … Για να συνοψίσω, είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ των θεωριών, από τη μία πλευρά (των οποίων η μελέτη αναφέρεται στην ιστορία των ιδεών) και τηςσυμπεριφοράς (της οποίας η μελέτη είναι η κοινωνιολογία) από την άλλη. Οι ρατσιστικές θεωρίες είναι αυτές που είτε έχουν ως αξίωμα την ανισότητα των φυλών, είτε θεωρούν τη φυλετική προσήλωση ως βασικό παράγοντα στην ιστορία της ανθρωπότητας, το οποίο συνεπάγεται την παντοδυναμία του φυλετικού ντετερμινισμού (ή αιτιοκρατία). Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που να υπογράφουν αυτό το είδος της θεωρίας . Όσον αφορά τις συμπεριφορές, ο «ρατσισμός» είναι μια στάση δυσπιστίας ή παράλογης εχθρότητας, συχνά ενστικτώδους και αυθόρμητης προς εκείνους που ανήκουν (ή πιστεύεται ότι ανήκουν) σε μια άλλη φυλή. Για να συμβεί αυτή η δυσπιστία ή η εχθρότητα, προφανώς, δεν υπάρχει καμία ανάγκη οι άνθρωποι να υιοθετήσουν κάποια θεωρία. Μεταξύ πολλών άλλων πρόκειται για μια μορφή «ετεροφοβίας» (‘alterophobia’ ή ‘heterophobia’), δηλαδή μιας αλλεργίας προς τον Άλλο-εκτός- από τους Δικούς μας.
Πρέπει να προσθέσω σε αυτό ένα τρίτο είδος ρατσισμού – εκείνο που ισχυρίζεται ότι οι διαφορές είναι ανύπαρκτες, επιφανειακές ή δεν έχουν σημασία. Ο Άλλος δεν έχει στίγμα πλέον. Αντ’ αυτού, ο Άλλος υποτίθεται ότι είναι ανύπαρκτος και πρέπει τελικά να εξαφανισθεί μέσα στο (γενικό) ΌμοιοΑυτό το σήμα κατατεθέν του ρατσισμού κοσμεί συχνά τη μάσκα του «αντιρατσισμού». Όντας πιο διεστραμμένη αυτή η άποψη, είναι γι’ αυτό η πιο επικίνδυνη.
* Ο Alain de Benoist (γεννημένος στις 11 Δεκεμβρίου 1943) είναι Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόσοφος και ένας από τους ιδρυτές της ‘Nouvelle Droite’ (Νέα Δεξιά) και επικεφαλής του γαλλικού εθνοτικο-εθνικιστικού think tank ‘GRECE’ (Groupement de recherche et d’études pour la civilisation européenne). Ο Benoist είναι κριτικός στον νεοφιλελευθερισμό, τις ελεύθερες αγορές, την παγκοσμιοποίηση και τον «εγκαλιταριανισμό» (θεωρία που προωθεί μια απόλυτη ισοπεδωτική ισότητα σε όλα και μία άρνηση σε κανόνες και αρχές). Ο de Benoist είναι κριτικός και προς τον Χριστιανισμό και θαυμαστής της προ-χριστιανικής Ευρώπης. Η ιστοσελίδα του εδώ.
Le mot « race » vient d’être officiellement supprimé des documents officiels. En finir avec le mot pour éradiquer les maux : n’est-on pas une fois encore en pleine pensée magique ? D’ailleurs, s’il n’y a pas de races, comment peut-il y avoir du racisme ? Et de l’antiracisme, au passage ?Rassurez-vous. Si elle affirme en effet ne plus reconnaître « l’existence d’aucune prétendue race », la République française déclare toujours qu’elle « condamne le racisme ». En fait, ce qui va être plus difficile à justifier, c’est la condamnation pour « incitation à la haine raciale », c’est-à-dire pour incitation à la haine de quelque chose qui n’existe pas. Il va aussi être plus difficile de justifier l’apologie du métissage, qui désigne désormais un mélange d’entités imaginaires, voire la promotion de la « diversité », puisqu’« il n’y a pas de diversité des races » (François Hollande, 12 mars 2012). Enfin, comme les gens s’entêtent à voir et reconnaître des « races » autour d’eux, il va falloir les persuader qu’ils sont victimes d’une illusion d’optique. Tous mes vœux à ceux qui voudront se charger de cette tâche !

Cela dit, vous n’avez pas tort de parler de pensée magique, puisqu’on confond les mots et les choses. On pourrait aussi parler de démonologie, dans la mesure où il s’agit d’énoncer des formules rituelles et des mantras pour exorciser les “pensées mauvaises”. Mais on ne peut qu’être frappé également de la concomitance entre l’affirmation de la non-existence des races et l’offensive de l’idéologie du genre, qui raisonne à partir de prémisses identiques. La race serait comme le sexe une « construction sociale » sans réalité substantielle. D’où une même stratégie, typiquement orwellienne, de substitution lexicale : « population » au lieu de « race », « genre » au lieu de « sexe », « parent » au lieu de « père » et « mère ». L’idée sous-jacente est que lutter contre le racisme implique de nier l’existence des races, tout comme lutter contre le sexisme conduirait à nier l’existence des sexes. La réalité est évidemment qu’on peut accorder aux hommes et aux femmes les mêmes droits sans exiger d’eux qu’ils deviennent androgynes. Et qu’on n’assurera pas l’égalité par la négation de la diversité, ou par sa réduction à la mêmeté.

Que disent d’ailleurs les scientifiques de cette notion pour le moins controversée ? Y a-t-il unanimité sur le sujet ?

L’étude des races a beaucoup évolué depuis l’approche typologique du XIXe siècle. Dans son livre paru au Seuil en 2008, L’humanité au pluriel, Bertrand Jordan souligne que l’analyse de l’ADN permet de définir des groupes d’ascendance au sein de l’espèce humaine, que « les différences génétiques entre groupes humains existent » et qu’elles « sont ancrées dans l’histoire déjà longue de l’humanité ». Le fait est que depuis le premier séquençage du génome humain (2001), les travaux se multiplient sur les marqueurs génétiques qui identifient des appartenances de groupes. La diversité humaine n’est donc pas seulement individuelle, mais aussi collective, la prise en compte de ces pools génétiques permettant de retracer la phylogénie des populations humaines. Ce n’est évidemment pas qu’une affaire de peau, puisqu’en médecine légale on peut aussi bien identifier l’appartenance ethnique par l’examen du squelette ou celui de l’ADN. Comme l’écrivaient Nancy Huston et Michel Raymond dans Le Monde du 17 mai dernier, dire que l’espèce humaine s’est diversifiée au cours de l’évolution en populations qui possèdent des marqueurs génétique distincts est une simple constatation, qui n’implique aucun jugement de valeur. À partir de là, certains chercheurs tiennent à conserver le mot « race », d’autres non, ce qui n’a finalement pas une grande importance : le « débat sur les races » est finalement plus affaire de sémantique que de biologie moléculaire ou de génétique des populations. Vous noterez au passage qu’en 2008, Barack Obama a publié un livre intitulé De la race en Amérique. Et que les statistiques ethniques sont d’usage courant aux États-Unis.

C’est ce qui a permis de savoir que Barack Obama n’a dû son élection qu’aux “minorités”…

N’exagérons rien. Dans les seize élections présidentielles qui ont eu lieu aux États-Unis entre 1952 et 2012, un seul démocrate, Lyndon B. Johnson en 1964, a recueilli une majorité de votes chez les Blancs. Quant à Obama, il a séduit plus de Blancs que nombre de ses prédécesseurs démocrates. Neuf candidats démocrates, tous Blancs, ont recueilli un pourcentage de votes de l’électorat blanc inférieur à celui obtenu en 2012 par Obama
(39 %). Jimmy Carter, par exemple, n’avait recueilli que 33 % des votes de cet électorat en 1980.

Vous-même, qui avez écrit deux livres pour condamner le racisme (Contra el racismo et Europe, tiers monde, même combat), pouvez-vous résumer votre pensée sur la question ?

Vaste sujet ! Le Dictionnaire historique et critique du racisme qui vient de paraître aux PUF, sous la direction de Pierre-André Taguieff, ne compte pas loin de 2000 pages… Disons pour faire bref qu’il est essentiel de bien distinguer les théories d’un côté (dont l’étude relève de l’histoire des idées), et de l’autre les comportements (dont l’étude relève de la sociologie). Les théories racistes sont celles qui, soit postulent une inégalité entre les races, soit considèrent l’appartenance de race comme facteur essentiel de l’histoire des hommes, ce qui implique la toute-puissance du déterminisme racial. Il n’y a plus grand monde aujourd’hui pour souscrire à ce genre de théories. Au sens des comportements, le “racisme” est une attitude de méfiance ou d’hostilité irraisonnée, souvent instinctive et spontanée, envers ceux qui appartiennent (ou qu’on croit appartenir) à une autre race. Cette méfiance ou cette hostilité n’a évidemment pas besoin d’être “théorisée” pour se manifester. Ce n’est qu’une forme parmi d’autres d’altérophobie ou d’hétérophobie, c’est-à-dire d’allergie à l’Autre-que-nous.

J’y ajouterai une troisième forme de racisme. C’est celle qui consiste à déclarer les différences inexistantes, superficielles ou sans importance. On ne stigmatise plus l’Autre, on dit seulement que cet Autre n’existe pas, qu’il n’est en définitive que le Même. Ce racisme-là se pare souvent du masque de “l’antiracisme”. Plus pervers, il n’en est aussi que plus dangereux.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣΠηγή (στα γαλλικά εδώ)
Exit mobile version