Λαλίστατος και στον εφετινό εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Πριν συνεχίσουμε, ασχολούμενοι τόσο με τις δηλώσεις του όσο και με την συνολική του πολιτ(ε)ι(α)κή παρουσία, ας διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα. Η αποτίμηση και η κριτική των εκάστοτε λεγομένων του Παπούλια δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αμφισβήτηση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Άλλο πράγμα ο Θεσμός και άλλο ο εκάστοτε Πρόεδρος, ο οποίος δεν έχει ισόβια παρουσία και η θητεία του μπορεί να είναι το πολύ δεκαετής.
Ο θεσμός είναι σεβάσμιος και απαραβίαστος, αλλά το πρόσωπο το οποίο ενσαρκώνει τον θεσμό αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι αλάνθαστο και υπεράνω κριτικής. Ο Κάρολος Παπούλιας, λοιπόν, κρίνεται με βάση τα λεγόμενά του και τα πεπραγμένα του και όχι επειδή είναι ο ανώτατος πολιτειακός παράγοντας, έστω και θεωρητικά, μιας και οι εξουσίες του είναι περιορισμένες σε σχέση με το παρελθόν. Στο διάγγελμά του, μετά την παρέλαση, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Παπούλιας παρουσίασε τους Έλληνες ως έναν λαό καρπαζοεισπρακτόρων, οι οποίοι ανέχθηκαν τα πάντα αλλά δεν «πάει παραπέρα». Τους παρουσίασε σαν να συναινούν στην μνημονιακή πολιτική, που εξασκείται εδώ και 3,5 χρόνια, με την μόνη του ένσταση να βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν αντέχουν άλλο. Δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η συλλογιστική του Παπούλια.
Ουδέποτε μέχρι τώρα εξέφρασε την παραμικρή διαφωνία για την εξάσκηση της μνημονιακής πολιτικής και αντίστοιχα ουδέποτε αρνήθηκε να μην υπογράψει έστω και ένα απ΄αυτά τα αντεθνικά και αντιλαϊκά νομοθετήματα. Αντιθέτως, στήριξε μέχρις εσχάτων τον ανθέλληνα Τζέφρυ και την κυβέρνησή του, ενώ στην συνέχεια –λες και βρισκόταν σ΄άλλο πλανήτη- υποστήριξε σθεναρά την κυβέρνηση Παπαδήμου ωραιοποιώντας την κατάσταση μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Επιτέθηκε, μάλιστα, σε όσα ΜΜΕ έκαναν κριτική στην κυβέρνηση αυτή λέγοντας τα εξής: «Με την κυβέρνηση Παπαδήμου επικρατεί ύφεση και έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός. Του γίνεται πόλεμος. Το βλέπω στις εφημερίδες με σχόλια που θα μπορούσαν να μην γίνονται, αφού όλοι δηλώνουμε και ζητάμε τα πολλά χρήματα από την Ευρώπη».
Τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης Παπαδήμου τα γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, από την καλή και από την ανάποδη, αλλά φαίνεται ότι ο Παπούλιας γνωρίζει καλύτερα… Το ίδιο πράττει, δυστυχώς, και τώρα μετά την συγκυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, αφού χωρίς κανένα πρόσχημα σιγοντάρει την πολιτική του ξεπουλήματος που ενστερνίζεται και πραγματοποιεί η μνημονιακή συγκυβέρνηση, ενώ δεν παραλείπει (και αυτός) να απαξιεί την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων της.
Με αυτές του τις ενέργειες ο Παπούλιας δεν δρα ως Πρόεδρος όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, αλλά ως κομματάρχης συγκεκριμένων πολιτικών φορέων. Συντάσσεται με το λεγόμενο «συνταγματικό τόξο», το οποίο στην ουσία είναι μια ψευδεπίγραφη διαστρέβλωση του Συντάγματος και εποφθαλμιά την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Συντάσσεται μαζί του τόσο ως υποστηρικτής της πολιτικής του μνημονίου όσο και με την ανήθικη και παράνομη μεθόδευσή του εις βάρος του Εντίμου και Νομίμου Πολιτικού Κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Χρησιμοποιώντας, έστω και έμμεσα, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν με τα λεγόμενά του ο Παπούλιας να ενώσει και όχι να διχάσει.
Βεβαίως, αν σκεφτούμε καλύτερα θα δικαιολογήσουμε την αρνητική στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντί μας. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ορισμένες από τις πράξεις του. Το 1985, ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ψήφισε την αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία «κούρευε» όποιες ουσιαστικές αρμοδιότητες είχαν απομείνει στον ανώτατο άρχοντα. Άνοιξε, δηλαδή, τον δρόμο για την ασυδοσία της εκάστοτε κυβέρνησης. Το 1987 προέβη στην άρση του εμπολέμου με την Αλβανία, δίχως να περάσει το θέμα προς ψήφιση από την Βουλή. Χωρίς να ζητηθεί το παραμικρό αντάλλαγμα από τους αλβανούς πραγματοποιήθηκε η άρση, δίχως να ωφεληθούν σε τίποτα οι Βορειοηπειρώτες αδερφοί μας που στέναζαν κάτω από τον κομμουνιστικό αθεϊστικό ζυγό της Αλβανίας. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέκφραστα και ανερυθρίαστα άφησε την τότε Πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη να του αναφέρει, στις 12 Δεκεμβρίου 2004 κατά την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ότι «Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής Κυριαρχίας θα περιορισθούν, χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά ίσως και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Συνδυάστε τις δηλώσεις αυτές με ότι συμβαίνει εδώ και 3,5 χρόνια στην Χώρα μας και θα βγάλετε τα κατάλληλα συμπεράσματα. Επίσης, όπως προείπαμε, ο Παπούλιας όχι μόνο δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση και άρνηση στο να υπογράψει κάποιο από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που το συνοδεύουν, αλλά λειτουργεί και ως υπερασπιστής των αλλεπάλληλων μνημονιακών κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά. Αφού, λοιπόν, ο Κάρολος Παπούλιας έχει επιλέξει να συμπεριφέρεται, όχι ως ο ανώτατος Πολιτειακός παράγοντας όλων των Ελλήνων αλλά ως ο πολιτικός συμπαραστάτης της συγκυβέρνησης και της φαιδρότητας του «συνταγματικού τόξου», γι αυτό και θα κρίνεται αναλόγως. Ειδικά, δε, όταν η πολεμική του εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Με απόλυτο σεβασμό στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας έχουμε κάθε πολιτικό δικαίωμα να κρίνουμε τις δηλώσεις και τις πράξεις του Παπούλια, θεωρώντας ότι κανείς δεν έχει «το αλάθητο του Πάπα» και επομένως αναλόγως των πράξεών του κρίνεται κιόλας.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην άποψη, επομένως και ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά συγχρόνως κρίνεται γι΄αυτή του την άποψη. Έντιμα, Δίκαια, Νόμιμα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-chrush-augh-o-papoulias-kai-o-sebasmos-stous-thesmous#ixzz2jNUvr1mN
