ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ…

Μια ιστορία, όχι ενός «μέλους» πρώην ή νυν, όχι ενός υποτιθέμενου στελέχους, όπου μ’ ένα 20ευρω παίζει τον ρόλο του ηθοποιού στις τηλεαρένες και προβαίνει σε σοκαριστικές αποκαλύψεις για το Κίνημα, αλλά την ιστορία ενός ανθρώπου που πραγματικά οι «εγκληματίες» της Χρυσής Αυγής τον έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Θα ήταν κάπου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, όταν πέρασα την είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην οδό Σωκράτους 48, λίγο πιο κάτω από την πλατεία Ομονοίας.

Δεν σας κρύβω ότι ήμουν σκεπτικός και αρκετά φοβισμένος για το τι θα συναντήσω και πώς θα με αντιμετωπίσουν οι «παλιοί». Η κρυολουσία ήρθε από την αρχή… Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και ένα χαμόγελο από ένα παιδί στην είσοδο του βιβλιοπωλείου. Με ρωτάει πώς με λένε και από πού είμαι. Του λέω “Νίκος από Αμφιάλη”.”Εντάξει Συναγωνιστή, θα τα πούμε μετά την ομιλία, ανέβα πάνω, αρχίζουμε σε λίγο”, μου απάντησε. Τότε έρχεται και το δεύτερο σοκ για μένα. Μετά την ομιλία, με θέμα τις πολιτικές εξελίξεις εκείνης της περιόδου, ο κύριος ομιλητής, ο εκπρόσωπος των κακών ΝΑΖΙ, αυτών που είναι ενάντια στη δημοκρατία και δεν θέλουν τον διάλογο, να ζητά επιτακτικά τη γνώμη του ακροατηρίου, ακόμη και τη δική μου! Από τότε τρόμαζαν τον κόσμο, βλέπεις Συναγωνιστή, οι Χρυσαυγίτες. Και μέσα σε λίγη ώρα μόνο με την παρουσία τους, μου αντέκρουσαν την προπαγάνδα των πάντων γι’ αυτούς. Με τρόμαξαν γιατί από την πρώτη κιόλας μέρα μου έδωσαν το πρώτο μεγάλο μάθημα: Να δηλώνω περήφανα ποιος είμαι, να έχω το θάρρος της γνώμης μου, να μην είμαι παθητικός δέκτης των εξελίξεων και να μάχομαι. Εγκληματικό αυτό το τελευταίο για τους καιρούς μας.

Στη συνέχεια μου έμαθαν πολλά πράγματα αυτοί οι εγκληματίες. Μου έμαθαν να αγαπάω την πατρίδα, όχι τύποις από τον καναπέ, αλλά ουσιαστικά μέσα στην ψυχή μου. Μου έμαθαν ότι πατρίδα δεν είναι σκονισμένα βιβλία ιστορίας για παλιές μάχες, αλλά το χώμα που πατώ και η συνεχιζόμενη γραμμή αίματος απ’ την αυγή του χρόνου έως και σήμερα. Ότι πατρίδα και φυλή είναι η σκυτάλη που θα δώσω στον γιο μου κι αυτός με την σειρά του στον δικό του. Και ήταν όλοι τους καταπιεστικοί. Με «ανάγκασαν» να πετάξω το καβούκι του Αστού που φορούσα και να σταματήσω το lifestyle του MAX και του NITRO. Με«ανάγκασαν» να σταματήσω να ζω όλη την εβδομάδα μου περιμένοντας ένα Σαββατόβραδο για να «ζήσω» με ποτάκια και δήθεν φίλους και άρχισα κάθε Σάββατο να ακούω ομιλίες για την Φυλή, τον Πολιτισμό, την Ιδέα… Άλλη επικίνδυνη έννοια κι αυτή των καιρών μας.

Συνέχεια μαθαίνεις πάντως κοντά σε αυτούς τους εγκληματίες. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο από το ήθος του, την αξία του, την ακεραιότητά του, την αγωνιστικότητά του και όχι από το πορτοφόλι και το ντύσιμό του. Σου μαθαίνουν να βλέπεις την γυναίκα ως σύντροφο και συνοδοιπόρο στον αγώνα της ζωής και όχι ως ένα κομμάτι κρέας, όπως το PLAYBOY και το PENTHOUSE. Μαθαίνεις ότι η Φύση γύρω σου δεν είναι «η παιδική χαρά» για να παίζεις και να παράγεις κεφάλαιο, όπως πιστεύουν οι μαρξιστές και οι λιμπεραλιστές, αλλά ότι εσύ και η Φύση είστε ένα και το αυτό. Μαθαίνεις να παίρνεις δύναμη, όχι από την προσμονή της καρέκλας και του βολέματος, αλλά απ’ τον Συναγωνιστή που είναι δίπλα σου στη φάλαγγα, ακόμη και από εκείνους τους Συντρόφους ,οι οποίοι δεν είναι γυμνασμένοι, δεν φορούν αρβύλες και κρατάνε παλούκια, όπως λένε τα Μ.Μ.Ε. Να παίρνω δύναμη από τον Συναγωνιστή μου τον Κώστα από τον Πειραιά, που παρ’ ό,τι έχει κινητικές δυσκολίες, είναι πάντοτε εκεί, στη φάλαγγά μας, δίπλα από τους Συναγωνιστές και πίσω από τον λοχαγό του. Πάντα στη γραμμή με την σημαία στο χέρι να φωνάζει για το δίκαιο του Έλληνα, του Έλληνα εκείνου που μας αποκαλεί εγκληματίες! Δεν θυμάμαι τον Κώστα, όπως και πολλούς άλλους να φορούν το μπλουζάκι με τον Μαίανδρο. Δεν χρειάζεται, τον έχουν στην ελληνική καρδιά τους, όπως πλέον τον έχω κι εγώ, όπως πλέον καλείσαι κι εσύ άγνωστε σύντροφε να τον βάλεις. Και αναπολώ ακόμη εκείνα τα Σαββατόβραδα, όπου μετά τις ομιλίες στην Δηλιγιάννη, παρέες συναγωνιστών να βρισκόμαστε στο γνωστό στέκι των γραφείων. Εκεί όπου ακόμη κι ένας «νέος» μπορεί να κάθεται δίπλα-δίπλα με άτομα του Πολιτικού Συμβουλίου, της Κεντρικής μας Επιτροπής με συναγωνιστές, οι οποίοι σήμερα είναι στη Βουλή και να συζητά ως ίσος προς ίσο, ως άνδρας προς άνδρα. Γιατί ένα πράγμα που σου μαθαίνει σίγουρα αυτή η «συμμορία», είναι η συντροφικότητα.

Είτε έχεις μια ημέρα, είτε δέκα, είτε είκοσι χρόνια στο Κίνημα, εάν προσπαθείς να είσαι Χρυσαυγίτης, η οποία αυτή προσπάθεια από μόνη της είναι τίτλος Τιμής, σε κάνει «δικό μας»! Για όλους αυτούς τους λόγους Συναγωνιστές και Σύντροφοι, ναι πράγματι, η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Γιατί σε πείσμα των καιρών αυτών, επιμένει να σε διδάσκει πράγματα ξεχασμένα: Να είσαι Άνθρωπος, να είσαι Έλληνας, να αγωνίζεσαι! Και θα κλείσω με τα λόγια ενός παλιού συναγωνιστή, για το ποιος είναι ή δεν είναι τελικά Χρυσαυγίτης.