Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου 2013 και ώρα περίπου 7:00 μ.μ.. Μέρα λειτουργίας των γραφείων μας σε Λευκωσία, Λεμεσό, Πάφο αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας. Μέρα λειτουργίας των γραφείων και στο Νέο Ηράκλειο. Όλα έτοιμα για να ξεκινήσουν οι ομιλίες, στα λιτά γραφεία μας, στα κάστρα της ιδεολογίας μας. Όμως μια συγκλονιστική είδηση ήρθε να ταράξει τα νερά και μια τεράστια βουβαμάρα να μας κυριεύσει όλους.
Δύο συνοδοιπόροι στο δύσβατο μονοπάτι του αγώνα μας, δύο αδελφοί μας στην μεγάλη οικογένεια των Εθνικιστών, δύο μαχητές της Εθνικής ιδέας, δύο στρατιώτες της ιδεολογίας του Λαϊκού Εθνικισμού, δύο συναγωνιστές ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, κείτονται νεκροί μέσα σε λίμνη αίματος μετά από το διπλό δολοφονικό κτύπημα έξω από τα γραφεία μας, ποτίζοντας το δέντρο του αγώνα μας για να παραγάγει καρπούς με νέους αγωνιστές για την ελευθερία της Πατρίδας μας.
Τα μάτια μας βούρκωσαν. Όχι από λύπη, άλλωστε δεν κλαίμε τους συναγωνιστές που τόλμησαν να αντισταθούν για ένα καλύτερο αύριο. Τα κλάματα αρμόζουν σ’ αυτούς που κάθονται στον καναπέ και στην άνεση του σπιτιού τους και δεν κάνουν απολύτως τίποτα, ενώ δίπλα τους όλα διαλύονται. Για αυτούς που δειλιάζουν να αντισταθούν, προτιμώντας την καλοπέραση.Βούρκωσαν από περηφάνια, γιατί οι συναγωνιστές μας πέρασαν στην αθανασία μαχόμενοι για τις ιδέες τους, πιστοί στον αγώνα, μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Την βουβαμάρα των γραφείων όμως σπάει η ιαχή ΑΘΑΝΑΤΟΙ, στις καρδιές, στις πράξεις και στις σκέψεις ΟΛΩΝ μας.
Πριν λίγο καιρό η κόρη του Αρχηγού του Ελληνικού Εθνικισμού, Ουρανία Μιχαλολιάκου, σε ένα άρθρο της είχε θέσει την εξής ερώτηση που αντηχεί τόσο επίκαιρη στα αυτιά όλων μας σήμερα: «Εσύ μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις Ιδέες σου;»
Στην ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι, δύο μονοπάτια και καλείσαι μέσα από τις επιλογές σου να διαλέξεις το ένα. Οι περισσότεροι θα διαλέξουν τον εύκολο, αυτό του καλοπερασάκια. Οι λίγοι, οι γενναίοι, οι «τρελοί», οι Εθνικιστές, αυτοί που δεν συμβιβάζονται με ότι τους σερβίρουν επιλέγουν τον δύσκολο, τον πιο κακοτράχηλο δρόμο και μέσα από αυτόν σφυρηλατούν καθημερινά την πίστη τους, για αξίες και ιδανικά άπιαστα και δυσκολοκατανόητα για τον μέσο αστό.
Θα ήταν εύκολο φυσικά να διαλέγαμε τον απλό δρόμο και να κλείσουμε τα μάτια μας σε όσα προβλήματα ταλανίζουν τον τόπο μας, στους κινδύνους που διατρέχουμε σαν Έθνος και να είμαστε με την εντύπωση ότι το σκάσαμε μακριά από τον κυκλώνα, γυρίζοντας την πλάτη μας σε όλα, ξεχνώντας τα πάντα. Να μην αγωνιστούμε για τίποτα αφήνοντας τα όλα στην τύχη τους, χωρίς καμιά αξία και κανένα ιδανικό. Ακόμα πιο εύκολο να γίνουμε και εμείς μικροαστοί, δούλοι της σύγχρονης ζωής όπως επιβάλλουν τα ΜΜΕ, σκλάβοι της υλιστικής ζωής και των χρημάτων.
Η επιλογή όμως το να κλείσουμε τα μάτια μας και να ακολουθήσουμε τον εύκολο δρόμο, θα ήταν απλή, όμως ασύμβατη με το είναι της Ιδεολογίας μας.
Έτσι εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, επιλέγουμε τον δύσκολο, τον δύσβατο δρόμο. Τον δρόμο της τιμής και της αρετής. Αυτόν τον δρόμο απαιτούμε και ζητούμε μέσα από κάθε μας πράξη και ενέργεια. Γιατί αγαπάμε την ευθύνη, μετουσιώνοντας σε πράξη τα λόγια του Ίωνος Δραγούμη «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται ότι αυτός πρέπει να σώσει το Έθνος του… πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του Έθνους μου και πώς, αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα υπήρχε κανένας άλλος που να το σώσει, ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να φαντάζομαι, μόνο πώς εγώ, έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας.».
Το μονοπάτι του αγώνα μας δεν είναι εύκολο και όσοι παίρνουν την μεγάλη απόφαση να σταθούν στο πλευρό μας και να βαδίσουν πλάι μας, το αντιλαμβάνονται από την πρώτη κιόλας στιγμή. Σε αυτό το μονοπάτι πορεύτηκαν και οι δύο συναγωνιστές μας, Μανώλης Καπελώνης καιΓεώργιος Φουντούλης.
Αν και σήμερα δεν είναι δίπλα μας, εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε γιατί το έχουμε χρέος,στους προγόνους, στους αγέννητους, στους φυλακισμένους για τις ιδέες τους συναγωνιστές μας και τώρα στους δύο δολοφονημένους αγωνιστές της ιδεολογίας μας.Δεν θα τα παρατήσουμε γιατί δεν δικαιούμαστε κατ’ ουδένα λόγο. Είχαμε την τόλμη να ορθώσουμε το ανάστημα μας και να τους δούμε κατάματα. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη να παραδοθούμε. Θα ακολουθήσουμε την στεντόρεια φωνή που πηγάζει βαθειά μέσα από την καρδιά μας και μας ενθαρρύνει αυτές τις δύσκολες ώρες.
Εμείς τους υποσχόμαστε ότι δεν θα δειλιάσουμε, όπως έκαναν και αυτοί λίγα λεπτά πριν φύγουν από το πλευρό μας, κοιτάζοντας τον θάνατο κατάματα δεχόμενοι τις σφαίρες στο στήθος και στο πρόσωπο. Μας άφησαν ένα μήνυμα, βλέποντας τις σφαίρες να έρχονται κατά πάνω τους: ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΕΚΡΟΙ ΠΑΡΑ ΔΕΙΛΟΙ.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές «μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις ιδέες σου; Αναρωτήσου αν μπορείς να τα χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα, τη δική μας Ιδέα. Απλά αναρωτήσου και διάλεξε.». Εμείς δεν καταδεχόμαστε να ρωτήσουμε αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε, όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, παρά μόνο προχωράμε «εμπρός, πάντα εμπρός…» … και θα νικήσουμε.
Για όσους θα χαρούν ότι έτσι θα σωπάσουμε, να έχουν καλά στο μυαλό τους ότι μπορεί να σκότωσαν τα αδέλφια μας, ΟΧΙ την ΙΔΕΑ. Χρειάζονται πάρα πολλές σφαίρες ακόμα για να σταματήσουν όλους.
ΤΙΜΗ ΜΑΣ Η ΠΙΣΤΗ!
«Όταν ένας αγωνιστής χάνεται, εκατό άλλοι αναγεννώνται»
Γεάδης Γεάδη
Στέλεχος Ε.ΛΑ.Μ.
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/thn-idea-gia-patrida-kai-eleutheria-den-mporeite-na-thn-skotwsete#ixzz2jkrgZa2A
