Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#33]

Λίγοι οι θνητοί που κέρδισαν την Αθανασία. Λίγοι. Ελάχιστοι. Ελάχιστοι και ξεχωριστοί.

Παρά το σύντομο διάβα τους στη γη, νίκησαν, σπορά του Δία, τον Κρόνο, το Χρόνο. Ανάμεσα τους, στέκει με Τιμή ξεχωριστή, ο Αχιλλέας. Ο Αχιλλέας, μαζί με τον Οδυσσέα, οι δύο κεντρικοί Ήρωες στα Έπη του Ομήρου, είναι τα Αρχέτυπα του Έλληνα, ως είχε παρατηρήσει ο Περικλής Γιαννόπουλος με τον Απολλώνιο Λόγο του.

Ο Αχιλλέας είναι ο απόλυτος πολεμιστής. Οι εχθροί τον φοβούνται. Οι φίλοι τον σέβονται. Όταν ο Αρχιστράτηγος, συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που του στερεί όσα είχε κερδίσει με το σπαθί του, ο Αχιλλέας, εξοργίζεται. Δεν ανέχεται την προσβολή. Ο Αχιλλέας ζει με Τιμή. Με Αίμα και Τιμή. Η όμορφηΒρισηίδα, ήταν το δώρο των στρατιωτών για να τον ευχαριστήσουν για τις ανδραγαθίες του στο πεδίο της μάχης αλλά και τα εφόδια που τους έφερνε από τις εκστρατείες που πραγματοποιούσαν οι Αχαιοί για να συντηρούν το μεγάλο εκστρατευτικό σώμα αλλά και για να εξασθενούν τους πόρους των συμμάχων των Τρώων. Ένας αρχαίος συγγραφέας,ο Κόιντος ο Σμυρναίος υποστηρίζει πως ο Αχιλλέας, είχε φτάσει μέχρι τις χώρες των Σκυθών κατακτώντας συνολικά 33 πόλεις στη Θράκη, που ήταν σύμμαχοι των Τρώων και το εσωτερικό της Μικράς Ασίας.

Τον Αχιλλέα, όμως πέρα από την προσβολή, τον εξοργίζει η συμπεριφορά του Αγαμέμνονα καθώς δε δείχνει ενδιαφέρον για τους στρατιώτες του παρά φροντίζει μονάχα για τον εαυτό του καθώς πάντα λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος και ας μη συμμετέχει στις πολεμικές επιχειρήσεις και ενώ ο στρατός χάνεται από την αρρώστια που τον έχει πλακώσει εξαιτίας της προσβλητικής συμπεριφοράς προς τον ιερέα του Φοίβου, το Χρύση που ήρθε με λύτρα, ικέτης να ζητήσει την κόρη του, τη Χρυσηίδα που είχε δοθεί στον Αγαμέμνονα. Τον εξοργίζει ακόμα, η συμπεριφορά των υπόλοιπων πολεμάρχων που σιωπούν μπρος στην κατ άφορη αδικία που γίνεται εις βάρος του.

Στέκει ανάμεσα στους υπόλοιπους Μυκηναίους πρίγκιπες, πιο όμορφος, πιο δυνατός και ο πιο ικανός στη μάχη. Τιμά τη συμβουλή του πατέρα του. Στις συνελεύσεις μιλά με σύνεση και στη μάχη πολεμά με μανία και με δύναμη ακατάλυτη. Δεινός στα λόγια, δεινός και στα έργα. Όσο ο Αχιλλέας πολεμάει, οι Αχαιοί, δε φοβούνται τίποτα. Όταν θυμώνει ο Αχιλλέας και αποφασίζει να μη συμμετέχει στις μάχες, οιΑργίτες, παθαίνουν πολλά δεινά από τον Έκτορα και τους Τρώες.

Η μάνα του Αχιλλέα, σαν ήταν μωρό, τον βούτηξε στα μελανά ύδατα της Στύγας και έτσι το κορμί του, έγινε άτρωτο, εκτός από τη φτέρνα που τον κρατούσε. Η Αχίλλειος Πτέρνα. Το τρωτό σημείο. Ο θάνατος θα βρει τον Ήρωα από το βέλος του Αλέξανδρου, του Πάρη με τη βοήθεια του Απόλλωνα. Ο Πάρις που στάθηκε αφορμή για το κάψιμο της Τροίας, ως το είχε δει σε όνειρο η Εκάβη καθώς έδωσε την αφορμή για την Εκστρατεία αν και ο πιο δειλός από τους Τρώες, ο Όμηρος περιγράφει πως κρυβόταν πίσω από τις ασπίδες των γενναίων Τρώων ή που ερωτοτροπούσε στην κάμαρη του πύργου του με την Ωραία Ελένη ενώ ο αδερφός του Έκτορα πολεμούσε μανιασμένα, καταφέρνει και σκοτώνει τον πιο αντρείομε τη βοήθεια των Θεών.

Η μάνα του Αχιλλέα, ως Κόρη του Ωκεανού, είχε μαντικές ικανότητες. Γι’ αυτό θέλησε εκτός από άτρωτο, να μάθει και ο γιος της, όλες τις τέχνες που θα βοηθούσαν το γιο της στο δρόμο που θα επέλεγε να ακολουθήσει στο βίο του. Έτσι, τον έστειλε στο σοφό Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας, δίδαξε στον Αχιλλέα, αριθμητική, γραφή, μουσική και αστρονομία. Γι’ αυτό ο Αχιλλέας, όταν δεν πολεμά, κάθεται με τουςσυντρόφους του και παίζει με τη λύρα του και τραγουδά ηρωικά τραγούδια. Όμως, ο Χείρωνας, δίδαξε στο νεαρό Αχιλλέα και ιατρική και ήταν οι γνώσεις και οι ικανότητες του Αχιλλέα να γιατρεύει πληγές, πολύτιμη βοήθεια για τους συντρόφους του στη μάχη πέρα από την ανδρεία του.

Για να το σκληραγωγήσει ο Χείρωνας, έβαλε τον Αχιλλέα, να κυνηγά. Ο Αχιλλέας κυνηγούσε από μικρό παιδί με το βαρύ κοντάρι του χωρίς τη βοήθεια σκύλων. Ο Χείρων τον δίδαξε να τρέφεται σωστά ώστε να έχει και τη μέγιστη πνευματική και σωματική δύναμη. Έτρωγε λοιπόν ο Αχιλλέας, καρδιές λεόντων ώστε να γίνει λεοντόκαρδος. Ζαρκάδια και ελάφια ώστε να γίνει γρήγορος στα πόδια. Φημιζόταν άλλωστε για την ταχύτητα των ποδιών του, ο μεγάλος Ομηρικός Ήρωας. Μυαλό αρκούδων ώστε να γίνει εύστροφος και να λειτουργούν τα ένστικτά του.

Το βαρύ κοντάρι του, ήταν δώρο των Θεών που είχαν παρευρεθεί στο Γάμο των γονιών του, όπου η απρόσκλητη Έριδα, φρόντισε να σπείρει τη διχόνοια όχι απλά ανάμεσα στις Τρεις Ολύμπιες αλλά και να προκαλέσει μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων και την ίδια την Τρωική Εκστρατεία. Άλλα περίφημα δώρα των Ολύμπιων που είχε ο Αχιλλέας στην Εκστρατεία ήσαν τα δύο Αθάνατα Άλογα που είχαν το χάρισμα να μιλούν με ανθρώπινη λαλιά. Δώρο του Κοσμοσείστη Ποσειδώνα στονΑργοναύτη πατέρα του, Πηλέα. Ο Βάλιος και ο Ξάνθος και φυσικά ο ακαταμάχητος στρατός των θεϊκώνΜυρμιδόνων.

Η μητέρα του, η Νεράιδα, θέλοντας να τον προστατεύσει και να μην πεθαίνει νέος τον έστειλε στη γειτονική Σκύρο, στο παλάτι του βασιλιά Λυκομήδη. Γνώριζε το χρησμό που είχαν δώσει οι Μοίρες πως αν ο Αχιλλέας, πάει στην Τροία, δεν πρόκειται να γυρίσει. Τον έντυσε με ρούχα γυναικεία και όρισε να μένει με τις κόρες του βασιλιά. Ο Αχιλλέας, ανέπτυξε ερωτικούς δεσμούς με την πριγκίπισσα Δηιδάμεια. Καρπός του έρωτά τους, ο Νεοπτόλεμος που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην Άλωση του Κάστρου του Ιλίου και ίδρυσε το βασιλικό οίκο των Μολοσσών της Ηπείρου, όπου καταγόταν η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο πολυμήχανος Οδυσσέας όμως, κατόρθωσε με τέχνασμα να τον ξετρυπώσει από τους γυναικωνίτες και να ακολουθήσει στην εκστρατεία. Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών όταν έγινε η πρώτη απόπειρα οι Αχαιοί να φτάσουν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου και βρέθηκαν  στη Μυσία, όπου ο Αχιλλέας τραυμάτισε θανάσιμα το βασιλιά της περιοχής και απόγονο του Ηρακλή, τονΤήλεφο, ο οποίος όμως τελικά σώθηκε χάρις στη σκουριά από το δόρυ του Αχιλλέα και βοήθησε τους Αχαιούς να “προσανατολιστούν”.

Στον Τρωικό Πόλεμο, ο Αχιλλέας, προκαλεί το δέος στους αντίπαλούς του. Δεν είναι μόνο, η φήμη του ως άτρωτος, όσο η πολεμική του μανία, από την οποία δε γλυτώνουν ούτε γιοι θεών. Άριστος γνώστης των πολεμικών τεχνών, αποτελεί μία τέλεια πολεμική μηχανή. Όταν, μετά το σκοτωμό του επιστήθιου φίλου του, του Πάτροκλου, ο Αχιλλέας, αρματώνεται με τα περίτεχνα όπλα που κατασκεύασε ο Ήφαιστος ειδικά γιακείνον, τρέπει ολόκληρο το στρατό των Τρώων και των συμμάχων τους, σε άτακτη φυγή. Σκοτώνει δεκάδες. Πότε με το σπαθί, πότε με το δόρυ του. Κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί. Ο ποταμός, ο Σκάμανδρος, βάφεται από το αίμα των Τρώων, κόκκινος και αγανακτισμένος στρέφεται κατά του Αχιλλέα. Απειλεί πως θα τον πνίξει εάν δεν τον σεβαστεί και δεν πάψει τη σφαγή.

Μόνο ο Έκτορας, μένει έξω από τα τείχη της Τροίας, ώστε να εκπληρώσει το πεπρωμένο του. Ο Υπερασπιστής της Τροίας, μπρος στην ορμή του Αχιλλέα, το βάζει στα πόδια. Λυγίζει. Κάνουν τρεις φορές το γύρο των τειχών ώσπου αποφασίζει να σταθεί και να αντιμετωπίσει τον ατρόμητο αντίπαλό του, που άστραφτε σαν αστέρι, καθώς ο Ήλιος έδυε.

Ο Αχιλλέας, σκοτώνει τον Έκτορα. Η μανία του για εκδίκηση, τον αναγκάζει να τρυπήσει το άψυχο σώμα του αντιπάλου του και να το σύρει με το άρμα του. Θρήνος και οδυρμός.

Ο γιος της Θέτιδας και του Πηλέα, αν και δεν κατάφερε να κουρσέψει το κάστρο του Πρίαμου, ωστόσοκέρδισε την Αθανασία του. Έγινε, πιο σπουδαίος από τον Αργοναύτη πατέρα του και στέκει Αιώνιος Φάρος για τους Νέους Έλληνες.

Λίγους αιώνες μετά την άλωση της Τροίας, ένας άλλος Απόγονος του, ο Αλέξανδρος ο Μέγας του Φιλίππου, ως βασιλιάς της Μακεδονίας, Ηγεμόνας και Αρχιστράτηγος της Πανελλήνιας Συμμαχίας για να εκδικηθούν τους Πέρσες, έχει από μικρό παιδί, ως Πρότυπό του, το σπουδαίο αυτό μαχητή και διαβάζει συνεχώς τα κατορθώματά του στην Ιλιάδα. Η Ιλιάδα, είναι το μόνο βιβλίο που συντροφεύει το Μεγάλο Στρατηλάτη στην Κατάκτηση του Κόσμου. Η Δύναμη που είχε στα φυσικά πεδία ο Ήρωας, αντανακλά από τα Ηλύσια Πεδία σε όσους γίνονται Ιχνηλάτες του Τρανού Προγόνου!

Ο Εθνικιστής, έχει πολλά να διδαχτεί από τους λόγους, τις πράξεις και τα κατορθώματα του Αχιλλέα. Ο Αθάνατος Έλληνας Πολεμιστής, μαρτυρά μέσα από την Άβυσσο των Αιώνων, πως η Υστεροφημία, η Αθανασία, η Άσβηστη Δόξα που κέρδισε στα Πεδία των Μαχών,κατακτιέται. Πρέπει όμως, να απ αρνηθείς την “ήσυχη ζωή”. Ο Αχιλλέας προτιμά να πεθάνει νέος, αλλά το όνομα του να μείνει Αθάνατο, παρά να ζήσει μία ήσυχη ζωή μες στην ασφάλεια του σπιτιού και να μην τον μνημονεύουν ούτε τα εγγόνια του.

Ο Αχιλλέας, μέσα από το Έπος του Ομήρου, χαρακτηρίζεται οξύθυμος. Ορμητικός και θυελλώδης, υπερβολικός στις αντιδράσεις και στις εκδηλώσεις των συναισθημάτων του. Η πηγή της σωματικής του δύναμης, είναι και πηγή μεγάλης ψυχικής δύναμης και άρα έντονων συναισθημάτων. Ο Αχιλλέας, ως απόγονος τηςΤιτανίδας Θέτιδας, βρίσκεται έξω από τα συνηθισμένα μέτρα των θνητών σε όλες τις εκφάνσεις του βίου. Ο θρήνος για τον Πάτροκλο, συγκλονίζει και ραγίζει ακόμα και τις άψυχες πέτρες. Κλαίει και μένει νηστικός για μερόνυχτα. Διοργανώνει αθλητικούς αγώνες και δίνει σπουδαίους θησαυρούς ως δώρα για τους συμμετέχοντες και ειδικά για τους νικητές. Τελεί εκατόμβες θυσιών και μες στη θλίψη του, προσπαθεί να δώσει την εκδίκηση που ζητά η ψυχή του Πάτροκλου, του σφαγμένου από το ξίφος του Έκτορα, θυσιάζοντας και δώδεκα νεαρούς Τρώες που είχε συλλάβει κατά την εξόρμηση του στη μάχη. Ο Θρήνος για το σύντροφο του στην Εκστρατεία, είναι Ύμνος στην Ανδρική Φιλία. Ας ωρύονται οι κίναιδοι. Μονάχα, όσοι έχουν διαβάσει την Ιλιάδα, γνωρίζουν πως ο ίδιος ο Μεγάλος Όμηρος, καταρρίπτει με τους ίδιους του τους στίχους τις αρρωστημένες θεωρίες τωνεκφυλισμένων αστών-δούλων της Τρόικα.

Όμως, ως απόγονος του Δία, μέσω του παππού του, τουΑιακού, είναι προνοητικός και προσπαθεί να αποφεύγει να συμμετέχει σε καταστάσεις που κάνουν το θυμό του να φουντώνει. Όταν ο Πρίαμος, έρχεται με τη βοήθεια του Ερμή στη σκηνή του για να ζητήσει τη σωρό του Έκτορα, ώστε να θαφτεί με τις πρέπουσες τιμές, του λέγει, αφού ο Πρίαμος τον έχει κάνει να κλάψει θυμίζοντάς του, τον πατέρα του:

“Μη με ερεθίζεις γέροντα και ‘γω στο νου μου το ‘χω, τον Έκτορα να δώσω μου ‘ρθε άγγελμα από το Δία.

Μη με ερεθίζεις μη και σε γερό δε σε αφήσω αν και ικέτης είσαι στη σκηνή

[…]

γι αυτό τα φρένα μη μου ταράζεις μες στη λύπη μου τώρα”

Όταν, στην αρχή της Ιλιάδας, που ξεκινά από το δέκατο χρόνο πολέμου, ο Αχιλλέας εξοργίζεται με τον Αγαμέμνονα στη Συνέλευση του Στρατού, ορμά να τον σκοτώσει με το ξίφος του. Όμως, η Αθηνά, ορατή μονάχα σε κείνον, τον σταματά. Ο Ήρωας, πειθαρχεί στη Θεά της Σοφίας που τον συμβουλεύει να μη χαλάσει την υστεροφημία του και με πράξη που θα του αφαιρέσει την Τιμή της Πολεμικής του Αρετής, παρά με λόγια να βρίσει τον Αρχιστράτηγο και να ξεθυμάνει την Οργή του.

Πολύ διδακτικό για τον Αγωνιστή του Λαϊκού Συνδέσμου, είναι και τα λόγια του Αχιλλέα, πρινμονομαχήσει με τον Έκτορα, ο οποίος του ζητά πριν συγκρουστούν, να ορκιστεί πως θα επιστρέψει το σώμα του στους γονείς του και στην πόλη του, ώστε να τον θάψουν και να μην τον αφήσει άταφο και τον φάνε οι σκύλοι και τα όρνια. Ο Αχιλλέας, αρνείται, λέγοντάς του:

“Όπως ποτέ λιοντάρια κι άνθρωποι πιστούς δε δένουν όρκους

κι ουδέ αρνιά και λύκοι σμίγουνε ποτέ τους ναμονιάσουν”

Αλήθεια, πόσο πιο αληθινά δεν είναι τα λόγια του Έλληνα Πολεμιστή από το όραμα του Εβραίου προφήτη που έλεγε πως θα ‘ρθει μία “νέα εποχή” στον κόσμο, όπου οι λύκοι θα κάθονται δίπλα στους αμνούς και θα ‘ναι μονιασμένα…

Ο Εθνικιστής, πρέπει να διδακτεί από τον τρόπο ζωής του πολέμαρχου των Μυκηνών. Θα πρέπει να ζει με Τιμή και Ανδρεία. Θα πρέπει να εφαρμόζει και να φροντίσει να μεταδώσει στο γιο του τη συμβουλή που έδωσε οΑργοναύτης Πηλέας στο γιο του καθώς του έδινε την ευχή όταν αναχωρούσε για την Αυλίδα.

ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ

ΚΑΙ ΥΠΕΙΡΟΧΟΝ ΕΜΜΕΝΑΙ ΑΛΛΩΝ

ΜΗΔΕ ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΣΧΥΝΕΜΕΝ