Ο Ταγματάρχης που έπεσε στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο εναντίον των Βουλγάρων
Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1866 και πατέρας του ήταν ο Πάνος Κολοκοτρώνης. Ήταν δισέγγονος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης από μικρός μεγάλωσε στα νάματα της φυλής και στους αγώνες που έδιναν στο διάβα των αιώνων όλοι οι πρόγονοί του Κολοκοτρωναίοι. Το 1888 αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού, έτοιμος να πάει σε όποιο μέτωπο τον πρόσταζε η πατρίδα.
Ως αξιωματικός πήγε εθελοντικά στην Κρήτη το 1897 για να οργανώσει τους Κρήτες που επαναστάτησαν κατά της τουρκικής τυραννίας. Από εκείνη την στιγμή αυτοαποκαλούνταν Κρητικός λόγω της αγάπης που έτρεφε για τους Κρήτες. Το 1904 ήταν ο ένας από τους τέσσερις αξιωματικούς που πήγε στην Μακεδονία για να οργανώσει τον Μακεδονικό Αγώνα. Έμεινε μέχρι το 1908 κάτω από δύσκολες συνθήκες τιμώντας με τις πράξεις του την στολή του Έλληνα αξιωματικού. Το 1910 έγινε Ταγματάρχης και πήγε ως στρατιωτικός ακόλουθος στο Λονδίνο. Με το ξέσπασμα των Βαλκανικών πολέμων ο Γεώργιος ζήτησε από το στράτευμα να έρθει στην Ελλάδα για να λάβει μέρος σε αυτήν την τιτανομαχία του Ελληνισμού.
Ζήτησε μάλιστα να αναλάβει μόνο ένα Τάγμα Κρητών που τόσο αγαπούσε. Αυτό ήταν το 1ο Τάγμα που άνηκε στο 1ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Ευζώνων. Στις 5 Οκτωβρίου μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό στρατό περνούσε τα σύνορα του τότε ελληνικού κράτους για να περάσει στην προαιώνια ελληνική γη της Μακεδονίας. Το Τάγμα του Κολοκοτρώνη μπήκε πρώτο στην Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου απελευθερώνοντάς την, μετά από εκατοντάδες χρόνια σκλαβιάς. Το Τάγμα του μετείχε στην επιβολή της τάξεως στην Χαλκιδική και στην παρακολούθηση των Βουλγάρων που είχαν έρθει με σκοπό να καταλάβουν όσα περισσότερα εδάφη της σκλάβας Μακεδονίας μπορούσαν.
Ο Κολοκοτρώνης μάχονταν πάντα στην πρώτη γραμμή ως επικεφαλής του Τάγματός του. Ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος τελείωσε βρίσκοντας την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών, μαζί με τους συμμάχους της και την Τουρκία ηττημένη. Η αλαζονεία και η απληστία των Βουλγάρων δεν άργησε να ανάψει την σπίθα του πολέμου ανάμεσα στους παλιούς συμμάχους. Ο βουλγαρικός στρατός, χωρίς να χάσει ευκαιρία επιτέθηκε το καλοκαίρι του 1913 εναντίον των Ελλήνων και των Σέρβων. Μάχες σκληρές ανάμεσα στους Έλληνες και στους Βούλγαρους εκτυλίσσονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μακεδονίας μας. Το αίμα των Ελλήνων στρατιωτών χύνονταν ποτάμι για να υπερασπίσουν τα απελευθερωθέντα εδάφη. Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης πάντα επικεφαλής του Τάγματος των Κρητών, τους οδηγούσε ενάντια στους εχθρούς. Οι Εύζωνοι στα βουνά της Μακεδονίας μάχονταν με τα ντουφέκια τους, αλλά τις περισσότερες φορές με εφ’ όπλου λόγχη εφορμούσαν στις θέσεις των Βουλγάρων.
Στο ύψωμα 1378, ανατολικά του όρους Τζουμαγιά, όπου βρίσκονταν το 1ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα που είχε απέναντί του υπέρτερες βουλγαρικές δυνάμεις υπερέβαλε των δυνάμεών του. Οι σφαίρες και οι οβίδες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια των στρατιωτών. Οι μάχες για την κατάληψη του υψώματος ήταν σφοδρότατες. Στο Τάγμα των Κρητών είχαν έλλειψη από σφαίρες και οι στρατιώτες μάχονταν με τις ξιφολόγχες, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς πέταγαν πέτρες στους εχθρούς, μιας και δεν είχαν ούτε τις ξιφολόγχες τους. Ένας Κρητικός με την λόγχη του σκότωσε πλήθος βουλγάρων δημιουργώντας έναν μικρό λοφίσκο γύρω του. Πέντε λόγχες μαζί τον σταμάτησαν. Ηρωικές στιγμές εκτυλίσσονταν πάνω σε αυτό το ύψωμα. Ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης με το όπλο του κατεύθυνε την επίθεση των Ελλήνων. Μια βουλγαρική οβίδα έσκασε δίπλα του τινάσσοντάς τον στον αέρα. Εκεί, στην Ιερή γη της Μακεδονίας, στις 13 Ιουλίου του 1913, ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης άφησε την τελευταία του πνοή.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/agnwstes-morfes-tou-ellhnismou-gewrgios-kolokotrwnhs1#ixzz2kE6zKhnm