(Ρέκβιεμ για δυο αγωνιστές τους ονείρου)
Ο ένας είδε στο “φασισμό” του 20ου αιώνα “την ποίηση”, ο άλλος του καπιταλισμού “την τελικήν εφεδρεία”. Συμμάχησαν κι’ οι δυο μ’ αυτούς που “φασίστες” κι’ “αντιφασίστες” πολιτογραφήθηκαν αντιστοίχως στην εμφύλια της πατρίδας τους σύρραξη. “Ιδεολόγοι”, “ουτοπιστές”, “ρομαντικοί” στα μάτια του εφήμερου “σύμμαχου” κι’ ανυποχώρητοι μπροστά στη δική του ο καθένας ελπίδα, σήκωσαν το βάρος της έμπνευσης κάθε ανυστερόβουλου νέου του καιρού τους που θέλησε να διαλύσει το ποταπό και χυδαίο “εγώ” της εφήμερης ύπαρξης, στο ανεξίτηλο “εμείς” της θυσίας.
Με τους “συμμάχους” να παρελαύνουν στο πλάι τους, υπολογιστές του “σκοπού” και του “στόχου”, τακτικιστές θλιβεροί του “υπέρ” του “κατά” και της “έκβασης”. Ώσπου έγιναν “πρόβλημα”, όχι για τον εχθρό, αλλά για τον ίδιο τον “σύμμαχο”. Κι’ έπεσαν κι’ δυο, την ίδια μέρα νεκροί, τάχατες από τον “εχθρό”, μα στ’ αλήθεια από τον “σύμμαχο”, που -άμεσα ή έμμεσα- προκάλεσε το χαμό τους, το “σύμμαχο” που τάχατες θρήνησε για την “απώλεια του συντρόφου”. Μπορεί και να ‘ταν της μοίρας το αναπόδραστο προμελέτημα, μπορεί και να ‘ταν από κείνες τις ανερμήνευτες της στατιστικής πιθανότητες που μάθαμε ν’ αποκαλούμε “συμπτώσεις”.
Χοσέ Αντόνιο πρίμο ντε Ριβέρα και Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, στις 20 του Νοέμβρη του 1936, έφυγαν από τη ζωή, εγκαταλείποντας την αλληλοσφαγή του λαού τους, αφήνοντας πλέον χωρίς διακύβευμα την όποια της “έκβαση”. Που ίσως και των δυο ο χαμός να ‘ταν το ίδιο το διακύβευμα.
Μακάρι να βρήκαν εκεί που πήγανε οι ψυχές τουλάχιστον, τη δική της η κάθε μια “ουτοπία”. Κι’ ας είναι καταραμένοι οι κάπηλοι όλων των Ιδεών, ας είναι καταραμένα τα τρωκτικά που τρέφονται απ’ των αγωνιστών τη θυσία…
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ