Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#36]

Ακτινοβόλοι και Πυρφόροι. Ηλιοπότες και Ηλιοβόλοι. Φλογεροί και λαμπεροί, ως οι κεραυνοί του Ουράνιου Πατέρα που προειδοποιεί και μηνάει στο λαό του, πως βρίσκονται συνεχώς υπό την Αιγίδα του. Να τιμωρεί τους άδικους και να ευεργετεί τους δίκαιους.

Ο Σαλπιγκτής σημαίνει την Ώρα. Δύο νέοι πολεμιστές, ντυμένοι με πορφυρούς χιτώνες και με άρματα μοναδικά, ιππεύουν δύο κάτασπρα άτια. Η μάχη ξεκινά. Οι δεκαπέντε χιλιάδες Λοκροί, κατορθώνουν όχι μόνο να νικήσουν τους εκατόν είκοσι χιλιάδες Κροτωνιάτες, αλλά να τους κατασφάξουν όλους. Οι μυστήριοι ιππότες, εξαφανίζονται αμέσως μετά τη μάχη. Ήταν άραγε η βοήθεια που έστειλαν οι Σπαρτιάτες;

Αιώνες αργότερα, δύο νέοι πολεμιστές, εμφανίζονται στο πεδίο της Μάχης. Οι Ρωμαίοι, στο λυκαυγές της Αυτοκρατορίας τους, αντιμετωπίζουν τον παντοδύναμο στρατό του Λάτιο. Οι μαχητές εμφανίζονται μόλις ξημερώσει. Ντυμένοι πάλι με πορφυρούς χιτώνες και με άρματα μοναδικά ιππεύουν δύο κάτασπρα άτια και ορμούν στη μάχη που γίνεται κοντά στις όχθες του ποταμού Ρηγίλλου προσφέροντας τη Νίκη στο ένδοξο έθνος των Ρωμαίων. Οι Νέοι, γίνονται άφαντοι μετά τη Μάχη…

Είναι οι Διόσκουροι. Οι φωτεινοί και πανέμορφοι γιοι του Διός που εμφανίζονται και βοηθούν όχι μονάχα τους ναυτικούς αλλά και άνδρες και στρατούς που πολεμούν με Λάβαρο τον Αετό, το Σύμβολο του Ουράνιου Πατέρα.

Διόσκουροι. Οι γιοι του Διός. Σύμφωνα, με την Ελληνική Μυθολογία, ο Ζεύς, έσμιξε με πολλές θνητές και άφησε πολλά παιδιά. Όμως, ως Διόσκουροι, μνημονεύονται, οι Δίδυμοι της Λακεδαίμονας: Κάστωρ και Πολυδεύκης.

Οι Διόσκουροι της Σπάρτης, ήσαν αδέρφια της Ωραίας Ελένης. Μητέρα τους, η κρουστολοβράχιονη, Λήδα που έσμιξε με τον Πατέρα των Θεών, στις όχθες του Ευρώτα. Σμίξιμο αλλόκοτο, καθώς, οι αρχαίοι ποιητές και μύστες, είπαν, πως ο Δίας, είχε πάρει μορφή Κύκνου. Έτσι, όταν η Λήδα γέννησε, έκανε, δύο αυγά Κύκνου. Από το ένα βγήκε η Ωραία Ελένη και από το άλλο: οι Δίδυμοι.

Τα αδέρφια μεγάλωναν παίζοντας στις πράσινες κοιλάδες της Λακεδαίμονας και βουτούσαν στα παγωμένα νερά του Ευρώτα. Αργότερα, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, αχώριστοι, πάντα, ασκούνταν κυνηγώντας στις δασωμένες πλαγιές του Ταΰγετου Ο Πολυδεύκης, ήταν δεξιοτέχνης στην πυγμαχία και στο κοντάρι. Ο Κάστωρ, φημιζόταν ως εκπαιδευτής αλόγων που έσερναν τα πολεμικά άρματα των Μυκηναίων αλλά και κυνηγετικών σκύλων. Η Σπάρτη, φημιζόταν αργότερα και για τα άρματα και για τα κυνηγιάρικα σκυλιά της. Λέγουν, οι αρχαίοι συγγραφείς, πως ο Λυκούργος, έπεισε τους Σπαρτιάτες, να ακολουθήσουν τους νόμους του, έχοντας εκπαιδεύσει διαφορετικά δύο κυνηγετικά σκυλιά.Τα ανέθρεψε από κουτάβια. Το ένα το έβγαζε συνέχεια για κυνήγι, ενώ το άλλο όχι και το τάιζε μονάχα με λιχουδιές.Αργότερα, απαγορευόταν, μάλιστα, από το Νόμο της Ξενηλασίας, οι Σπαρτιάτες να βγάζουν έξω από την επικράτεια της Λακεδαίμονας τα σκυλιά τους καθώς και να τα εμπορεύονται.

Τα δύο αδέρφια, ξεχώρισαν και διακρίθηκαν στην ελληνική κοινωνία συμμετέχοντας στην Αργοναυτική Εκστρατεία και στο Κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου. Η Αργοναυτική Εκστρατεία, ήταν από τα πιο σημαντικά γεγονότα της Ελληνικής Μυθολογίας αλλά διαχρονικά για το Έθνος των Ελλήνων καθώς, ο ιστορικός πυρήνας της Εκστρατείας, αποτελεί ισχυρή, ακράδαντη απόδειξη για την εθνική συνείδηση καθώς ήταν η πρώτη κοινή επιχείρηση όλων των Ελληνικών γενών, ως υποδεικνύει ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης.

Λίγοι Έλληνες, ξεχωριστοί, θαρραλέοι, γενναίοι και αποφασισμένοι να νικήσουν από πλείστα φυσικά εμπόδια , και αμέτρητους εχθρούς πλέουν στα βάθη της Ασίας. Δεινοί χειριστές των ελληνικών όπλων και λόγων. Τρομεροί Πολεμιστές. Δεινοί Κυνηγοί. Ικανοί Αθλητές. Μάντεις και Μύστες, όπως ο Μόψος και ο Ορφέας, που γνώριζαν τα ουράνια σημάδια. Οι θέσεις των αστεριών είναι η πυξίδα για τους ναυτικούς.

Διά πυρρός και σιδήρου, περνώντας κατόρθωσαν οι λιγοστοί γενναίοι Αργοναύτες να κερδίσουν όχι μονάχα δόξα και τιμή ανάμεσα στους Έλληνες της εποχής τους και των αμέσως επόμενων γενεών αλλά να κερδίσουν με το κατόρθωμά τους, τον ίδιο το Χρόνο.

Οι Διόσκουροι, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των κινδύνων που κλήθηκαν από την Ειμαρμένη και τις χθόνιες θεότητες να αντιμετωπίσουν οι Αργοναύτες. Κορυφαία, συνεισφορά τους, ήταν όταν ο Πολυδεύκης, δέχτηκε να αντιμετωπίσει σε αγώνα πυγμαχίας, μέχρι τελικής πτώσης τον τρομερό γιο του Ποσειδώνα, τον Άμυκο. Ο Άμυκος, ως βασιλιάς των Βεβρύκων για να αφήσει κάποιον να μείνει στη χώρα του, θα έπρεπε να τον νικήσει στην πυγμαχία. Ως γιος όμως του Κοσμοσείστη, ήταν τεράστιος και τρομερά χειροδύναμος και έτσι κατόρθωνε να σκοτώνει με ευκολία τους αντιπάλους του. Όμως, ο Πολυδεύκης, άριστος γνώστης της πυγμαχίας, σκληραγωγημένος στα κυνήγια στις πλαγιές του Ταΰγετου και βουτώντας στα παγωμένα νερά του Ευρώτα με τον αδερφό του, τον Κάστορα,αποφεύγει τα αδέξια κτυπήματα του αντιπάλου του, τονσφυρηλατεί με τις ατσάλινες γροθιές του και τον εξουδετερώνει.

Οι Διόσκουροι της Σπάρτης, αποδέχτηκαν την ήττα από το στοίχημα που είχαν βάλει, δεν αποδέχτηκαν όμως την κοροϊδία του Ίδα. Κι έτσι, αποφάσισαν να στήσουν καρτέρι μες στη νύχτα και να πάρουν τα ζώα που τους άνηκαν. Όμως, ο Λύγκας, χάρις στη δυνατή του όραση, κατόρθωσε και είδε μες στο σκοτάδι τον Κάστορα που είχε κρυφτεί στην κουφάλα ενός δένδρου. Ορμά και τον σκοτώνει. Ο Πολυδεύκης οργισμένος από την αντίδραση του Λύγκα, του ρίχνει το δόρυ του και τον φονεύει. Ο Ίδας ορμά στον τρανό Πολυδεύκη, ο οποίος στέκεται απέναντι στον γιγαντόσωμο θεομάχο, έχοντας ως όπλο, μονάχα τις γροθιές του. Ο Ίδας, πετάει το κοντάρι του στον άοπλο Πολυδεύκη. Ο Δίας, τότε, επεμβαίνει. Θέτει τον Πολυδεύκη υπό την Αιγίδα του και ρίχνοντας ένα αστροπελέκυ, κατακεραυνώνει τον ασεβή Ίδα. Ο Πολυδεύκης όμως, θρηνεί… Θρηνεί για τον αγαπημένο του αδερφό, τον Κάστορα. Προσεύχεται και παρακαλά τον Ουράνιο Πατέρα, να ακολουθήσει τον αδερφό του στο Σκοτεινό Βασίλειο του Άδη. Αχώριστοι στη Ζωή. Αχώριστοι και στο Θάνατο. Είναι τόσο σπαρακτικός ο θρήνος, ώστε ο Δίας συγκονίζεται και κάνει το χατήρι στο γιο του. Έξι μήνες οι Διόσκουροι, φέγγουν στις Ουράνιες Σφαίρες. Έξι μήνες στα Ηλίσια Πεδία.

　

Οι Διόσκουροι, μέσω της δράσης τους, της αέναης δράσης τους, μας διδάσκουν πως πρέπει πάντα να Αγωνιζόμαστε υπέρ της Ελλάδος. Ποτέ να μη σταματούμε τους Αγώνες και τη Δράση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Χρόνου και του Χώρου.

Η συμμετοχή τους στην Αργοναυτική Εκστρατεία, ας μας διδάξει εμάς τους Εθνικιστές, πως δεν πρέπει να φοβηθούμε ούτε τις τρικυμίες και να συνεχίσουμε να πλέουμε στους Ωκεανούς, περνώντας μέσα από τις Συμπληγάδες και να στέκουμε πρωτοπόροι στον Αγώνα. Είθε να μας φωτίσουν,ως τους Αρχαίους Αργοναύτες.

Η συμμετοχή τους στο Κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, ας μας διδάξει πως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας και πως το πεδίο δράσης δεν το καθορίζει πάντα ο πόλεμος αλλά ως ο κυνηγός, πρέπει να μην ξεφεύγουμε από το στόχο-θήραμα και αποτύχουμε κυνηγώντας άλλα “θηρία”. Η εκστρατεία των Διόσκουρων στην Αθήνα, ας μας διδάξει πως πρώτιστως σκοπός μας, είναι η Υπεράσπιση των οικογενειών μας και το κατ’ επέκταση το μέλλον της Φυλής μας.

Στην Αρχαία Ελλάδα, οι Διόσκουροι λατρεύονταν ως Προστάτες των ναυτικών. Όταν μετά τη μύηση των Αργοναυτών στα Καβείρια Μυστήρια, η Αργώ έπεσε σε μεγάλη Θαλασσοταραχή, ο Ορφέας, προσευχήθηκε στις Θεότητες της Θάλασσας. Μόλις τελείωσε την προσευχή του, η ταραχή έπαψε και πάνω από τα κεφάλια των Διόσκουρων, έλαμπαν δύο φλόγες. Έκτοτε, η εμφάνιση δύο φλογών στους ναυτικούς, προμηνύει αίσια έκβαση, ενώ η μία, συμφορές μεγάλες, καθώς, οι Διόσκουροι, παραμένουν αχώριστοι.

Τούτο είναι το μεγαλύτερο μήνυμα του Μύθου των Διόσκουρων της Ωραίας Λακεδαίμονας. Αχώριστοι στη Ζωή. Αχώριστοι και στο Θάνατο. Ως ο Μάνος και ο Γιώργος που η φλόγα του Αγώνα τους ΥΠΈΡ βωμών και εστιών, υπέρ των Ελλήνων τα Ιερά, δε θα σβήσει ΠΟΤΕ. Τελούμε υπό την Αιγίδα του Ουράνιου Πατέρα στο δύσκολο ταξίδι υπεράσπισης των Ελλήνων