Ο Πίνδαρος, ο εκλεκτός των Μουσών όπως τον αποκαλούσαν, θεωρείται ο μεγαλύτερος και πιο φημισμένος λυρικός ποιητής της Αρχαίας Ελλάδας. Γεννήθηκε το 522 π.Χ. στις Κυνός Κεφαλές των Θηβών και ήταν γιος του Δαϊφάντου και της Κλεοδίκης. Είχε έναν αδερφό, τον Ερμότιμο, ενώ με τη σύζυγο του Μεγακλεία απέκτησε τρία παιδιά. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, γεγονός που τον ωφέλησε πολύ στην μόρφωση του. Ο θάνατος του χρονολογείται περί το 448 π.Χ. στο Άργος, από βαθύ γήρας. Τα πρώτα του βήματα στη μουσική και την ποιητική σύνθεση τα έκανε στο πλευρό του θείου του Σκοπελίνου, ο οποίος τον δίδαξε την αυλητική και την εγχώρια ποίηση. Διψώντας για περισσότερη μόρφωση και καλλιέργεια της ποιητικής του τέχνης κατέφυγε στην Αθήνα, με δασκάλους τον Αγαθοκλή και τον Απολλόδωρο στη μουσική και την Μύρτιδαστην ποιητική τέχνη.
Στα είκοσι του έτη εμφανίστηκε για πρώτη φορά σαν ποιητής στο κοινό, ενώ τα έθιμα και οι παραδόσεις της οικογένειας του άφησαν το δικό τους χαρακτηριστικό αποτύπωμα στην ποίηση του. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η ιστορία της φυλής των Αιγιδών, η οποία ήταν βαθιά γενεαλογικά ριζωμένη στον μύθο του Αιγέα και ανήκε στο Κάδμειο στοιχείο της πόλης των Θηβών, δηλαδή στην πρεσβύτερη ευγενική τάξη της πόλης, που αναζητούσε την προγονική της κληρονομιά, επί των ημερών του ιδρυτή των Θηβών, Κάδμου. Στην Θήβα, όπου και μετακομίστηκαν τα οστά του, οι κάτοικοι, μέχρι την εποχή του Παυσανία, έδειχναν περήφανοι τον τάφο του ποιητή, καθώς και τα ερείπια της οικίας του. Ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν μετά τη νίκη του στη Βοιωτική Χαιρώνεια κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη Θήβα, έδωσε εντολή στους στρατηγούς του από τη γενική καταστροφή της πόλεως να εξαιρεθεί μόνο η οικεία του «μουσοποιού» Πίνδαρου, ως ένδειξη σεβασμού.
Ο Πίνδαρος υπήρξε βαθιά ηθικολόγος και θρησκευόμενος άνθρωπος. Τις ιδέες του τις εμφανίζει όχι θεωρητικά, αλλά ως βιωμένη σοφία. Αξίες του αποτελούσαν το κάλλος, η ομορφιά, η ειλικρίνεια και η αποστροφή από την κολακεία. Κύρια αρετή γι’ αυτόν είναι η ευσέβεια και η σωφροσύνη, ενώ οι αρετές που οδηγούσαν στην επιτυχία δεν ήταν επίκτητες, αλλά κληρονομικές. Πίστευε ότι ένας θνητός δεν είχε το δικαίωμα σύγκρισης ή υπεροχής απέναντι σε ένα θεό. Ούτε οι πλούσιοι, ούτε οι φτωχοί μπορούσαν να είναι ισότιμοι με τους θεούς, καθώς οι θεοί είναι οι υπέρτατοι ρυθμιστές της τάξης και των νόμων, είναι αλάνθαστοι και παντοδύναμοι. Τη σημαντικότερη θέση στο Πάνθεο του κατείχε ο Δίας, ο οποίος διέθετε απεριόριστη δύναμη και ο Απόλλωνας, ο οποίος ήταν προστάτης των αριστοκρατικών ιδεών.
Παράλληλα, καθήκον και υποχρέωση του ενάρετου και σεμνού ανθρώπου θεωρούσε ότι είναι η ευγνωμοσύνη και η αιδώς. Ακόμη, ο άνθρωπος οφείλει να είναι δίκαιος και να εκπληρώνει τις επιθυμίες που επιβάλλουν οι θρησκευτικοί, οι πολιτικοί, οι κοινωνικοί και οι ηθικοί θεσμοί. Ο κόσμος στον οποίο πιστεύει είναι ο αιώνιος, ο αμετάβλητος, που εμπνέεται από την παράδοση. Στην ποίηση του την υψηλότερη θέση κατέχουν οι θεοί, οι ημίθεοι και οι ήρωες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την ομορφιά σε όλους τους τομείς, ενώ σεβόταν και τιμούσε την παράδοση και τη θρησκεία. Κανένας άλλος λυρικός ποιητής δε θεωρείται τόσο μεγάλος όσο ο Πίνδαρος, ο οποίος με τα ποιήματά του εξέφρασε υψηλές ιδέες, γεμάτες αρμονία, ποιότητα, ηθικό και θρησκευτικό βάθος.
Ωστόσο, το 476 π.Χ ο Πίνδαρος προσκαλείται από τους τυράννους των Συρακουσών και του Ακράγαντος, Ιέρων και Θήρων αντιστοίχως, στις βασιλικές τους αυλές, συνθέτοντας ύμνους κατά παραγγελία, ενώ παρακολουθεί και στη συνέχεια «ψάλλει» την μεγαλοπρεπή έκρηξη της Αίτνας το 472 π.Χ. Η περίοδος αυτή εγκαινιάζει την αρχή μιας σειράς συγγραφών από υμνητικές ωδές για διάφορες αξιοσημείωτες προσωπικότητες. Τύραννοι, βασιλείς, θρησκευτικοί άρχοντες, αλλά και πλούσιοι πολίτες του ζητούν συνεχώς χορικές συνθέσεις για διάφορα γεγονότα της ζωής τους και της πολιτείας, προσφέροντας του για τις υπηρεσίες του χρυσό, αναλόγως την περίσταση.Όλοι τιμούσαν και σέβονταν το έργο και την προσφορά του στην πολιτεία, γεγονός που καταδεικνύεται από τις ενέργειες των Αθηναίων, οι οποίοι του αφιέρωσαν χάλκινο ανδριάντα, απονέμοντας του τον τίτλο το προξένου. Ακόμη, είχε στενές σχέσεις με τα ιερατεία και ιδιαίτερα με τους ιερείς των Δελφών, την ιερή σοφία των οποίων εξυμνούσε στα άσματα του. Για αυτό το λόγο πολλοί τον χαρακτήριζαν και σαν θρησκευτικό ποιητή, με ιδιαίτερη προσήλωση στο μαντείο των Δελφών, για το οποίο είχε γράψει κατά καιρούς θαυμάσιους ύμνους και παιάνες. Κεντρικό στοιχείο των ποιητικών του έργων ήταν και τα διάσπαρτα αποφθέγματα, κυρίως ηθικού και πολιτικού χαρακτήρα, μέσω των οποίων μετέδιδε ταυτοχρόνως την κοσμοαντίληψη του.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/pindaros-o-eklektos-twn-mouswn-a-meros#ixzz2lf56KoBf