Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#38]

ΣΙΓΗ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΦΕΡΕΙΝ

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

ΔΕΛΦΙΚΟ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑ

 

Σπάρτη. Η Σιδερένια Πολιτεία. Παρά τις τόσες χιλιάδες χρόνια που έχουν περάσει, ο Χρόνος δεν κατόρθωσε να Νικήσει την Υπέροχη Λακεδαίμονα, που λάμπει στο χάος των κοσμικών δυνάμεων, ως φωτεινός Ήλιος. 

Άνδρες και γυναίκες αξεπέραστοι σε ήθος, ομορφιά φυσική και πνευματική και πράξεις θυσίας προς την Πατρίδα. Κάθε ιστορία, μικρή ή μεγάλη, κάθε λόγος ενός Σπαρτιάτη ή μιας Σπαρτιάτισσας, διδάσκει τους Έλληνες για το πως πρέπει να σκέφτονται και κυρίως για το πως πρέπει να ενεργούν.

ΛΑΚΩΝΙΖΕΙN ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

 

371 έτη προ Χριστού.

Η σιδηρόφρακτη φρουρά της Λακεδαίμονας, έχει εκστρατεύσει στη Θήβα. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι διαλεχτοί γιοι της Νήσου του Πέλοπα, επιχειρούν πολεμικώς στα θεϊκά Τείχη της Επτάπυλης. Επτακόσιοι “όμοιοι” και συνολικά 11.000 στρατός συγκρούεται με πάταγο ενάντια σε 6.000 Θηβαίους.

Στο πεδίο της μάχης, δε συγκρούεται μονάχα, η Θήβα και η Σπάρτη αλλά και οι Ιδέες που αντιπροσωπεύουν, οι οποίες εκφράζονται και στην οργάνωση του στρατού, όπως έχει παραταχτεί στο φυσικό πεδίο. Από τη μία πλευρά, βρίσκεται η παραδοσιακή Φάλαγγα της Σπάρτης και από την άλλη οι στρατιωτικές καινοτομίες του ιδιοφυούς στρατηγού, Πελοπίδα: Η Λοξή Φάλαγγα και ο Ιερός Λόχος, υπό τη διοίκηση του εξαίρετου στρατηγού: Επαμεινώνδα. 

Η μάχη φονική. Ποτάμι αίματος ελληνικού, από χέρια ελληνικά. Βαριά ήττα για τη Σπάρτη. Βαριές απώλειες. Οι μισοί σχεδόν όμοιοι, υπέροχοι, με τις λαμπρές πανοπλίες τους και τον κόκκινο χιτώνα τους, μαζί με το Βασιλιά Κλεόμβρυτο θα γυρίσουν στην Ιερή Λακεδαίμονα, πάνω στις Ασπίδες τους. Νεκροί και όχι Νικητές. Ο Βασιλιάς Κλεόμβρυτος, είναι ο δεύτερος Βασιλιάς της Σιδερένιας Πολιτείας, που πέφτει στο πεδίο της μάχης, υπέρ Πατρίδος.

Ο αγγελιοφόρος από το πεδίο της σύγκρουσης, καταφτάνει. Στη Σπάρτη, τελούνται Ιερές Γιορτές. Το μήνυμα της βαριάς ήττας παραδίδεται στους Εφόρους, τη στιγμή, που λαμβάνει χώρα το τελευταίο μέρος της γιορτής. Ο ανδρικός χορός, βρίσκεται επί σκηνής. Οι Έφοροι, γεμάτοι λύπη, δε διακόπτουν. Ο Χορός, τελειώνει και τότε, οι άρχοντες της Λακεδαίμονας, πληροφορούν τις οικογένειες και τους συγγενείς των νεκρών για την απώλεια των δικών τους. Μαζί όμως με την είδηση του Θανάτου, δίδουν και τη διαταγή, “σιγή το πάθος φέρειν”, δηλαδή να μην ξεσπάσουν σε λυγμούς και θρήνους. Πράγματι, την επόμενη μέρα, οι συγγενείς και οι μητέρες των οπλιτών που έχασαν τη ζωή τους, βρίσκονται στην πόλη, με πρόσωπα, φωτεινά και χαμογελαστά. Οι Γιοι τους, τήρησαν τον Αιώνιο Λόγο της Ιερής Λακεδαίμονας:

Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Η Αγωγή των Νέων στη Σπάρτη, ήταν παροιμιώδης. Αυστηρή. Μονάχα, όταν πήγαιναν σε αληθινή εκστρατεία, η ζωή τους, γινόταν λιγότερο επίπονα, μας πληροφορεί ο μύστης των Δελφών, Πλούταρχος.

Τα αγάλματα και οι πέτρες, μιλούσαν περισσότερο από τους βλαστούς της Σπάρτης, γράφει στο έργο του για την Πολιτεία της Λακεδαίμονας, ο μαθητής, του Σωκράτη και μισθοφόρος στα βάθη της Ασίας, Ξενοφών, που κατάφερε να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, δέκα χιλιάδες μισθοφόρων.

Τούτο λοιπόν, όπως και το παράγγελμα των εφόρων και προπαντώς, το δελφικό παράγγελμα, μας διδάσκουν, πως η λακωνικότητα στην έκφραση, πρέπει να διατηρείται όχι μόνο στην καθημερινότητα αλλά σε κάθε μεταβολή της τύχης όσο ακραία και αν είναι, όσο δυσάρεστες συνέπειες και αν φέρνει στην Πατρίδα.

“ΣΙΓΗ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΦΕΡΕΙ”

Είναι το μήνυμα από τα βάθη των Αιώνων, της πόλης των καλύτερων Ελλήνων Πολεμιστών. Όταν ο Σπαρτιάτης, αναχωρούσε για μάχη, έπαιρνε στα χέρια του, τον τρομερό και πλέον σημαντικό όπλο για την Ισχύ της Φάλαγγας, τη μεγάλη, μεταλλική ασπίδα με το έμβλημα: “Λ” από τα χέρια της ίδιας του της μάνας ή γυναίκας με το λόγο: Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ. Δηλαδή, ή γύρισε νικητής μαζί με την ασπίδα σου ή νεκρός πάνω σ’ αυτή. Ο τρόπος διατύπωσης, δείχνει την αυστηρότητα και την αποφασιστικότητα. Βάσει της επιστήμης της λογικής η διατύπωση με το σύνδεσμο: ” Ή το Α’ ή το Β'” σημαίνει πως ισχύει το ένα από τα δύο και μόνο αυτό. Δηλαδή, συμβαίνει ή το Α’ ενδεχόμενο ή συμβαίνει το Β’ ενδεχόμενο. Είτε νεκρός, είτε ζωντανός, η Ασπίδα επιστρέφει στην Ιερή Πατρίδα. Με άλλα λόγια, πολέμα μέχρις εσχάτων. Η Ασπίδα προστατεύει όχι το στρατιώτη που τη φέρει. Αλλά τον άνδρα που πολεμά στο πλευρό του. Όπως, ακριβώς, έπραξε ο Γενναίος Γιώργος, που έθεσε το ίδιο του το κορμί, ως Ασπίδα για να προστατέψει το πιο νεαρό σε ηλικία Συναγωνιστή, τον Μάνο.

Όπως, ακριβώς, συνέβαινε με τους Τρομερούς, Υπερκόσμιους Αγωνιστές της Εθνεργεσίας του ’21, τους τρομερούς πολεμιστές του Σουλίου, της Μάνης και των Σφακίων, των Ανωγείων ,απ’ όπου καταγόταν και ο Μάνος Καπελώνης, η σφαίρα στο μπροστινό μέρος του κορμιού, προσέφερε την Αιώνια Δόξα. Ο Γιώργος και ο Μανώλης, δεν πέθαιναν. Οι Ήρωες, δεν πεθαίνουν! Οι Ήρωες είναι Αθάνατοι! Ο Γιώργος και ο Μανώλης, βρίσκονται μαζί με το Πάνθεον των Ηρώων της Ελληνικής Φυλής στα Ηλίσια Πεδία.

Οι Νόμοι του Λυκούργου, όριζαν πως στους τάφους δε θα αναγράφονται τα ονόματα των νεκρών. Μόνο οι άνδρες που έπεφταν στο πεδίο της μάχης και οι γυναίκες που πέθαιναν κατά τη γέννηση των συνεχιστών της γενιάς του Μυθικού Ηρακλέως, κέρδιζαν αυτή την Τιμή.

ΤΡΑΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΙΧΝΗΛΑΤΩΝ

ΛΑΜΠΡΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΠΑΙΔΙΑ

ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

ΜΕ ΤΗ ΓΕΝΝΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΡΔΙΑ!

ΕΜΠΡΟΣ! ΠΑΝΤΑ ΕΜΠΡΟΣ!

ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΦΩΣ!

 

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

Αντεπίθεση