Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, αξίζει να τη μελετούμε και να αντλούμε από αυτή παραδείγματα τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη σημερινή πραγματικότητα, καθορίζοντας τη στάση μας σε μια σειρά από πολύ σημαντικά ζητήματα.
Ανατρέχοντας λοιπόν στη μεσοβυζαντινή περίοδο, διαπιστώνουμε ότι όταν οι βυζαντινοί ελευθέρωναν μιαν αραβική επαρχία, οι στρατηγοί έδιωχναν τους Άραβες μεγαλοκτηματίες και εκμεταλλεύονταν τα μεγάλα κτήματά τους. Το δεδομένο αυτό δημιουργούσε νέες πηγές γρήγορου πλουτισμού, που δεν σχετιζόταν με την αυτοκρατορική εύνοια. Όσο λοιπόν το αυτοκρατορικό κέντρο ήλεγχε τους στρατηγούς, ο πλουτισμός τους λειτουργούσε τόσο υπέρ του κέντρου, όσο και των ιδίων. Αφού τους έδινε προσωπικά κίνητρα να κατακτούν νέες επαρχίες επεκτείνοντας τη φορολογική και στρατολογική βάση της αυτοκρατορίας.
Πρόβλημα για την άρχουσα τάξη της Κωνσταντινούπολης προέκυψε, όταν μια νέα στρατιωτική αριστοκρατία στη Μικρά Ασία, που αναδύθηκε από τις νικηφόρες εκστρατείες εναντίον των Αράβων, άρχισε να σχηματίζει ένα δεύτερο πόλο πολιτικής ισχύος στα μέσα του 10ου αιώνα.
Η πρώτη αντίδραση του αυτοκρατορικού κέντρου κατά της μικρασιατικής στρατιωτικής αριστοκρατίας ήταν η αγροτική μεταρρύθμιση του Ρωμανού Α΄ Λεκαπηνού (920-44). Στόχος του αυτοκράτορα ήταν να εμποδίσει την περαιτέρω οικονομική ενδυνάμωση των λεγόμενων δυνατών. Έτσι οι δυνατοίαποκλείσθηκαν εντελώς από την αγορά μικροϊδιοκτησίας, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόσθηκε η συλλογική φορολόγηση περιοχών, γνωστή ως αλληλέγγυον. Πράγμα που σήμαινε ότι αυτό που δεν μπορούσε να πληρώσει κάποιος μικρός ιδιοκτήτης, υποχρεωνόταν να συμπληρώσει ο δυνατός της περιοχής, ώστε να συγκεντρωθεί ο καθορισμένος για την περιοχή συνολικός φόρος.
Γνωρίζοντας δηλαδή τον πλούτο που μπορούσε να παράγει μια περιοχή, φορολογούνταν όχι ατομικά οι ιδιοκτήτες, αλλά συνολικά η περιοχή. Ώστε να μην υπάρχει περίπτωση μέρος του παραγόμενου πλούτου της περιοχής να ξεφύγει και να μείνει στην επαρχία της αυτοκρατορίας. Έτσι, όταν κάποιος οικονομικά αδύνατος δεν είχε να πληρώσει, πλήρωνε το φόρο αυτός που είχε, ώστε σταδιακά να γίνουν όλοι αδύνατοι και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί οικονομική ισχύς τέτοια, η οποία να μπορεί να στηρίξει το σχηματισμό ενός νέου πόλου ισχύος.
Την πλήρη εξουδετέρωση της ανατολικής στρατιωτικής αριστοκρατίας, επιχείρησε και πέτυχε ο Βασίλειος Β΄ (ο βουλγαροκτόνος), με την περίφημη Νεαρά 29 του 976. Στην εισαγωγή αυτής της νομοθετικής διάταξης, ο ίδιος ο αυτοκράτορας καταφέρεται κατά των διεφθαρμένων αξιωματούχων που πλουτίζουν παραβιάζοντας την ισχύουσα νομοθεσία. Προς παραδειγματισμό μάλιστα τιμωρείται αυστηρά από τον αυτοκράτορα ο αξιωματούχος Φιλοκάλης.
Κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο και ερχόμενοι στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι, αν θεωρήσουμε ότι το «αυτοκρατορικό κέντρο» σήμερα εκφράζεται από τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Βρυξέλλες και «δυνατοί» είναι εκείνοι οι οικονομικοί παράγοντες των περιφερειακών χωρών της δυτικής συμμαχίας, που τείνουν να αναπτύξουν κεντρόφυγες τάσεις από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό των δυτικών τους «συμμάχων», μπορούμε εύκολα να δούμε τις αναλογίες του τότε με το τώρα.
Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι το παραπάνω ιστορικό παράδειγμα μπορεί να εξηγήσει πολλά από την τρέχουσα πραγματικότητα, αφού την εφαρμογή ανάλογων πολιτικών έχουμε και σήμερα, χωρίς όμως σήμερα να υφίστανται τα ίδια ηθικά ερείσματα για την εφαρμογή τους. Αφού το χτύπημα των δυνατώντότε, γινόταν για να εξασφαλισθεί η ενότητα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ σήμερα γίνεται για να στερεωθεί η κηδεμονία της Δύσης τόσο στη χώρα μας, όσο και αλλού και να ενισχυθεί η Παγκοσμιοποίηση και οι «αξίες» της. «Αξίες» παντελώς αντίθετες με την ελληνικότητα και τον ελληνισμό, τον οποίο για αυτό το λόγο προσπαθούν και να εξαφανίσουν.
Στο αέναο κυνήγι αποπληρωμής του μη βιώσιμου ελληνικού χρέους, βλέπουμε να ορίζεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα ένα ποσό χρημάτων που πρέπει να συγκεντρωθεί για να εξυπηρετηθούν οι τόκοι. Όμως τα περιορισμένα πλέον έσοδα των φορολογουμένων, αυξάνουν συνεχώς τον αριθμό των πολιτών εκείνων που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τους φόρους. Τι κάνει η πολιτεία για αυτό; Αυξάνει τους φόρους σε εκείνους που μπορούν ακόμη και πληρώνουν για να συμπληρωθεί το ποσό (αλληλέγγυον). Όμως κάθε μέρα που περνάει, όλο και αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που αδυνατούν να πληρώσουν και μειώνεται ο αριθμός των φορολογικά ενήμερων. Ποια θα είναι η κατάληξη; Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα υπάρχει κανένας που να μπορεί να πληρώσει τους φόρους του, διότι θα έχει κατασχεθεί όλος πλούτος της χώρας. Δημόσιος και ιδιωτικός.
Μα καλά και τι συμφέρον έχουν οι ξένοι να το κάνουν αυτό; Θα ρωτούσε κάποιος. Δεν καταλαβαίνουν ότι από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορούν να εισπράττουν καθόλου φόρους;
Το ερώτημα είναι παραπλανητικό διότι δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα που επιδιώκουν οι ξένοι. Η πραγματικότητα είναι ότι το οικονομικό μοντέλο που ακολουθούνταν μέχρι τώρα στη Δύση, επέτρεπε την ύπαρξη και την εκμετάλλευση της μικρής ιδιοκτησίας από ιδιώτες, με κέρδος την είσπραξη φορολογίας με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Αυτό όμως το μοντέλο είχε δυο «προβλήματα» για τα ισχυρά κράτη της Δύσης που καθορίζουν τους όρους του «παιχνιδιού», εντός της σφαίρας επιρροής τους.
Πρώτον ότι πολλοί από τους μικρούς ιδιοκτήτες, συγκεντρώνοντας σιγά- σιγά πλούτο, σταδιακά άρχισαν να εξελίσσονται σε «δυνατούς», με ό,τι πρόβλημα για τους επικυρίαρχους μπορεί να σημαίνει αυτό και δεύτερον η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και το σχετικά καλό κομμάτι της «πίτας» που έμενε στους μικροϊδιοκτήτες για τη διαβίωσή τους, δεν επέτρεπε στη Δύση να «αρμέξει» τους «υπηκόους» της ολοκληρωτικά, για να ανταγωνιστεί τη συγκέντρωση οικονομικής ισχύος των αναδυόμενων υπερδυνάμεων της Ανατολής. Όπου η εκμετάλλευση της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι (π.χ. Κίνα) είναι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα κτηνώδης. Η κατάσχεση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η μετατροπή των πολιτών σε δουλοπάροικους και το φεουδαρχικό σύστημα διοίκησης που επιχειρούν να επιβάλλουν, θα τους επιτρέψει ανάλογη οικονομική εκμετάλλευση των ανθρώπων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών εντός της σφαίρας επιρροής τους, με αυτή του Ανατολικού μοντέλου.
Επιπλέον, οι δυτικοί επικυρίαρχοι ευελπιστούν, ότι με την οικονομική εξουθένωση του λαού θα κατανικήσουν και την πολιτική του βούληση και τη θέλησή του να αντιστέκεται στα εθνικά θέματα. Έτσι υπολογίζουν ότι θα επιτύχουν παράλληλα με τους οικονομικούς στόχους και έναν «γεωπολιτικό αναδασμό» των εδαφών της περιοχής, σύμφωνα με τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Τέλος, η οικονομική μας εξουθένωση, υπολογίζουν ότι θα οδηγήσει και στην υποχρεωτική συστράτευση των ενόπλων μας δυνάμεων στους πολεμικούς τους σχεδιασμούς εναντίων των αναδυόμενων υπερδυνάμεων της Ανατολής. Πολύ σύντομα θα δούμε τις πολιτικές εξουσίες της Ελλάδος, με πρόσχημα την τουρκική απειλή (η οποία φυσικά και είναι υπαρκτή), παρά την άθλια οικονομική μας κατάσταση να προβαίνουν στην αγορά οπλικών συστημάτων, τα οποία όμως δεν εξυπηρετούν τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας μας, αλλά τον σχεδιασμό των δυτικών «συμμάχων». Την Τουρκία για παράδειγμα τη υποχρέωσαν να αγοράσει το αεροσκάφος 5ης γενιάς F-35, οπότε εμείς επειδή δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε με την αγορά του ίδιου αεροσκάφους, αλλά όμως πρέπει να «απαντήσουμε», θα βοηθήσουμε τις ΗΠΑ να «ξεσκαρτάρουν» τις αποθήκες τους από όλα τα ληγμένα υλικά. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν να αγοράσουμε τα παλιά F-15 των αμερικανών που τα αντικαθιστούν, τα οποία όμως είναι στρατηγικά αεροσκάφη για άλλου είδους αποστολές, εντελώς ακατάλληλα για να πολεμήσουν σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο όπως είναι το Αιγαίο. Και αυτό είναι μόνο ένα απλό παράδειγμα της στρατιωτικής εμπλοκής την οποία προετοιμάζουν με την Ανατολή, συμπεριλαμβάνοντας και εμάς στο σχεδιασμό τους.
Έτσι λοιπόν αρχικά υπήρξε ένας δόλιος δανεισμός της χώρας μας σε συνεργασία με τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες. Οι οποίοι, αντί να φροντίσουν ώστε το χρήμα των ευρωπαϊκών «πακέτων» των περασμένων δεκαετιών, να διατεθεί για δημιουργία υποδομών και ανάπτυξη, το διένειμαν με διάφορους τρόπους σε ημετέρους, στηρίζοντας παρασιτικούς πελατειακούς μηχανισμούς και αριστερές συνδικαλιστικές συντεχνίες. Τη διασπάθιση αυτή του δημοσίου χρήματος από ημετέρους και αριστερούς συνδικαλιστές, ακολούθησε η μεταφορά του σε τράπεζες του εξωτερικού για να αποφευχθεί η φορολογία και να για να τα κρύψουν. Έτσι το πολιτικό σύστημα «κατόρθωσε» να επιστρέψει τα χρήματα που δανείσθηκε η χώρα μας στις τσέπες των δανειστών, αλλά στις «πλάτες» των ελλήνων πολιτών να μείνει το χρέος. Στη συνέχεια, καλλιεργώντας μια εικόνα ψεύτικης προόδου κι έναν κοινωνικό εφησυχασμό, ενώ η χώρα οδηγούνταν ταχύτατα στη συρρίκνωση του παραγωγικού της ιστού, οι πολίτες βίωναν μια πρωτόγνωρη άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου, που μοιραία τους οδηγούσε στη ραστώνη, την τρυφηλότητα, τον εφησυχασμό και τον νοσηρό ατομοκεντρισμό.
Αυτό το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο, που τόσα χρόνια εξυφάνθηκε αριστοτεχνικά, από μια σειρά πολιτικών απατεώνων όλων των κομμάτων της μεταπολίτευσης (είναι αυτοί που σήμερα αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικό τόξο»), αποτελεί σήμερα τον καμβά πάνω στον οποίο η άθλια συγκυβέρνηση σε συνεργασία με τους ξένους τοκογλύφους άρχισαν να «κεντούν» το νέο μοντέλο οργάνωσης για την «ανάταξη» της ελληνικής κοινωνίας. Ένα μοντέλο που μέσω της «αλληλέγγυας» φορολόγησης, θα κάμψει τη βούληση του ελληνικού λαού και θα οδηγήσει ταχύτατα τη χώρα στη φεουδαρχία. Ενώ παράλληλα, όποια κλιμάκωση σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρξει στην αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης, θα φέρει την Ελλάδα υποχρεωτικά αντιμέτωπη με χώρες όπως η Ρωσία και το Ιράν.
Οι ξένοι βέβαια κάνουν τη δουλειά τους, οι δικοί μας πολιτικοί όμως τι κάνουν και πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει τη συμπεριφορά τους; Ο γνωστός «αντιφασίστας» καθηγητής φιλοσοφίας κ. Χρήστος Γιανναράς σε μια παλιότερη επιφυλλίδα του γράφει για τους πολιτικούς μας κάτι που νομίζω τα λέει όλα:
…Επαγγελματίες της εξουσίας δίχως ίχνος (κατά κανόνα) πρόθεσης να υπηρετήσουν τις κοινές ανάγκες και κοινές σκοπεύσεις, έρμαια (μέχρι βαθμού ψυχασθένειας) του πρωτογονισμού της εγωλαγνείας. Δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την επανεκλογή τους στη Βουλή ή στην κυβέρνηση. Δεν αποκλείεται να ξεπουλάνε τα στοιχειώδη δίκαια της χώρας τους, τον αυτοσεβασμό της και την ιστορία της, μόνο για να γίνουν αρεστοί στις «αυλές» των ισχυρών του πλανήτη. Συνήθως έχουν έγκαιρα ξεπουλήσει στα παρασκήνια την ίδια την προσωπική τους τιμή και αξιοπρέπεια: ανταλλάσσουν την ηδονή των αξιωμάτων με τον ρόλο του λακέ των ισχυρών. …μεταβάλλουν τη χώρα τους, κυριολεκτικά, σε «μπαίγνιο των εθνών» χωρίς αιδώ ή λύπην.
Ή για να εκφράσουμε τα πράγματα όχι τόσο φιλοσοφικά και επιστημονικά, αλλά όπως το κουβεντιάζει ο λαός, κάθε μέρα όλο και πιο δυνατά: Οι άνθρωποι δεν είναι μαλ..ες είναι προδότες.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-allhlegguon-ws-ergaleio-ejontwshs-ths-istorikhs-mas-epibiwshs#ixzz2maHLNBoh