Η νέα πολιτικώς ορθή «καραμέλα», την οποία πιπιλούν οι απανταχού φορείς του συστήματος, είναι αυτή του περιβόητου «συνταγματικού τόξου». Ακούγοντας ο οποιοσδήποτε τον όρο «συνταγματικό τόξο», αυτό που προφανώς αντιλαμβάνεται είναι ότι σ΄αυτό συμπεριλαμβάνονται τα πρόσωπα και οι φορείς που κινούνται στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα. Σ΄αυτή την περίπτωση, όμως, αυτομάτως εκτός «συνταγματικού τόξου» βρίσκονται τα κόμματα που αποτελούν την συγκυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα οποία σε σταθερή βάση ψηφίζουν αντισυνταγματικούς νόμους, όπως εκτιμούν έγκριτοι Συνταγματολόγοι και Καθηγητές Νομικού Δικαίου. Επομένως, πρώτα και χειρότερα, τα ίδια τα κυβερνητικά κόμματα καταπατούν το Σύνταγμα. Διότι οι απεχθείς, αντεθνικοί, αντιλαϊκοί και φοροληστρικοί νόμοι που εισάγουν στη Βουλή για επικύρωση, έχουν συνταχθεί από όργανα τα οποία δεν έχουν λάβει εντολή από τον Ελληνικό Λαό αλλά από την τρόϊκα.
Έχοντας, λοιπόν, δεχθεί τα κόμματα αυτά τους όρους του Μνημονίου, που βιάζει το Σύνταγμα των Ελλήνων, έχουν ήδη τεθεί εκ των πραγμάτων, εκτός «συνταγματικού τόξου». Αν, όμως, το ψάξουμε παραπέρα θα δούμε ότι εκτός από τα κόμματα υπηρέτες του Μνημονίου υπάρχουν και άλλα κόμματα, που μπορεί να αποδέχονται τους συνταγματικούς κανόνες, αλλά δεν αποδέχονται την διατήρησή τους στην περίπτωση κατά την οποία ανέλθουν στην εξουσία.
Το ΚΚΕ, στο πρόγραμμά του, έχει ξεκάθαρα την θέση του για την «δικτατορία του προλεταριάτου» και φυσικά δεν αποδέχεται το αστικό συνταγματικό καθεστώς. Πώς, επομένως, θεωρείται μέρος του «συνταγματικού τόξου»;
Το ίδιο, εν μέρει, ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υπάρχουν συνιστώσες του, των οποίων το ακροαριστερό περιεχόμενο του καταστατικού και του προγράμματός τους δεν συνάδει με το Σύνταγμα.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο καινοφανής αυτός όρος αποτελεί μια λεκτική «φούσκα» δίχως κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να λειτουργήσει ως πόλος έλξης και συσπείρωσης όλων των υπολοίπων κομμάτων του Κοινοβουλίου, αλλά και με προέκταση στα ΜΜΕ και τους (αντι)κοινωνικούς φορείς, με σκοπό να υπάρξει ένα ενιαίο και αραγές μέτωπο κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Αναρωτιόμαστε, όμως, κατά πόσο ταιριάζουν με την Συνταγματική νομιμότητα συγκεκριμένες ενέργειες της Δικαιοσύνης και των αστυνομικών αρχών, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα κατοχυρωμένα νομικά δικαιώματα των Ελλήνων Πολιτών; Μιλάμε, φυσικά, για τα όσα συμβαίνουν από τις 28 Σεπτεμβρίου και μετά και τα οποία αποτελούν μια πραγματική ντροπή για τον νομικό πολιτισμό στην Ελλάδα.
Ένα Νόμιμο Πολιτικό Κόμμα, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με 7% στις προηγούμενες εκλογές και σχεδόν 500.000 ψηφοφόρους, ενώ σήμερα αναμφίβολα η εκλογική της επιρροή ξεπερνά το 1.000.000, χαρακτηρίζεται ως «εγκληματική οργάνωση», ο Αρχηγός της και άλλοι δύο Βουλευτές βρίσκονται στην φυλακή και οι διώξεις συνεχίζονται. Με αφορμή ένα μεμονωμένο τραγικό περιστατικό στην Αμφιάλη, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με την σταλινικής έμπνευσης λογική της συλλογικής ευθύνης να εφαρμόζεται στυγνά.
Το ακόμη χειρότερο είναι ότι η ροή των πραγμάτων αποδεικνύει ότι αυτή η δίωξη επ΄ουδενί δεν είναι ποινική, αλλά πολιτική. Δεν διώκονται αξιόποινες πράξεις αλλά Ιδέες. Οι αναφορές των ανακριτριών σε βιβλία, άρθρα και ομιλίες, τα οποία το πολύ πολύ να αποτελούν ενδεχομένως ένδειξη φρονήματος και όχι προτροπή σε παράνομες πράξεις, δείχνει ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας». Αφού οι συκοφαντικές αηδίες για οπλοστάσια, εκπαιδεύσεις, ύπαρξη ετοιμοπόλεμων «κομμάντο», σφαγές αμνοεριφίων φαίνεται ότι μπαίνουν στο περιθώριο, αυτό για το οποίο ουσιαστικά κατηγορείται η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι οι Ιδέες.
Ανεξαρτήτως του αν κατηγορείται για τις Ιδέες που έχει, ή για τις Ιδέες που οι ανακρίτριες θεωρούν ότι υποστηρίζει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι διώξεις είναι αναμφίβολα φρονηματικού χαρακτήρα. Και αν τώρα με βάση αυτό ακριβώς αποφασίζουν την συνέχιση της προφυλάκισης του Αρχηγού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, καθώς και των Γιάννη Λαγού και Χρήστου Παππά, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι θα συμβεί στην Δίκη. Με βάση το Δίκαιο και την Λογική οι κατηγορίες θα καταρρεύσουν αμέσως, ακριβώς επειδή δεν αφορούν κάποια υπαρκτή εγκληματική ενέργεια αλλά το περιεχόμενο κάποιων Ιδεών. Οι Ιδέες ενός Νομίμου Πολιτικού Κόμματος μπορούν να είναι άξιες λατρείας ή απέχθειας, να επιδοκιμασθούν από τον Λαό ή να αποδοκιμασθούν. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να είναι ποινικά κολάσιμες. Σ΄ένα τέτοιο ενδεχόμενο κάθε προσπάθεια ελευθερίας και δημοκρατικών δικαιωμάτων, κάθε ανεμπόδιστη διακίνηση των Ιδεών, θα αποτελεί μια απατηλή ψευδαίσθηση. Θα έχουμε, στην ουσία, μια στυγνή Χούντα, η οποία απλώς θα φέρει κοινοβουλευτικό μανδύα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν βρίσκονται στις φυλακές ως πολιτικοί κρατούμενοι οι εκπρόσωποι ενός Κόμματος του Κοινοβουλίου.
Στην κατεχόμενη από τις ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων Ελλάδα, όπου οι επιθυμίες τους καθορίζουν την στάση της υποτακτικής προς αυτούς συγκυβέρνησης, έλαχε η θλιβερή αυτή πρωτιά.
Το «συνταγματικό τόξο» είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, ο οποίος αλλοιώνει την πραγματικότητα. Όσο άσχημο κι αν είναι στ΄ αλήθεια το σύστημα αυτό, του αρέσει να καμουφλάρεται, πιστεύοντας ότι η αλλοιωμένη εικόνα του καθρέφτη αντικατοπτρίζει και την πραγματικότητα, ωραιοποιώντας την. Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ πιο διαφορετικά…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/alhtheies-kai-psemata-gia-to-suntagmatiko-tojo#ixzz2mmpBHSiY
