Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος έχει γίνει γνωστός στους υποστηρικτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ από την έντονη επιθυμία του να ποινικοποιηθεί η πολιτική δράση του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών.
Επ΄αυτού, καθώς και επί της πρόσφατης επεξεργασίας νομοθετικής ρύθμισης με την οποία επιχειρείται να αποκλεισθεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, έχουμε γράψει αναλυτικά. Ο «εκσυγχρονιστής» αυτός, όμως, (θλιβερό κατάλοιπο του Σημίτη) στην «Καθημερινή» της Κυριακής έχει ένα κείμενό του, το οποίο αφού φτιάχνει κι αυτός την πολιτική «σαλάτα» των δύο άκρων λέει κάποια πράγματα για την έννοια της Εθνικής Κυριαρχίας. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Κοινή αφετηρία των δημοσιολόγων του αντιμνημονιακού «μετώπου» είναι, βέβαια, η έννοια της εθνικής κυριαρχίας: από το Καστελλόριζο, υποστηρίζουν, η χώρα έχει εξανδραποδιστεί αφού, για το παραμικρό ζήτημα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς προηγουμένως να συναινέσουν ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ.
Εκ πρώτης όψεως, η διαπίστωση είναι ορθή. Ουδέποτε από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ –αν όχι και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου του 1897- εκπρόσωποι των δανειστών μας είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα, με δικαίωμα βέτο όχι μόνον στα βασικά, αλλά και στις λεπτομέρειες. Η αντίρρησή μου δεν εντοπίζεται στην περιγραφή του γεγονότος, που είναι ακριβής, όσο στην ιδεαλιστική αντίληψη της εθνικής κυριαρχίας στην οποία αυτή στηρίζεται. Γιατί οι νεοπαγείς αυτοί «πατριώτες» λησμονούν ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας προϋποθέτει ένα διπλό πλάσμα: στην αρχή της ισότητας των κρατών-εθνών, είτε αυτά είναι μικρά και αδύναμα είτε μεγάλα και ισχυρά. Και στην αρχή της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου κράτους. Όμως ούτε η πρώτη ούτε και η δεύτερη ανταποκρίνονται σε πραγματικές καταστάσεις, αλλά ισχύουν μόνο στον ιδεατό κόσμο των αφηρημένων εννοιών. Ξεχνούν, με άλλα λόγια, ότι στις μέρες μας, «η εθνική μονάδα, κάθε εθνική μονάδα εντάσσεται ολοένα και πιο βαθιά σ΄αυτό το πλέγμα που ονομάζουμε κόσμο (Δ. Ευρυγένης)».
Σύμφωνα με τον Αλιβιζάτο, λοιπόν, η έννοια της Εθνικής Κυριαρχίας είναι μια «ιδεαλιστική αντίληψη», η οποία αντιστοιχεί «μόνο στον ιδεατό κόσμο των αφηρημένων εννοιών». Πριν πούμε περισσότερα ας παραθέσουμε το αμέσως επόμενο απόσπασμα από το άρθρο του Αλιβιζάτου που ακολουθεί:
«Πάνω απ΄όλα, εν τούτοις, διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατό, ειδικά στην Ελλάδα του Ναβαρίνου και των «προστάτιδων» δυνάμεων, μορφωμένοι άνθρωποι να αναπολούν με αξιώσεις σοβαρότητας μια κυριαρχία που δεν είχαμε ποτέ. Πώς μπορούν να παραβλέπουν τους στενούς δεσμούς που από πολύ παλιά μας συνδέουν με την Ευρώπη, σε ένα διαρκές οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό πηγαινέλα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η Ελλάδα δεν περιόρισε την κυριαρχία της το 2010, όταν υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, αλλά το 1979, όταν αποφάσισε να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ, και το 2001, όταν εγκατέλειψε, επίσης οικειοθελώς, το εθνικό νόμισμά της. Κοντολογίς, μπορεί οι περιορισμοί που δεχόμαστε στην εθνική μας κυριαρχία να είναι δυσβάσταχτοι και δυστυχώς κάποτε εξευτελιστικοί. Αποτελούν εν τούτοις το τίμημα της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. Αν δεν την επιθυμούμε, δεν έχουμε παρά να τραβήξουμε τον δικό μας δρόμο. Το θέλουμε;».
Ο «εκσυγχρονισμός» σε όλο το θλιβερό του μεγαλείο, αλλά και μια τραγική διαπίστωση. Η Ελλάδα, ουσιαστικά, περιόρισε την κυριαρχία της, όταν εντάχθηκε στην ΕΟΚ το 1979 (επί ψευτοεθνάρχη Καραμανλή) και το 2001 όταν εγκαταλείψαμε το Εθνικό μας Νόμισμα (επί «εκσυγχρονιστή» Σημίτη). Ομολογεί, λοιπόν, ευθαρσώς ότι το «τίμημα» της συμμετοχής μας σε μια Ευρώπη των τραπεζιτών, των πολυεθνικών και των κεφαλαιοκρατών (και επ΄ουδενί των Εθνών) και η υιοθέτηση ενός ξένου νομίσματος, το οποίο διευκόλυνε τις εμπορικές συναλλαγές των αρχόντων του χρήματος, είναι ο περιορισμός, αν όχι ο εκμηδενισμός, της Εθνικής μας Κυριαρχίας. Εντελώς κυνικά το «ορφανό» του Σημίτη ομιλεί για το ξεπούλημα της Ανεξαρτησίας της Χώρας, ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Συνεχίζοντας το ίδιο προκλητικά ο Αλιβιζάτος λέει ότι: «Εξ ίσου ανιστορικό είναι και το άλλο αφετηριακό επιχείρημα της αντιμνημονιακής συμμαχίας: η απαξίωση της Μεταπολίτευσης. Η «βελούδινη» μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία, το 1974-75, σήμανε για την Ελλάδα το πέρασμα στη θεσμική νεωτερικότητα. Ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία αναγνωρίστηκαν πανηγυρικά ως θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος. Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα τόσο πολλοί δεν γεύθηκαν τα αγαθά μιας αξιοπρεπούς ζωής, απαλλαγμένης από το άγχος των διώξεων και της επιβίωσης. Ώσπου η οικονομική κρίση του 2009 και τα Μνημόνια έθεσαν το αμείλικτο ερώτημα: μήπως η ευημερία της μεταπολιτευτικής τριαντακονταετίας ήταν εικονική, αφού με την πρώτη αναποδιά εξατμίστηκε; Μετά το 2004, οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι μεγάλες. Κατώτερες των περιστάσεων, δεν προέβλεψαν την επερχόμενη θύελλα και, αφ΄ότου αυτή ξέσπασε, δεν μπόρεσαν να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να περιορίσουν τις επιπτώσεις της».
Δεν πρόκειται να σχολιάσουμε τα περί «παραδείσου», όπως περίπου παρομοιάζει την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ο Αλιβιζάτος. Είναι φανερό ότι κάνει ξεκάθαρη πολιτική προπαγάνδα ανάξια σχολιασμού. Εκεί, όμως, που ξεπερνά κάθε όριο είναι όταν αναφέρεται στο ότι «Μετά το 2004, οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι μεγάλες». Ούτε ο ίδιος ο Σημίτης δεν θα έγραφε τέτοιο προκλητικό κείμενο. Καμιά αναφορά του φανατικού αυτού αντιεθνικιστή και «εκσυγχρονιστή» στην μαύρη 8ετία του Σημίτη. Λες και δεν υπήρχε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τα λεφτά της Siemens, η «μαύρη τρύπα» των Ολυμπιακών Αγώνων, το «πάρτυ» των «εθνικών εργολάβων» με τα έργα του Δημοσίου, η εκτόξευση της δύναμης των «νταβατζήδων» των ΜΜΕ και τόσα άλλα. Για να μη μιλήσουμε για την ΠΡΟΔΟΣΙΑ των Ιμίων και το ντροπιαστικό «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» του ΗΠΑνθρώπου Σημίτη, αλλά και το αίσχος της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες (Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω επ΄αυτού ο Αλιβιζάτος;). Υπερασπιστής ενός λαομίσητου πολιτικάντη, ο οποίος αποτελεί μια από τις πιο κατάπτυστες φιγούρες της σύγχρονης Ελλάδας, ο Αλιβιζάτος επιχειρεί να βγάλει το θλιβερό αυτό ανθρωπάκι από το κάδρο των τεράστιων ευθυνών του.Λες και οι Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης, Τσουκάτος, Παπαντωνίου δεν αποτέλεσαν μέλη των κυβερνήσεων του ανεκδιήγητου «εκσυγχρονιστή». Καταλαβαίνουμε, όμως, την νοσταλγία του Αλιβιζάτου. Όπως καταλαβαίνουμε, επίσης, ότι η λυσσαλέα επίθεση αυτού του εναπομείναντα υποστηρικτή του Σημίτη εναντίον μας, ενός συνετού εθνομηδενιστή, εκπορεύεται από το γεγονός ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκφράζει όλα όσα οι πολιτικοί φίλοι του Αλιβιζάτου πάσχισαν για να εξαφανίσουν τελείως. Δηλαδή την Εθνική Κυριαρχία και Ανεξαρτησία της Χώρας. Γι αυτό και με μεθόδους αντισυνταγματικές, αντιδημοκρατικές και πάνω απ΄όλα ανθελληνικές μεδοθεύει την παρανομία για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-thrasus-eksugchronisths-alibizatos-kai-h-ethnikh-kuriarchia#ixzz2n7hq1MFB