Site icon ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Do We Want to Solve the Eurocrisis? Let’s Look South!-ΒΡΕΤΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ”Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από την Ελλάδα”

 Dr Mark Esposito

If there is a country, which should receive our apologies, that is Greece. We need to apologize for having demonized a small and modest economy (less than 2% of the EU GDP) as the black sheep of the European Union and the challenger to the abstemious efforts that the northern economies have parsimoniously done, over years of sacrifices. Right before the financial crisis of 2008, Greece and a number of smaller EU member states were completely ignored by the larger audience, as the study conducted by MediaTenor indicates. Greece was featured as a great place for vacation, a quite inexplicable winner of the European soccer games of 2004 and a layback country, which was enjoying more than others the newly gained prospects of a novel integrated European market. In the same way, we did not know that Greece was the country with the highest GDP growth in the period 2001-2007 compared to other advanced economies, with peaks of Real GDP growth of 5.9% (2003), and averages around 4.5% in all of those years, well above the countries in western Europe and in par with what we would define today, “syndrome” of an emerging economy. Like this was not enough, the Greeks had systematically been the most hard-working people of the European Union, with over 2000 working hours per person, inferior only to Chile and Korea, when we look at data from the OECD (2012).

So what happened?

The situation deteriorated for two major reasons, which need to be understood:

1) Public sector overspent and became bulkier than ever. Government spent their money in the least strategic areas and the infrastructural works that got commissioned were not supported by a real plan of competitive expansion and growth. It was money spent without calibration and detached by objectives of enhanced competitiveness for the Greek firms.

2) Private consumption provided an illusion of growth, being this one the only drive of the economy. The problem with an over-dependency on consumption is that companies feel complacent to deliver to an existing demand, without investments in the industrial processes and/or in research and development. Over time, as soon as the purchasing power collapses or demand defaults, companies do not have reserves for a frugal innovation that can help them regain the market and as a consequence, they lose ground.

From the above, while we recognize a clearly flawed economic model, we haveFrankensteined an evil portrait of a guilty economy, unjustifiably. This false perception caused enormous damages to this small country, which found itself isolated from the international community, suppressed by the increase public debt and impoverished by the sudden lack of investors ‘confidence, which threw them in the hands of an ugly speculation.

But is this how the story ends?

Following on the work presented by Dr Terence Tse on this very topic, the economies of the South of Europe could give us new oxygen in this fatigued European Union, if we can switch our perceptions away from the belief of the German intervention, as the only reliable response to a much needed EU economic recovery. The German model is not as strong as it looks and Germany is moving quickly into the risk of an infrastructural stall, mainly due to the lack of domestic investment, this being one of the primary reasons for the European deflation.

Why should we look at the South?

Capital investments in many southern economies ( Greece being a good example of that) have historically been supported by private domestic investors, accounting for over 80% of sources of capital investment, the highest of the European Union.
Private domestic investment is where entrepreneurship stems and it is also where the presence of Start-Ups populate the economic environment.

Source: McKinsey & Co 2012
This model of growth is inefficient from a macroeconomic perspective because it incurs into dispersion and disposal of public funds, but it could be very efficient from a microeconomic lens, which is where markets reside. If we are able to design our European economic recovery out of private domestic investment, rather than financial institutions and banks, we will generate what the Americans have coined as the grassroots movement, which is a community driven approach towards engagement and growth. If we flip this side of the story, what used to be the dormant economies, may ignite the beginning of a new dynamism. Since perception needs to change, to embrace a more inclusive economic model, understanding how the South can provide us with new pockets for development will be the challenge of the european public policy agenda in what will become the newly elected Parliament in 2014. And why not, we may want to use a greek word “Αναγέννηση” (Anagénnisi= Renaissance) to embrace this new glimpse of light as auspice for a new beginning. Let’s salute this hope!

SOURCE

Βρετανός καθηγητής Οικονομικών Μαρκ Εσπόσιτο:

“Αν υπάρχει μια χώρα από την οποία πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη, αυτή είναι η Ελλάδα. Δαιμονοποιήσαμε μια μικρή, ταπεινή οικονομία και την μετατρέψαμε σε μαύρο πρόβατο” . Έτσι ξεκινά το άρθρο του στην Βρετανική έκδοση της Huffington Post ο Βρετανός καθηγητής Οικονομικών Μαρκ Εσπόσιτο.
Σε άρθρο του που τιτλοφορείται: “Θέλουμε να λύσουμε την Ευρωκρίση; Τότε ας κοιτάξουμε τον Νότο”, εξηγεί τον συλλογισμό του κάνοντας μια μικρή -αλλά ουσιαστική- περιγραφή της Ελλάδας, προ κρίσης.
“Το 2008 η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στα λοιπά μικρά κράτη της Ε.Ε. που αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τους μεγάλους. Όλοι ξέραμε ότι είναι ένας ιδανικός τόπος για διακοπές, μια χώρα που κέρδισε το Euro και απόλαυσε τα περισσότερα κέρδη μιας αναδυόμενης οικονομίας. Ήταν η χώρα με την μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ 2001-2007. Μεγαλύτερη και από άλλες ισχυρές οικονομίες. Για την περίπτωσή της ισχύει αυτό που λέμε ”σύνδρομο αναδυόμενης οικονομίας”. Επιπλέον ο μέσος Έλληνας δούλευε περίπου 2000 ώρες, νούμερα πολύ υψηλά για την Ε.Ε. που μοιάζουν με αυτά της Χιλής και της Κορέας”.
Τι συνέβη λοιπόν και όλα άλλαξαν;
Ο καθηγητής θέτει κι αυτός το ερώτημα και ακολούθως απαντάει. Τα βασικά ζητήματα που έπληξαν τη χώρα μας, είναι τα γνωστά και τα συνήθη: γιγάντωση του δημόσιου τομέα και υπερκατανάλωση. Οι κυβερνήσεις σταμάτησαν να επενδύουν σε έργα ανάπτυξης και υποδομών και έπαψε να έχει σχέδιο δαπανών και ταυτοχρόνως υπήρξε έντονη εξάρτηση από την ιδιωτική κατανάλωση.
“Ηταν λανθασμένο οικονομικό μοντέλο, όμως αυτό απέχει από το να το χαρακτηρίσεις και ένοχο. Αυτή η λανθασμένη αντίληψη προκάλεσε μεγάλη ζημιά σε μια μικρή χώρα, η οποία βρέθηκε απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα. Οι ξένοι επενδυτές έπαψαν να εμπιστεύονται την Ελλάδα και ουσιαστικά την έριξαν στα χέρια των κερδοσκόπων”.
Ο Esposito θεωρεί πως η λύση για την Ευρωκρίση βρίσκεται στον τρόπο που οι μεγάλοι οφείλουν να κοιτάξουν τους μικρούς του Νότου. «Ο Νότος μπορεί να μας δώσει το οξυγόνο που λείπει από την κουρασμένη Ε.Ε. Το γερμανικό μοντέλο δεν είναι τόσο ισχυρό όσο φαίνεται και η Γερμανία κινείται σε μια ζώνη κινδύνου, κυρίως λόγω της έλλειψης των εγχώριων επενδύσεων, που είναι ένας από τους κύριους λόγους για την ευρωπαϊκή αποπληθωρισμό».
  
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι οι επενδύσεις ιδιωτικού κεφαλαίου στις χώρες του Νότου. Το οικονομικό περιβάλλον ευνοεί νέες επιχειρηματικές ιδέες. Μπορεί μακροοιικονομικά αυτό το μοντέλο να μην είναι αποτελεσματικό, όμως βραχυπρόθεσμα θα είναι αποδοτικό. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία ως προς τις δυνατότητες του Νότου. Μπορεί να μας προσφέρει το έναυσμα της ανάπτυξης. Αυτό θα είναι ψηλά στην ατζέντα του νέου κοινοβουλίου που θα προκύψει από τις επικείμενες Ευρωεκλογές. Καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε μια ελληνική λέξη (Αναγέννηση) και βάσει αυτής να χαιρετίσουμε την ελπίδα.
Πηγή:huffingtonpost
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Exit mobile version