![Διδάγματα από την Ιστορία και τον Μύθο [#40]](https://i0.wp.com/www.antepithesi.gr/media/k2/items/cache/34881b8882798e6c95711d6bcfcd403c_XL.jpg)
ΟΙΔΙΠΟΥΣ
Περπάταγε τρεκλίζοντας και παραμιλώντας. Ο Νους του, είχε παραλύσει από τις τοξίνες που είχαν παραχθεί, ίσως ως άμυνα στο Αίμα του, στο άκουσμα τόσο βαριών κατηγοριών από το Μαντείο. Γιατί άραγε έπρεπε να σηκώσει ένα τόσο βαρύ φορτίο και πως θα έπεφτε σε τόσα βαριά κρίματα αφού ο ίδιος δεν ήταν ούτε άδικος, ούτε την ανομία αγαπούσε;
Ο ΜΥΘΟΣ
Οιδίπους. Δηλαδή αυτός με τα πρησμένα πόδια: οίδημα + πους, το πόδι στα αρχαία. Σημαδεμένος πριν καν αρχίσει να σχηματίζεται στη μήτρα της μάνας του. Καταραμένος από τους ίδιους τους Πατρώους Θεούς ώστε σε κάθε βήμα του στο φυσικό πεδίο να του υπενθυμίζει την ανομία του σιδηρούν γένους του γενήτορά του στο Πνευματικό Πεδίο. Κάθε βήμα του, να τον φέρνει πιο κοντά στην Εκτέλεση της Αποστολής της εκπλήρωσης της αρχαίας κατάρας. Καταραμένος μα και συνάμα, ευλογημένος.
Σα γεννήθηκε, ο πατέρας του, Λάιος, βασιλιάς της Θήβας, πέρασε με καρφί την τρυφερή σάρκα του νεογέννητου και έδωσε το μωρό σε ένα δούλο του με την εντολή να το αφήσει έκθετο στον Κιθαιρώνα. Ήθελε ο απόγονος του να πεθάνει και να μην έχει και την ευθύνη του φόνου. Από το καρφί που του έμπηξε ο πατέρας του, προήλθε και το πρήξιμο στα πόδια του.
Όμως, ο δούλος, λυπήθηκε το ανυπεράσπιστο μωρό που ούτε ο ίδιος ο πατέρας του, ούτε η ίδια του η μάνα, η Ιοκάστη στοχάστηκε όταν πλάγιαζε με τέτοιο τέρας, δε λυπήθηκαν. Πώς άλλωστε να λυπηθεί ο Λάιος το σπλάχνο του; Πώς αφού η ψυχή του είχε μετατραπεί σε όργανο σκοτεινών δυνάμεων; Πώς να λυπηθεί το νεογέννητο ένας διαστραμμένος παιδεραστής;
Γιατί τούτη ήταν η αιτία της κατάρας που είχε πέσει πάνω στο Λάιο. Φορέας του ολέθρου, δούλος της άνομης, σαρκικής ηδονής είχε αρπάξει από το πάλατι του Πέλοππα, τον τρυφερό βλαστό του, το Χρύσιππο. Ο Χρύσιππος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είχε το θάρρος και έθεσε τέλος στη ζωή του για να γλιτώσει. Ο Πέλοππας για όλο τον πόνο που του προκάλεσε ο Λάιος, τον καταράστηκε να μην κάνει παιδιά αλλά και εάν κατόρθωνε να κάνει, να έβρισκε το θάνατο από το ίδιο του το σπλάχνο.
Σαν πέρασαν τα χρόνια, έμεινε έγκυος η Ιοκάστη. Ο Λάιος απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών. Ο Όλυμπος όμως είχε εισακούσει τις Δίκαιες Προσευχές του Πέλοππα και ο χρησμός δεν ήταν παρά η συγκατάθεση του Θείου Κόσμου, για να τιμωρηθεί σκληρά ο παιδεραστής. “Θα πεθάνεις από το χέρι του ίδιου σου του γιου”, ήταν η σκληρή απάντηση της Πυθίας. Η Ήρα, η προστάτιδα Αρχή του Θεσμού της Οικογένειας, τον είχε καταραστεί βαριά.
Ο δούλος παρέδωσε το νεογέννητο στο βασιλιά της Κορίνθου, τον Πόλυβο και τη Μερόπη που δεν είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν παιδιά. Εκείνοι ήσαν που του χάρισαν το όνομα. Τούτο σήμαινε πως τον έπαιρναν υπό την προστασία τους. Μεγάλωσε ο Οιδίπους και κοντά στους θετούς γονείς του, τους οποίους πίστευε ως βιολογικούς, μορφώθηκε και εκπαιδεύτηκε με τα έθιμα της Μυκηναϊκής Εποχής. Σε κάποιο συμπόσιο, όμως, ένας συγγενής του Πόλυβου που εποφθαλμιούσε το θρόνο, θέλησε να προσβάλλει τον Οιδίποδα και τον αποκάλεσε “νόθο”. Ο Οιδίποδας, όταν ζήτησε εξηγήσεις από τους γονείς του, δεν ικανοποιήθηκε και έτσι αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια πηγαίνοντας στο Μαντείο των Δελφών.
Ο χρησμός όμως της Ιέρειας του Απόλλωνος, τον χτύπησε σαν κεραυνός του Δία. “Θα σκοτώσεις τον πατέρα σου, η μάνα σου, θα γίνει μάνα των παιδιών σου και οι απόγονοί σου, θα προκαλέσουν πολλές συμφορές στην Ελλάδα”. Τα ‘χασε ο Οιδίποδας. Βαρύς ο Πέλεκυς της Μοίρας. Αποφάσισε να μη γυρίσει στην Κόρινθο, μιας και ακόμα πίστευε πως ο Πόλυβος και η Μερόπη, ήσαν οι πραγματικοί του γονείς ώστε να αποφύγει την εκπλήρωση του χρησμού. Όμως, ενώ πίστευε πως θα αποφύγει τη Μοίρα του, οι αποφάσεις του, τον έφερναν πιο κοντά στην εκτέλεση του Πεπρωμένου του.
Ο Οιδίποδας σε ένα σταυροδρόμι, στη Σχιστή Οδό, συναντά ένα γέρο βασιλιά μαζί με τη συνοδεία του. Είναι ο γερο-Λάιος ο οποίος, “τύχη” τραγική, κατευθυνόταν προς το Μαντείο ώστε να μάθει για την τύχη του γιου του. Δε δέχεται να υποχωρήσει κανένας από τους δύο. Έτσι, συγκρούονται. Πάνω στη συμπλοκή, ο Οιδίποδας, χτυπά με το σπαθί του και φονεύει και το γέρο-βασιλιά και τους ακόλουθούς του, εκτός από έναν.
Όμως, η Ήρα, για να εκδικηθεί ακόμα περισσότερο το Λάιο και το λαό του που ανεχόταν τη βασιλεία του παρά το διεφθαρμένο χαρακτήρα του, είχε αποστείλει ένα Τέρας που φονεύει τους ξένους που ήθελαν να μπουν στην Επτάπυλη Θήβα. Το Τέρας ήταν η Σφίνξ. Η Σφίγγα, είχε σώμα λέαινας, κεφάλι γυναίκας, φτερά πτηνού, έθετε ένα γρίφο που όποιος δεν το έλυνε κατέπεφτε επάνω του και τον έσφιγγε εως ότου πεθάνει. Δίπλα στο βράχο που είχε θρονιάσει έστεκαν σωροί οστών και κεφαλών, σύμβολο της εξουσίας της.
Ο Οιδίποδας, στέκεται μπρος στο πελώριο Τέρας. Ακούει προσεχτικά το Αίνιγμα:
“Τί εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;“
Σκέφτεται για λίγο και αμέσως αναφωνεί: “Άνθρωπον λέγεις!”
Η Σφινξ πηδάει από τον πετρώδη θρόνο της και πεθαίνει! Ο Κρέοντας, που είχε αναλάβει καθήκοντα βασιλέα της Θήβας μετά το θάνατο του Λάιου, είχε ορίσει πως θα παραχωρήσει το θρόνο αλλά και τη βασίλισσα, την Ιοκάστη, σε όποιον κατόρθωνε να απαλλάξει τους Θηβαίους από τη Σφίγγα. Έτσι, ο Οιδίποδας, κάθισε στο Θρόνο του άνομου πατέρα του και έκανε γυναίκα και μάνα των παιδιών του, την ίδια του τη μάνα χωρίς να γνωρίζει πως έπεσε σε τόσο βαριά κρίματα! Ήσαν τα παιδιά και ταυτόχρονα αδέρφια του: ο Πολυνείκης, ο Ετεοκλής, η Αντιγόνη και η Ισμήνη.
Και ενώ όλα έδειχναν πως ήσαν “κανονικά” ξεσπά στην πόλη μεγάλη συμφορά. Λοιμός τρομερός και θανατικό μεγάλο για επτά χρόνια, όσα χρόνια είχε βασιλέψει και ο Οιδίποδας. Πολλοί οι κάτοικοι της πόλης που βρήκαν θάνατο τραγικό. Τα μωρά έμεναν άθαφτα. Δεν υπήρχε σοδειά και τα κοπάδια, λιγόστευαν από τις αρρώστιες. Πρεσβεία από τους Θηβαίους, με μπροστάρη έναν Ιερέα του Διός ζητά από το βασιλιά, τον Οιδίποδα, βοήθεια. Ο Βασιλιάς υπόσχεται να κάνει τα πάντα για να απαλλάξει το λαό του από τη δυστυχία. Αποστέλει πρεσβεία στο Μαντείο των Δελφών με επικεφαλής τον Κρέοντα. Ο χρησμός λέγει πως οι Θηβαίοι, θα απαλλαγούν από το λοιμό, αν διώξουν ή θανατώσουν τον πατροκτόνο που παντρεύτηκε τη μητέρα του. Ο Βασιλιάς, συμβουλεύεται το Μάντη της Θήβας, το μεγάλο Τειρεσία. Ο Μάντης, λέγει πως την ευθύνη γι αυτή τη μεγάλη συμφορά, έχει ο φονιάς του προηγούμενου βασιλιά, του Λάιου. Την ίδια ώρα όμως, έρχεται αγγελιοφόρος από την Κόρινθο πως ο Πόλυβος πέθανε και τον όρισε αντικαταστάτη του στο θρόνο. Η Ιοκάστη του λέγει να μην ανησυχεί και να μην πιστεύει μήτε σε χρησμούς μήτε σε τίποτα αφού ο πατέρας του πέθανε και άρα δεν μπορεί να τον φονεύσει πια.
Ο Οιδίποδας, όμως, δεν πείθεται. Οργανώνει και ερευνά το παρελθόν με πείσμα και θάρρος για να βρει το φονιά. Οι έρευνες όμως, τον οδηγούν στον ίδιο και εξιχνιάζουν το δικό του σκοτεινό παρελθόν του, χωρίς ο Ήρωας να το γνωρίζει (τραγική ειρωνία). Ο δούλος που είχε γλυτώσει από το σπαθί του και είχε γίνει πια βοσκός, έρχεται κατόπιν εντολής του Οιδίποδα στο παλάτι του και του απακαλύπτει πως τα σημεία που ταυτίζουν το φόνο του Λάιου με το φόνο που είχε πράξει ο Οιδίποδας στη Σχιστή Οδό. Σαν το φως της αστραπής, του ‘ρχεται στο νου, ο χρησμός του Απόλλωνα που είχε επιχειρήσει να αποφύγει. Είναι τούτη η πτυχή του Μύθου, το θέμα της Τραγωδίας: ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ του Πολεμιστή και Ποιητή, Αισχύλου.
Η Ιοκάστη αυτοκτονεί. Ο Οιδίποδας, αντικρίζοντας το κορμί της Ιοκάστης να αιωρείται, ψάχνει ξίφος για να αυτοκτονήσει αλλά βρίσκει μόνο τις πόρπες από το μανδύα της Ιοκάστης και αυτοτυφλώνεται. Μες στα αίματα, εικόνα αποτρόπαια. Φρίκη. Η κόρη και αδερφή του ταυτόχρονα, Αντιγόνη, συνοδεύει τον πατέρα της στην περιπλάνησή του στην Ελλάδα αφού ο λαός της Θήβας με μπροστάρη τον Κρέοντα διώχνουν μακριά τον καταραμένο. Οι γιοι του, φιλονικούν για το θρόνο. Ως είχε δώσει χρησμό το Μαντείο των Δελφών, επιφέρουν πολλές συμφορές αφού ο Πολυνείκης, κατέφυγε στο Άργος, συγκέντρωσε πολέμαρχους και επιτέθηκε ενάντια στον αδερφό του, Ετεοκλή και σκότωσαν ο ένας τον άλλο την ίδια στιγμή (η αρχαία τραγωδία “Επτά επι Θήβας”). Τους γιους και αδερφούς του, καταριέται ο Οιδίποδας, γιατί βολεύτηκαν με τις πλούσιες ανέσεις μες στα σπίτια τους και δεν τον συνδράμουν ενώ εκείνος τυφλός, με μόνο στήριγμα, την Αντιγόνη, τριγυρνά ικέτης και παρακαλά για λίγο ψωμί…
Ο Θησέας, μεγαλόκαρδος ως Ήρωας, δέχεται αμέσως να δώσει καταφύγιο στον καταραμένο και του προσφέρει τελετές κάθαρσης για να εξαγνιστεί από τα κρίματα της πατροκτονίας και της αιμομιξίας. Διώχνει μάλιστα το σκληρό Κρέοντα ο οποίος ήρθε μαζί με άλλους Θηβαίους για να γυρίσουν πίσω τον Οιδίποδα, σαν πληροφορήθηκαν το χρησμό του Φοίβου που προφήτευε πως η πόλη που θε να γίνει η τελευταία κατοικία του Οιδίποδα, θα απολαύσει δύναμη μεγάλη και εύνοια θεϊκή.
Ο Οιδίποδας, θάβεται με τιμές μεγάλες στον Κολωνό. Την ακριβή τοποθεσία του Οιδίποδα, γνωρίζει μονάχα ο γιος του Αιγέα. Όσοι παρευρέθησαν στις τελετές της κηδείας του κατείχαν ξεχωριστή θέση στον ελληνικό κόσμο.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Η Ελληνική Μυθολογία, διδάσκει παρά τις πολυχρόνιες μεθοδεύσεις των ανθελλήνων πως η παιδεραστία ήταν όχι απλά κατακριτέα στον ελληνικό κόσμο, αλλά έγκλημα απάνθρωπο που έπρεπε να τιμωρηθεί με τρόπο παραδειγματικό. Γι’ αυτό επισύρεται τόσο βαριά κατάρα στο Λάιο αλλά και στην πόλη που βασιλεύει. Ο γιος του που του χαρίζει ο Θεός, γίνεται το όργανο και το μέσο απόδοσης της Θείας Οργής. Παρά τις προσπάθειες του Οιδίποδα να αποφύγει να διαπράξει τόσα άσχημες και καταίσχυντες πράξεις, πράττει όσα πρέπει να γίνουν έστω να τιμωρηθεί η σπορά του φορέα του ολέθρου και του δούλου των σωματικών ηδονών.
Διαλύει λοιπόν, ο Μύθος του Οιδίποδα τους μύθους των προοδευτικών, εκφυλιστικών δήθεν μορφωμένων κύκλων που καταστρέφουν και αποδομούν την εθνική κοινωνία. Και ενώ, όλοι ανησυχούν για την άνοδο του Εθνικισμού στην Ευρώπη, δεν ανησυχούν διόλου για το ότι μία ευρωπαϊκή χώρα, το κατ’ εξοχήν βασίλειο της αναρχίας και της παγκοσμιοποίησης, η Ολλανδία, έχει νομιμοποιήσει κόμμα παιδεραστών…Και είναι τρανή απόδειξη πως ο όρος “δίκαιος” που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι για να τιμήσουν όσους τους υποστηρίζουν και είναι πιόνια του σιωνισμού, δεν είναι παρά κατ’ επίφαση. Δε γίνεται κάποιος που είναι “δίκαιος” να ανέχεται και να αποδέχεται, πόσο μάλλον να εφαρμόζει σε απόκρυφες τελετές ιερών, μυστικιστικών βιβλίων.
Και είναι σύμβολο τραγικό ο Οιδίποδας όχι μόνο για τα όσα προσπάθησε να μην πράξει αλλά εντέλει διέπραξε, έστω και χωρίς να το ‘χει συνειδητοποιήσει. Όσο και για το ότι και το Δελφικό Χρησμό και το Δελφικό Παράγγελμα, του “γνώθι σαυτόν” ολοκλήρωσε. Μας διδάσκει ο Αρχαίος Μύθος και ο Ποιητής πως πρέπει να ερευνούμε το παρελθόν μας, να σκάβουμε βαθιά μέσα μας για να αντικρύσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, όσο επίπονη και αν είναι η διαδικασία αυτή και όποιες και είναι οι συνέπειες κατά τη διατύπωση του Απολλώνιου Λόγου από το Σκοτεινό Μέγα Φιλόσοφο της Ιωνίας: “ΕΙΔΙΖΗΣΑΜΗΝ ΩΜΕΑΥΤΟΝ”. Μονάχα, έτσι θα απαλλαγούμε από το σύγχρονο πνευματικό λοιμό.
Και ως μας έδειξαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, με τη δύναμη των Συμβόλων και της αξεπέραστης σε ομορφιάς τέχνης, ο δρόμος προς το Ιερό Μαντείο των Δελφών, περνά πρώτα αντικρύζοντας τη Σφίγγα. Η Σφινξ προσφορά των σπουδαίων μαρμαροτεχνιτών της Νάξου στους ιερείς του Απόλλωνας είχε τοποθετηθεί σε ένα πανύψηλο ιωνικό κίονα σε περίοπτη θέση μες στο ιερό. Και είναι η μάχη του Έλληνα με την κίβδυλη εξουσία, που ως σύμβολο αποτυπώνει η Σφινξ στο Μύθο με την υβριδική, τερατώδη μορφή της, μα και με το ελκυστικό προσωπείο της. Θα πρέπει δηλαδή πριν φτάσεις στις θύρες του ναού όπου δέσποζαν τα ρητά: ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ και ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ, να λύσεις το Αίνιγμα της Σφίγγας ξανά…
Και ας μας διδάξει και κάτι ακόμα τούτος ο παράξενος Μύθος εμάς τους Χρυσαυγίτες: πως ρυθμός πανάρχαιος, μελωδία άρρητη είναι που καθοδηγεί το βήμα μας, σα χορευτές σε πυρρίχιο χορό, θείας μελωδίας. Όπως λέγει και ο στίχος του μεγάλου Έλληνα ποιητή, του Παλαμά.
Και είναι η πορεία του Οιδίποδα, σημαδεμένη στο Χώρο και το Χρόνο. Και ας μας διδάξει τούτο, εμάς τους Εθνικιστές πως τα λάθη, η αδικία και η ανομία δεν μένουν ατιμώρητα και πως αποδίδεται δικαιοσύνη όχι αφού πεθάνει κανείς αλλά και σε τούτον τον Κόσμο και γι αυτό οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη: κόσμος, κόσμημα δηλαδή κάτι ωραίο.
Και όπως ο Οιδίποδας διώχτηκε από τον Κρέοντα και τους Θηβαίους, ως καταραμένος γιατί αγνόησαν τους Θείους Νόμους, που είναι ανώτεροι των ανθρώπων έτσι και εκείνος τους αρνήθηκε όταν τον αποζήτησαν σαν έμαθαν πως ευλογημένη και καλότυχη θα γίνει η χώρα που θα δεκτεί να τον θάψει. Έτσι, θα γίνει και με όσους καταδιώκουν τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ακόμα και μέσα από τις καρδιές τους… Θα πρέπει να διαλέξουμε ως Έλληνες εάν στις καρδιές μας θα Άρχει, Άνδρας πραγματικός, Ήρωας, όπως ο Θησέας ή κάποιος “φαρισαίος” σαν τον Κρέοντα που δήθεν κόπτεται για την εφαρμογή των νόμων. Ας θυμόμαστε μονάχα πως τελικά ο Ήρωας είναι εκείνος που πρόσφερε καταφύγιο στο όργανο της Νέμεσης και το μυστικό τάφο που χαρίζει Δόξα και Τιμή μονάχα ο Ήρωας γνωρίζει.
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
