Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#41]

Οι αρχαίοι Έλληνες, τούτες τις ημέρες, είχαν μεγάλη γιορτή, όπως, έχουμε και μεις οι απόγονοί τους σήμερα. Γιόρταζαν με τον ίδιο περίπου τρόπο, από τους χρόνους του Ομήρου. Χαρά και ευσέβεια. Φαγητά και κρασί γλυκό συνόδευαν τούτες τις ημέρες τα σπίτια των Ελλήνων. Τούτες τις ημέρες, μας περιγράφει ο Ποιητής των Ελλήνων, Όμηρος, πως πραγματοποιήθηκε η επιστροφή του Οδυσσέα στο παλάτι και πήρε εκδίκηση, εξοντώνοντας με τρόπο σκληρό τις ορδές των ασεβών και άδικων που τυραννούσαν το λαό. Ως σπονδές στους Θεούς, έριχναν βρισιές, αρπαγές περιουσιών, ενέδρες δολοφονιών και ανίερα ερωτικά σμιξίματα.

Σκηνοθετεί, ο αξεπέραστος ποιητής, το βασιλιά να επιστρέφει στην Πατρίδα του και να ανεβαίνει στο Θρόνο, την ημέρα που γιόρταζαν οι Έλληνες, τον ερχομό του Θεού στη Γη και τη Νίκη του Ελληνικού Φωτός έναντι του τελλουρικού Σκότους. Τον ερχομό του Απόλλωνος και τη Νίκη του επί του Πύθωνος.

Οδυσσεύς. Όνομα που σημαίνει εκείνον, που περιστρέφεται στον κόσμο, με οργή. Έφτασε η ώρα που ο Οδυσσέας, χάρις στη βοήθεια του Βασιλιά των Φαιάκων, Αλκίνοου, να πατήσει το πόδι του στις ακτές της Ιθάκης μετά από πολλά πάθη και αφού γνώρισε τις πόλεις πολλών ανθρώπων. Αλκίνοος σημαίνει, εκείνος με το δυνατό νου. Αλκ(μ)ή, είναι η λέξη ακατάμαχητη δύναμη για τους Προγόνους μας των Μυκηναϊκών Χρόνων.

Εκεί, ο Οδυσσέας, έχοντας αποκτήσει μεγάλη εμπειρία από τα ταξίδια του και τις περιπέτειες του, δεν αφήνει τον ενθουσιασμό να τον παρασύρει και να τρέξει αμέσως στο παλάτι και στην αγκαλιά της γυναίκας του, που για την αγάπη της, είχε αρνηθεί τον έρωτα μιας Θεάς που ήθελε να τον κάνει Αθάνατο και συγκάτοικο στο νησί της, όπου θα ζούσε δίχως έννοιες. Πρέπει πρώτα να εξετάσει εάν είναι ασφαλής η επιστροφή του στο παλάτι. Θέλει να διαπιστώσει τι έχει αλλάξει από την πολύχρονη απουσία του. Αλήθεια, πόσο διαφορετικός φαντάζει απέναντι στους τόσους άλλους Μυκηναίους Βασιλιάδες, με πρώτον τον Αγαμέμνονα που σφαγιάστηκε ως κριός πυκνόμαλλος μες στο σπίτι του.

Με τη Βοήθεια του φύλακα-άγγελού του, της Θεάς Αθηνάς, (“σε φυλάσσω εν πάντεσσι πόνοις”, ραψωδία υ, στίχος 47-48), μεταμφίεζεται σε ζητιάνο και κατευθύνεται πρώτα στην καλύβα του χοιροβοσκού του, τον Εύμαιο, ο οποίος πάντα ξεχώριζε για το ήθος και την αγάπη του προς το πρόσωπό του. Από τις κουβέντες που θα ανταλλάξει μαζί του ο πολυμήχανος Οδυσσέας, αποσκοπεί να μάθει για το ποια κατάσταση επικρατεί γενικά στο βασίλειο του και πιο ειδικά στο παλάτι του και ποιοι δούλοι του παραμένουν πιστοί σε εκείνον. Εκεί, στη φτωχική καλύβα του ταπεινού χοιροβοσκού, αποκαλύπτει την ταυτότητα στον όμορφο και γενναίο γιο του, τον Τηλέμαχο και μόνο σ’ αυτόν. Και τούτο όπως είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο, σημαίνει πως οι νέοι Εθνικιστές, έχουμε χρέος και καθήκον να είμαστε αντανακλάσεις του Τηλέμαχου στο σήμερα.

Ο Οδυσσέας, σα ζητιάνος μπαίνει στο παλάτι, έχοντας δασκαλέψει τον Τηλέμαχο να μην αντιδράσει υπερβολικά στις προσβολές που θα υποστεί απο τους μνηστήρες και τύχει και καταλάβουν πως δεν είναι ένας απλός ξένος ζητιάνος. Όπως σωστά, είχε προβλέψει ο μεγάλος πολέμαρχος, οι μνηστήρες με πρώτο τον Αντίνοος του συμπεριφέρονται προσβλητικά και δέχεται πλήθος χτυπημάτων. Ο Αντίννος του κατεβάζει με δύναμη, ένα σκαμνί και ο Οδυσσέας το αποκρούει βάζοντας ασπίδα τον ώμο του. Είναι ο πρώτος από τους Μνηστήρες που θα βρει τέλος τραγικό. Η πρώτη σαΐτα που θα εκτοξεύσει ο Οδυσσέας, θα καρφωθεί στο λαιμό του γιου του Ευπείθη.

Έπειτα, ένας άλλος μοχθηρός και αιμοδιψής Μνηστήρας, ο Κτήσιππος, του πετά με ύπουλο τρόπο καθώς έβγαζε λόγο πομπώδη ένα μεγάλο κομμάτι από πόδι βοδιού. Όμως, ο εκπορθητής της Τροίας, δεν έχει χάσει την πολεμική του αρετή. Αποφεύγει με επιδέξιο τρόπο, γέρνωντας ελαφρά το κεφάλι το δόλιο χτύπημα. Σα σύγχρονος πυγμάχος, τον βάζουν να μονομαχήσει με ζητιάνο κακό, γιγαντόσωμα και πλαδαρό τον οποίο κατατροπώνει με μία και μόνο γροθιά του, σαστίζοντας τους Μνηστήρες τόσο στη θέα του γυμνασμένου, ρωμαλέου, γεμάτο με μεγάλους μυς κορμιού που αποκαλύπτηκε πως έκρυβε μέσα στα κουρέλια σα γυμνώθηκε για να παλέψει με τον Ίρο αλλά και με την ικανότητα και τη δύναμη του.

Ο Οδυσσέας, τη νύχτα που ξημέρωνε η γιορτή της Γέννησης του Απόλλωνα, αρνείται να πλαγιάσει σε κρεβάτι όπως όρισε η Πηνελόπη, σαν τον ακροάστηκε όπως παρακλητικά της ζήτησε όχι ως άνδρας της, αλλά ως ξένος ζητιάνος που είχε φυλακιστεί στη γη των Φαραώ επειδή οι σύντροφοί του επιτέθηκαν σε πόλεις τους και έχασαν μετά τη μάχη.

Ξαπλώνοντας πάνω σε προβιές και με την κάπα που τον σκέπασε η πιστή του παραμάνα, η γριά Ευρυνόμη, βλέπει τις δούλες του παλατιού, να βγαίνουν τη νύχτα έξω από το παλάτι και να ερωτοτροπούν με τους μνηστήρες. Σκυλιάζει η καρδιά του. Συλλογίζεται μήπως θα έπρεπε να χυμήξει κατ’ επάνω τους και τις φονεύσει, όμως παράλληλα προσπαθεί να συγκρατήσει την Οργή του αφού σε μεγαλύτερο κίνδυνο, όταν ο Κύκλωπας έτρωγε ζωντανούς τους Συντρόφους του, εκείνος είχε πέσει και είχε συγκρατήσει την οργή του που θα τον οδηγούσε σε άσκοπες, μη μετρημένες κινήσεις.

Ο Οδυσσέας, σκέφτεται παράλληλα και το πού θα πρέπει να αναζητήσει καταφύγιο σαν κατατροπώσει τους Μνηστήρες. Η Θεά της Πολεμικής Αρετής, σαν την επικαλείται για βοήθεια, τον επισκέπτεται και του λέει να μην ανησυχεί αφού η γυναίκα του και ο γιος είναι καλά και τούτοι είναι οι πυλώνες του οίκου του και εάν ήταν άλλος θνητός στη θέση του ακόμα και σε άνδρα αδύναμο θα έδειχνε εμπιστοσύνη. Άρα, εκείνος που έχει μία ολύμπια αρχή ως προστάτιδα δύναμη στο πλευρό, δεν θα έπρεπε να ανησυχεί.

Σαν ξημερώσει η ημέρα της γιορτής, ο Οδυσσέας, σηκώνεται την ώρα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, την όρο που η Ηώ κάθεται στο Χρυσό της Θρόνο, και προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα να του δώσει δύναμη να μπορέσει να εκδικηθεί τους άνομους μνηστήρες και να αποκαταστήσει την τάξη δικαίου στην Πατρίδα του.

“χρυσόθρονος ήλυθεν Ηώς […] Διι δ’ εύξατο χείρας ανασχών” (υ, 91-97)

Και κείνη την ώρα σα ζητούσε σημάδι για τη θεία συγκατάθεση στα έργα του, βροντή μεγάλη ακούστηκε στον ασυννέφιαστο Ουρανό. Και το θείο τούτο σημάδι, έναυσμα προσευχής έδωσε, μίας νεαρής, αδύναμης κοπέλας που δούλευε ακατάπαυστα στους μύλους που βρίσκονταν σιμά στα ανάκτορα του θείου Οδυσσέα, ακόμα πιο τρανό διοσημείο να φτάσει στον Εκδικητή:

“Ουράνιε Πατέρα, άσκουσε και μένα που είμαι αδύναμη και ασήμαντη. Ας είναι η τελευταία μέρα που κάθονται οι μνηστήρες στο παλάτι του Οδυσσέα που χαίρονται τρώγοντας και πίνοντας και από τον κάματο που έχουν λυγίσει τα γόνατα με καρδιά που πονάει, ας είναι η σημερινή, η στερνή που δειπνούν” (ραψωδία υ, στίχοι 110-119).

Και ήταν η στερνή ημέρα που άπλωσαν τα χέρια τους οι άδικοι και ασεβείς μνηστήρες και που τα γέλια τους ακούστηκαν στο παλάτι του θεϊκού Οδυσσέα.

Ο Μύθος μέσα από τον πυρήνα του, διδάσκει πως οι σημερινοί Έλληνες, είμαστε Απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων και όχι συνοθύλευμα φυλών και λαών, όπως θα ήθελαν και προπαγάνδιζαν από τον 18ο αιώνα, άνδρες μασονικών στοών και αγγλοσαξονικών συμφερόντων και υπηρεσιών. Έχουμε τα ίδια έθιμα, τις ίδιες θρησκευτικές αντιλήψεις, πράγματα που δε διδάσκονται ούτε γίνονται αντιληπτά με τα λόγια.

Έπειτα, ας διδαχτούμε από τον αρχαίο πατέρα τον Όμηρο, τούτο που με Λόγο πύρινο, αντανακλά σαν τις φωτιές που άναβαν οι Πρόγονοί μας, μα και μεις σήμερα, είναι η Πίστη στα Ιδανικά της Τιμής, της Ανδρείας και της Αρετής. Σα βράχοι πρέπει να στεκόμαστε από τις μεταβολές της Τύχης, ως ο Εύμαιος και ο Φιλοίτιος. Τούτο, όλοι οι μεγάλοι Έλληνες της Φιλοσοφίας, έλεγαν πως είναι το έργο της Παιδείας και περισσότερο της Φιλοσοφίας που πρέπει να στοχεύει στην ευδαιμονία και το Δίκαιο, που είναι η συνισταμένη των επιμέρους αρετών με πρώτη, την Ανδρεία.

Ας διδαχτεί ακόμα από τα Λόγια του Μεγάλου Ποιητή, ο Χρυσαυγίτης και η Χρυσαυγίτισσα, πως οι Μεγάλες Άνδρες της Φυλής, αρνούνται τον εύκολο δρόμο και λαχταρούν της Πατρίδας τη Λευτεριά. Όπως ο Ήρωας στο Μύθο που αρνείται τον έρωτα της αγέραστης Καλυψώς για την θνητή Πηνελόπη που θα γεράσει. Την Αθανασία και την εύκολη, ξέγνοιαστη ζωή που του προσφέρει η μάγισσα στο μακάριο και απροσπέλαστο νησί της, ο Ήρωας τα αρνείται για την επιστροφή του στην Πατρίδα του και προτιμά τον Αγώνα για να αποκαταστήσει το Δίκαιο και να επαναφέρει την τάξη στο χάος από το να ζει δίχως Τιμή.

Δεν πρέπει να κλονίζεται ο Χρυσαυγίτης από τις καταστάσεις που διαμορφώνουν για χρόνια πολλά ή λίγα άνδρες κακοί, αμφίνομοι και αντίνοοι. Δηλαδή άντρες, αντίθετοι προς τη νόηση ή που παρουσιάζουν το άδικο ως δίκαιο νόμο. Οι Μνηστήρες, ως οι αντανακλάσεις τους στο σήμερα πράττουν, διέδιδαν πως ο Οδυσσέας ήταν νεκρός, δεν πρόκειται να γυρίσει ώστε να κάμψουν το φρόνημα των Ιδανικών, να κλονίσουν την Πίστη και να μπορέσουν να εδραιωθούν ως “νόμιμοι” φορείς της εξουσίας. Ας μην κλονίζουν λοιπόν και μας τους Έλληνες την Πίστη μας στα Εθνικά Ιδανικά, τα ψεύτικα λόγια των σύγχρονων Μνηστήρων.

Φορείς της ανομίας, οι Μνηστήρες επίδοξοι άνδρες της σεπτής μυκηναίας βασίλισσας, της Πηνελόπης. Άρπαγες και κλέφτες που παριστάνουν τους δίκαιους. Οι μνηστήρες συμπεριφέρονται με αλαζονεία και σχεδιάζουν θανάτους, διαλύουν σπίτια και οικογένειες. Χωρίς να εργάζονται στη γη ή ασκώντας κάποιο λειτούργημα για την Πολιτεία, μονάχα απολαμβάνουν τα αχόρταγα τα αγαθά στερώντας τα από το λαό και διασκεδάζουν.

Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και στην Ελλάδα σήμερα όπου μνηστήρες ήταν αυτοί που μπήκαν στο παλάτι, δηλαδή στα κρατικά αξιώματα και έτρωγαν μαζί με τα συνάφια τους και αναζητούσαν την Πηνελόπη, δηλαδή την αναγνώριση ως “νόμιμων” αρχόντων του τόπου; Γιατί όλοι οι Έλληνες, στερούνται για να ζουν λίγοι πλουσιοπάραχα χωρίς καμμία θυσία να κάνουν. Ενώ τους μισθούς ελαττώνουν των απλών ανθρώπων εκείνοι δε δέχονται να υποστούν καμία ζημία στις περιουσίες τους. Και ας είναι η προσευχή της μικρής και αδύναμης κοπέλας, της αρχαίας προγόνισσας μας που δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ, προσευχές στις καρδιές όλων των φτωχών και αδύναμων οικονομικά Ελλήνων που τους κόπους και το βιος τους, τα αρπάζουν οι τράπεζες και οι τοκογλύφοι της κυβέρνησης που λειτουργούν όπως ακριβώς οι μνηστήρες, ως αδηφάγα όντα που δε σέβονται τίποτα.

Τα ονόματα που έδωσε ο Όμηρος, αποδίδουν μέσω της δύναμης του Λόγου των Ελλήνων, το Συμβολισμό της Αέναης Μάχης των Δυνάμεων που μάχονται στην κοινωνία. Δυνάμεις αντίθετων φορέων. Από τη μία βρίσκονται οι Μνηστήρες και οι δούλοι τους μαζί με τις δούλες του Οδυσσέα, οι οποίοι για να εξασφαλίσουν τη θέση και τα προνόμοια τους, έπρατταν με τέτοιο τρόπο ώστε να ευχαριστούν τους Μνηστήρες αδιαφορώντας για το Δίκαιο και την Αρετή. Όπως ακριβώς γίνεται και με τους σημερινούς “δούλους” που γλείφουν την εξουσία ώστε να εξασφαλίσουν τα προνόμοια τους, που όντας φύσει άδικοι, θαρρούν πως δεν υπάρχει Θεία Πρόνοια και το Κακό θα επικρατήσει.

Από την άλλη, βρίσκεται ο Οδυσσέας με λίγους, μα ανδρειωμένους και δίκαιους. Από τη μία βρίσκονται: ο Αντίνοος, ο Ευρύμαχος, ο Αμφίνομος, ο Μελάνθιος και η Μελάνθη, σκληράκαρδοι δούλοι που φρόντιζαν να συμπεριφέρονται άσχημα και προσβλητικά στον Οδυσσέα σα φόραγε τα κουρέλια και μπήκε στο παλάτι του. Από την άλλη βρίσκεται ο Οδυσσέας, ο Τηλέμαχος, ο Εύμαιος ο χοιροβοσκός και ο Φιλοίτιος, επιστάτης και αγελαδάρης του Βασιλιά που συνεχώς έκλαιγε και περίμενε την επιστροφή του Δίκαιου. Από τη μία ονόματα που δηλώνουν την Κακία και από την άλλη πλευρά, ονόματα που σημαίνουν την Αρετή.

Όπως ο Οδυσσέας, έτσι και μεις πρώτα συνεχώς να σκεφτόμαστε όχι μόνο το πως θα αντιμετωπίσουμε και θα αποκαταστήσουμε την τάξη Δικαίου στην Πατρίδα μας αλλά και τις επιθέσεις που θα δεχτούμε από αυτούς που στηρίζουν τους φορείς της ανομίας και που είναι οι υποτακτικοί που στο Μύθο συμβόλιζαν οι οικογένειες των Μνηστήρων που επιτέθηκαν στον αρχαίο Ήρωα. Και όπως ο Ήρωας, ο Οδυσσέας, αποφεύγει να απαντά σε κάθε βρισιά ή προσβολή ή επίθεση των Μνηστήρων ή των ανθρώπων του που εντέλει τον πρόδωσαν, ως οι γυναίκες του παλατιού που γίνονταν πόρνες, έτσι και ο Χρυσαυγίτης, πρέπει να διδαχθεί πως η Ανδρεία και η Αρετή, μαρτυρούνται μονάχα από τη Νίκη!

Αγέροχα στέκουν

υπέροχοι Υπερίωνες

οι Αθάνατοι Νεκροί

Φάροι Φωτεινοί,

σε χώρα και χρόνο που δεν άρχουν οι συνετοί

μα διασκεδάζουν Άνομοι,

ζώντες νεκροί

Μνηστήρες σκοτεινοί

Το πιο πυκνό σκοτάδι, είναι λίγο πριν την Αυγή!

ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΜΕ ΟΠΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΣΤΡΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ

ΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!