Η αλητεία, η θρασυδειλία και κυρίως η παλιανθρωπιά αποτελούν χαρακτηριστικά τόσο των καθαρμάτων της κόκκινης τρομοκρατίας, όσο και των ομοίων τους, που όχι μόνο υπερασπίζονται τις άνανδρες δολοφονίες τους αλλά επιτίθενται και εναντίον όσων αριστερών καταδικάζουν αυτές, ασχέτως του αν το εννοούν πραγματικά ή όχι. Ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης δολοφονήθηκαν από κάποιους ψυχοπαθείς διεθνιστές και όμως βρέθηκαν κάποια αποβράσματα που δικαιολόγησαν τις δολοφονίες, μιλώντας ξεκάθαρα για «δίκαιη επαναστατική πράξη», την οποία μάλιστα θεωρούν ότι λασπολογούν όσοι «στην ουσία διαφωνούν με την δράση του αντάρτικου πόλης». Πατώντας πάνω στην μικροψυχία που τους διέπει, βουτηγμένοι στην αθλιότητα και την ανυπαρξία της αντεθνικής και απάνθρωπης ιδεολογίας τους που ψόφησε, οι ουτιδανοί αυτοί μισάνθρωποι γράφουν, μεταξύ άλλων, τα εξής εμετικά: «Μια οργάνωση του αντάρτικου πόλης εκτέλεσε δύο μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, ως αντίποινα για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το γενικότερο δολοφονικό όργιο των νεοναζί. Ηθικά δεν μπορεί κανένας αντιφασίστας να καταδικάσει αυτή την πράξη. Και έχει χρέος κάθε αντιφασίστας να τοποθετηθεί πρώτα ηθικά (γιατί όλοι οι φορείς της αστικής ιδεολογίας -κόμματα, ΜΜΕ, διανοούμενοι-, από την δεξιά μέχρι την καθεστωτική αριστερά, προχώρησαν σε ηθική καταδίκη) και μετά από άποψη πολιτικής τακτικής. Υπάρχει αντιφασίστας που θεωρεί ότι διαπράχθηκε μια «στυγερή δολοφονία»; Υπάρχει κομμουνιστής που ξεχνά το “killing is no murder” («η θανάτωση δεν είναι έγκλημα») του Λένιν;»
Είναι πραγματικά απίστευτος ο κυνισμός, η αναισθησία και προπαντός το απύθμενο μίσος που βγάζει ο αναμφισβήτητα κομπλεξικός συντάκτης του παραπάνω κειμένου. Δεν έχει σημασία πόσο κρετίνος είναι, ούτε το αν η μπακαλοφυλλάδα, όπου δημοσιεύθηκε ο εμετός αυτός έχει μηδαμινή κυκλοφορία. Αυτό που έχει σημασία είναι η νοοτροπία που εκφράζει αυτό το ρυπαρογράφημα. Μια νοοτροπία, η οποία διέπει ουσιαστικά τον κομμουνισμό ως ιδεολογία και έχει να κάνει με την φυσική εξόντωση του «ταξικού εχθρού». Αλήθεια, οι εισαγγελείς που ασχολούνται με τις διηγήσεις φαντασιόπληκτων ψευδομαρτύρων περί οπλοστασίων, εκπαιδεύσεων, σφαγών αμνοεριφίων, μαύρων ταμείων και άλλων ανύπαρκτων καταστάσεων, τι κάνουν επί του προκειμένου; Εδώ έχουμε ολοφάνερη εξύμνηση δολοφόνων και δικαιολόγηση της εγκληματικής πράξης. Τόσο πολύ απασχολημένοι είναι με την υπόθεση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο; Ο τόσο λαλίστατος «ανθρωπιστής» Ψαρράς τι έχει να πει για τις παραπάνω αθλιότητες; Είναι πασιφανές ότι τα ερωτήματά μας είναι αναμφίβολα ρητορικά, καθώς γνωρίζουμε την υποκρισία που χαρακτηρίζει όλες τις πτέρυγες των διωκτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Διαβάζοντας το απόσπασμα που παραθέσαμε, βλέπουμε ότι ηθικά (τονίζουν, μάλιστα, την λέξη με έντονα γράμματα) δεν υφίσταται θέμα καταδίκης της πράξης. Εξάλλου, σ’ άλλο σημείο αυτού του λίβελου, γράφουν για «μια δίκαιη επαναστατική πράξη». Παραπέμποντας στον Λένιν, θεωρούν ότι το να σκοτώνεις «φασίστες» δεν είναι έγκλημα. Το πολύ-πολύ η «φασιστοκτονία» να θεωρηθεί πλημμέλημα, όπως τόσο προκλητικά υποστήριζε ο συλληφθείς για τον φόνο στην Πάρο, Τάσος Θεοφίλου, στην περίπτωση που ο αγαπημένος του ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν στην εξουσία. «Καλός φασίστας ο νεκρός φασίστας» δηλαδή, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι δεν ίδρωσε το αυτί κανενός δικαστικού λειτουργού, προκειμένου να ασκήσει δίωξη, για εξύμνηση εγκληματιών, σε έντυπο που κυκλοφορεί στα περίπτερα. Αμέσως μετά ο αρθρογράφος συνεχίζει, αναφέροντας ότι «ούτε από άποψη πολιτικής τακτικής είναι καταδικαστέα αυτή η ενέργεια», ενώ λίγο παρακάτω «γιατί, όμως, να θεωρήσουμε εχθρική, ανταγωνιστική, ακόμα και βλαβερή μια ένοπλη αντιφασιστική ενέργεια, στις σημερινές συνθήκες του κινήματος; Μήπως αυτή η ενέργεια εμποδίζει την αγωνιστική δραστηριότητα των εργαζομένων και νεολαιίστικων μαζών; Μήπως ανακόπτει κάποιο ρεύμα μαχητικού αντιφασισμού; Μήπως εμποδίζει την ανάπτυξη του υπαρκτού αντιφασιστικού ρεύματος, που έχει περισσότερο καταγγελτικό χαρακτήρα και δραστηριότητες ζύμωσης; Ούτε ένα στοιχειώδες σοβαρό επιχείρημα υπέρ αυτής της άποψης δεν ακούσαμε. Αντίθετα, βλέπουμε την καταγγελία της ενέργειας να λειτουργεί ως “ευαγγέλιο” ενός μικροαστικού αντιφασισμού, που αναζητά προστασία από τον επίσημο αστικό (κρατικό) “αντιφασισμό”». Ούτε το “Γραφείο τύπου” των δολοφόνων του Νέου Ηρακλείου δεν θα υπερασπιζόταν, με τόσο προκλητικό τρόπο, την εγκληματική ενέργεια αυτών των κωλόπαιδων. Είναι τόσο θρασύς ο «κουραμπιές»-συντάκτης του άρθρου, που δεν καταδικάζει ούτε πολιτικά το διπλό αυτό έγκλημα. Δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα ο ελεεινός αυτός τύπος, που δεν βρίσκει κανένα «ελαφρυντικό» στον Μανώλη και τον Γιώργο.
Αυτή είναι η αξία που δίνουν στην ανθρώπινη ζωή οι νοσταλγοί του Στάλιν και του Λένιν. Για όποιον δεν συμφωνεί με τις διεστραμμένες ιδέες τους, προφανώς ισχύει το προαναφερθέν ρητό του Λένιν. Το ανθρωπάκι αυτό, όμως, που έγραψε τους παραπάνω λεκτικούς εμετούς, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να λογοδοτήσει στα δικαστήρια για την ηθική και πολιτική εξύμνηση των δολοφόνων. Ποιος θα ασχοληθεί με κάποιον δυστυχισμένο και γραφικό, με πόσα -ποιος ξέρει- προσωπικά κόμπλεξ να τον διακατέχουν; Σημασία για το καθεστώς έχει μόνο η εξόντωση της μοναδικής Γνήσιας αντισυστημικής φωνής, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Γι’ αυτό και η κραυγαλέα αδικία εναντίον του Κινήματος των Ελλήνων. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/deiloi-umnhtes-twn-dolofonwn#ixzz2oTSvS2cp