Οι Έλληνες τα είπαν όλα. Και είναι αλήθεια. Η Ελληνική Ιστορία είναι ένα εργαλείο με οδηγίες χρήσεως όλων των πιθανών συνδυασμών δόξας και προδοσίας, μεγαλείου και περιφρόνησης, ύψους και βάθος, θανάτου και αναστάσεως που έχει συναντήσει το Γένος μας και η ανθρώπινη Ιστορία. Έτσι πορευτήκαμε χιλιάδες χρόνια. Αυτό είναι το DNA μας. Καταπώς είπε ο Μακρυγιάννης, «η τύχη, μας έχει εμάς τους Έλληνες πάντα ολίγους, ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να αποθάνουν, και όταν κάνουν αυτήν την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν». Κι άλλου: «Ενωθήτε δια την πατρίδα, αδελφωθήτε δια την πίστιν και ορκισθήτε δια τον εξολοθρευμόν του τυράννου, του μόνου εχθρού της πίστεως και της πατρίδος». Αυτή είναι με δυο κουβέντες συμπυκνωμένη η κυκλική πορεία του Έθνους μας.
Στην Ιστορία μας των νεωτέρων χρόνων υπάρχουν δυο λαμπροί φάροι στους οποίους θέλω σήμερα να σταθώ. Πρωταγωνίστριες γυναίκες Σουλιώτισσες. Από τη μια, οι ηρωίδες του Ζαλόγγου. Ελάχιστοι θυμήθηκαν την περασμένη εβδομάδα τη θυσία τους στις 17 Δεκεμβρίου 1803. Και υπάρχει λόγος. Σε μια Ελλάδα όπου η επίσημη προπαγάνδα της πολιτείας διασπείρει τα τουρκοσήριαλ ως εγκεφαλοπάθεια στις γυναίκες, συζύγους και μητέρες του Έθνους, και υποστηρίζει την «ελληνοτουρκική φιλία» με το τούρκικο casus belli να επικρεμάται αν εξασκήσουμε τα δικαιώματά μας, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι Ελληνίδες του Ζαλόγγου μοιάζουν στις επίσημες Ιστορικούς του καθεστώτος, τις Ρεπουση και τις Δραγώνα της… πατριωτικής Νέας Δημοκρατίας και της «δεξιάς» πάλαι ποτέ υπουργοί) και νυν επικεφαλής των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωκοινοβούλιο, Γιαννάκου, ως αστειότητες ενός μακρινού παρελθόντος. “Οταν δεν υπήρχε αντιρατσιστικός νόμος αλλά φυλετική συνείδηση τόσο γενικευμένη και εμπεδωμένη, ώστε οι «αγράμματες» αλλά πολλαπλασίως περισσότερον καλλιεργημένες και αμετρήτως περισσότερον ελληνόφρονες Σουλιώτισσες επέλεξαν τον δρόμο της Τιμής, ακόμη και αν αυτός οδηγούσε μέσα από το βάραθρο του Ζαλόγγου, στα φτερά της Δόξας. Ποιος θυμάται σήμερα αυτούς που τις κυνήγησαν; Κανείς. Αυτές κατέγραψε η εθνική συνείδηση στο διάβα του χρόνου, αλλά και ως σήμερα, όταν ένας Σουλιώτης βουλευτής περιποίησε τα δέοντα στο μεγκάλο κανάλι που αποφάσισε ανήμερα 25ης Μαρτίου 2013 να ταΐσει τουρκοσήριαλ τους Έλληνες.
Το άλλο ιστορικό παράδειγμα είναι αυτό της Δέσπως του Μπότση που η λαϊκή μούσα αποθανάτισε ως εξής:
«Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανιτών.
Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψαν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Αιάπηδες δεν έκανε δεν κάνει.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
Σκλάβες Τούρκων μη ζήσετε, παιδιά μαζί μου ελάτε.
Και τα φουσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν».
Στις 23 Δεκεμβρίου 1803, η Δέσπω Σέχου, χήρα του Γιώργη Μπότση, παίρνει μαζί της στην αθανασία τις ορδές των διωκτών τους στου Δημουλά τον πύργο.
Κλείνω την ιστορική αναφορά, με έναν ακόμη Σουλιώτη Σελλό.
«Προχόρησε άπιστε, είμαι ανυπόμονος να εκδικηθώ.
Εγώ ο ομοσμένος εχθρός σου, Καπιτάν Τζιαβέλλας»
Τα γράφω αυτά σήμερα, καθώς το έτος 2013 πλησιάζει στο τέλος του, ένα έτος που έφερε τεράστιες αλλαγές στην Πατρίδα και το Λαό μας, αλλαγές που θα δούμε το αμέσως επόμενο διάστημα.
Και τα γράφω γιατί αυτοί που απεργάζονται το θάνατο του Έθνους, αυτοί που μπακαλεύονται Ελλάδα, Ιστορία και Πατριωτισμό, πρέπει να μάθουν από τα διδάγματα της Ιστορίας που είναι βαθιά χαραγμένα στην μνήμη των Ελλήνων και όλων των ελεύθερων λαών, σε περιφρόνηση των μεθόδων και των εργαλείων του σύμπαντος των τοκογλύφων.
«Την Ελλάδα θέλωμεν κι ας τρώγομεν πέτρες» καταπώς είπαν οι σύγχρονοι Σουλιώτες, οι Κύπριοι αγωνιστές της Ελευθερίας και της Ένωσης της Κύπρου με την μητέρα πατρίδα.
Ελευθερία θέλομεν οι Έλληνες και η Ιστορία μας δείχνει πώς θα την αποκτήσουμε.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/sic-semper-tyrannis1#ixzz2oky5xx5z