Γράφει η Μαρία Σιδηροπούλου
Με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με την επικράτηση των “δημοκρατικών” πολιτευμάτων, η Ευρώπη χωρίστηκε σε δυο πολιτικά στρατόπεδα αυτά του καπιταλισμού και του κομουνισμού.
Κατ’ ουσία τα δύο αυτά ιδεολογήματα οικοδόμησαν μια ανθρωποκεντρική κοινωνία σύμφωνα με την οποία η άρχουσα τάξη (κεφαλαιοκράτες – καπιταλισμός, εργάτες – κομμουνισμός) αποτελεί την κινητήρια δύναμη τόσο της Πολιτείας όσο και του περιβάλλοντος στο οποίο αναπτύσσεται αυτή. Προσπαθώντας να υπεραμυνθούν των θέσεών τους και να επιβληθούν στα Έθνη ανά τον κόσμο, οι κυβερνήσεις τους εισήγαγαν τον υλιστικό τρόπο ζωής προκαλώντας έτσι την πλήρη αποξένωση του ανθρώπου από την Φύση, μετατρέποντας τον ως εκμεταλλευτή και εν τέλει καταστροφέα της ίδιας της Ζωής.
Καπιταλιστικός τρόπος δράσης στη Φύση
Στις ημέρες μας ο καπιταλισμός φαίνεται να καταρρέει, καθώς η οικονομική κρίση προκάλεσε το μεγαλύτερο ρήγμα στα θεμέλια ενός σάπιου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Στο όνομα του κέρδους, δεν δίστασε να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στη Φύση καταστρέφοντας στην ουσία τον ίδιο τον άνθρωπο, που αποτελεί κομμάτι αυτής.
Όταν ο αγρότης κλίθηκε να υπηρετήσει το κοινωνικό πρότυπο του καπιταλισμού, εγκατέλειψε την γη του για να διασφαλίσει έναν υποτιθέμενο καλύτερο τρόπο ζωής, συντελώντας στην πνευματική και σωματική του αυτοκτονία. Οι μεγαλουπόλεις που κτίστηκαν για να υπηρετήσουν αυτόν το σκοπό, μετέτρεψαν την ατομική καθημερινή συμβίωση με τη Φύση στην πλήρη παραγκώνισή της, δημιουργώντας μια άβουλη μάζα η οποία στο όνομα της προσωπικής ευμάρειας ποδοπάτησε και κατέστρεψε τις πηγές που θα μπορούσαν να την καταστήσουν Εθνικά ελεύθερη και οικονομικά ανεξάρτητη.
Ο ανθρωποκεντρισμός και ο υλισμός του καπιταλισμού εκεί που ξερίζωνε δέντρα εκεί έχτιζε βιτρίνες. Ο συνεχής βομβαρδισμός από τον Τύπο και την τηλεόραση καλλιέργησαν τον νέο «άνθρωπο», το υπερκαταναλωτικό ον, επιβάλλοντας τον νέο τρόπο ζωής: τα ακριβά ρούχα, τα αυτοκίνητα, την καλοβολεμένη δουλίτσα στο γραφείο. Ο νέος «άνθρωπος» που ξεπρόβαλλε δεν διέφερε σε τίποτα από αυτό που ήθελε να μοιάζει: στις άψυχες κούκλες που στολίζουν τις χιλιάδες βιτρίνες γνωστών οίκων μόδας. «Ντύνοντας» την νέα του ζωή, αδιαφόρησε ακόμη και στις χιλιάδες δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν προκειμένου να εξασφαλιστούν αξιοποιήσιμα οικόπεδα προς ανέγερση είτε ξενοδοχειακών μονάδων, είτε προσωπικών βιλών.
Στην υπερκαταναλωτική ανάγκη που του γεννήθηκε, θυσίασε και μια ολόκληρη χώρα μετατρέποντάς την σε έρμαιο των διεθνών τοκογλύφων. Έτσι, σε μια καθαρά αυτάρκη χώρα, όπως η Ελλάδα, ο υπερκαταναλωτισμός ξεπούλησε την γη των προγόνων του, εγκαταλείποντας την Ιστορία της οικογένειάς του· την αυλή που καθόταν ένας παππούς, το χωράφι που έδινε σοδειά γεμίζοντας το πιάτο στο καθημερινό τραπέζι της οικογένειας, ακόμη και τα ζώα που είχε κάθε αγροτικό σπίτι μπήκαν στα μεγάλα εργοστάσια παραγωγής ακολουθώντας την ίδια τύχη με τους αφέντες τους. Τα ποσοστά μακροζωίας μειώθηκαν και οι ασθένειες που γεννήθηκαν από την εκβιομηχανισμένη κτηνοτροφία και αλιεία, όπως ο καρκίνος, επηρεάζουν αρνητικά το ποσοστό βιωσιμότητας των Ελλήνων. Ακόμη και η υπογεννητικότητα, οφείλεται κατά ένα μέρος, στην μη σωστή διατροφή, «είμαστε ό,τι τρώμε» θα επισημάνουν οι διατροφολόγοι…
Ο καπιταλισμός, πέρα από την σαγηνευτική του «πραγματικότητα», δημιούργησε και έναν νέο πολιτισμό και όπως λένε οι μεγάλοι πολιτισμοί και οι μεγάλοι άνθρωποι στην Ιστορία κρίνονται από το έργο που αφήνουν πίσω τους.
Ο πολιτισμός των σκουπιδιών…..
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο 6ο τεύχος του Μαίανδρου που κυκλοφορεί