![Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#43]](https://i0.wp.com/www.antepithesi.gr/media/k2/items/cache/c6379374f735387d16e3e70bd3a95caa_XL.jpg)
ΛΑΟΜΕΔΩΝ Ο ΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Έστεκε μπρος στη μανιασμένη θάλασσα. Κύμματα τεράστια, σαν αρχαίους, μυθικούς Γίγαντες, Λευκοί Δράκοι, επιτίθονταν με τόση σφοδρότητα στους βράχους που νόμιζες πως θα τα γκρεμίσουν σα χάρτινους πύργους. Σαν κάστρα από άμμο που χτίζουν τα παιδιά το καλοκαίρι. Κι όμως, οι βράχοι, στέκονταν, ακοίμητοι, αμίλητοι φρουροί, ακλόνητοι και ανίκητοι στην όργητα του Κοσμοσείστη Ποσειδώνα που λυσσομανούσε σαν κάποιος νέος Κανένας, να εμφανίστηκε και να νίκησε κάποιον παντοδύναμο μα άνομο γιο του, όπως ο Οδυσσέας τον Πολύφημο. Και έγινε ο Νους του, ταξιδευτής, στο Χρόνο και το Χώρο. Έγινε ο Νους του, τριήρης και βρέθηκε σαν τους αρχαίους Αργοναύτες στην άλλη όχθη του Αιγαίου, στις αμμουδιές του Ομήρου, σε χρόνους μακρινούς, μυθικούς.
Ο ΜΥΘΟΣ
Οι Μύθοι ανέφεραν πως η Τροία ήταν αποικία Κρητών, Μινωιτών. Την εποχή που η Νήσος των οπλουργών και πολεμιστών Κουρητών, ήταν θαλασσοκράτειρα, είχε χτίσει αποικίες πολλές.
Μα, σαν η ιερή αγελάδα, της πρεσβείας των Μινωιτών, υπέδειξε ως τόπο ίδρυσης της αποικίας, το Λόφο της Άτης, ο Πρόγονος των Τρώων,ο Σκάμανδρος, ο λαμπρός αθλητής και νικητής στα Ταυροκαθάψια, για να αποφύγει την αρχαία κατάρα του χρησμού που ανέφερε πως πολλές συμφορές θε’ να γνωρίσουν οι θνητοί που θα ζήσουν πίσω από τα τείχη της πόλης που θα χτιστεί στο λόφο της Άτης, της θεάς της Απάτης που σαν την πέταξε ο Δίας από τον Όλυμπο, εκεί βρήκε καταφύγιο.
Η πόλη της Τροίας, μεγάλωνε σε πληθυσμό και δύναμη. Στο βουνό της Ίδης έβοσκαν τα κοπάδια των βασιλιάδων της που τάιζαν το λαό και τους τεχνίτες που έφτιαχναν περίτεχνα κοσμήματα. Στην πεδιάδα της, έβοσκαν αναρίθμητα άλογα δυνατά για τα στρατιωτικά άρματα των πολέμαρχων ριγάδων της, φόβος για τους επίδοξους κατακτητές, εγγύηση για την ελευθερία της πόλης.
Όμως, λόγω του κομβικού γεωγραφικού σημείου της, χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα από τα βάθη της Ασίας μαζεύονταν στις μυστικές αποθήκες των βασιλικών ανακτόρων. Πλοία Ελλήνων εμπόρων μα και τολμηρών ηρώων πολεμιστών που πότε για να αρπάξουν “χρυσά μήλα” (μήλα στα αρχαία ελληνικά, είναι το θηλυκό πρόβατο) από κήπους βασιλικούς, από κήπους του Έσπερου και πότε “χρυσόμαλλα δέρατα” κερασφόρων Κριών έβρισκαν σε τούτη την ισχυρή ελληνική πόλη, φιλοξενία και πλούσια δώρα αντάλλαζαν με τους βασιλιάδες της Τροίας. Η σύγχρονη αρχαιολογία, κάνει αναφορές πως το χρυσό από τα ποτάμια στις χώρες του Καυκάσου, στην αρχαία Κολχίδα, κοσκίνιζαν το χρυσό με το δέρας προβάτων. Με τον ίδιο τρόπο όμως, που συσσωρεύονταν πλούτη και θησαυροί, μαζεύονταν και στα σκοτεινά δώματα της ψυχής των αρχαίων βασιλιάδων της Τροίας, “κοσμήματα” της Κακίας.
Ο Δίας αγαπούσε ιδιαίτερα την Τροία και γι’ αυτό χάρισε τόση ευδαιμονία στους κατοίκους της. Όταν βασίλευε ο Λαομέδων, ο γιος του Ίλου, ο Δίας για να τον ευχαριστήσει που πήρε κοντά του, το γιο του το Γανυμήδη, του χαρίζει ράτσα αλόγων πανέμορφων και πολύ δυνατών. Για να κάνει μάλιστα ακόμα πιο δυνατή την πόλη έδωσε εντολή στον Κοσμοσείστη Ποσειδώνα, τον γενάρχη των Κυκλώπων, να χτίσει τείχη ψηλά, απόρθητα. Οικοδομώντας τα τείχη, Ολύμπιος θα λύνονταν τα μάγια της αρχαίας κατάρας. Στο Δρακοκτόνο Απόλλωνα, έδωσε εντολή να βόσκει τα κοπάδια του βασιλιά και να διδάξει στους υπηρέτες του Τρωαδίτη βασιλιά, όλα τα μυστικά της βοσκιστικής τέχνης, σαν θεός-προστάτης των ποιμένων. Βοηθός στο έργο τους, ήταν ο γιος του Δία, ο Αιακός ο Δίκαιος, ο παππούς του Αχιλλέα.
Σαν τέλειωσε τη βαριά αποστολή του ο Ποσειδώνας, μαζί με τον Απόλλωνα, ζήτησαν την αμοιβή που είχαν συμφωνήσει με το Λαομέδοντα πριν ξεκινήσουν να τον υπηρετούν. Ο άπληστος όμως βασιλιάς της Τροίας, αρνήθηκε να προσφέρει θυσίες στους θεούς με πρόφαση πως εκτέλεσαν χρέη πως τον Άρχοντα του Ολύμπου και όχι προς τον ίδιο. Οργίστηκαν οι Θεοί με τις ύβρεις του αλαζόνα θνητού. Και τούτος ήταν ο λόγος πως οι δύο Ολύμπιοι βρίσκονταν με το μέρος των Αχαιών σαν έφτασαν τα πολεμικά καράβια στην Τρωάδα.
Ο Ποσειδώνας, έστειλε ένα θαλάσσιο δράκο να λεηλατεί τις ακτές της πόλη του Ιλίου και ο Απόλλωνας με τις αργυρές του σαΐτες, σκόρπισε θανατικό σε ζώα και ανθρώπους που βρίσκονταν υπό την εξουσία του Λαομέδοντα. Σαΐτες σαν αυτές που θα στείλει μερικά χρόνια αργότερα στο στρατόπεδο των Δαναών για την αλαζονεία και τις ύβρεις που θα εκτοξεύσει ο Μυκηναίος Αρχιστράτηγος, ο Αγαμέμνονας στο λειτουργό του, Χρύση. Οι μάντεις της Τροίας, προλέγουν στο βασιλιά τους πως για να γλυτώσει ο λαός από τη συμφορά και να ξαναβρεί την προηγούμενη γαλήνη και πλούτο της, θα πρέπει ο Λαομέδονας να προσφέρει θυσία τρομερή. Θα πρέπει να δώσει βορρά στον άγριο δράκο του Ποσειδώνα την κόρη του, την πριγκίπισσα Ησιόνη. Ο βασιλιάς δέχτηκε…
Όμως, ο Ηρακλής σαν επέστρεφε από την πραγματοποίηση κάποιου άθλου του, είτε την αρπαγή της χρυσής ζώνης της Ιππολύτης, της Βασίλισσας της Θρυλικής Φυλής των Αμαζόνων, είτε της αρπαγής των Χρυσών Μήλων της Εσπερίας, πέρασε από την Τροία. Δέχτηκε να σκοτώσει το θαλάσσιο κοίτος και να γλυτώσει τη ζωή της Ησιόνης αρκεί ο Λαομέδοντας να του έδινε ως αμοιβή τα άλογα τα θεϊκά που του είχε προσφέρει ο Δίας. Ο Λαομέδων, δέχτηκε και έτσι ο Ηρακλής πραγματοποίησε ακόμα έναν άθλο. Όμως, όταν ήρθε η ώρα της αμοιβής, ο Λαομέδων αρνήθηκε να δώσει στον Ημίθεο Ηρακλή την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί. Οργισμένος ο Ηρακλής, επέστρεψε στην ηπειρωτική Ελλάδα και όπως μας λέγει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όταν συγκρούεται ο Τληπτόλεμος, απόγονος του Λέοντα των Μυκηνών με το Σαρπηδόνα: “Δεν άκουσες ποτέ για τον τρανό τον Ηρακλή να λένε, τον αντριωμένο λεοντόκαρδο πατέρα μου. Κάποτε δώ του Λαομέδοντα να πάρει τα άτια διάβηκε έχοντας μόνο έξι πλεούμενα και λιγοστούς συντρόφους. Και το κάστρο κυρίεψε και ερήμωσε τους δρόμους…”
Και ο Ηρακλής κυρίεψε την πόλη της Τροίας μία γενιά πριν επιτεθούν οι Αχαιοί με τον Αγαμέμνονα. Ο Γιος του Δία και τα θεία άλογα πήρε και την Ησιόνη την άρπαξε και την πάντρεψε με ένα σύντροφό του στα όπλα τον τρανό γιο του Αιακού τον Τελαμώνα, πατέρα του Αίαντα (ήταν δηλαδή ο πύργος των Αχαιών, Αίαντας, από τη μεριά της μητέρας του, Τρωαδίτης) και βασιλιά έθεσε το γιο του υβριστή και φιλοχρήματου Λαομέδοντα, τον Πορδάκη που μετονόμασε σε Πρίαμο.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Διδάσκει λοιπόν ο Μύθος τούτος πως όσοι ασεβούν απέναντι στα θεία που τους ευεργετούν πως βρίσκουν τέλος τραγικό, παρά την ευτυχία που μπορεί να βίωσαν ή τη δύναμη και τον πλούτο που μπορεί να είχαν αποκτήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Το αρχαίο σχήμα Ύβρις- Νέμεσις εφαρμόζεται πάντα.
Ο φιλοχρήματος Λαομέδων με τις ενέργειες του, αποδεικνύει πως είχε εκβαρβαριστεί. Οι πράξεις του μαρτυρούν πως είχε γίνει πιότερο ανατολίτης και είχε λησμονήσει τις ελληνικές ρίζες του. Γι’ αυτό αρνιόταν να προσφέρει θυσίες στις Ολύμπιες Αρχές που του χάρισαν ισχύ, δύναμη και ένα βασίλειο πλούσιο. Για τούτο το λόγο, ο Πλούταρχος στο έργο του Ηθικά, στο πώς πρέπει να ακούουν οι νέοι τα ποιήματα, επισημαίνει τα εκβαρβαρισμενά τους έθιμα και συνήθειες που είχαν αποκτήσει.
Και η υποταγή των Τρώων στα έθιμα τα βαρβαρικά της Ανατολής, ο Μύθος αναδεικνύει και από τις συνήθειες των βασιλιάδων τους: ο Λαομέδων συμπεριφέρεται σα θεός-βασιλιάς που έχει τη νοοτροπία πως όλοι θέλουν να υπηρετού. Χαρίζει το γιο του, στάση δεσποτική. Ο Πρίαμος έχει χαρέμια τεράστια και έχει αποκτήσει πάνω από εξήντα παιδιά από παλλακίδες. Πλήθος βαρβαρικών λαών που πάντοτε πολεμούσαν τους Έλληνες, όπως οι Αμαζόνες που έστερξαν να τους υποστηρίξουν.
“ΟΙ ΜΕΝ ΤΡΩΕΣ ΕΠΙΑΣΙ ΜΕΤΑ ΚΡΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΘΡΑΣΟΥΣ ΟΙ Δ’ ΑΧΑΙΟΙ ΣΙΓΗ ΔΕΙΔΙΟΤΕΣ ΣΗΜΑΝΤΟΡΑΣ ΤΟ ΓΑΡ ΕΝ ΧΕΡΣΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΩΝ ΟΝΤΩΝ ΦΟΒΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ ΣΗΜΕΙΟΝ”
“Οι μέν Τρώες επιτίθονταν με κραυγές και φωνές θρασείς. Οι δε Αχαιοί, με σιωπή γιατί σέβονταν τους αξιωματικούς τους. Γιατί όταν στη στεριά συγκρούονται το ότι φοβόντουσαν τους άρχοντές τους, είναι σημείο ανδρείας και πειθαρχίας” (αφού δε φοβούντουσαν το θάνατο αλλά να μη ντροπιαστούν).
Ας μας διδάξει εμάς τους Αγωνιστές του Λαϊκού Ελληνικού Εθνικισμού, πως ο χρυσός που συσσωρεύεται διαφθείρει τις ψυχές των ανθρώπων. Τούτο το γνώριζαν καλά και οι Σπαρτιάτες που δεν είχαν δημόσιο θησαυροφυλάκιο για να μην διαφθείρονται οι φύλακές του. Γεννά η φιλοχρηματία, η απληστία και η τάση να θησαυρίζει κανείς αδικώντας και αθετώντας το λόγο του, τέρατα τρομερά, όπως ο δράκος που έστειλε ο Ολύμπιος Άρχοντας του Υγρού Στοιχείου που δεν είναι μόνο η θάλασσα, αλλά και το αίμα και οι ορμόνες που ρέουν μες στις φλέβες των ανθρώπων.
Ας μας διδάξει ακόμα τούτος ο Μύθος εμάς τους Εθνικιστές, που Ιχνηλατούμε Τρανούς Προγόνους πως για να είναι κανείς δίκαιος, δεν αρκεί να μην αδικεί, αλλά μην επιτρέπει να αδικείται και ο ίδιος (Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια). Ο Ηρακλής λοιπόν, αντιλαμβάνεται πως ο Λαομέδοντας είναι πληγή για την πατρίδα του. Δε σέβεται ούτε θεούς, ούτε ανθρώπους. Δεν εκτιμά ούτε εκείνους που θέλησαν να κάνουν την πόλη του πανίσχυρη, ούτε εκείνον που έσωσε την κόρη του από βέβαιο θάνατο. Ο Λαομέδων λοιπόν, είναι το Σύμβολο το Αρχετυπικό εκείνου του άνδρα που δεν ενδιαφέρεται ούτε για την Πατρίδα του, ούτε για την Οικογένεια του παρά μονάχα για τους θησαυρούς και τα πλούτη του.
Αντίθετα, ο Ηρακλής, δρώντας στο φυσικό πεδίο από ανατολή μέχρι δύση, από τον Σκιερό Βασίλειο του Άδου μέχρι τον Όλυμπο, καθίσταται Ολύμπια Αρχή, δηλαδή Αρχέτυπο της Ελληνικής Ηρωικής Ψυχής που με το ρόπαλό του (ροπή προς πάλη) επαναφέρει την ελληνική τάξη και κυριαρχία αποδεικνύοντας τη σοφή αρχή των απογόνων του, των Λακεδαιμονίων που η Πατρίδα όχι με πέτρες και ξύλα, δηλαδή με υλικά αγαθά αλλά με την Αρετή των Πολιτών της πρέπει να οχυρώνεται.
Ο Χρυσαυγίτης λοιπόν,ας διδαχτεί από το παράδειγμα τούτο της Κακίας του Άπληστου Βασιλιά της Τροίας που προσωποποιεί στην Ελληνική Μυθολογία, ο Λαομέδων, πως οι συμφορές που φέρνουν στην Πατρίδα όταν άρχουν αντανακλάσεις του, στο σήμερα, είναι όχι το τέλος, μα η αρχή της καταστροφής που θα ξεθεμελιώσει τα άντρα και κέντρα ανθελληνικής εξουσίας.
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
