Τις τύχες του Έθνους από το 1974 και ύστερα, ως γνωστόν, τις ανέλαβαν οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης, οι οποίοι προεξάρχοντος του ψευδοεθνάρχη τους ήρθαν με το πέρας της «επαράτου επταετίας» και τους υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων ο εξαπατημένος ελληνικός Λαός. Λίγες ημέρες μετά στην Κύπρο έμπαιναν τα θεμέλια της νεότευκτης αυτής «δημοκρατίας», η οποία σαν το γιοφύρι της Άρτας στηρίχθηκε στο αίμα των αδερφών μας που πέθαιναν εξαιτίας του «η Κύπρος κείται μακράν» του «εθνάρχη».
Μέμφονται οι συμπατριώτες μας τους πολιτικούς της κλεπτοκρατίας, διότι υπήρξαν ανέντιμοι, ανήθικοι και κλέφτες. Δυστυχώς δι’ ημάς αυτό είναι πραγματικά το λιγότερο κακό που έχουν κάνει στην Ελληνική Κοινωνία. Δύο παραδείγματα της ευρύτητας και της βαθύτητας της καταστροφής που επέφερε η ύπαρξη των πολιτικάντηδων στην Ελληνική Κοινωνία είναι τα ακόλουθα. Το πρώτο είναι ο αστακοπόλεμος στον οποίο επιδίδονταν οι κομματικές «νεολαίες» στα διάφορα μπαρ της Μυκόνου. Το δεύτερο ενδεικτικό παράδειγμα έρχεται από πρόσφατες δηλώσεις του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά σε εκπομπή στην τηλεόραση, σχετικά με μία ερώτηση που έθεσε στους φοιτητές του μία μέρα μετά την τραγωδία στα Ίμια. Μία μέρα μετά τα τραγικά γεγονότα στα Ίμια, ο καθηγητής Γιανναράς, που σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί εθνικιστής ή «φασίστας» έθεσε στους φοιτητές του το εξής ερώτημα: «Τελικά τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;». Η απάντηση που έλαβε ήτο πραγματικά αποκαρδιωτική, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών του απάντησαν αυθορμήτως ότι θα προτιμούσαν να καλοπερνούν μέσα σε καθεστώς σκλαβιάς.
Φυσικά τα δύο αυτά παραδείγματα ωχριούν εμπρός στην πραγματικότητα, η οποία είναι πραγματικά ζοφερή, όσον αφορά την Ελληνική Νεολαία και τις επιδράσεις που είχαν σε αυτή 39 χρόνια κλεπτοκρατικής εκπαιδεύσεως. Μόνο και μόνο ο αριθμός νεκρών νεολαίων από χρήση ναρκωτικών στην Πατρίδα μας, αποτελεί ισχυρό έρεισμα για να πούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, απέτυχε οικτρά στον ρόλο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχει. Το εκπαιδευτικό σύστημα υποτίθεται ότι οπλίζει τους νέους με τα απαραίτητα για την ζωή τους ιδανικά, γνώση και πρότυπα. Ο εκπαιδευτικός – διδάσκαλος υποτίθεται ότι αποτελεί το πρότυπο που θέλει να προβάλει η κοινωνία μας προς τους νέους. Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι το καθεστώς όντως εγκρίνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελληνική Νεολαία την νεολαία στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, οπότε μπορούμε ευκόλως να συμπεράνουμε ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση η ταυτόχρονη επέλαση των ναρκωτικών και η ύπαρξη του οικουμενικού απάτριδου φιλελευθερισμού ή μαρξισμού σε μία χώρα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα ενός κράτους υποτίθεται ότι μεταλαμπαδεύει στα παιδιά το αξιακό σύστημα του, μέσα στο οποίο θα ζήσουν και τους προβάλλει ως πρότυπα αυτούς που το καθεστώς θεωρεί ως επιτυχημένους. Τοποθετεί δε ως εκπαιδευτικούς τους ανθρώπους που κατέχουν τα προς διδασκαλία θέματα και επίσης διαθέτουν την εθνική συνέπεια λόγων και πράξεων, προκειμένου να διδάξουν. Στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος του 2013 βλέπουμε ότι τα παραπάνω ισχύουν επακριβώς, αφού το σύστημα έχει τοποθετήσει μαρξίζοντες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, καθηγητές και δασκάλους, ως λύκους που φυλούν τα πρόβατα. Αυτό αν αμφιβάλλει κανείς μπορεί να το ελέγξει με βάση τη σύσταση της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, όπου οι αριστεριστές και οι αμερικανοκομμουνιστές διοικούν, παρά την πλήρη απουσία τους από την πραγματική κοινωνία.
Οι μαρξιστές ενσταλάζουν στα παιδιά από πολύ νωρίς το μαρξιστικό – υλιστικό δηλητήριο, προσπαθώντας να τα καταστήσουν έρμαια του καπιταλισμού και του αντιφυσικού τρόπου ζωής, δηλαδή να τα καταστρέψουν. Στην προσπάθεια τους αυτή έχουν αρωγό και συνεργάτη το ίδιο το αστικό κράτος, το οποίο προσφέρει αφειδώς κονδύλια, θέσεις και υποδομές, προκειμένου να διασπαρθεί το μαρξιστικό δηλητήριο στα παιδιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιβλίο «ιστορίας» της Ρεπούση, που χαρακτήριζε την Καταστροφή της Σμύρνης, «συνωστισμό στις παραλίες» και έφτασε στα δημοτικά σχολεία της χώρας με τις ευλογίες της τότε κυβερνήσεως ΝΔ. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού η διασπορά σε θέσεις – κλειδιά των ανθρώπων του CDRSEE που χρηματοδοτούν οι Ιουδαίοι Νίμιτς και Σόρος, προκειμένου να επανεγγράψουν την Ιστορία της Ελλάδος. Για το συγκεκριμένο ίδρυμα αξίζει να κάνουμε μία παρένθεση, ώστε να περιγράψουν τάχιστα την εθνοαποδομητική του δράση.
Το CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη), χρηματοδοτείται από τον Σόρος μέσω του σκοπιανικού παραρτήματος της εταιρίας του, Open Society Foundation. Πέρα από τον Σόρος χρηματοδοτείται από το ελλαδικό υπουργείο εξωτερικών (όχι από το αντίστοιχο τουρκικό) και εμπεριέχει ένα παράρτημα του που ασχολείται με την συγγραφή της «κοινής βαλκανικής ιστορίας», όπως διατρανώνουν. Ένα από τα βιβλία που έχει εκδώσει το εν λόγω κέντρο ανθελληνισμού είναι το «Διδάσκοντας Ιστορία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη», του οποίου τον πρόλογο έχει γράψει η κ. Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και σφόδρα αντιχρυσαυγίτισσα. Ας δούμε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο της, για να αντιληφθούμε τον πνεύμα που διατρέχει το εν λόγω «βιβλίο»: «Κάποιοι όροι που έχουν επιβληθεί για την περιγραφή ιστορικών γεγονότων ή ιστορικών περιόδων αντανακλούν αρνητικές νοοτροπίες. Αυτή είναι η περίπτωση των όρων «Οθωμανικός ζυγός» ή «Οθωμανική Κατοχή» – που σταδιακά εξαφανίζονται από τα βιβλία – αλλά και άλλων όρων που δεν μπορούν να συζητηθούν εδώ.». Στο ίδιο βιβλίο, σημειωτέον, έχει αρθρογραφήσει και η περιβόητη Θάλεια Δραγώνα…
Η αριστερά εκμεταλλευόμενη την επιχειρούμενη αποϊδεολογικοποίηση που επεχείρησε η δεξιά στην Παιδεία, άδραξαν τις θέσεις – κλειδιά στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, καταφέρνοντας έτσι να λειτουργούν διαθέτουν ταυτοχρόνως και τον παραγωγικό και τον εκτελεστικό βραχίονα τους εντός της Παιδείας. Η δεξιά από την πλευρά της απολάμβανε την ενστάλαξη του υλιστικού δηλητηρίου στα παιδιά, δεδομένου ότι μοιραία αυτό θα οδηγούσε την νεολαία στα δίχτυα του καπιταλισμού και του κίβδηλου υλικού ευδαιμονισμού. Η αριστερά ανέλαβε να σκοτώσει τα ιδανικά της Ελληνικής Νεολαίας και η δεξιά να «τελειώσει την δουλειά», οδηγώντας τα παιδιά σιδηροδέσμια στην πυρά του Μολώχ, του ταυρόμορφου θεού του υλικού ευδαιμονισμού.
Η αποτυχία του συντεταγμένου αυτού σχεδίου καταστροφής της Ελληνικής Νεολαίας, που βεβαιούται από την ύπαρξη ακόμα και σήμερα λαμπρών νέων, οι οποίοι όχι μόνο αγνοούν τον πυρήνα των Εθνικών μας Επετείων, αλλά σφάλουν ακόμα και στην σκιαγράφηση του περιγράμματος αυτών. Από την άλλη, όμως, υπάρχει πλήρης πολιτικόποίηση της παιδείας με την προσπάθεια ενστάλαξης αντιφυσικών ιδεωδών στα παιδιά, παρά τις εξαγγελίες περί του αντιθέτου των «δεξιών». Στα σχολικά βιβλία έχουμε δει να προωθείται ευθέως η αντεθνική προπαγάνδα, να ονομάζονται τα Σκόπια ως «μακεδονία», να γίνεται απευθείας προώθηση πολιτικών κομμάτων της αριστεράς – πέρα από την προώθηση που γίνεται από τους μαρξιστές καθηγητές –, να διαστρεβλώνεται η Ιστορία μας και γενικώς να προωθούνται οι κυρίαρχες ιδέες του καθεστώτος της παγκοσμιοποίσης, όπως η πανθρησκεία και η σταδιακή, αλλά αποφασιστική, απεμπόληση των ελληνικών ηθών, εθίμων, παραδόσεων και κειμένων από την διδακτέα ύλη και όχι μόνο. Το τελευταίο δε συνίσταται στο ότι ακόμα και τα ΜΜΕ συντελούν στο εκπαιδευτικό μα αντιπαιδαγωγικό έργο, που απορρέει από το Υπουργείο Παιδείας – εκ πρώτης όψεως – και τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεως , ουσιαστικά. Ακόμα και το μάθημα της Γυμναστικής έφτασε στο σημείο να συκοφαντείται, αρχικώς από τα ΜΜΕ και στην συνέχεια να αποκαθηλώνεται από το σχολικό πρόγραμμα. Το ίδιο συνέβη και στο μάθημα της Μουσικής, των Θρησκευτικών και των Αρχαίων Ελληνικών. Οποιοδήποτε μάθημα περιέχει έστω και ψήγματα της Πατρώας και Ιεράς Παραδόσεως μας, οφείλει είτε να μεταλλαχθεί, είτε ακόμα και να χαθεί αν δεν εξυπηρετεί την νέα αποστολή της Παιδείας, που είναι η παράδοση των νέων στις γραμμές παραγωγής των καπιταλιστών.
Το καθεστώς θωρεί την Παιδεία ως ένα εργαλείο, προκειμένου να εντάξει τους νέους στους κόλπους του. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι και σωστοί, οφείλουμε να πούμε ότι αυτό δεν είναι μία νέα σύλληψη ενός νου ή ενός κέντρου αποφάσεων. Αυτό πάντοτε έτσι ήταν και πάντοτε έτσι θα είναι, ασχέτως της μορφής ή της υφής του εκάστοτε καθεστώτος. Ακόμα και στην περίπτωση πραγμάτωσης των αναρχικών ιδεών, όπου θεωρητικά δεν θα υπάρχει καθεστώς και εξουσία, θα υπήρχε Παιδεία και μεταλαμπάδευση Ιδεών, στα πλαίσια – ίσως – που χαράσσει ο Μ. Μπακούνιν στο βιβλίο του «Θεός και Κράτος», όπου γίνεται μία σαφής περιχαράκωση για το ποιες πρέπει να είναι οι επιστήμες, ποιος ο χαρακτήρας τους και πως θα δίδεται η μόρφωση, δηλαδή οι ιδέες της καθεστηκυίας τάξεως, σε όλους. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, γνωστός μαρξιστής φιλόσοφος, το πάει ακόμα παραπέρα κάνοντας λόγο για διαμόρφωση του ανθρώπου, η οποία δεν περιορίζεται στο σχολείο, αλλά λέει ότι «η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλαδή τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος», ενώ ως φορείς της εκπαιδεύσεως θεωρεί τα πάντα επικαλούμενος τον Πλάτωνα και λέγοντας «ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια».
Όλα αυτά βέβαια είναι τα προφανή, όμως δεν μπορεί κανείς παρά να θυμηθεί την υποκρισία του καθεστώτος και των καναλιών, όταν η Χρυσή Αυγή επέλεξε να κάνει μαθήματα, όχι πολιτικής, αλλά μυθολογίας και Ελληνικής Ιστορίας σε παιδιά. Τότε οι μεγαλοδημοσιογράφοι, όπως συνηθίζουν σε κάθε περίπτωση, κατακεραύνωναν το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα για δήθεν «μαθήματα μίσους», ενώ ουδέποτε είπαν τίποτε όταν το ΚΚΕ ασκούσε πολιτική προπαγάνδα εντός των σχολείων και διοργάνωνε ημερίδες διδασκαλίας του προλεταριακού διεθνισμού σε παιδιά του νηπιαγωγείου. Η υποκρισία τους, όμως, πηγάζει από το γεγονός ότι οι κομμουνιστές, ουσιαστικά, σε αυτά τα μαθήματα έκαναν συστημική προπαγάνδα, αφού τι διεθνισμός, τι παγκοσμιοποίηση… Ο ίδιος αντεθνικός λύκος φορώντας διαφορετική προβιά. Μπορούμε, λοιπόν, ορμώμενοι και από την θεωρία και από την πράξη να συμπεράνουμε ότι το εκάστοτε καθεστώς προβάλλει μέσω της Παιδείας, αλλά και γενικότερα, τα ιδανικά του, προκειμένου να δημιουργήσει νέους πιστούς στο καθεστώς και στα ιδανικά του, στα πλαίσια φυσικά του στατιστικού σφάλματος.
Αυτή είναι μία απαραίτητη, για το εκάστοτε καθεστώς, διεργασία που του εξασφαλίζει την μακροημέρευση του. Στην παρούσα φάση που διανύουμε, όπου το καθεστώς χαρακτηρίζεται από τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης και όλων των συνεπαγόμενων αντεθνικών και αντί – παραδοσιακών αξιών που αυτή απαιτεί, έχουμε το πρόγραμμα διδασκαλίας που εφαρμόζεται σήμερα στα σχολεία και την διδακτέα ύλη που απαιτούν για την μεταλαμπάδευση τους αυτές οι αξίες. Η διαδικασία αυτή είναι υψίστης σημασίας για τα συμφέροντα τους, αφού η σύμπλευση των νέων με την παγκοσμιοποίηση, είτε αυτή εκφράζεται μέσα από τον αναρχισμό, τον κομμουνισμό ή την φιλελεύθερη αδιαφορία, είναι απαραίτητη για την εμπέδωση της τραπεζοκρατίας και του κορπορατισμού. Όλα αυτά είναι κατανοητά, το πραγματικά ακατανόητο και υποκριτικό είναι η μομφή και ο πόλεμος του καθεστώτος εναντίον των ταγών του Εθνικισμού, όταν αυτοί θέλουν να στρέψουν την Παιδεία σε Εθνικά Ιδεώδη και διδαχές, όπως η διδαχή των Ηθών, Παραδόσεων και Εθίμων του Λαού μας, η απεμπλοκή της διδασκαλίας της Ιστορίας από τις παγκοσμιοποιητικές παρωπίδες, που επιθυμούν την διαγραφή της και εν γένει η εκπαίδευση ως ιχνηλασία των πάντα επίκαιρων επιταγών Κολοσσών της Σκέψης, όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.
Ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζουν την ιστορία οι μαρξιστές και φιλελεύθεροι ταγοί της σύγχρονης εν Ελλάδι εκπαιδεύσεως, είναι το παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη του αριστερού φιλοσόφου, Κώστα Αξελού, σχετικά με τον Νικόλαο Σβορώνο, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει αποθέσει λουλούδια στο άγαλμα που απεικονίζει το πρόσωπο του, στον περίβολο του Πολυτεχνείου. Αποκρίνεται, λοιπόν, ο Αξελός σχετικά με τον Σβορώνο: «Ο Σβορώνος ήταν ορθόδοξος (σ.σ. ορθόδοξος μαρξιστής εννοεί). Είχα βρει ένα κείμενο του Μαρξ ενάντια στην Επανάσταση του ’21 όπου έλεγε πως «θα κλονίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θα δυναμώσει τον Τσάρο». Μου λέει: «Πού το ξέθαψες;» Αντίδραση ιστορικού…». Κοινώς, οτιδήποτε δεν ευνοεί την θεωρία ή τους σκοπούς της προπαγάνδας, πολιτικής ή εκπαιδευτικής, οφείλει είτε να εξαφανίζεται, είτε να αποκρύπτεται ή και να διαστρεβλώνεται ευθέως.
Ερχόμενοι, επιτέλους, στο ζήτημα της μεταρρυθμίσεως της Παιδείας από τα σημερινά χάλια, οφείλουμε πρώτον να δείξουμε εμφανώς την αποστροφή μας προς τους ιδιοτελείς και νοσηρούς νόες, που έφεραν την Παιδεία στην σημερινή κατάντια και δεύτερον να κλείσουμε τα αυτιά μας στις καταγγελίες των προαναφερθέντων για «στρατολόγηση», αφού ουδεμία «στρατολόγηση» είναι χειρότερη από την δική τους, που έσπρωξαν την νεολαία στην πρέζα, τον χουλιγκανισμό και την αδιαφορία. Αντικαθιστώντας τις διαλυτικές περί Παιδείας προτροπές και προσταγές τους, οφείλουμε να εγκύψουμε για έτι μία ακόμη φορά στους Αρχαίους – πλην διαχρονικούς – κολοσσιαίους φάρους της Νόησης, όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, η νόηση των οποίων θα αποτελέσει εγγύηση επιτυχίας, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε διάφορα επιτυχημένα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού.
Η Παιδεία, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι το «εν μέγα», το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα στηθεί η μετέπειτα σαφέστατα περιγραφείσα ιδεατή του Πολιτεία, αφού μετατρέπει την ψυχή των ανθρώπων από την περιοχή του γίγνεσθαι στην περιοχή του Όντος. Δηλαδή ξεκινά από τις φυλετικές και ειδικότερες γονιδιακές προδιαθέσεις του ανθρώπου και καταλήγει στον Ολοκληρωμένο Πολίτη με όποιο επάγγελμα, καθήκον ή αρμοδιότητα αυτός ή αυτή έχει, προς εξυπηρέτηση πάντα του κοινωνικού συνόλου, όπως αυτό οριοθετείται από την Λαϊκή Κοινότητα. Ο Πλάτων, βεβαίως, συμφωνεί με την «πολιτικοποίηση» της Παιδείας, αφού ο σεβασμός στους Νόμους της Πολιτείας και στην υπεράσπιση τους απέναντι σε οποιαδήποτε επιβουλή είναι υψίστης σημασίας, ενώ ακόμη και ο Άδης και ο Θάνατος, παρουσιάζονται με ευχάριστο τρόπο, ώστε να μην τίθεται σε δοκιμασία η ανδρεία των φυλάκων (Πολιτεία 386 a, b), οι οποίοι έχουν υπ’ ευθύνη τους την υπεράσπιση της Πατρίδος και των Νόμων αυτής. Βεβαίως, αξίζει να σημειώσουμε ότι η «πολιτικοποίηση» που ευαγγελίζεται ο Πλάτων ουδεμία σχέση έχει με την «πολιτικοποίηση» που επιβάλλει σήμερα το καθεστώς, η οποία είναι ευθέως κομματικοποίηση και συγκεκριμένα μαρξιστοποίηση, αλλά πρεσβεύει την μεταλαμπάδευση αιώνιων πατρίων αξιών και την ανάδειξη της προδιάθεσης της Ελληνικής Νεολαίας για μεγαλείο, όπως αυτή έρχεται από την ευθεία γραμμή αίματος που συνδέει τους σύγχρονους και τους αρχαίους Έλληνες.
Η μουσική, η ποίηση, η γυμναστική και τα μαθηματική βρίσκονται ιδιαίτερα υψηλά στην Πλατωνική παιδεία. Όσον αφορά τις τέχνες ο Πλάτων πραγματεύεται εις βάθος την διδασκαλία τους, βασίζοντας την σκέψη του πάνω στις αξίες που προβάλλονται μέσω της ποίησης και της αδελφής της, της μουσικής. Έτσι φτάνει να απορρίπτει συλλήβδην ολόκληρα είδη ποίησης, καταλήγοντας στον διθύραμβο και το έπος, στα οποία εξυμνούνται το ήθος και οι αρετές ηρώων και θεών, ενώ από το στόχαστρο της κριτικής του δεν ξεφεύγει ούτε ο Όμηρος. Στην μουσική δε προκρίνει αρμονίες «δωρικού» και «φρυγικού» τύπου, η πρώτη εκ των οποίων χαρακτηρίζεται για το θαρραλέο του χαρακτήρα της και η δεύτερη για τον σωφρονιστικό χαρακτήρα της. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στην Πολιτεία (399 a-b) η μεν μία «θα μπορούσε να μιμείται ταιριαστούς τους φθόγγους και τις προσωδίες ενός αντρειωμένου ανθρώπου στη διάρκεια της μάχης» και η άλλη «τον άνθρωπο που κάνει κάτι ειρηνικά και όχι με τη βία».
Ο Αριστοτέλης από την πλευρά του θεωρεί τον άνθρωπο «φύσει πολιτικό», γι’ αυτό και θεωρεί την αγωγή μέρος της πολιτικής, αφού αυτή έχει ως σκοπό της την δημιουργία χρηστών πολιτών. Αντιγράφουμε από τα Πολιτικά του Αριστοτέλους: «Τέσσερα περίπου είναι τα είδη των μαθημάτων με τα οποία συνηθίζουν να εκπαιδεύουν τους νέους: τα γράμματα, η γυμναστική, η μουσική και τέταρτο η ιχνογραφία που την διδάσκουν μερικοί. Την γραμματική και την ιχνογραφία τις διδάσκουν επειδή είναι χρήσιμες και εξυπηρετούν πολλές ανάγκες της ζωής. Τη γυμναστική επειδή συντείνει στην ανδρεία. Όσον αφορά τη μουσική θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει απορία σήμερα για ποιο λόγο διδάσκεται, αφού στη σημερινή εποχή οι περισσότεροι την χρησιμοποιούν για διασκέδαση. Οι αρχαίοι όμως νομοθέτες την είχαν ορίσει ως παράγοντα της παιδείας γιατί η ίδια η φύση αποζητεί, όπως είπαμε πολλές φορές, ο άνθρωπος να μη μπορεί να χρησιμοποιεί μονάχα σωστά το χρόνο της εργασίας, αλλά να περνά ωραία και το χρόνο της ανάπαυσής του. Επειδή η φύση, για να το ξαναπούμε και πάλι, είναι η αρχή όλων των πραγμάτων.»
Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε μία επί της αρχής σύμπλευση απόψεων μεταξύ των δύο Αρχαίων Τιτάνων της σκέψεως, όπως και μία επίσης επί της αρχής διαφωνία με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο μεταλαμπαδεύει στα παιδιά αρχές αντιφυσικές και αποβάλλει από την διδακτέα ύλη βασικές έννοιες όπως η Πατρίδα, τα Ήθη και τα Έθιμα του Λαού μας, προς χάριν των λαθροεισβολέων, αλλά και των έξωθεν εντολών. Οι δύο αυτοί άνδρες, προφανώς και εμφανίζουν διαφορές στο εκπαιδευτικό σύστημα που οραματιζόντουσαν, όπως παραδείγματος χάριν όσον αφορά την ποίηση, όμως η ανάλυση τοιούτων διαφορών δεν είναι ο σκοπός μας, αφού έχουμε να αντιμετωπίσουμε πιο επίκαιρα προβλήματα, όπως το παρών αντιφυσικό, αντιλαϊκό και αντεθνικό σύστημα και το σχέδιο του για την εκπαίδευση των νέων. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θεωρεί την γυμναστική ως «στρατιωτική εκπαίδευση», την ορθή διδασκαλία της Ιστορίας ως «διδαχή του μίσους» και τις τέχνες ως κάτι το περιττό και άχρηστο προκειμένου να εισέλθει ο νέος στην αγορά εργασίας, δηλαδή στις μυλόπετρες του σύγχρονου, απάνθρωπου, καπιταλιστικού συστήματος, εκτός και αν πρόκειται για μαρξιστική ποίηση. Η αντίστοιχη πατριωτική – εθνικιστική, όπως ο Παλαμάς ή ο Σικελιανός, σπανίως διδάσκεται.
Καθίσταται σαφές, λοιπόν, ότι είναι αναγκαία η μεταστροφή σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα περισσότερο ανθρώπινο και ελληνικό. Πάει πολύς ο καιρός της μαρξιστικής κυριαρχίας στους χώρους διδασκαλίας και ο χρόνος κυριαρχίας της απάτριδης φιλελεύθερης δεξιάς στον χώρο του υπουργείου Παιδείας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπό αυτό το σχήμα εκδόθηκε και το εκτρωματικό βιβλίο της Ρεπούση και υπό αυτό το σχήμα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά φέτος βιβλίο που αναφέρει τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Οι υγιείς πατριωτικές δυνάμεις αυτού του τόπου θα πρέπει να πάψουν να διακατέχονται από ενοχικά συναισθήματα απέναντι στον διεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση και την αντεθνική λαίλαπα που οι ταγοί τους εξαπολύουν. Αν αποδεχτούμε τους καθεστωτικούς ορισμούς που θέλουν οτιδήποτε αντεθνικό να ονομάζεται «προοδευτικό» και οτιδήποτε εθνικό να ονομάζεται «συντηρητικό», τότε διατρανώνουμε ότι έχει έρθει η ώρα για μία συντηρητική επανάσταση που θα σαρώσει το παρών αντεθνικό κατεστημένο και θα σώσει την Ελληνική Νεολαία από τις καταστροφικές συνέπειες του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο έχει αποδεδειγμένα αποτύχει οικτρά.
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα στο έκτο τεύχος του περιοδικού “Μαίανδρος” που κυκλοφορεί
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-afupnisis-ths-ellhnikhs-neolaias-apo-ton-bourko-ths-shmerinhs-ekpaideusew#ixzz2sXZnk154