Η υπηρεσία DARPA των ΗΠΑ (Defence Advanced Research Projects Agency) δημιουργήθηκε το 1958 με σκοπό την διαμόρφωση και εκτέλεση προγραμμάτων έρευνας και ανάπτυξης πέραν των άμεσων στρατιωτικών απαιτήσεων. Η αρχική αποστολή αυτής της υπηρεσίας ήταν η αποτροπή τεχνολογικής υπεροχής του αντιπάλου, όπως είχε γίνει με την εκτόξευση του δορυφόρου Σπούτνικ 1 από τους Σοβιετικούς το 1957, που τότε είχε σηματοδοτήσει την αρχική νίκη της ΕΣΣΔ στην κούρσα του διαστήματος. Τα ερευνητικά προγράμματα της DARPA από τότε έπρεπε να σχεδιάζονται έτσι ώστε να εξασφαλίζουν την μελλοντική υπεροχή της στρατιωτικής τεχνολογίας των ΗΠΑ.
Το τεχικοεπιστημονικό προσωπικό αυτής της υπηρεσίας ανέρχεται σε 250 άτομα και ο ετήσιος προϋπολογισμός της είναι περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η DARPA συνεργάζεται με τα πλέον προηγμένα τεχνολογικά ινστιτούτα των ΗΠΑ και ένα από τα προγράμματα που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια είναι τα υπερ-υπερηχητικά αεροσκάφη.
Το πρόγραμμα LRASM (Long Range Anti Surface Missile) είναι επίσης ένα από τα προγράμματα αυτής της υπηρεσίας και το αναπτύσσει σε συνεργασία με το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. Πρόκειται περί νέας γενιάς υποηχητικών πυραύλων μακράς ακτίνας δράσης και αυτόνομης καθοδήγησης-προσβολής κατά στόχων επιφανείας, με κύριο χαρακτηριστικό την δυνατότητα πλήγματος πολεμικών σκαφών από μεγάλη απόσταση. Είναι πύραυλος υψηλής ακρίβειας και επιβιωσιμότητας σε περιβάλλον ηλεκτρονικού πολέμου με ακτίνα δράσης περίπου 400-800 χιλιόμετρα και ανήκει στην κατηγορία πυραύλων επιφανείας-επιφανείας ή αέρος-επιφανείας. Τον Δεκέμβριο του 2013 έγινε επιτυχής εκτόξευση πρωτοτύπου από βομβαρδιστικό Β-1 και από βάση κατακόρυφης εκτόξευσης Mk 41 VLS (Vertical Launching System) αντιτορπιλικού.
Σε αντίθεση με τα εν ενεργεία πυραυλικά συστήματα το νέο σύστημα κατά στόχων επιφανείας LRASM κινείται αυτόνομα χρησιμοποιώντας πρόγραμμα στόχευσης που είναι ενσωματωμένο στον πύραυλο, χωρίς να απαιτείται η βοήθεια GPS ή άλλη σύνδεση με δορυφορικά συστήματα. Η δυνατότητα αυτή κρίθηκε απαραίτητη από το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ, διότι άλλως η χρήση αυτού του συστήματος ιδιαίτερα στον Ειρηνικό Ωκεανό θα συναντούσε δυσκολίες ένεκα των σημαντικών ικανοτήτων των Κινέζων στον ηλεκτρονικό πόλεμο και σε προηγμένα ηλεκτρονικά αντίμετρα.
Το νέο πυραυλικό σύστημα LRASM κατά στόχων επιφανείας προγραμματίζεται να εισέλθει σε ενεργό υπηρεσία το 2015 και θα αντικαταστήσει το σύστημα Harpoon που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1977, είναι σε ενεργό δράση ως σήμερα και έχει ακτίνα δράσης 125 χιλιόμετρα με σύστημα πλοήγησης υποβοηθούμενο από ραντάρ, ήτοι επιρρεπές σε ηλεκτρονική παρεμβολή του αντιπάλου.
Μελλοντικά η εξέλιξη των LRASM θα θέσει εν αμφιβόλω τις ναυτικές εμπλοκές, αφού η ακτίνα δράσης αυτών των συστημάτων θα καλύπτει μεγάλες θαλάσσιες αποστάσεις. Πύραυλοι αυτού του τύπου θα μπορούν να εκτοξεύονται από την ξηρά και θα βρίσκουν τον στόχο σε απόσταση 800 χιλιομέτρων, άρα δεν θα υπάρχει ανάγκη να εμπλακούν φρεγάτες ή αντιτορπιλικά, βασικά δηλαδή κινούμενες πλατφόρμες εκτόξευσης πυραύλων, για να ολοκληρώσουν μια αποστολή που θα μπορεί να πραγματοποιηθεί και από την ξηρά χωρίς θανατηφόρο κίνδυνο. Εάν αυτά τα συστήματα μακρού βεληνεκούς συνδυαστούν με μη επανδρωμένα υποβρύχια, που ήδη αναπτύσσονται, μπορεί τότε οι ναυτικές εμπλοκές να μετατραπούν σε no man’s land, ήτοι σε εμπλοκές άνευ παρουσίας ναυτικού προσωπικού.
Μήπως πλησιάζει το τέλος της ναυτικής εμπλοκής όπως την γνωρίζαμε ως σήμερα; Αυτό δεν πρόκειται να γίνει άμεσα και θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η στρατηγική καινοτομία γεννά την στρατηγική αντικαινοτομία. Παρ’ όλα αυτά το ναυτικό στρατηγικό τοπίο στο μέλλον θα είναι πολύ διαφορετικό απ’ ότι είναι σήμερα.
Γ.Λ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-nea-genia-amerikanikwn-puraulwn-kata-stochwn-epifaneias#ixzz2tCaV6zWc