Μια σύντομη απάντηση στο ερώτημα του συνδικαλιστή αστυνομικού κ. Ζαχαριουδάκη αν είναι ή αν … επιτρέπεται να είναι”Χρυσαυγίτες” οι αστυνομικοί από τον Οδυσσέα Πατεράκη:
“Το μελέτησα και δεν το ανάγνωσα απλώς το κείμενό σου κ. Ζαχαριουδάκη. Και, φυσικά, δεν διαφωνώ σ’ όλα τα σημεία του, ειδικά σ’ αυτό που επισημαίνεις πως δεν μπορεί συλλήβδην να χρεώνεται κάθε αστυνομικός την έκνομη συμπεριφορά του όποιου συναδέλφου του κι’ ούτε μπορεί να απολογείται διαρκώς ο σύνολος οργανισμός του αστυνομικού Σώματος για την προ δεκαετιών ΠΟΛΙΤΙΚΗ απόφαση να εμπλακεί η αστυνομία στο κυνήγι…αριστερών μαγισσών.
Ειρήσθω δε εν παρόδω, ο χαρακτηρισμός του κομμουνισμού ως ιδιώνυμου αδικήματος, αποτελεί απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου κι’ όχι της …επάρατης δεξιάς. Και πρέπει όλοι κάποτε να συμφωνήσουμε πως πολλά δεινά επέφεραν στην εμπέδωση της συνειδητής αποδοχής από τον πολίτη της έννοιας της νομιμότητος τέτοιου είδους “κυνήγια”, αλλά και της αποδοχής του αστυνομικού ως εγγυητή της ασφάλειας του πολίτη, η αμφιβολία αν το χέρι που χτυπούσε το κουδούνι της οικίας τα ξημερώματα, ήταν του…γαλατά.
Μόνο, που τον χαρακτηρισμό σου ως “μπάτσου”, συνοδευόμενο από τα κοσμητικά …ουσιαστικά “γουρούνι” και “δολοφόνος”, αναζήτησέ τον σ’ άλλους πολιτικούς χώρους κι’ όχι στο χώρο του Λαϊκού Εθνικισμού. Ομοίως αναζήτησε …αλλού όσους προσφέρουν “ιδεολογικό άλλοθι” στους δολοφόνους, ακρωτηριαστές και στοχοποιητές συκοφάντες των συναδέλφων σου. Διότι ο χώρος του Λαϊκού Εθνικισμού και την έννοια του “Άστεως” αποδέχεται και την έννοια του “Νόμου”. Αλλά αφού η πράξη ενός μεμονωμένου ατόμου (Κορκονέας) δεν συμπαρασύρει σε ενοχή το σύνολο των αστυνομικών, κατά ποίαν λογική η πράξη ενός άλλου μεμονωμένου ατόμου (Ρουπακιάς) συμπαρασύρει σε ενοχή το σύνολο των Χρυσαυγιτών ;
Ομοίως, δεν συμπαρασύρει σε ενοχή το σύνολο των νεοδημοκρατών, η πράξη του μεμονωμένου ατόμου (Καλαμπόκας), παρά την κομματικώς θεσμική του ιδιότητα (πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ). Ομοίως η σύσταση της αλήστου μνήμης “συμμορίας δολοφόνων”, δεν συμπαρασύρει σε ενοχή το σύνολο των Πασοκτζήδων, παρά το γεγονός ότι ο “εγκέφαλος” είχε διατελέσει και στηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ δήμαρχος.
Και να’σαι βέβαιος πως για την …ουγκανικού χαρακτήρα ανατροπή κάποιων πάγκων, ασφαλώς και δεν αισθάνθηκαν όλοι οι Χρυσαυγίτες …υπερήφανοι, όπως δεν θεωρώ πως αισθάνθηκαν …υπερήφανοι κι’ όλοι οι Πασοκτζήδες, στο χυδαίο θέαμα του ξεβρακώματος πολιτών από κάποια “πρωτοπαλλήκαρα” κάποτε, ούτε κι’ όλοι οι Κομμουνιστές όταν κάποιο “δικό τους” “πρωτοπαλλήκαρο” χαρακτήριζε τους Έλληνες Δικαστές …”διατεθιμένους να πουλήσουν και τη γυναίκα τους για μια προαγωγή”. (Και μη μου μιλήσεις για παραπεμθέντα στη Δικαιοσύνη Αρχηγό, γιατί θα σου θυμήσω το ειδικό δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κι’ ούτε για σημαίες καρφωμένες σε κοντάρια μη μου μιλήσεις, γιατί θα σου θυμήσω πως δεν είναι και πολύ …λιανά τα κοντάρια …αλλονών (κι’ όχι βεβαίως μόνον των …άκρων). Κι’ ούτε στρουθοκαμηλίζοντας πρέπει “κάποιες” ομάδες να λέγονται “τάγματα εφόδου” κι’ άλλες …”ομάδες περιφρούρησης”). Κλεισθείσης της παρενθέσεως, τέτοιες λογικές κ. Ζαχαριουδάκη, παραπέμπουν στην αποτρόπαιη “αρχή” της “συλλογικής ευθύνης”, η οποία θα πρέπει ευθαρσώς άπαντες, ασχέτως ιδεολογικού προσανατολισμού, να παραδεχθούμε ότι είναι ό,τι πιο διεστραμμένο παρήγαγε ανθρώπινος νους. Κι’ επειδή περί αστυνομικών υπαλλήλων ο λόγος, θα πρέπει κ. Ζαχαριουδάκη, να συμφωνήσουμε ότι το ζήτημα πρέπει να τεθεί στη βάση αν ο αστυνομικός είναι ενεργός πολίτης ή όχι.
Σαφέστατα οφείλει ως εκ της ιδιότητός του να προσέχει την γενική του εικόνα, όπως και η …γυναίκα του Καίσαρα, που εκτός από του να είναι τίμια, όφειλε να φαίνεται και τίμια. Όμως, αν δεχθούμε πως ο αστυνομικός είναι ενεργός πολίτης, πρέπει να δεχθούμε και την υποχρέωσή του (κι’ όχι απλώς το δικαίωμα) να μετέχει στα κοινά, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα διέπραττε “ιδιωτίαν”, η οποία στην Ελληνικήν Πόλιν εθεωρείτο άκρως ατιμωτική προσωπική αντικοινωνική στάσις, πέραν της έννοιας που εξέλαβε ως “idiot” μεταγενέστερα. Επίσης, οφείλει και για έναν επιπλέον λόγο να συμμετέχει στα κοινά ο αστυνομικός υπάλληλος και να μην είναι αποκομμένος από όλες τις εκφάνσεις του καθόλα πολιτικού βίου των συνανθρώπων του.
Αν το πράττει αυτό, τηρώντας στο ακέραιο (παράλληλα μεν αλλά πρωτίστως), τον απαράβατο προς την Πολιτεία όρκον του, ασκώντας δηλαδή ανεπηρρέαστος τα υπηρεσιακά του καθήκοντα, φρονώ ότι είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να εμπεδώσει επιτέλους η ελληνική κοινωνία ότι ο σεβασμός στον Νόμο, χωρεί ασχέτως της όποιας επί μέρους δράσεως όλων των πολιτών, όπως για παράδειγμα, αναλόγως της υπηρεσιακής βάρδιας του, θα μπορούσε να είναι και στην κερκίδα φίλαθλος και εν υπηρεσία στο ίδιο γήπεδο, χωρίς να αποτελεί κριτήριο για την εκ μέρους του εφαρμογή του Νόμου, το “ποίου σωματείου” οι οπαδοί παρεκτρέπονται. Αποτελεί πεποίθησή μου, αγαπητέ κ. Ζαχαριουδάκη ότι δεν διαφωνούμε στα ανωτέρω. Στην ως ανωτέρω τεθείσα λοιπόν βάση, ευθέως σε ερωτώ : Οι αστυνομικοί δεν δικαιούνται να είναι Χρυσαυγίτες ;
ΥΓ. : Ειλικρινά δεν επιθυμώ να “ιδεολογικοποιήσω” τη συζήτηση. Πρίν σκεφτείς ο,τιδήποτε, θα σου πω απερίφραστα το εξής : Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι τον στοχαστή του ιστορικού υλισμού ή τον καλλιτέχνη του σοσιαλιστικού ρεαλισμού με τον δεσμοφύλακα του Γκουλάγκ.
Ούτε τον οποιοδήποτε στοχαστή της φιλελεύθερης σκέψης και τον δημιουργό που ενδεχομένως εμπνέεται απ’ αυτήν, με τον δεσμοφύλακα του Γκουαντανάμο. Μήπως είναι …κομμάτι άδικο να συμψηφίζεται ο στίχος του Πάουντ και του Μπραζιγιάκ, η γραφή του Σελίν και του Χάμσουν, η σμίλη του Μπρέκερ, ή ο φακός της Ρίφφενσταλ και πάμπολλων άλλων “αιρετικών του συστήματος” έργων, με τον δεσμοφύλακα του Νταχάου ;
Κανείς απ’ τους τρεις ανωτέρω δεσμοφύλακες δεν είναι “κομμουνιστής”, “δημοκράτης”, ή “ναζιστής”. Και δεν είμαι εγώ, αλλά ο “αριστερός” Κώστας Αξελός που αποκάλεσε “αντιγραφέα του Χάιντεγκερ” τον Σαρτρ. Αναρρωτιέμαι κατά πόσον διατηρούν ψήγμα φιλότιμου όσοι αυτοανακηρύσσονται “διανοούμενοι” και δεν αηδιάζουν ακόμη μπροστά στην άρνηση του τελευταίου να σφίξει το δεξί χέρι του προτελευταίου, επειδή κάποτε φορούσε τη σβάστικα στ’ αριστερό. Αυτά τα τελευταία κ. Ζαχαριουδάκη, για να μην αφήσεις κανέναν “αντιφασισμό” να σε αποσπάσει από την αντικειμενική κρίση για όσα στο κυρίως κείμενο γράφω…
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ”