Στον σημερινό «(β)Ριζοσπάστη», στη στήλη «Σαν σήμερα», διαβάζουμε τα εξής:
«1953: Πεθαίνει ο Ιωσήφ Στάλιν (Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι), Γ.Γ. της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) και ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης. Το όνομα και η δράση του Ι.Β.Στάλιν συνδέθηκαν με σημαντικά βήματα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του 1920 και 1930, τη διαπάλη με οπορτουνιστικά ρεύματα, καθώς και με την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά αποτέλεσαν βασικό λόγο που, ως ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος, τόσο από τον ταξικό αντίπαλο όσο και από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) και με όχημα τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» προωθήθηκε δεξιά οπορτουνιστική στροφή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα».
Αυτή είναι η αναφορά της έντυπης πατσαβούρας που εκδίδουν οι εγχώριοι σοβιετόδουλοι για την επέτειο θανάτου του μεγαλύτερου εγκληματία όλων των εποχών. Ούτε μια, έστω, νύξη κριτικής για τα έργα και τις ημέρες του «πατερούλη» Στάλιν. Του αιμοδιψή σφαγέα, του οποίου το κόμπλεξ μεγαλομανίας έφτανε σε τέτοιο σημείο ώστε να αφαιρεί από τις φωτογραφίες όσους βρίσκονταν δίπλα του, εφόσον έπεφταν στην κομματική δυσμένεια (και μια σφαίρα στο κεφάλι από τους «χασάπηδες» της NKVD, φυσικά).
Και όμως, οι ντόπιοι υμνητές του αρχιεγκληματία αντιμετωπίζονται από το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας ως αναπόσπαστο μέλος και μέρος του ψευδεπίγραφου «συνταγματικού τόξου». Ίσως γιατί το ΚΚΕ αποτελεί τον απαραίτητο «αριστερό προφυλακτήρα» ενός διεφθαρμένου και σάπιου καθεστώτος. Επομένως, επιτρέπονται ακόμη και τα αφιερώματα σε σαδιστές εγκληματίες, καθώς μόνο η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί πρόβλημα για το ανήθικο αυτό σύστημα.
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/upodeigma-dhmokratikou-kommatos-sto-kke-umnos-ston-stalin-anhmera-ths-epete#ixzz2v8AvZswU