![Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο [#50]](https://i0.wp.com/www.antepithesi.gr/media/k2/items/cache/d335a46ccafcb6d32adb1610bbd0629b_XL.jpg)
ΜΥΡΙΟΙ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ
Νεύρα τεταμμένα. Οι αισθήσεις λειτουργούν στο έπακρο. Χιλιάδες στάδια μακριά από τις εστίες των Προγόνων. Ανάμεσα σε πλήθος αμέτρητο βαρβάρων. Οι βάρβαροι με τους απολίτιστους και δουλικούς τρόπους τους που μιλούν, που συμπεριφέρονται προκαλούν τον οίκτο, το θυμό και την περιφρόνηση μας. Είμαστε Έλληνες. Ένα καθημερινό επεισόδιο μεταξύ ενός Έλληνα μισθοφόρου στρατιώτη και ενός χρυσοφόρου βάρβαρου αξιωματούχου, απειλεί να καταστεί η σπίθα που θα μετατραπεί σε φωτιά που θα κατακάψει τη συνοχή και το στράτευμα ολόκληρο. Όλα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 405 πΧ πεθαίνει ο Μεγάλος Βασιλιάς της Περσικής Αυτοκρατορίας: Δαρείος ο Β’. Ο Δαρείος καλεί λίγο πριν πεθάνει το γιο του, Κύρο από τη σατραπεία που του είχε χαρίσει, στη Λυδία, με πρωτεύουσα τις Σάρδεις. Έχει ορίσει όμως διάδοχο του τον άλλο του γιο, Αρταξέρξη. Ο σατράπης της Μικράς Ασίας, Τισσαφέρνης, ο οποίος είχε συγκρουστεί και ηττηθεί από το Βασιλιά της Σπάρτης τον Αγησίλαο, συκοφαντεί τον Κύρο στον αδερφό του. Ο Αρταξέρξης πείθεται από τις διαβολές του Τισσαφέρνη πως ο αδερφός του έχει σχεδιάσει να τον δολοφονήσει στην τελετή στέψης του. Συλλαμβάνει τον αδερφό του Κύρο, κατά τη διάρκεια της κηδείας του πατέρα τους και διατάζει την εκτέλεση του. Η μητέρα τους, Παρυσάτιδα, παρεμβαίνει και γλυτώνει από το θάνατο τον αγαπημένο της γιο και εξασφαλίζει την ασφαλή διαφυγή του στη χώρα που διοικεί.
Ο Κύρος επιστρέφει στις Σάρδεις και καταστρώνει το σχέδιο του για να εκδικηθεί την προσβολή και την ατίμωση που έχει υποστεί. Συγκεντρώνει μεγάλο στρατό με απόλυτη μυστικότητα. Βασίζεται σε Έλληνες στρατηγούς στους οποίους είχε δώσει χρήματα για να συντηρούν μικρές στρατιωτικές δυνάμεις. Ο Πελοποννησιασκός, εμφύλιος πόλεμος μαίνεται και οι Έλληνες έχουν εξασθενήσει αρκετά με τις εμφύλιες συγκρούσεις, τους εξανδραποδισμούς πόλεων και τους πεινασμένους όχλους που δεν έχουν ούτε τροφή, ούτε στέγη, ούτε πόλεις να μείνουν. Επικεφαλής των Ελλήνων μισθοφόρων επιλέγει να είναι ο εξόριστος Λακεδαιμόνιος: Κλέαρχος. Εξαίρετος στρατηγικός νους ο Κλέαρχος έχει εξοριστεί από τη Σπάρτη και έχει καταφύγει στη Θράκη. Είχε λάβει από τον Κύρο, δέκα χιλιάδες δαρεικούς και έτσι κατόρθωσε να συγκεντρώσει και εκπαιδεύσει ένα μικρό στρατό. Ξεκίνησε πόλεμο με τους Σκύθες που κατοικούσαν πάνω από τον Ελλήσποντο και έτσι λάμβανε επιπλέον χρήματα από τις ελληνικές πόλεις της Θράκης με αποτέλεσμα να μην φαίνεται πως ο σατράπεις των Σάρδεων είχε οποιαδήποτε ανάμειξη μέχρι τη στιγμή που κάλεσε τον Κλέαρχο στα ανάκτορά του.
Ο εξόριστος Λακεδαιμόνιος είναι ο μόνος που γνωρίζει το σχέδιο του Κύρου. Στους υπόλοιπους Έλληνες έχει ανακοινώσει πως σκοπός της αποστολής τους είναι να υποτάξουν το αυτόνομο Έθνος των Πισίδων με την πρόφαση πως δεν πλήρωναν φόρους. Παράλληλα, ο Κύρος, προβάλλει αίτημα στον Αρταξέρξη, πως δεν ήταν σωστό να ελέγχει τις πλούσιες Ιωνικές πόλεις ένας ξένος, ο Τισσαφέρνης και όχι ο αδερφός του βασιλιά. Με το τέχνασμα αυτό, θέλει να ξεγελάσει τα “μάτια και τα αυτιά” του Αυτοκράτορα πως η συγκέντρωση στρατού γίνεται για να χτυπήσει τον Τισσαφέρνη και όχι τον ίδιο το Βασιλιά. Ο πονηρός όμως σατράπης της Μικράς Ασίας, αντιλαμβάνεται το σχέδιο του Κύρου καθώς οι δυνάμεις που συγκεντρώνει ο Κύρος είναι υπέρογκες τόσο για την καθυπόταξη των Πισιδών όσο και της δικής του υποταγής και προειδοποιεί τον Αρταξέρξη για τις πραγματικές προθέσεις του αδερφού του.
Ο Μέγας Βασιλιάς, συγκεντρώνει έπειτα από επεξεργασία των πληροφοριών που συλλέγει και κείνος μεγάλο στρατό με αποτέλεσμα ο αιφνιδιασμός του Κύρου να μην πετύχει. Δίνεται μεγάλη μάχη στα Κούναξα το 401 πΧ. Η Ελληνική Φάλαγγα θριαμβεύει στο πεδίο της μάχης κατανικώντας τη μάζα των δούλων του Μεγάλου Βασιλιά. Για άλλη μια φορά η ελληνική πολεμική αρετή τσακίζει τις μάζες της Ασίας κι αυτή τη φορά κοντά στη φωλιά, η αιχμή του δόρατος τσακίζει το λύκο στη φωλιά του. Όμως, κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Κύρος σκοτώνεται και έτσι η νίκη ανήκει στον Αρταξέρξη. Παρά την ήττα, οι ευγενείς της Περσίας που πολεμούσαν στο πλευρό του Κύρου πέφτουν μαχόμενοι. Λόγω της μεγάλης έκτασης του μετώπου, οι Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται το θάνατο του Κύρου και κατ’ επέκταση της ήττας τους, αφού οι αντίπαλοι που είχαν να αντιμετωπίσουν έχουν αφήσει χιλιάδες νεκρούς και έχουν τραπεί σε φυγή.
Ο Μεγάλος Βασιλιάς, πληροφορείται πως οι Έλληνες όχι απλά έχουν νικήσει αλλά προελαύνουν και έχουν διεισδύσει τόσο πολύ στο μέτωπο που έχουν φτάσει στο στρατόπεδο του και το διαγουμίζουν. Από την άλλη πλευρά, οι δικοί του άντρες που είχαν φτάσει στο στρατόπεδο του Κύρου και το λεηλατούσαν συναντούν αντίσταση από την ελληνική οπισθοφυλακή με αποτέλεσμα να θανατωθούν αρκετοί από αυτούς. Διατάζει να παραταχθεί ξανά ο στρατός του και να είναι έτοιμοι για μάχη. Βάζιζαν με φόρα εναντίον των Ελλήνων. Οι Έλληνες βλέποντας ξανά τους βαρβάρους να κινούνται εναντίον τους, ψάλλουν τον πολεμικό παιάνα του Ενυάλιου και επιτίθονται με μεγαλύτερη ορμή απ’ ότι στην πρώτη σύγκρουση! Οι βάρβαροι βλέποντας τη Σιδερόφρακτη Φάλαγγα και ακούγοντας τους Παιάνες νομίζουν πως έχουν να κάνουν με δαίμονες του Αρειμάνιου θεού τους και το βάζουν στα πόδια!
Παρά το ότι ξεπουρνούν το πλήθος των Ελλήνων κατά πολλές χιλιάδες, το βάζουν ξανά στα πόδια. Αρκετοί ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο στρατός του Αρταξέρξη έφτανε το ένα εκατομμύριο! Οι Έλληνες τρυπούν με τα δόρατα τους τις απαλές πανοπλίες και σάρκες των βαρβάρων και τους καταδιώκουν. Φτάνουν μπρος στη βασιλική φρουρά η οποία έχει γυρίσει και κείνη τα νώτα. Ακόμα και οι έφιπποι σωματοφύλακες του Βασιλιά έχουν γυρίσει τις πλάτες τους και τρέχουν χωρίς να πολεμούν ώσπου φτάνοντας σε ένα γήλοφο σταματούν και κάνουν μεταβολή για να προστατέψουν το υπόλοιπο στράτευμα. Τα φλάμπουρα τους προδίδουν το ότι είναι οι σωματοφύλακες του Μεγάλου Βασιλιά: “βασίλειον σημείον οράν έφασαν αετόν τινα χρυσούν επί πέλτη επί ξύλου ανατεταμένον.” Κι όμως, δεν πολεμούν…Αφού κερδίσουν λίγο χρόνο τα βάζουν ξανά στα πόδια και απομακρύνονται. Ο Κλέαρχος αφού καταλάβει το γήλοφο δίνει διαταγή στο στράτευμα για ανάπαυση και στέλνει ανιχνευτές για να εντοπίσουν τα ίχνη των εχθρών και να συγκεντρώσουν πληροφορίες από το υπόλοιπο μέτωπο της μάχης. Φτάνει η νύχτα. Οι Έλληνες μισθοφόροι δειπνούν νομίζοντας πως η Νίκη έχει πραγματοποιηθεί σε όλο το μέτωπο και πως είναι σίγουρα νικητές. Θα κάνουν λουτρό με χρυσό για τη μεγαλειώδη νίκη τους και θα γυρίσουν στις πατρίδες τους γεμάτοι δόξα και πλούτο. Όμως, όχι, τα όνειρά τους θα αποδειχθούν εφιάλτες. Όχι μόνο δε θα κερδίσουν πλούτη αλλά αντίθετα, κινδυνεύουν να χάσουν τα κεφάλια τους. Ο Ήλιος με τις πρώτες χρυσές ακτίνες της ημέρας έρχεται, όμως ο Κύρος, δεν έχει στείλει ούτε αγγελιοφόρους, ούτε έχει φανερωθεί ο ίδιος.
Οι ανιχνευτές του Κλέαρχουν επιστρέφουν και τον πληροφορούν πως ο Κύρος όχι απλά νικήθηκε αλλά έχασε και τη ζωή του. Σύμφωνα δε με τα έθιμα της Περσίας, ο Μεγάλος Βασιλιάς του έκοψε το κεφάλι και το δεξί του χέρι. Πράξη συμβολική… Φτάνουν μετά από λίγο πρεσβευτές του Αρταξέρξη. Απορρίπτονται οι όροι του Μεγάλου Βασιλιά να παραδώσουν τα όπλα. Ο Κλέαρχος καταφέρνει να κερδίσει χρόνο δήθεν πως διαπραγματεύεται και βαδίζουν πέρα από τη Βαβυλώνα με κατεύθυνση τις ακτές της Ιωνίας. Πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι απ’ όπου θα περάσουν μόνο από χιλιάδες πόλεις εχθρών. Τρόφιμα και νερό είναι δύσκολο να βρεθούν…Ο Κλέαρχος έρχεται σε επαφή με τον Τισσαφέρνη ο οποίος βαδίζει μπρος τους. Συμφωνούν πως οι Έλληνες μπορούν να προμηθεύονται όσα τρόφιμα επιθυμούν από τις αγορές των πόλεων του Μεγάλου Βασιλιά αρκεί να πληρώνουν.
Ο Τισσαφέρνης όμως λειτουργεί βάσει των εντολών και το σχέδιο του Μεγάλου Βασιλιά. Το να πληρώνουν οι Έλληνες τα τρόφιμα τους στις αγορές των πόλεων από τις οποίες συλλέγει φόρους ο Μεγάλος Βασιλιάς, είναι κι αυτό μέρος του σχεδίου. Ο Αρταξέρξης προφανώς και δεν επιθυμεί να γλυτώσουν οι Έλληνες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον του και επιπλέον, πέτυχαν μία μεγαλειώδη νίκη εις βάρος του στρατού του μες στην καρδιά της Αυτοκρατορίας του! Αν καταφέρουν να γλυτώσουν, το μέλλον της Αυτοκρατορίας απειλείται. Το σχέδιο έλεγε πως αφού απομακρύνονταν αρκετά από τη Βαβυλώνα, πέρα από τις όχθες του Τίγρη και του Ευφράτη, ο στρατός του Τισσαφέρνη που βάδιζε προς τη σατραπεία του, θα τους χτυπούσε στον ύπνο…
Ο Τισσαφέρνης για να διώξει μακριά κάθε καχυποψία από τον δαιμόνιο Σπαρτιάτη, συνάπτει και όρκους. Σφάζουν έναν ταύρο, ένα αγριόχοιρο και κριάρι και το αίμα τους το μαζεύουν σε μια ασπίδα. Οι Έλληνες βυθίζουν στο αίμα ένα ξίφος και οι Πέρσες μία λόγχη. Ορκίζονται φιλία και επιπλέον οι βάρβαροι ορκίζονται πως δε θα επιτεθούν στους Έλληνες και πως θα τους μεταφέρουν με ασφάλεια. Ο Τισσαφέρνης συνομιλά αρκετά με τον Κλέαρχο. Του εκθέτει συνομωτικά την άποψη του πως θέλει με τους δέκα χιλιάδες Έλληνες μισθοφόρους σαν φτάσει στη Μικρά Ασία θέλει να καταστεί αυτόνομος και να πάψει να βρίσκεται υπό την κυριαρχία του Μεγάλου Βασιλιά. Ο Κλέαρχος με αυτή την αξίωση πείθεται για τους σκοπούς του Βάρβαρου, όχι όμως εντελώς. Τον προειδοποιεί με τα λόγια: ” ΤΟΝ ΓΑΡ ΘΕΩΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΟΥΤ’ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥ ΑΝ ΤΑΧΟΥΣ ΟΥΤ ΕΙΣ ΠΟΙΟΝ ΑΝ ΣΚΟΤΟΣ ΑΠΟΔΑΙΗ ΟΥΘ ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΙΣ ΕΧΥΡΟΝ ΧΩΡΙΟΝ ΑΠΟΣΤΑΙΗ ΠΑΝΤΗ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΥΠΟΧΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΙΣΟΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΡΑΤΟΥΣΙ”. Δηλαδή, ” διότι από τον πόλεμο των θεών δε γνωρίζω αν κάποιος μπορεί να γλυτώσει όσο γρήγορος και αν είναι, ούτε αν μπορεί να καταφύγει στο σκότος ούτε σε οχυρωμένο χώρο να ξαποστάσει διότι στα πάντα υπερέχουν οι θεοί και οι πάντες είναι το ίδιο ισχυροί απέναντι στους θεούς”.
Οι όρκοι, οι συνομωσίες είναι όλα μέρος του πονηρού σχεδίου του Αρταξέρξη. Ο Τισσαφέρνης καλεί στη σκηνή του όλους τους Έλληνες επικεφαλής δήθεν για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες του σχεδίου του να αυτονομηθεί. Οι Έλληνες στρατηγοί, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο Μεγάλο Βασιλιά όπου αποκεφαλίζονται! Μαζί τους και ο Κλέαρχος. Το ελληνικό μισθοφορικό σώμα μένει ακέφαλο. Ο Ξενοφώντας, μαθητής του Σωκράτη που είχε ξεχωρίσει τόσο στη μάχη όσο και στις πορείες και διέσωσε τους Έλληνες από πολλές παγίδες του Μεγάλου Βασιλιά αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και ορίζει καινούριους αξιωματικούς αφού πια δεν υπήρχε κανένας και εν τέλει κατορθώνει να γλυτώσει από σίγουρο χαμό: σφαγή, θάνατο από πείνα, αιχμαλωσία και να μεταφέρει με ασφάλεια τους Έλληνες στις ελληνικές ακτές μέσα από πλήθος περιπέτειες.
Το κατόρθωμα των Μυρίων, “η κάθοδος” τους, αποτέλεσε λαμπρό οιωνό για την Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και φανέρωσε τις αδυναμίες του Μεγάλου Βασιλιά που ούτε μεγάλος ήταν ούτε παντοδύναμος όπως ήθελε να φαντάζει μέσα από τον έλεγχο των χιλιάδων χρυσών νομισμάτων που σκορπούσε σε προδότες, ευνούχους και πόρνες για να ελέγχει παρασκηνιακά την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Το πρώτο δίδαγμα που προκύπτει από το συγκεκριμένο επεισόδιο της Ιστορίας των δέκα χιλιάδων Ελλήνων μισθοφόρων στα βάθη της Ασίας είναι πως η νίκη στο φυσικό πεδίο της μάχης δεν αρκεί για να κερδίσεις τον πόλεμο. Οι Έλληνες νίκησαν τους βαρβάρους του Μεγάλου Βασιλιά, έχασαν όμως τον πόλεμο και η ζωή τους βρέθηκε σε απόλυτο κίνδυνο. Όπως ακριβώς, σε μία παρτίδα σκάκι που κάποιος θυσιάζει περισσότερα πιόνια από τον αντίπαλό του, με απώτερο σκοπό να παγιδεύσει το “βασιλιά” και να πετύχει έτσι τη Νίκη.
Με διαφορετικά λόγια, το έλεγε ο ιστορικός και Αθηναίος στρατηγός του Πελοποννησιακού Πολέμου, Θουκυδίδης. Ο Θουκυδίδης ήταν πολιτικός αντίπαλος του Περική και πέρα από αυτό Ολυμπιονίκης στο άθλημα της πάλης. Όταν τον ρώταγαν λοιπόν οι οπαδοί του γιατί δεν παλεύει με τον Περικλή, ο Θουκυδίδης τους απαντούσε πως ο Περικλής μπορεί να έχανε στην πάλη αλλά ήταν τόσο καλός ρήτορας που θα έπειθε ακόμα και τους θεατές πως δεν είχε χάσει. Δηλαδή, η νίκη σε μία μάχη, δεν επισφραγίζει την τελική έκβαση του πολέμου που μαίνεται. Κάθε νίκη, μπορεί να καταστεί ήττα αν δεν επισφραγιστεί από μία πράξη, ενέργεια που θα επισφραγίζει την υπεροχή του νικητή.
Διδάσκει επίσης, η δολοφονία των Ελλήνων αξιωματικών πως δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τους εχθρούς της Πατρίδας σου σε καμία περίπτωση. Οι Έλληνες αξιωματικοί λησμόνησαν την πραγματική φύση του πολέμου και βασίστηκαν στους όρκους που έδωσαν οι βάρβαροι. Ένας αρχαίος Σπαρτιάτης βασιλιάς, έλεγε πως: “τα παιδιά πρέπει να τα ξεγαλάμε με το παιγνίδι των πεσσών και τους άνδρες με όρκους στους θεούς”. Ο φυσικός εχθρός σου, ή θα σε σέβεται ή θα σε φοβάται. Οι κεφαλές του μισθοφορικού στρατεύματος δεν είχαν κερδίσει το σεβασμό, ούτε προκαλούσαν το φόβο στους εχθρούς τους, αφού συνεχώς ζήταγαν εγγυήσεις από την Τισσαφέρνη για την ασφάλεια τους.
Το αρχαίο πολεμικό πρόσταγμα: ΣΕΒΑΣ Ή ΦΟΒΟΣ όταν λησμονείται ή παραβιάζεται επισφραγίζεται με αίμα και θάνατο.
Η ενασχόληση με τη φιλοσοφία και κατ’ επέκταση με τη διαλλεκτική αποδεικνύεται σε αντίθεση με την αντίληψη των αστών και των φιλελεύθερων πως μόνο χαμένος χρόνος δεν είναι. Ο Ξενοφών, ο μαθητής του Σωκράτη με τις ενέργειές του, τους λόγους και τις πράξεις του, γίνεται πρότυπο για τον Έλληνα Εθνικιστή και αποδεικνύει πως το πιο δυνατό όπλο του Έλληνα για μάχη μέχρις εσχάτων είναι ο Νούς και η Καρδιά του και όχι τα υλικά αγαθά ή το πλήθος ανδρών ενός στρατού.
Όπως το είχε γράψει ο Μεγάλος Φιλόσοφος του Βορρά: “Άγριους και μαχητές μας θέλει η Σοφία, γιατί ‘ναι θηλυκιά και μόνο πολεμιστή θε ν’ αγαπήσει”. Ο Ξενοφών, βρίσκεταιστον αντίποδα με τον Μεγάλο Πλάτωνα. Ο Πλάτων με τη Θεωρία των Ιδεών του και την Πολιτεία, αποτυπώνει την Αιωνία Ελλάς! Ο Ξενοφών με την πολεμική δράση του, καθίσταται οιωνός της κατάκτησης της Ανατολής από τη Φάλαγγα των Ελλήνων υπό το Μέγα Στρατηλάτη Αλέξανδρο! Ο φιλολάκωνας μαθητής του Σωκράτη κατορθώνει να σώσει δέκα χιλιάδες Έλληνες από σίγουρο χαμό: σφαγή ή αιχμαλωσία με φρικτούς, ατιμωτικούς ακρωτηριασμούς. Ο Ξενοφών, μεταφέρει με απόλυτη ασφάλεια από το έρεβος της ασιατικής τυραννίας, δεσποτείας, από τα βάθη της Ασίας στο άσπιλο φως της Ελληνικής Γης της Ιωνίας! Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως ο Ξενοφών, πετυχαίνει εκεί που απέτυχε ο Οδυσσέας!
Παρόμοια και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με τον πολιτικό Αγώνα και την Πνευματική Επανάσταση κατά τον Απολλώνειο Λόγο του Περικλή Γιαννόπουλου διασώζει τους Έλληνες Εθνικιστές από το ζυγό της ανατολίτικης- σιωνιστικής- τοκογλυφικής δουλείας στην Αωνία Ελλάς του Ομήρου, του Πλάτωνα, του Λεωνίδα και των άλλων Τρανών Προγόνων! Οι Μεγάλοι Πατέρες με σώματα γεροδεμένα, γεμάτα πληγές από τα βέλη και τις αιχμές των εμπόρων των Εθνών, στέκουν, Περήφανα Νικητές! Όπως, λοιπόν, ο Ξενοφών με την Κάθοδο των Μυρίων απέδειξε πως οι “ισχυροί του Κόσμου” που φαντάζουν παντοδύναμοι επειδή έχουν στην κατοχή τους χρυσό, χρήματα και σφραγισμένα θησαυροφυλάκια, μόνο παντοδύναμοι δεν είναι μπρος στην ατσαλένια ορμή των Ελλήνων και την ακονισμένη δύναμη του Νου τους!
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!