Από τον Ηλία Ν. Ηλιακόπουλο, Δρ. Νομικής, Δικηγόρο
Οι εφέτες ανακρίτριες ζήτησαν στο πλαίσιο απαγγελιών νέων κατηγοριών κατά βουλευτών της Χρυσής Αυγής την άρση ασυλίας σχεδόν όλης της κοινοβουλευτικής ομάδας, δηλαδή των προφυλακισμένων βουλευτών αλλά και των βουλευτών που δραστηριοποιούνται ακόμη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Μέχρι τώρα ο Ελληνικός λαός είδε τους προφυλακισμένους βουλευτές της Χρυσής Αυγής παρ’ ότι δεν τους έχουν αποστερηθεί τα πολιτικά δικαιώματα- αφού δεν έχουν καταδικασθεί αμετακλήτως- να μη προσάγονται στην Βουλή για να ψηφίσουν τουλάχιστον σε καίριας σημασίας νομοθετήματα (πρόταση μομφής, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, νέοι ληστρικοί φορολογικοί νόμοι κλπ) αλλά ούτε να τους επιτρέπεται η επιστολική ψήφος.
Διατυπώθηκε η άποψη πως με τον τρόπο αυτό παραβιάζονται θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος που κατοχυρώνουν και εγγυώνται συνάμα την λαϊκή κυριαρχία (αρθ 1, 52 του ισχύοντος Συντάγματος) (βλ Η. Ηλιακόπουλος, εισήγηση κατά την ανακήρυξη υποψηφίου περιφερειάρχη κλπ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Η συνταγματική και ποινική διάσταση των διώξεων κατά του κοινοβουλευτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής)
Πράγματι με τον τρόπο αυτό φιμώνονται 500 χιλιάδες περίπου Έλληνες, οι οποίοι έστειλαν τους αντιπροσώπους τους στην Βουλή. Οι τελευταίοι όμως ούτε ακούγονται, ούτε ψηφίζουν και έτσι η Βουλή των 300 έμεινε αρχικά με 297, στην συνέχεια με 294 και σφόδρα πιθανόν και με τις αναμενόμενες νέες προφυλακίσεις με 282 βουλευτές! Δεν ξέρω πόσο περήφανοι μπορούν να είναι όλοι αυτοί, οι οποίο κόπτονται για την κοινοβουλευτική δημοκρατία «νέου τύπου» την οποίαν ασκούν.
Τώρα όμως πια παρουσιάζεται το φαινόμενο να ζητείται η άρση ασυλίας και των προφυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής, παρότι στο «πογκρόμ» του Σεπτεμβρίου δεν ζητήθηκε γιατί οι ανώτατες εισαγγελικές αρχές βάπτισαν την δίωξη εναντίον των βουλευτών αυτόφωρο κακούργημα! Και είπαν έτσι πως για το αυτόφωρο κακούργημα τάχα δεν χρειάζεται άρση ασυλίας επικαλούμενες το αρθ 62 παρ 4 του ισχύοντος Συντάγματος.
Κανένας όμως από τους ασκούντες την δημοκρατία δεν διερωτήθη αν ο Συνταγματικός νομοθέτης του 1975 είχε στο νου του την εγκληματική οργάνωση που δεν είχε θεσμοθετηθεί ακόμη (νομοθετήθηκε το 2011) ως περίπτωση αυτοφώρου κακουργήματος!
Τώρα όμως ξαφνικά οι διακονούντες τις δημοκρατικές διαδικασίες, σκέφθηκαν πως και για τους προφυλακισμένους βουλευτές πρέπει να ζητηθεί άρση ασυλίας των! Ο κανονισμός της Βουλής προβλέπει τα εξής ενδιαφέρονται στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας (αρθ 83 του ΚτΒ). Οι αιτήσεις για χορήγηση αδείας άσκησης ποινικής δίωξης κατά Βουλευτή, πρέπει να γίνουν από την Εισαγγελική αρχή σύμφωνα με τα άρθρα 61 παρ 2 και 62 παρ 1 του Συντάγματος, αφού ελεγχθούν από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Στην συνέχεια υποβάλλονται στην Βουλή δια του Υπουργού δικαιοσύνης και καταχωρούνται σε ιδιαίτερο βιβλίο κατά την σειρά υποβολής τους. Οι αιτήσεις αυτές αμέσως μετά την υποβολή τους παραπέμπονται από τον Πρόεδρο της Βουλής στην επιτροπή κοινοβουλευτικής δεοντολογίας του άρθρου 43 Α παρ 1 περ η’.
Περαιτέρω ορίζεται πως η επιτροπή αφού ακούσει τον Βουλευτή του οποίου ζητείται η άρση ασυλίας, εφ’ όσον αυτός το επιθυμεί και τον οποίον σε κάθε περίπτωση προσκαλεί προς τούτο ο πρόεδρος της επιτροπής τρεις τουλάχιστον ημέρες πριν την συνεδρίαση της, ερευνά αν η πράξη για την οποία ζητείται αυτή (άρση ασυλίας) συνδέεται με την πολιτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του βουλευτή ή η δίωξη ή μήνυση ή έγκληση, υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα και σε αντίθετη περίπτωση εισηγείται την άρση ασυλίας.
Τον Βουλευτή η επιτροπή τον ακούει στην Βουλή και όχι στις φυλακές! Το εφεύρημα της επιτροπής «Μαρκογιαννάκη» μόνον θυμηδίαν, θλίψη και προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει για το πού οι σοφοί αυτοί «κοινοβουλευτικοί» άνδρες οδηγούν την Δημοκρατία;
Αποφάσισαν να πάνε ως επιτροπή στις Φυλακές Κορυδαλλού! Να κάνουν τι; Λέει κάτι τέτοιο το άρθρο 83 του κανονισμού της Βουλής; Ξεχνούν άραγε το θεμελιώδες αξίωμα της νομικής επιστήμης και ας είναι και νομικοί πολλοί από αυτούς, πως «του Νόμου μη διακρίνοντος ούτε ημείς διακρίνομεν»;
Φυσικά και η επιτροπή θα εισηγηθεί με κλειστά τα μάτια την άρση ασυλίας προφυλακισμένων και μη βουλευτών της Χρυσής Αυγής, έστω και αν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού πιστεύει ότι η δίωξη υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα. Αυτήν την δυσαρμονία όμως μεταξύ εκλογικού σώματος και κοινοβουλευτικής απομόνωσης φαίνεται πως οι «σοφοί» της Βουλής δεν την αφουγκράζονται!
Ο κανονισμός ορίζει πως η έκθεση της επιτροπής είναι αιτιολογημένη (θα είναι άραγε;) ενώ οι αιτήσεις για άρση της Βουλευτικής ασυλίας εγγράφονται στην ημερήσια διάταξη της Ολομέλειας της Βουλής μετά την υποβολή της έκθεσης της επιτροπής. Ο Νομοθέτης θεωρεί αρμόδια την Ολομέλεια της Βουλής να αποφασίσει για ένα τόσο μείζονος σημασίας θέμα (άρση ασυλίας βουλευτή). Προβλέπει όμως ο λόγος να δίνεται πάντοτε, εφ’ όσον ζητηθεί, στον Βουλευτή στον οποίον αφορά η αίτηση.
Έτσι λοιπόν η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, καλείται να απαντήσει. Θα δώσει την δυνατότητα προσελεύσεως στους φυλακισμένους βουλευτές στην Ολομέλεια της Βουλής για να «απολογηθούν» και να αντιταχθούν στις ανυπόστατες αυτές κατηγορίες που και μόνον εγκληματική οργάνωση δεν θυμίζουν;
Ή θα τους εμποδίσει να προσέλθουν όπως μέχρι τώρα κάνει στερώντας τους έτσι το δικαίωμα σε απολογία, αυτό που προστατεύεται με τα άρθρα 5 και 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που τόσο πομπωδώς διακηρύττουν εντός του κοινοβουλίου; Γιατί η διαδικασία για άρση ασυλίας βουλευτών ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής είναι το υποχρεωτικό εκείνο δικονομικό στάδιο πριν την παραπομπή των τελευταίων στην δικαιοσύνη.
Και στην διαδικασία ενώπιον της Βουλής προβλέπεται και κατοχυρώνεται το Συνταγματικό Δικαίωμα ακρόασης. Ούτε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν προβλέπεται ούτε υλοποιούνται τέτοιου είδους μεθοδεύσεις!
Και όμως ο κίνδυνος μη προσέλευσης των προφυλακισμένων βουλευτών πλανάται! Μόνον που αν δεν προσέλθουν οι προφυλακισμένοι βουλευτές, για να τοποθετηθούν με τις «απολογίες τους» και να τους ακούσει ο Ελληνικός λαός (άραγε αυτό φοβούνται οι ευρισκόμενοι στον Ναό της Δημοκρατίας;) οι κοινοβουλευτικοί φωστήρες θα έχουν τινάξει όλη την πορεία της υπόθεσης στον αέρα, αφού θα έχουν οδηγήσει σε απόλυτη ακυρότητα την διαδικασία (αρθ. 171 1 περ δ’ Κ.Π.Δ.)
Ο Σοφός Κώδικας Ποινικής Δικονομίας εκτός κι αν και αυτόν θέλουν να τον καταπατήσουν επίορκοι παντός είδους, στην πιο πάνω διάταξη, προβλέπει «ακυρότητα που λαμβάνεται και αυτεπαγγέλτως υπόψη από το Δικαστήριο σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και στον Άρειο Πάγο προκαλείται 1) αν δεν τηρηθούν οι διατάξεις που καθορίζουν …..δ) την εμφάνιση την εκπροσώπηση και την υπεράσπιση του κατηγορουμένου και την άσκηση των δικαιωμάτων που του παρέχονται από τον νόμο, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των θεμελιωδών Ελευθεριών και το Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα».
Ο Νόμος είναι σαφής. Οι κοινοβουλευτικοί άνδρες που διακονούν δημοκρατία αλήθεια πως θα την εφαρμόσουν; Μήπως αλήθεια η δημοκρατία απειλείται εκ των έσω; Μια δημοκρατία που φοβάται τον εαυτόν της δεν είναι δημοκρατία και αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Η πραγματική δημοκρατία- αν αυτή υπάρχει- έχει το θάρρος και την σιγουριά να παράσχει στον «αντίπαλο» όλες εκείνες τις δικονομικές εγγυήσεις να εκφραστεί και να αμφισβητήσει ακόμη!
Αν δεν το κάνει, ας γνωρίζουν όσοι την ασκούν, ότι είναι ετοιμοθάνατη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/akurh-h-diadikasia-twn-arsewn-asulias-an-den-milhsoun-oi-fulakismenoi-boule#ixzz2x9w9O13A