Αμέσως μετά την κατάθεση Μπαλτάκου στην αρμόδια εισαγγελέα, την σχετική με την βιντεοσκοπημένη συνομιλία του με τον νυν υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων Ηλία Κασιδιάρη, ακολούθησε και η γνωστή δήλωση Μπαλτάκου προς τους δημοσιογράφους: «ήμουν, είμαι και θα είμαι Νέα Δημοκρατία». Ο συνακόλουθος καταιγισμός των ερωτήσεών τους απαντήθηκε εκ μέρους του με ένα συνεχώς επαναλαμβανόμενο στερεότυπο: «τίποτ’ άλλο», που συνειρμικά οδηγεί στην μελαγχολική ποιητική ρήση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη: «ένα φεγγάρι πράσινο μεγάλο, τίποτ’ άλλο». Μια ρήση που ταυτόχρονα αντικατοπτρίζει και την εικόνα της παρακμιακής Νέας Δημοκρατίας του σήμερα. Ούτε καν ένας «πράσινος ήλιος» στον ορίζοντα, αυτός έχει δύσει προ πολλού, αλλά μόνον ένα ζοφερό, αποπνικτικό, μεταλλαγμένο και ισλαμοποιημένο «πράσινο φεγγάρι», ένα αποσαθρωμένο τερατογενές Νεο-Πασόκ στη θέση του Πασόκ και υπό την αδελφική επιτήρηση και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του αυθεντικού νεκροζώντανου Πασόκ, του οποίου το βαθύ κράτος επιχειρεί να φιμώσει, να φυλακίσει, να τρομοκρατήσει και να ευνουχίσει την ελεύθερη έκφραση του ελληνικού λαού.
Το νεοδημοκρατικό «τέρας του Φράνκενστάϊν», το έχον, όλως συμπτωματικά, ομοιότητες αλλά και εξαρτήσεις από ανάλογο δημιούργημα, το εβραϊκόν «Γκολέμ της Πράγας», ως παρουσιάζον εξαμβλωματική «διαμαρτία περί την κεφαλήν», νομοτελειακά θα υποκύψει σύντομα εις το μοιραίον, μετά και από την επίκυψή του εις την αμερικανοεβραϊκή κομπανία (της περιώνυμης AJC: American Jewish Company, και όχι Council, «Αμερικανική Ιουδαϊκή Κομπανία», και όχι «Συμβούλιο», ή επί το εβραϊκότερον «Σανεντρίν») της οποίας τα κελεύσματα συνοδεύονται από την «άρπα του Δαβίδ» (Χάρις, όχι του Κυρίου ημών αλλά «αυτών»). Οι τεθλιμμένοι οπαδοί της ΝουΔού(λας), μετά την νεκρώσιμη εξόδια ακολουθία, είναι μοιραίο να αποχωρήσουν μετά το μοιραίο, με βαριά καρδιά και σκυμμένο κεφάλι. Στη μνήμη τής πάλαι ποτέ μεγάλης και ελληνοτραφούς Νέας Δημοκρατίας, στους κόλπους της οποίας ανδρώθηκαν πολιτικά τόσοι και τόσοι εθνικιστές, ας απαγγελθεί ως ύστατη «θρηνωδία», το επικήδειο «Νυχτερινό» του Λαπαθιώτη, κι ας είναι ελαφρύ (όπως και τα μυαλά της) το χώμα που θα την σκεπάσει:
Νυχτερινό
Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μεσ’ τη νύχτα – τίποτ’ άλλο.
Μια φωνή γρικιέται μέσ’ το σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ’ άλλο.
Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄ άλλο.
Και μόνον ένα παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ’ άλλο.
Χρίστος Γούδης
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα»
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/nhpenthes#ixzz2yU9pwJ3N
