Στα πρώτα στάδια της εμφάνισης του ανθρώπου, η προσπάθεια του εστιάζονταν στο να βρει τρόπους να επιβιώσει μέσα στο αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον. Η προσπάθεια αυτή είχε σαν αποτέλεσμα πρωταρχικός του στόχος να είναι η εύρεση της τροφής του. Με το διάβα των αιώνων και τη συγκρότηση των πρώτων κοινωνιών, ο άνθρωπος σαν έλλογο ον επικεντρώθηκε και στην ικανοποίηση αναγκών που είχαν να κάνουν με τη καλυτέρευση της ζωής του σε όλα τα επίπεδα.
Συνεπώς αυτό που θα μπορούσαμε να συνάγουμε σε πρώτο στάδιο είναι ότι στον υλικό κόσμο που ζούμε, οι σκέψεις των διαφόρων οικονομικών μοντέλων επικεντρώνονται σε μια υλιστική διάσταση, δηλαδή δίνουν προτεραιότητα στην ικανοποίηση των υλικών αναγκών σε σχέση με τις πνευματικές ή και τις ηθικές αξίες.
Ας πάρουμε τώρα τις οικονομικές θεωρίες, οι οποίες πρωταγωνίστησαν στον 20ο αιώνα, δηλαδή τον Κομμουνισμό και τον Καπιταλισμό (ο οποίος στον 21ο αιώνα εξελίσσεται σε αναρχοκαπιταλισμό ή ολοκληρωτικό καπιταλισμό με την προσπάθεια μεγιστοποίησης του κέρδους από κάποια μικρή μειοψηφία έναντι οποιουδήποτε κόστους). Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να αναφέρουμε ότι κατά κοινή διαπίστωση η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα στην Ευρώπη του υπαρκτού Σοσιαλισμού με Καπιταλιστική οικονομία.
Ο Κομμουνισμός ή Αναρχοκομμουνισμός για την ακρίβεια υιοθετεί τη Μαρξιστική θεώρηση για την πορεία της ανθρωπότητας, τα στάδια της οποία είναι τα παρακάτω:
α) Αγροτική δουλοκτησία
β) Φεουδαρχία
γ) Καπιταλισμός
δ) Κομμουνισμός
Σύμφωνα με την κομμουνιστική θεωρία, η οποία δυστυχώς βρήκε σαν πεδίο εφαρμογής την Τσαρική Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα, οι εργάτες θα πρέπει με ένοπλη πάλη να αντικαταστήσουν την υπάρχουσα κατάσταση με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στο όλο εγχείρημα καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η λεγόμενη αυταρχική διακυβέρνηση της χώρας από τους Τσάρους. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στον αγροτικό και στον εργατικό κόσμο, με αποτέλεσμα να γοητευτούν οι μάζες από τις ανεφάρμοστες – όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά – θεωρίες του Μαρξιστικού Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τις θεωρίες αυτές προσπάθησε να υλοποιήσει ο Λένιν (έχει υποστηριχτεί ότι ο Λένιν έφθασε στην Πετρούπολη το 1917 από την Ελβετία με τη βοήθεια της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτόπτες μάρτυρες φέρεται να επιβεβαιώνουν πως μεταφέρθηκε με σφραγισμένο τραίνο, το οποίο κατά τη διαδρομή συνοδευόταν από Γερμανούς στρατιώτες. Ο Κάιζερ πίστευε ότι ο Λένιν θα παρέλυε το ρωσικό στρατό μέσω της επανάστασης και έτσι θα τελείωνε ο πόλεμος στο Ανατολικό μέτωπο. Φαίνεται ότι τον θεώρησε μόνο ως πρόσκαιρη μορφή που θα έχανε τη δύναμη του σύντομα!). Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στο 2ο Συνέδριο του κόμματος το 1903, το Κόμμα διασπάστηκε από τη φράξια των Μενσεβίκων (που σημαίνει μειοψηφία). Το Κόμμα των Μπολσεβίκων (που σημαίνει πλειοψηφία) έγινε τελικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία το 1917 και ίδρυσαν την Σοβιετική Ένωση.
Στον Κομμουνισμό λοιπόν τα μέσα παραγωγής αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία. Επειδή όμως δεν μπόρεσε να οδηγήσει η προσπάθεια της ενδιάμεσης Δικτατορίας του Προλεταριάτου, (η οποία δεν λάμβανε υπόψη τις ξεχωριστές ικανότητες του κάθε ατόμου), στην Κομμουνιστική κοινωνία, το αποτέλεσμα ήταν να τελματώσει στη απολυταρχική διακυβέρνηση από ένα Κόμμα που διαχειρίζονταν τελικά τα πάντα και έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να δυστυχήσουν και δολοφόνησε άλλα τόσα σαν αντιφρονούντες και «εχθρούς του λαού». Το τέλμα αυτό οδήγησε στην παταγώδη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών που με τη βία είχε προσδέσει στο άρμα της, με όλες της γνωστές συνέπειες για την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Στο σημείο αυτό καλό είναι να αναφέρουμε και τον ιδεολογικό αναρχισμό (επίσης κομμουνιστική ιδεολογία), με κύριους εκφραστές του τους P.J.Proudhon, M. Bakunin και P. Kropotkin, οι οποίοι πίστευαν ότι η ύπαρξη του Κράτους είναι συνέπεια ορισμένων κοινωνικών συνθηκών και στις θεωρίες τους υποστηρίζουν την άμεση κατάργηση του Κράτους και έπειτα την διαμόρφωση των απαραίτητων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Στην ουτοπική κοινωνία που οραματίζονταν δεν έλαβαν φυσικά υπόψη τους ότι ορισμένες αδυναμίες του ανθρώπου οφείλονται στη φύση του και όχι στις οποιεσδήποτε κοινωνικές συνθήκες. Είναι προφανές, ότι η δημιουργία και των καλύτερων κοινωνικών συνθηκών δεν θα μπορέσει να εξαλείψει από τις ανθρώπινες ψυχές τη φιλοδοξία, την εκδίκηση, τη φιλαρχία, το πάθος, τη ζηλοτυπία και τον έρωτα και η προσπάθεια υλοποίησης μιας τέτοιας κοινωνίας, αν δεν γίνει προσπάθεια να γαλουχηθούν τα πάθη των ανθρώπων διοχετεύοντας τα σε κάτι δημιουργικό, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην κατάσταση του απόλυτου χάους.
Νομοτελειακά η ύπαρξη του Εθνικού Κράτους δικαίου είναι απαραίτητη, η ύπαρξη δηλαδή ενός Κράτους στο οποίο η εξουσία θα πηγάζει από τη Λαϊκή Κοινότητα, και στου οποίου τους νόμους – που αυτή όρισε – θα υπακούει. Σε κάθε άλλη περίπτωση εξάλειψης του Κράτους και κατ’ επέκταση του Εθνικού Κράτους θα φτάναμε σε μία κατάσταση, όπου η συνεχής ταξική πάλη θα οδηγούσε στον «πόλεμο όλων καθ’ όλων» (bellum omnium contra omnes), αλλά σε έναν τέτοιο πόλεμο θα δημιουργούνταν αμέσως και πάλι σχέσεις δυνάμεως και εξαρτήσεως και αυτή είναι η ουτοπία του αναρχοκομμουνισμού. Οι λόγοι τελικά που συνηγορούν στην ύπαρξη του Εθνικού Κράτους είναι α) ότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση της ύπαρξης της Λαϊκής Κοινότητας β) ότι αποτελεί την προϋπόθεση για την ανάπτυξη του πνευματικού πολιτισμού γ) ότι αποτελεί την προϋπόθεση για την ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού και δ) ότι αποτελεί την προϋπόθεση της ύπαρξης του δικαίου.
Τελικά η υλιστική διάσταση της Κομμουνιστικής επανάστασης στη Ρωσία έγκειται στο γεγονός ότι στόχευε στα χαμηλότερα ένστικτα των μαζών (για την εξυπηρέτηση μόνο βιολογικών αναγκών αν και το βιοτικό επίπεδο έπεσε κατακόρυφα), οι οποίες διακατέχονταν και από την ύπαρξη ζηλοφθονίας έναντι της «ελίτ» και της λεγόμενης «Αστικής Τάξης». Πουθενά στο πρόγραμμά του δεν υπάρχει η ανάπτυξη των πνευματικών και των ηθικών αξιών. Τελικός σκοπός των «επαγγελματιών επαναστατών» και των ηγετικών στελεχών του Κόμματος ήταν η χειραγώγηση των μαζών. Από την άλλη μεριά ο αντεθνικός ρόλος του Κομμουνισμού έγκειται και στην προσπάθεια εξαγωγής της συγκεκριμένης ιδεολογίας και σε άλλα έθνη, πιστεύοντας ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα και δεν πρέπει να υπηρετούν το έθνος τους, αλλά μόνο να αντιπαλεύονται το Κεφάλαιο (το οποίο ούτε καν μπορούν να προσδιορίσουν όπως και την έννοια της υπεραξίας) και να βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση επαναστατικής ταξικής πάλης. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας το βίωσε το έθνος μας κατά τη διάρκεια της κατοχής, όπου υπήρχαν διάφορες εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις όπως στην Κεντρική Μακεδονία οι ΥΒΕ (Υπερασπιστές Βορείου Ελλάδος), η ΠΑΟ (Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση), ο ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) και οι οποίες προσπάθησαν να συνεργαστούν μεταξύ τους (και ακόμα και με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ) για να εξαλειφτεί πρωτίστως ο Βουλγαρικός κίνδυνος και έπειτα να αντισταθούν ένοπλα στις δυνάμεις κατοχής (Ιταλούς και Γερμανούς). Το ΕΑΜ και ο στρατιωτικός του βραχίονας, ο ΕΛΑΣ, όργανα του ΚΚΕ (παράρτημα του ΚΚΣΕ) θεώρησε τους παραπάνω δοσίλογους και εχθρούς του Λαού μόνο και μόνο επειδή είχαν απολιτική στάση και δεν ασπάζονταν τις προδοτικές θεωρίες του Κομμουνισμού. Οι Εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις προσπάθησαν πρώτα να απελευθερώσουν τη πατρίδα μας με κάθε μέσο και μετά να λύσουν το πολιτειακό ζήτημα. Φυσικά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ουδόλως ενδιαφερόταν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον ξένο κατακτητή παρά μόνο στο βαθμό που η αποχώρησή του θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς του, δηλαδή τη δημιουργία μιας Σοβιετικής Ελλάδας και μιας ανεξάρτητης Σέρβο-βούλγαρο-ελληνικής «αυτόνομης Σοσιαλιστικής Μακεδονίας». Δυστυχώς πολλοί πατριώτες με ανιδιοτελή κίνητρα εντάχθηκαν εκείνη τη περίοδο στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και όταν αντιλήφτηκαν ότι δεν ήταν απλά ένα αντιστασιακό κίνημα προσπάθησαν να αποχωρήσουν. Όσοι δεν τα κατάφεραν εκτελέστηκαν επιβεβαιώνοντας τη βίαιη φύση των Κομμουνιστών, οι οποίοι ήθελαν να εξαναγκάσουν ανθρώπους να τους ακολουθήσουν (με «Δημοκρατικές διαδικασίες»).
Τώρα ας έρθουμε στο οικονομικό σύστημα του Καπιταλισμού, όπου η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ανήκει σε ιδιώτες με στόχο το κέρδος. Το Κράτος μπορεί επίσης να είναι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής. Σαν ιστορική αναδρομή θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα ήταν απόρροια της ασφυκτικής πίεσης που δέχονταν η αστική τάξη (έμποροι-βιοτέχνες) από το φεουδαρχικό σύστημα, με αποτέλεσμα διάφορες επαναστάσεις όπως στην Αγγλία το 1688, στην Αμερική το 1776 και στη Γαλλία το 1789, με τις οποίες εκτοπίστηκε η αριστοκρατική τάξη. Η κοινωνική διαστρωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από ταξικά/εκμεταλλευτικά κίνητρα. Υπάρχει δηλαδή η ηγεμονική αστική τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής και η εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη, η οποία με την υπεραξία που παράγει από την εργασία της προσθέτει κέρδη στην άρχουσα τάξη. Η αλήθεια είναι ο στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, η προσπάθεια δημιουργίας κέρδους από τον κεφαλαιοκράτη τον οδηγεί στη δημιουργία επιχειρήσεων που θα παράγουν προϊόντα τα οποία θα καταναλώνονται από τους εργαζόμενους.
Η προσπάθεια βελτίωσης των προϊόντων και η μείωση του κόστους παραγωγής δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε το προϊόν να προτιμάται από άλλο παραπλήσιο, με αποτέλεσμα την αύξηση του κέρδους και τις εκ νέου επενδύσεις, ώστε να αυξηθεί η παραγωγή μέχρι η ζήτηση να φτάσει στο βέλτιστο σημείο και μετά να αρχίσει η πτώση της λόγω πιθανής αλλαγής των καταναλωτικών συνηθειών. Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα είναι ότι όταν δεν υπολογίζει τίποτα άλλο εκτός από το κέρδος, τότε οδηγείται σε ένα δρόμο όπου ακόμα και οι εργαζόμενοι θεωρούνται εμπορεύματα και όχι εν δυνάμει καταναλωτές των προϊόντων που παράγονται. Η πλεονεξία (που αποτελεί ένα ανθρώπινο γνώρισμά) οδηγεί στην τύφλωση τους πάντες, με τους καπιταλιστές να θέτουν ως αυτοσκοπό την αύξηση του κέρδους και τους καταναλωτές-εργαζόμενους να θέτουν ως στόχο με βάση το μιμητισμό να γίνουν τόσο πλούσιοι όσο και οι κεφαλαιοκράτες. Στην ουσία το σύστημα αφού εκμεταλλευτεί ανθρώπους, μέσα παραγωγής, φυσικό περιβάλλον θα φτάσει στο στάδιο της αυτοκατάρρευσης και θα οδηγηθεί εκεί όταν περάσει από το τελικό στάδιο, δηλαδή αυτό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τον οποίο βιώνουμε στις μέρες μας, περνάμε από το στάδιο της υπεραξίας στο στάδιο τις τραπεζικής πίστωσης, όπου ο πλούτος πλέον δεν παράγεται από μία σχετικά αρμονική σχέση μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργαζομένων, αλλά από συνεχείς δανεισμούς, ώστε να επενδυθούν χρήματα για νέες παραγωγές με τοκογλυφικά επιτόκια που οδηγούν τους πάντες μέσα από την πλεονεξία τους στο υπερδανεισμό, ώστε να συνεχιστεί ο αέναος χορός παραγωγής κατανάλωσης, διαμορφώνοντας τις περιβόητες φούσκες που καταρρέοντας παίρνουν μαζί τους στο βυθό ολόκληρες κοινωνίες. Φυσικά ο αντεθνικός ρόλος του καπιταλισμού έγκειται στο ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν πρέπει να υπάρχουν ηθικές αξίες όπως η αυτοπειθαρχία, αλλά όλοι πρέπει σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να έχουν σαν πρωταρχικό στόχο την υπερκατανάλωση ανούσιων πολλές φορές αγαθών με τα οποία θα νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι, ενώ στη πραγματικότητα θα είναι δούλοι του ίδιου του εαυτού τους και στην πρώτη δυσκολία θα καταρρέουν, μη μπορώντας να κρατηθούν από κανένα υγειές συναίσθημα.
Το μοντέλο που εμείς υποστηρίζουμε, είναι αυτό του Λαϊκού Εθνικισμού, όπου σε ένα μικτό σύστημα οικονομίας οι ιδιώτες θα μπορούν να παράγουν ποιοτικά προϊόντα με στόχο αφενός τη δημιουργία κέρδους και αφετέρου προσβλέποντας στο καλό της Λαϊκής Κοινότητας. Στη μικτή οικονομία το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει και να αποκαθιστά την ισορροπία στις ανωμαλίες που δημιουργούνται με κοινωνικές παροχές, με αύξηση των δημοσίων δαπανών και όλα αυτά είναι εφικτά εφόσον εξαλείφει στο μεγαλύτερο βαθμό η διαφθορά, η μίζα και η ρεμούλα. Κάτι τέτοιο μπορεί να υλοποιηθεί, όταν γαλουχηθεί μια νέα γενιά Ελλήνων, η οποία από τη παιδική ηλικία θα μάθει να προσφέρει για το κοινό καλό, θα μάθει να σέβεται τη φύση, θα μάθει να βοηθάει τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας και θα ατσαλωθεί μέσα στη νιότη της για να αντιμετωπίσει τους όποιους εχθρούς της πατρίδας και θα υπερασπιστεί τις διαχρονικές αξίες του Έθνους μας, την οικογένεια, την τιμή και τα εδάφη μας. Η κοινωνία μας πρέπει να περάσει από τη φάση της λήθης, στην ψυχική ανάταση. Το μοντέλο μας δεν είναι ουτοπιστικό, είναι το μόνο εφικτό σε μια Ευρώπη των Εθνών, απαλλαγμένη από τη δουλεία των τοκογλύφων, του δήθεν κοινού νομίσματος της πολτοποίησης των Εθνών και της μίζερης υπερκατανάλωσης. Οι Έλληνες πρέπει να βγουν από το σπήλαιο των σκιών στο φώς και να πλησιάσουν της Θεϊκή τους υπόσταση. Οποιοιδήποτε ιστορικοί ή ιδεολογικοί παραλληλισμοί του μοντέλου μας με το παρελθόν μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Θα εκμεταλλευτούμε κάθε θεωρία και κάθε άποψη που θα φέρει το καλό της Λαϊκής Κοινότητας.
Η παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων μελών της κοινότητας, είτε ιδεολογικά προσκειμένων, είτε εχθρικά προσκειμένων απέναντι μας, η δήμευση των περιουσιών τους, η αμείλικτη πάταξη της διαφθοράς από όπου και αν προέρχεται και η εξασφάλιση της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης θα είναι αυτά που θα φέρουν τη νέα εποχή στην Ελλάδα. Οι εχθροί μας θέλουν την πάλη των τάξεων, τη συνεχή διχόνοια, ώστε να απεργάζονται τα δόλια σχέδια τους. Η απάντηση μας θα είναι η συνεργασία των Τάξεων, η Λαϊκή Κοινότητα, η Πρόοδος και η προώθηση των άξιων μελών σε ηγετικές θέσεις. Η φυσική Αριστοκρατία προέρχεται από την αξιοκρατία και όχι από την ολιγαρχική οικονομική ελίτ.
Τόσο οι δήθεν ουμανιστικές θεωρίες των αριστερών που θεωρούν όλους τους ανθρώπους ίσους (η θεωρία του τεμπέλη), που θέλουν τους λαθρομετανάστες νόμιμους (εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας με τα άθλια μεροκάματα διαλύοντας με μεσοαστική τάξη) και που βλέπουν τους Έλληνες Εθνικιστές ως «φασίστες», όσο και οι απάνθρωπες τακτικές των διεθνών καπιταλιστών που θέλουν την πολτοποίηση των λαών, την κατάργηση των Εθνών και την ποδοπάτηση των αξιών, ώστε να μην αντιστέκεται κανείς θα σαρωθούν τελικά από το Λαϊκό Εθνικιστικό κίνημα.
Μακάρι η φλόγα της πίστης και του ενθουσιασμού μας να καίει μόνιμα μέσα μας γιατί δίνει θέρμη στις καρδιές μας, ώστε να συνεχίσουμε τον υπέροχο αγώνα μας. Ίσως είναι εύκολο να κρατάς τις καρδιές των ανθρώπων με τη βία και το φόβο, σίγουρα όμως είναι καλύτερο και πιο δύσκολο να κρατάς τις καρδιές των ανθρώπων με τα λόγια και τις πράξεις, και τότε θα κατακτήσεις τις καρδιές των ανθρώπων και θα τις κρατάς για πάντα.
Η Λαϊκή κοινότητα που οραματιζόμαστε και που θα υλοποιηθεί με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στη διακυβέρνηση της χώρας θα είναι αυτή που θα ετοιμάσει τους Έλληνες για ότι και αν έρθει, σε καλούς και σε δύσκολους καιρούς.
ΟΥΤΕ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΜΟΝΟ ΛΑΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!!!
Λιόκος Νικόλαος – Τ.Ο. Ν.ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-ulistikh-diastash-tou-kommounismou-kai-tou-kapitalismou-kai-o-antethnikos#ixzz2yquzqtaX
