Εθνική Οικονομική Πολιτική (Μέρος 3ο)

του Θεόδωρου Κουδούνα, υποψηφίου Περιφερειακού Συμβούλου με την “Ελληνική Αυγή για την Περιφέρεια Αττικής στον Κεντρικό Τομέα

Στο προηγούμενο μέρος αναφερθήκαμε στους τρόπου τοποθέτησης κεφαλαίων. Οι συνέπειες ανάγονται σε πλεονεκτήματα για τις πιστώτριες και μειονεκτήματα για τις οφειλέτιδες χώρες. Τα πλεονεκτήματα για τις πιστώτριες χώρες είναι τα κάτωθι:

1. Οι κορεσμένες βιομηχανικά χώρες συνήθως είναι κορεσμένες και από πλευράς  κεφαλαίων, συνεπώς τα επιτόκια στις εγχώριες τοποθετήσεις είναι μικρά. Αντίθετα οι τοποθετήσεις στις οικονομικά αδύναμες χώρες, οι οποίες διακαώς τα χρειάζονται, αποκτούν τοκογλυφικό χαρακτήρα. Το ίδιο συμβαίνει με τα κέρδη των επιχειρήσεων.
2. Μεγάλα κέρδη ενθυλακώνουν τα τραπεζικά ιδρύματα των ισχυρών χωρών εις βάρος των οικονομικά αδυνάμων διά των υπηρεσιών διαμεσολάβησης και διάθεσης ομολογιών δανείων στους πελάτες τους.
3. Η εξαγωγή των πλεοναζόντων κεφαλαίων διευκολύνει και την εξαγωγή βιομηχανικών προϊόντων εκ μέρους της πιστώτριας χώρας.
4. Η οικονομική επιρροή των ισχυρών χωρών εξασφαλίζει την εισαγωγή πρώτων υλών για τη βιομηχανία τους από τις οικονομικά αδύναμες χώρες με εξαιρετικά συμφέροντες όρους.
5. Η μακροχρόνια τοποθέτηση κεφαλαίων εξασφαλίζει στους πιστωτές εύκολα ρευστοποιήσιμο απόθεμα κεφαλαίων για περίπτωση πολέμου, οικονομικής κρίσης ή άλλης θεομηνίας.

Τα μειονεκτήματα για τις οφειλέτιδες χώρες είναι τα κάτωθι:

1. Εφ’ όσον τα αλλοδαπά κεφάλαια τοποθετούνται σε δάνεια, ύψιστη σημασία έχουν οι τόκοι και οι όροι του δανείου. Οι τοποθετήσεις πρέπει να είναι όχι μόνο παραγωγικές, αλλά οι πρόσοδοι από αυτές να υπερκαλύπτουν τα τοκοχρεολύσια ώστε να εξυπηρετούνται τα δάνεια και ταυτόχρονα να εξοικονομείται πλούτος για την ανάπτυξη της χώρας. Ένας συνδυασμός που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί.
2. Ο ρυθμός εισροής των ξένων κεφαλαίων ενέχει μεγάλους κινδύνους. Επειδή οι οικονομικές  αποδόσεις των παραγωγικών δραστηριοτήτων απαιτούν χρόνο, μεγάλος δανεισμός σε μικρό χρονικό διάστημα καθιστά την οφειλέτιδα χώρα ανίκανη να τον εξυπηρετήσει. Συνεπώς ο οικονομικός προγραμματισμός εκτροχιάζεται και αρχίζει νέος δανεισμός προς εξυπηρέτηση παλαιών δανείων. Ταυτόχρονα αυτή είναι η εκκίνηση ενός οικονομικού φαύλου κύκλου.
3. Καταστροφική για την οφειλέτιδα χώρα είναι η τοποθέτηση ξένων κεφαλαίων με τη μορφή εμπορικών και τραπεζικών επιχειρήσεων ή με τη μορφή κτήσης ακίνητης περιουσίας. Οι εμπορικές και τραπεζικές επιχειρήσεις έχουν καθαρά κερδοσκοπική δραστηριότητα (και όχι αναπτυξιακή), λειτουργούν  δε εις βάρος των εντοπίων επιχειρήσεων. Ανά πάσα στιγμή, όποτε κριθεί σκόπιμο, εγκαταλείπουν τη χώρα μεταφέροντας τα κεφάλαια και τα κέρδη τους στη μητρόπολη. Η δε κτήση ακίνητης περιουσίας, πέραν του ότι είναι αντιπαραγωγική συνιστά περιουσία της οποίας η αξία βαθμιαία ανέρχεται, και βρίσκεται σε χέρια ξένων.
4. Στην περίπτωση που τα εξωτερικά δάνεια δεν διατίθενται προς παραγωγικούς σκοπούς, η κατάσταση είναι θλιβερή και επικίνδυνη για την οφειλέτιδα χώρα, ιδιαίτερα όταν είναι οικονομικά αδύναμη. Δάνεια που διατίθενται σε καταναλωτικούς σκοπούς, διόγκωση του δημοσίου τομέα, κομματικούς μηχανισμούς και χρηματοδότηση ύποπτων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, καταδικάζουν τη χώρα σε στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Το κράτος, μη δυνάμενο να εξυπηρετήσει τα δάνεια, δανείζεται εκ νέου έως ότου κλείσουν οι στρόφιγγες από το εξωτερικό. Στη συνέχεια υποχρεούται να υψώσει τη φορολογία έως ότου καμφθεί η φορολογική αντοχή των υπηκόων. Εν τέλει επέρχεται αναπόδραστα η πτώχευση με τις τραγικές της συνέπειες.

Σημαντικότερες όμως είναι οι πολιτικές συνέπειες της μετανάστευσης κεφαλαίων. Για τις βιομηχανικές χώρες, ο συντονισμός των οικονομικών δραστηριοτήτων με τα πολιτικά τους συμφέροντα είναι απαράβατος κανόνας. Κατ’ αρχήν, η οικονομική δράση μίας χώρας σε μία άλλη της προσπορίζει ένα σημαντικό πολιτικό γόητρο. Συνεπώς επιτυγχάνει εύκολα τη φιλία και συμμαχία της οφειλέτιδος χώρας. Σε πολλές περιπτώσεις μία πιστώτρια Δύναμη αρνείται την οικονομική αρωγή για να «τιμωρήσει» μία χώρα για τις δυσμενείς της πολιτικές διαθέσεις. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι η οικονομική ηγεμονία ωθεί μία πιστώτρια Δύναμη στο να αναμιγνύεται δραστικά στα εσωτερικά μίας οφειλέτιδος χώρας και ενίοτε να επεμβαίνει στρατιωτικά. Οδηγούμεθα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο συνεχής δανεισμός μίας χώρας προλειαίνει το έδαφος για την πολιτική της κατάκτηση.

Στο επόμενο κεφάλαιο θα εξετάσουμε τους πρωταρχικούς παράγοντες οικονομικής ανάπτυξης μίας χώρας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ethnikh-oikonomikh-politikh-meros-3o#ixzz2yww6GjuW