του Χρήστου Γούδη, Καθηγητή Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Πατρών, υποψηφίου Δημοτικού Συμβούλου με την “Ελληνική Αυγή για την Αθήνα”
«Εδώ είναι Μάνη», δεν είναι παίξε-γέλασε. Με τα λόγια αυτά στην οικουμενική εκφορά τους, μέσα από την σύγχρονη καθομιλούμενη πλανητική γλώσσα του Σαίξπηρ: «This is Mani», κατ’ απομίμηση της λακωνικής φράσης-κλειδί του Λεωνίδα («This is Sparta») προς τους απανταχού εχθρούς της Ελλάδος, που κατά καιρούς εισβάλλουν στα εδάφη της και στα μυαλά των ανθρώπων της, τιτλοφόρησε πρόσφατα ο αριστερός «ιός» της «Εφημερίδας των Συντακτών» το εκτενές αφιέρωμά του στη «Χρυσή Αυγή». Ο συνειρμός των δρώμενων στο γνωστό αμερικανικό φιλμ, οι «300», με τις μαχητικές και εορταστικές εκδηλώσεις των χρυσαυγιτών με τους αναμμένους πυρσούς στις Θερμοπύλες, είναι πέρα για πέρα εμφανής. Το υπονοούμενο για μια ολιγάριθμη «σέκτα» ανθρώπων που προσπαθούν να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής, την δική τους ιδιότυπη συμπεριφορά, και τον δικό τους κώδικα ηθικής, σε μια χώρα που για χρόνια πολλά έβλεπε τον ήλιο της πράσινο και μούχλιασε αναλόγως, επίσης εμφανές. Η αρνητική προδιάθεση της αριστεράς έναντι των Μανιατών που δεν επέτρεψαν κατά την διάρκεια της ερυθράς παντοδυναμίας της να καταπωθεί η μικρή αυτή γωνιά της Ελλάδος από τον κόκκινο βάλτο της εποχής, είναι πάντα διάχυτη στις αιμάτινες γραφίδες της.
‘Όμως, εκείνο που δεν μπορεί να κατανοήσει «το όξος και η χολή» με τα οποία κάποιοι εκτρέφουν τον λαό αυτής της χώρας, είναι ότι το χάος, το ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και κυρίως πολιτισμικό και πολυφυλετικό, στο οποίο την έριξαν, έχει από την φύση του δημιουργικές ικανότητες που εκβλαστάνουν μέσα από το όραμα και την «ουτοπία» που ευαγγελίζονται ολιγάριθμοι αλλά μεγαλόψυχοι πυρήνες αντίστασης, ενάντια στην φθορά, στο τέλμα, και στην παρακμή. Αρκεί μια χούφτα ανθρώπων για να αναστήσουν την Ελλάδα. Το έπραξαν κατ’ εξακολούθηση οι ολιγάριθμοι Λάκωνες στο μακρινό και το σύγχρονο παρελθόν της. Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Ευριβιάδης στη Σαλαμίνα, ο Παυσανίας στις Πλαταιές, ο Αγησίλαος στην Ασία, οι Μαυρομιχαλαίοι στην Ελληνική Επανάσταση, οι Πετροπουλάκηδες στην Κρήτη, οι Μανιάτες Μακεδονομάχοι στον Ελληνικό Βορρά, το 8ο Σύνταγμα Μανιατών στην Ήπειρο, ο Δαβάκης στην Πίνδο, οι Χίτες στον ιερό τους τόπο, ο Σταυριανάκος στην Κύπρο, ο Βλαχάκος στα Ίμια. Όλοι αυτοί μπόλιασαν και μπολιάζουν με το παράδειγμά τους το Πανελλήνιο. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι των Αθηνών ήταν «λακωνίζοντες», ούτε ότι ο Παρθενώνας στο «κλεινόν άστυ» των Αθηνών είναι δωρικού ρυθμού. Η Σπάρτη μπόλιασε την Αθήνα. Έτσι το πνεύμα αυτού του τόπου έγινε οικουμενικό και πανανθρώπινο. Όμως για να μεγαλουργήσει και πάλι, οφείλει να παραμείνει πρωτίστως ελληνικό. Οφείλει να αποβάλει τον ρύπο και την μόλυνση από τις όποιες «ιογενείς» εθνοκτόνες προσμείξεις, σε πνευματικό και φυσικό επίπεδο. Η κάθαρση δεν γίνεται μόνο με σαπούνι, απορρυπαντικά και αποσμητικά. Η Ανάσταση «εκ νεκρών» απαιτεί πνεύμα θυσίας εκπορευόμενο από την «κοινωνία του οίνου και του άρτου» της ελληνικής ορθοδοξίας.
Η έννοια της ατομικής θυσίας για την πατρίδα, το έθνος και τον λαό των Ελλήνων, μπορεί να είναι ξένη και ακατανόητη για τα σκουλήκια που ενδημούν στο σώμα της, όμως ο καθένας στο είδος του, «ο καθείς και τα όπλα του έχει». Οι χθόνιοι και υποχθόνιοι, οι έρποντες και οι συρόμενοι, στα λαγούμια και τους υπόνομους των περίκλειστων οριζόντων τους, οι υψιπετείς και διϊπετείς, οι αετοί και τα γεράκια, στους ελευθερόφρονες ουρανούς. Δεν φυλακίζονται, δεν δαμάζονται, δεν τρομοκρατούνται. Στο κάθε μορφής «κόκκινο, πράσινο ή αχρωματικά θολό ηλιοβασίλεμα», οι πραγματικοί πατριώτες αντιμάχονται για την «Ελληνική Αυγή» ενός έθνους που θέλει να ζήσει, πρέπει να ζήσει, και θα ζήσει ελεύθερο. Ακόμα κι αν αυτό απαιτήσει θυσίες ζωής. Γιατί, όπως και ο κάθε ανεμοβάτης Ίκαρος, «κι αν έπεσεν ο πτερωθείς κ’ επνίγη θαλασσωμένος, αφ’ υψηλά όμως έπεσε και απέθανεν ελεύθερος».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-chrusaugh-ths-manhs-kai-h-anastash-tou-ethnous-twn-ellhnwn#ixzz2zPyqkVso
