του Χρήστου Γούδη, Καθηγητή Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Πατρών, υποψηφίου Δημοτικού Συμβούλου με την “Ελληνική Αυγή για την Αθήνα”
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με αφορμή τα θύματα από τις φετινές πασχαλινές «μπαλωθιές», ζήτησε τον αφοπλισμό των Κρητών, αίτημα που συνόδευσε με την απαξιωτική παρατήρηση: «και μη μας λένε ότι είναι παλιά τα όπλα τους, γιατί αν ήταν έτσι, γιατί τότε δεν εξεγέρθηκαν κατά την Επανάσταση του 1821;».
Έλα όμως που οι Κρήτες εξεγέρθηκαν όχι μόνο το 1821, αλλά πολύ πριν και πολύ μετά, και ήταν, και είναι, και θα είναι εξεγερμένοι, εις τον αιώνα τον άπαντα, και νυν και αεί, ωραίοι πάντα ως Έλληνες…
Σταχυολογώ πρόχειρα από ένα φάσμα ιστορικών βιβλίων μου, ονόματα, πράγματα και «θάματα» της λεβεντογέννας Κρήτης, όχι γιατί τα έχει ανάγκη, αλλά, ως φαίνεται, γιατί τα έχουμε ανάγκη εμείς, οι υπόλοιποι και ανιστόρητοι:
Οι Κρήτες, εμφορούμενοι πάντοτε από ελληνική εθνική συνείδηση, εξεγέρθησαν επανειλημμένα κατά των Ενετών, καθ’ όλη τη διάρκεια της Ενετοκρατίας, όπως για παράδειγμα με την επανάσταση των Χορτάτζηδων το 1272, των Καλλέργηδων κατά την περίοδο 1282-1299 και 1363-1366, των Βλαστών («Συνωμοσία του Σήφη Βλαστού») το 1453, και του Γεωργίου Καντανολέου το 1523.
Στα Ορλωφικά, ο Δασκαλογιάννης (Ιωάννης Βλάχος), με την ελπίδα ότι θα καταπλεύσει και στην Κρήτη ο ρωσικός στόλος, ξεσήκωσε τα Σφακιά. Μετά από πολύνεκρες μάχες με τους Τούρκους, οι Σφακιανοί κατέφυγαν το φθινόπωρο του 1770 σε ανταρτοπόλεμο. Ο Δασκαλογιάννης, περιμένοντας μάταια τη ρωσική βοήθεια, παραδόθηκε έναντι χορήγησης γενικής αμνηστίας και εκτελέστηκε από τους Τούρκους τον Ιούνιο του 1771 (τον έγδαραν ζωντανό).
Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως, ειδικώς για την Κρήτη, η οποία εξεγέρθηκε μεταξύ των πρώτων, από τον Ιούνιο του 1821, λόγω ακριβώς της αδυναμίας των Τούρκων να καταπνίξουν τους επαναστάτες, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ είχε ήδη ζητήσει από το 1822 την βοήθεια του ηγεμόνα της Αιγύπτου, Μωχάμετ Άλυ, ο οποίος και απέστειλε στις 28 Μαΐου και στις 30 Σεπτεμβρίου του 1822 στην Σούδα τον αιγυπτιακό στόλο και στρατό υπό τον γαμπρό του, Χασάν πασά, προ της τελικής εισβολής του Ιμπραήμ τον Απρίλιο του 1824, με επιπλέον δυνάμεις υπό τον Χουσεΐν. Τον Απρίλιο του 1824, και ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες βυθίζονταν στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, ο Ιμπραήμ αποβιβάζει ισχυρές αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κρήτη υπό τον Αλβανό Χουσεΐν (γαμπρό του Ιμπραήμ) και καταπνίγει την επανάσταση της Μεγαλονήσου η οποία ήταν, τονίζουμε, εξεγερμένη από τον Ιούνιο του 1821. Στο σπήλαιο Μεληδόνι στην Κρήτη, 400 γυναικόπαιδα βρίσκουν φρικτό θάνατο μέσα στους καπνούς από την φωτιά που άναψαν οι Αιγύπτιοι του Χουσεΐν στην είσοδό του, μια θυσία για την πατρίδα που θα έπρεπε όλοι μας να γνωρίζουμε και να τιμούμε.
Οι Κρήτες οπλαρχηγοί της Επανάστασης, τους οποίους καλό θα είναι να απομνημονεύσουν οι αεριτζήδες πολιτικοί μας, πριν να εκστομίζουν την επηρμένη άγνοιά τους γι’ αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για την Ελλάδα, ήταν, μεταξύ άλλων, οι ηρωικοί Γεώργιος Τσουδερός, Εμμανουήλ Καζάνης, Γεώργιος Δεληγιαννάκης, Αναγνώστης Μανουσογιαννάκης, Βασίλειος Χάλης, Γεώργιος Δασκαλάκης-Τσελεπής, καπετάν-Κόρακας, Ιωσήφ Κωνσταντουδάκης, Εμμανουήλ Γιανναδάκης, Μελχισεδέκ Τσουδερός και Δημήτριος Κουρμούλης.
Στην Κρήτη, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης έδρασε επίσης και ο Ηπειρώτης οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης, ο οποίος, τον Μάρτιο του 1828, μαζί με Κρήτες αγωνιστές, κατέλαβε το Φραγκοκάστελλο, το κάστρο που ήλεγχε μία από τις προσβάσεις των Σφακίων. Πολιορκήθηκε από μία μεγάλη στρατιά Τούρκων υπό τον Μουσταφά πασά, δυνάμεως 8.000 πεζών και 300 ιππέων και έπεσε ηρωϊκά μαζί με 338 στρατιώτες του, στις 18 Μαΐου 1828, γεγονός που συνδέεται στη λαϊκή παράδοση της Κρήτης με τους «Δροσουλίτες», τη θρυλούμενη δηλαδή επανεμφάνιση (ως οπτασία) των πεσόντων αγωνιστών, που παρατηρείται εκεί κάθε χρόνο κατά τα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου.
Ο Αγώνας στην Κρήτη συνεχίστηκε μέσα από μία σειρά επαναστάσεων μέχρι την ένωσή της με την Ελλάδα το 1913. Αρκεί μόνο να υπενθυμίσουμε, το ολοκαύτωμα στη Μονή του Αρκαδίου, το Νοέμβριο του 1866, με πρωταγωνιστές τον ηγούμενο της μονής, Γαβριήλ, τον φρούραρχο Ιωάννη Δημακόπουλο, και τον πολέμαρχο Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη, αλλά και τις λεηλασίες και τις καταστροφές εκκλησιών της Κρήτης από τους Τούρκους πριν και κατά την διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1897.
Κι ενώ ακόμα η Κρήτη δεν είχε ενωθεί με την Ελλάδα, Κρήτες ήσαν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στον Μακεδονικό Αγώνα του 1904-1908. Τιμή και δόξα στα ονόματα των ηρωϊκών οπλαρχηγών τους: Γεώργιος Τσόντος (Καπετάν Βάρδας), Γεώργιος Κατεχάκης (Καπετάν Ρούβας), Νικόστρατος Καλομενόπουλος (Καπετάν Νίδας), Γεώργιος Δικώνυμος (Καπετάν Μακρής), Γεώργιος Βολάνης, Παύλος Γύπαρης, Ηλίας Δεληγιαννάκης, Ευθύμιος Καούδης, Ιωάννης Καραβίτης, Εμμανουήλ Νικολούδης, Ιωάννης Πούλακας, Εμμανουήλ Σκουντρής, Εμμανουήλ Κατσίγαρης, Ευάγγελος Νικολούδης, Γεώργιος Σκαλίδης, Νικόλαος Ανδριανάκης, Παναγιώτης Φωτάκης, Γεώργιος Σεϊμένης, και άλλοι και άλλοι «ων ουκ έστιν αριθμός».
Στην πρόσφατη ιστορία μας, όταν πια μπήκαν οι Γερμανοί στη Μεγαλόνησο, ο Μανώλης Μπαντουβάς, τέλος Μαΐου του 1941, πήρε τα βουνά με μια δική του ομάδα, αυτοί οι Κρήτες ήσαν οι πρώτοι που άρχισαν την εθνική αντίσταση. Βγήκαν κι άλλες ομάδες στα βουνά της Κρήτης: οι Γυπαραίοι, οι Κεφαλογιάννηδες, οι Πετρακογιώργηδες, οι Ξυλούρηδες, οικογένειες ολόκληρες, έτσι γίνεται στην Κρήτη. Στην Κρήτη και στη Μάνη. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και η τρέχουσα λυσσαλέα σλαβοβουλγαρική προπαγάνδα η οποία μέμφεται συνεχώς τους «Κρήτες και Μανιάτες λησταντάρτες» για την ήττα των κομιτατζήδων στον Μακεδονικό Αγώνα του 1904-1908. Αυτούς τους «λησταντάρτες» και τις «εγκληματικές οργανώσεις» τους, φαντασιώνονται να αφοπλίσουν κάποιοι πολιτικοί γίγαντες, όχι απαραιτήτως Έλληνες, ενάντια στην εθνική, πατριωτική και λαϊκή μας θέληση, για να επαληθευθούν ίσως οι «ιερές γραφές» κάποιων που δεν διδάχθηκαν τίποτε από το: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-krhth-kai-h-akrisia-tou-pagkalou#ixzz2ziKWO46d
