Δέκα χρόνια συμπληρώνονται στις 24 Απριλίου από το δημοψήφισμα των Ελλήνων της Κύπρου, το οποίο μ’ ένα ποσοστό της τάξεως του 76% αποτέλεσε κόλαφο εναντίον του «σχεδίου Ανάν». Τα όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα γύρω από το Εθνικό μας αυτό ζήτημα, σε συνδυασμό μ’ αυτήν την επέτειο, μας δίνει την ευκαιρία να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Το υπερήφανο ΟΧΙ, το οποίο είπαν στο πανάθλιο «σχέδιο Ανάν» αρχικά ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, και μετά στο δημοψήφισμα ο Ελληνικός Λαός στην Κύπρο, προκάλεσε έντονη δυσφορία και πονοκέφαλο στα εγχώρια «παπαγαλάκια» της υποτέλειας και του ενδοτισμού. Φρόντισαν, λοιπόν, να βγάλουν «τα λυσσακά τους», προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να προσπαθήσουν να μας πείσουν πως το «σχέδιο Ανάν» ήταν μια «χρυσή ευκαιρία» που όμοιά της δεν επρόκειτο ξανά να μας παρουσιαστεί… Ένας απίστευτος συρφετός ξεπουλημένων ρεταλιών της πολιτικής ζωής του Τόπου έδωσε τα διαπιστευτήριά του, σ’ ό,τι αφορά την δουλικότητα έναντι της αποδοχής του «σχεδίου Ανάν». Ανδρουλάκης, Μπίστης, Κουναλάκης, Δαμανάκη και άλλοι παρόμοιοι γυμνοσάλιαγκες ήρθαν σε πλήρη σύμπνοια με το «βαρύ πυροβολικό» της τότε «νέας γενιάς» πολιτικάντηδων, όπως ο Γιωργάκης Παπανδρέου και η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά και με «απόμαχους» όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης. Εάν θα μπορούσε η επιχειρηματολογία τους να συμπυκνωθεί μέσα σε λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν «Ας τελειώνουμε επιτέλους με την Κύπρο», «Δεν πρόκειται να βρούμε πιο ευνοϊκό σχέδιο», «Να κοιτάξουμε και τα θετικά σημεία του σχεδίου Ανάν», «Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε με τα δεδομένα που ίσχυαν πριν από τριάντα χρόνια» κτλ.
Σύμφωνα με την γενικότερη σκέψη των «καμπούρηδων» το συναίσθημα βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την λογική, μια λογική η οποία φυσικά δρα πάντοτε σε βάρος των Εθνικών μας συμφερόντων. Εννοείται πως δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Έλληνες καλούνταν από τους σαλτιμπάγκους της πολιτικής να σκεφτούν «ψύχραιμα και λογικά μακριά από ακρότητες και συναισθηματισμούς», πάντοτε όμως αυτή η τακτική απέβαινε εις βάρος μας. Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο θα διαπιστώσουμε αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όπως το 1959, όταν ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, με τους Βρετανούς κατακτητές να βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση και έτοιμους να αποδεχτούν την ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Αντί αυτού, όμως, προέκυψαν από το πουθενά οι επαίσχυντες συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, οι οποίες ήταν εντελώς αντίθετες προς την Ένωση, τον αληθινό πόθο των Κυπρίων Αγωνιστών. Στις έντονες διαμαρτυρίες που ακούστηκαν τότε, οι απαντήσεις ήταν πως οι συνθήκες αυτές βασιζόντουσαν στην λογική και όχι το συναίσθημα και γι’ αυτό θα ήταν συμφέρουσες για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Το πόσο συμφέρουσες ήταν τελικά οι συνθήκες αυτές φάνηκε στα επόμενα χρόνια. Το όραμα της Ενώσεως απομακρύνθηκε, οι τούρκοι από το τίποτα εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, αποκτώντας ανέλπιστα δικαιώματα επί της νήσου, τα οποία δεν μπορούσαν καν να φανταστούν, και το κυριότερο ήταν ουσιαστικά η τραγική αφετηρία για την εισβολή του 1974. Μια εισβολή, η οποία αντί να αντιμετωπισθεί μέχρι τέλους δυναμικά, αντιθέτως ξέπεσε σε παρασκηνιακές συζητήσεις, όπου οι θλιβεροί ηττοπαθείς πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης παραμύθιαζαν τον Ελληνικό Λαό ότι είναι θέμα ολίγων ημερών να αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα από την Κύπρο, ενώ στην πραγματικότητα οι τούρκοι εξαπέλυαν τον δεύτερο «Αττίλα», σταθεροποιώντας την κατοχική τους παρουσία.
Αυτά ήταν δύο από τα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η «λογική» αποτελεί κάτι το γενικό και αόριστο και γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να καθορίζει τις τύχες των Εθνών και των Λαών. Ειδικότερα, υπό τις σημερινές συνθήκες, η «λογική» αποτελεί το φθηνό και ρηχό επιχείρημα των απόλεμων, των δειλών, των ριψάσπιδων, όλων εκείνων που αποτελούν πειθήνια όργανα της παγκοσμιοποίησης. Οι πάσης φύσεως μηδενιστές ας το πάρουν απόφαση ότι η Ιστορία δεν γράφεται από την στείρα λογική, αλλά από την συναισθηματική βούληση. Γράφεται από τους Πολεμιστές και όχι από τους χαρτογιακάδες. Και μιας και το βροντερό ΟΧΙ της 24ης Απριλίου 2004 προς το «σχέδιο Ανάν» πραγματοποιήθηκε μια ημέρα μετά την γιορτή του Προστάτη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, Αγίου Γεωργίου, ο οποίος όπως ο Απόλλων εξόντωσε τον πύθωνα, έτσι κι αυτός με την σειρά του σκότωσε τον δράκο, και μιας και συμπίπτουν και εφέτος οι δύο ημερομηνίες, στο νου μας έρχεται η αλάνθαστη Λαϊκή ρήση: «όπου υπάρχει ένας δράκος, εκεί γεννιέται κι ένας Άη Γιώργης για να τον σκοτώσει!». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-schedio-anan-to-sunaisthhma-kai-h-logikh#ixzz2zntxiatV