Η οικονομική ανάπτυξη μίας χώρας μεταφράζεται σε αντίστοιχη ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας και της μεταλλείας. Οι άυλες υπηρεσίες, δημόσιου ή ιδιωτικού χαρακτήρα λαμβάνουν δευτερεύουσα σημασία. Για την απρόσκοπτη και επιτυχημένη εφαρμογή ενός αναπτυξιακού οικονομικού προγράμματος βαρύνουν οι κάτωθι συντελεστές:
1 – Η φύση αποτελεί βασικό συντελεστή για την οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους. Οι φυσικοί πόροι βρίσκονται παντού στον πλανήτη, όμως η κατανομή τους δεν είναι ισόρροπη και ισομερής. Κυριότεροι από τους φυσικούς πόρους είναι η ύπαρξη μεταλλευμάτων και ορυκτών καυσίμων, το ευνοϊκό κλίμα για στοχευμένες καλλιέργειες, η ηλιοφάνεια και οι άνεμοι, το εύφορο έδαφος, οι εκτεταμένες ακτές, η υψηλή ανεμόπτωση και η γεωγραφική θέση της χώρας. Εάν κάποιοι από αυτούς τους παράγοντες δεν είναι ευνοϊκοί, ουδόλως καθίσταται μη εφαρμόσιμο ένα αναπτυξιακό οικονομικό πρόγραμμα. Οι ελλείψεις αναπληρώνονται μέσω διακρατικών συμφωνιών με αντίστοιχες χώρες που διαθέτουν συμπληρωματικού φυσικούς πόρους.
2 – Οι πόροι της εργασίας. Είναι εξαιρετικά σημαντικός συντελεστής που αφορά στο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Συνίσταται στην επάνδρωση των παραγωγικών μονάδων με ικανούς ηγέτες – επιστήμονες, άρτια εκπαιδευμένους τεχνικούς και εξειδικευμένους εργάτες. Κεφαλαιώδους σημασίας είναι ο έλεγχος του αριθμού των εργαζομένων στα διάφορα επαγγέλματα και η βέλτιστη κατανομή του εργατικού δυναμικού ανά την επικράτεια, ανάλογα με τις ανάγκες. Εδώ υπεισέρχεται και το σημαντικό ζήτημα της επαγγελματικής εκπαίδευσης των νέων, το οποίο θα εξετάσουμε προσεχώς. Οι πόροι της εργασίας πρέπει να καλύπτονται μόνον από το εσωτερικό της χώρας και όχι με εισαγωγή εργατικών χειρών από το εξωτερικό. Η εισαγωγή ξένων εργατικών χειρών προσφέρει προσωρινά φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά μεσομακροπρόθεσμα αποβαίνει καταστροφική για την εθνική οικονομία και τον εθνικό ιστό.
3- Οι πόροι του κεφαλαίου. Η εκκίνηση ενός αναπτυξιακού οικονομικού προγράμματος απαιτεί μεγάλη κεφαλαιακή συνδρομή. Αυτά τα κεφάλαια είναι προτιμητέο να προέρχονται από εσωτερικές πηγές ( κρατικά ομόλογα, θετικό εμπορικό ισοζύγιο, παροδική αύξηση φορολογίας). Στην περίπτωση που τα κεφάλαια από εσωτερικές πηγές δεν επαρκούν, απομένει η καταφυγή στην τοποθέτηση ξένων κεφαλαίων. Η εισροή των ξένων κεφαλαίων πρέπει να γίνεται μεν βαθμιαία, ώστε να εξυπηρετούνται τα τοκοχρεολύσια χωρίς παρενέργειες, να στοχεύει δε σε παραγωγικές δράσεις των οποίων οι αποδόσεις υπερβαίνουν τους τόκους των δανείων.
Τώρα είναι απαραίτητο να αναφέρουμε μερικές πολύ σημαντικές επισημάνσεις. Σύμφωνα με τους προαναφερθέντες συντελεστές, συνάγουμε το συμπέρασμα ότι τα πρώτα βήματα της ανάπτυξης ενός κράτους, ιδιαίτερα της εκβιομηχάνισης, θα συναντήσουν δυσχέρειες. Κυριότερη συνέπεια αυτών των δυσχερειών είναι το επιβαρυμένο κόστος βιομηχανικής παραγωγής, η μείωση του οποίου πρέπει να αντιμετωπιστεί με κοινές προσπάθειες κράτους και παραγωγικών δυνάμεων. Είναι απαραίτητη η δασμολογική προστασία της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής, η οποία δυνατόν να κυμαίνεται αναλόγως των δυσχερειών της παραγωγής. Δασμολογική προστασία δυνατόν να θεσμοθετηθεί και για την προστασία ενίων αγροτικών προϊόντων.
Η παροδική ύψωση των τιμών των προϊόντων (βιομηχανικών ή και αγροτικών) γίνεται στα πλαίσια της εθνικής οικονομικής αλληλεγγύης ώστε βαθμιαία να ισχυροποιηθεί και να επιταχύνει η εθνική λαϊκή οικονομία. Η αντίληψη των οικονομολόγων της φιλελεύθερης σχολής ότι η διάκριση των χωρών σε βιομηχανικές και γεωργικές είναι φυσικό φαινόμενο, αποτελεί μία από τις χειρότερες οικονομικές πλάνες, εάν δεν είναι προπαγάνδα με πονηρά και υστερόβουλα κίνητρα. Κέντρα αυτών των απόψεων παραμένουν οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες, προστατεύοντας τα οικονομικά τους συμφέροντα. Από αυτές τις χώρες οργανώθηκαν πολυάριθμοι οικονομικές διασκέψεις κατά την περίοδο ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Αυτές οι διασκέψεις κατέληξαν στην στερεότυπη και φαινομενικά ευγενή και αλτρουιστική απόφαση της «διεθνούς συνεργασίας», πίσω όμως από την οποία υποκρύπτεται εντέχνως η προσπάθεια συνεχούς εκμετάλλευσης των γεωργικών και των αδυνάμων οικονομικά χωρών. Από τις ηγεσίες αυτών των βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής, κατά τις παραμονές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου εκτοξεύονταν πύρινοι μύδροι κατά της πολιτικής της σχετικής οικονομικής αυτάρκειας, την οποία υποστήριζαν οι εθνικές – λαϊκές Ευρωπαϊκές Δυνάμεις. Η σχετική οικονομική αυτάρκεια απέβλεπε στην πολιτική εξασφάλιση των κρατών, την αρμονική ανάπτυξη όλων των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως την εξασθένιση και σταδιακή εξάλειψη της παλαιότερης διεθνούς οικονομικής εκμετάλλευσης.
Στο επόμενο μέρος θα εξετάσουμε την οικονομική πολιτική των παλαιών βιομηχανικών χωρών οι οποίες σήμερα προπαγανδίζουν υπέρ της «διεθνούς οικονομικής συνεργασίας».
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ Κ.Ε. ΛΑΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
ΥΠΟΨ. ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ – ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ»
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ethnikh-oikonomikh-politikh-meros-4o#ixzz30CkexSKP