του Χρίστου Γούδη, καθηγητή αστροφυσικής, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με την “Ελληνική Αυγή για την Αθήνα“
Στην αρχή σε αγνοούν,
μετά προσπαθούν να σε γελοιοποιήσουν,
μετά να σε πολεμήσουν,
και μετά τους νικάς.
Μαχάτμα Γκάντι
Η «λυδία λίθος» της φυλακής, παρά το άδικο της αυθαίρετης κράτησης που επεβλήθη στον αρχηγό και σε εξέχοντα κοινοβουλευτικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, της έδωσε την ευκαιρία να αναδείξει στη συνείδηση των Ελλήνων το πραγματικό πρόσωπο των κοινοβουλευτικών της εκπροσώπων, των αυθεντικών δηλαδή εκπροσώπων της πατριωτικής λαϊκής θέλησης, με κορύφωση τις χθεσινές αγορεύσεις των Γερμενή και Μίχου, προσώπων που το τηλεκατευθυνόμενο μιντιακό κατεστημένο, το χειραγωγούμενο και ποδηγετούμενο από τους καραγκιοζοπαίχτες που βρίσκονται πίσω από τον «τηλεοπτικό μπερντέ», προσπαθούσε συστηματικά και επί μακρόν να λοιδορήσει, χλευάσει και απαξιώσει ως «σατανιστές», «παγανιστές», «εκδορείς φιδιών και αγρίων κονίκλων», και γενικώς εκπροσώπων του «Έξαποδώ» στην ταλαίπωρη χώρα μας.
Ο πηγαίος, χειμαρρώδης και στιβαρός λόγος τους, σε αντιδιαστολή με τις υλακές που χαρακτηρίζουν τα εκτροφεία των σκύλων, και στις οποίες μας έχει συνηθίσει το «ελλαδικό κυνοβούλιο» (ναι, ναι, ελλαδικό, όχι ελληνικό, ο ελληνισμός είναι υψιπετής και διϊπετής και δύσκολα θα συγκατοικούσε εκεί μέσα), μεστός από ελληνική οργή και ανθρώπινη αγανάκτηση,προκάλεσε την αμήχανη σιωπή των αμνών και εριφίων που ως κοπάδι έσπευσαν να ακολουθήσουν τις εντολές των τσοπαναραίων τους, αίροντας την ασυλία αθώων («άρον, άρον σταύρωσον αυτούς»), ασυλία που επιμελώς και πλειστάκις παραχωρούσαν και διασφάλιζαν διαχρονικά σε εαυτούς και αλλήλους, και συνεχίζουν να το πράττουν για «βολευτές» (sic) όλου του μικροπολιτικού φάσματος, κατηγορούμενους από την ελληνική δικαιοσύνη για σωρεία κακουργημάτων και λοιπών αξιόποινων πράξεων, για να δικαιώσει τους στίχους που έγραψα κάποτε σε ένα από τα ποιήματά μου:
Ελλάς
Μαγδαληνή μετανοούσα
Χώρα των δακρυσμένων κροκοδείλων
Κρονία, κανιβαλική και παιδοκτόνος
Επιλογή σου παραμένει, τότε και τώρα
ο Βαραβάς
Παράλληλα, κατά την διάρκεια όλης αυτής της μακράς περιόδου, κατά την οποία επιχειρείται μια ενορχηστρωμένη ετσιθελική ενοχοποίηση κατά πάντων και πασών σχέσιν εχόντων και εχουσών με τα νάματα του εθνικισμού, χωρίς ποτέ να υπάρξει ακροαματική διαδικασία, προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την απονομή δικαιοσύνης (ο λαός που ακούει και βλέπει στις αίθουσες των δικαστηρίων είναι εκείνος που κρίνει το δίκαιο και το άδικο, οι δικαστές, σε ένα κράτος δικαίου, απλά επικυρώνουν το λαϊκό αίσθημα όταν εκδίδουν τις αποφάσεις τους), δόθηκε η ευκαιρία να αναδείξουν το μέγεθός τους άνθρωποι που μέχρι πρότινος εθεωρούντο «απλά στρατιωτάκια» μιας «εγκληματικής οργάνωσης» που υπηρετούσε το έγκλημα που λέγεται Ελληνικό Έθνος.
Κάτω από την ανθρώπινη αγανάκτηση για το άδικο και το ευτελές του διασυρμού τους, αναδείχθηκε η υπαρξιακή ιδιοπροσωπία, το πείσμα, το «τσαγανό», η υπομονή, η επιμονή και η πολιτική βούληση της Ζαρούλια, του Λαγού, του Ηλιόπουλου, του Κουκούτση, του Αρβανίτη, του Ματθαιόπουλου, της Ουρανίας Μιχαλολιάκου, του Ζησιμόπουλου και άλλων που ενδεχομένως ξεχνώ, πέραν φυσικά των ήδη πολλαπλά γνωστών στον αστερισμό του εθνικισμού Παππά, Κασιδιάρη, Παναγιώταρου και του αρχηγού του Λαϊκού Συνδέσμου, του Νίκου του Μιχαλολιάκου, ενός ανθρώπου ευγενικού από τη φύση του αλλά και την οικογενειακή και μανιάτικη παράδοσή του, ενός ανθρώπου με καθαρά χέρια, αρχές και αξίες, του οποίου τον αυθορμητισμό, το πάθος, την ποιητική προδιάθεση και την αγάπη του για την Ελλάδα προσπάθησαν να διασύρουν και να σπιλώσουν ουτιδανοί θεατρίνοι, κολαούζοι, κόλακες και τσανακογλείφτες της εξουσίας, που δεν αντέχουν το βλέμμα του.
Η ιστορία της φυλακής έχει βέβαια και τις παράπλευρες απώλειες που πάντα την συνοδεύουν. Οι «δηλωσίες» και οι «Ισκαριώτες» πάντα ελλοχεύουν σε κάθε Μυστικό Δείπνο, όπου κάποιοι αρκούνται στην λιτή υλική τους υπόσταση επικεντρωμένοι στην πνευματική τροφή που παρέχει ο Διδάσκαλος, κάποιος την κοπανάει σαν ολοφυρόμενη κότα «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις» επικαλούμενος τα δακρύβρεκτα στερεότυπα που επικαλούνται οι απατεώνες επαίτες στο μετρό και στα τρένα του ΗΣΑΠ, και κάποιον τον μπουκώνουνε με φαγητό για να καταδώσει, να συκοφαντήσει, και να λερώσει. Στην ιουδαϊκή εκδοχή της Ιστορίας, τα τριάκοντα αργύρια, που ανέμιζαν και χθες στον ιστό της σημαίας του Ελληνικής Βουλής (θα πρέπει όμως να προσαχθούν και οι απαραίτητες «αποδείξεις», έτσι ώστε, πέραν της όποιας δικαιούμενης φοροαπαλλαγής από το taxisnet να καθιερωθεί και αυτοδικαίως ως η επίσημη σημαία του Κοινοβουλίου) δεν οδήγησαν σε αίσιο τέλος τον παραλήπτη τους. Το έργο τελείωσε σε μια αγριοσυκιά που έγινε κρεμάλα για τον πάσχοντα από τύψεις αυτόχειρα.
Βέβαια, στην «Ελλάδα του σήμερα» οι άφθονες συκιές μας, έχουν πια άλλο νόημα. «Σύκα, καλά σύκα» διαφημίζει ο λαϊκός μανάβης στην αγορά σε κάποιους υποψήφιους δήμαρχους που επισκέπτονται την Βαρβάκειο προς άγραν ψήφων και «βαρβατίλας».«Τις» άλλος «αγορεύειν βούλεται» επί του θέματος; Όσοι «ανοικτοί» προσέλθετε. Πάντως, στην «Ελλάδα του τότε» το τέλος της ίδιας ιστορίας μάς το υπενθύμισε, σχετικά πρόσφατα, ο Παναγιώτης Μπαλτάκος, με το αριστοτεχνικό ιστορικό του μυθιστόρημα «Το τέλος του Εφιάλτη» που, όλως συμπτωματικά, διαδραματίζεται και αυτό στην μήτρα του Ελληνισμού, πατρίδα του Αχιλλέα, την λεβεντογέννα Θεσσαλία. Η ανοσία του Εφιάλτη στο δάγκωμα των φιδιών («όφις Θετταλόν έδηξε και όφις έθανε»), δεν ήταν αρκετή για να τον σώσει από τον «Λέοντα της Σπάρτης». Πώς να το κάνουμε, οι Σπαρτιάτες, ακόμη και στην «κρυπτεία», παραμένουν λιοντάρια και όχι φίδια. Αυτά είναι για τους έρποντες και συρόμενους.
Και κάτι τελευταίο, και προσωπικό. Για όσους θεωρήσουν ότι προσπαθώ να «αγιοποιήσω» τους ανθρώπους της Χρυσής Αυγής που προανέφερα, ας λάβουν υπόψη τους ότι, ακόμη κι αν κάνω λάθος, αυτά που λέω και γράφω τα πιστεύω «εκ βάθους καρδίας», χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς την προσδοκία του οποιουδήποτε κέρδους ή της οποιασδήποτε εκπλήρωσης προσωπικής μου φιλοδοξίας ή ματαιοδοξίας. Μου ζητήθηκε από τον Ηλία Κασιδιάρη να βοηθήσω στην ευόδωση της προσπάθειάς του να αναλάβει τον Δήμο της Αθήνας, και ανταποκρίθηκα ασμένως απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο που πορεύεται στη ζωή με εθνικό παλμό, με την ορμή της νιότης του και μετά λόγου γνώσεως. Η θέση του δημοτικού συμβούλου, την οποία διεκδικώ, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν είναι θέση αμειβόμενη, είναι θέση κοινωνικής καταξίωσης και απαιτεί εθελοντική και υπεύθυνη εργασία. Δεν είμαι ο μόνος που σκέπτεται έτσι. Είμαστε πολλοί και πάντοτε.
Κάποιοι μάλιστα σκέφτονταν και έδρασαν έτσι, όχι όπως εμείς, κάτω από συνθήκες που καθιστούν την όποια επιλογή μας ανέξοδη και εν τέλει είδος αστικής πολυτέλειας, αλλά κάτω από το δίλλημα ζωής ή θανάτου. Να θυμίσω απλά τον Κύπριο αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κυριάκο Μάτση συλληφθέντα από τους Άγγλους, ο οποίος μπροστά στα εκατομμύρια των αγγλικών λιρών που του άπλωνε επιδεικτικά επάνω στο τραπέζι ο «σιδηρούς» στρατάρχης Χάρντινγκ για να καταδώσει τους συντρόφους του, απήντησε μειδιώντας: «ου περί χρημάτων αλλά περί αρετής τον αγώνα ποιούμεθα».
Συνειρμικά, μιλώντας για τον Ηλία Κασιδιάρη, ας μη μας ξεφύγει κάτι που είπε χθες, στην αγόρευσή του στην Βουλή των Ελλήνων, αντιδρώντας στο πραξικόπημα της απαγόρευσης εισόδου πολιτών που επιθυμούσαν ως νομότυποι προσκεκλημένοι να παρακολουθήσουν τη συνεδρία της. Φοβούμαι ότι το υπερκάλυψε το δασκαλίστικο και όντως αριστοτεχνικό σε λακωνικό ύφος και σε εκφορά πολύσημου καθαρού λόγου: «Άριστα Αλεξόπουλε»! Είπε ο Ηλίας, απευθυνόμενος προς τον πρόεδρο του «Κολοβού Κοινοβουλίου» (έκφραση-κλειδί για το κοινοβούλιο της αρεσκείας του που επέβαλε στην Μεγάλη Βρετανία ο Κρόμβελ κατά την διάρκεια της δικτατορίας του, με τον αποκλεισμό των αντιπάλων του): «Πείτε μας κ. πρόεδρε αν είστε πλέον ανοικτά χούντα, για να πάρουμε κι εμείς τις αποφάσεις μας». Υπονοώντας προφανώς, να σκεφθούμε πως θα βγούμε από μια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση. Και μιλώντας για αδιέξοδα και κινήσεις «ματ» («σκότωμα του βασιλιά» στη σκακιέρα), θυμήθηκα, πάλι συνειρμικά, και πάλι τον Κυριάκο Μάτση, που δραπέτευσε από την φυλακή και εγκλωβισμένος αργότερα σε μια σπηλιά, απήντησε στους διώκτες του που τον καλούσαν να βγει έξω και να παραδοθεί: «Αν βγω, θα βγω πυροβολώντας»!
Έτσι βγήκε, με το πιστόλι στο χέρι, και έτσι έπεσε, ηρωϊκά, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Τον σκότωσαν οι Άγγλοι στρατιώτες ρίχνοντας επάνω του μια βροχή από χειροβομβίδες, προς δόξαν του πολιτισμού της Μεγάλης Βρετανίας…
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/chrush-augh-chalubdinh-kai-atsalenia#ixzz319wXMGzB