Σε είδα χθές στην τηλεόραση, να μιλάς από το βήμα της βουλής κύριε Μπούκουρα, να απολογείσαι μπροστά στους εθνοπατέρες, και μού προκάλεσες συναισθήματα απέχθειας. Μεταξύ άλλων είπες πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου σε έκανε εθνικιστή. Αυτό πάλι, είναι μία άλλη πτυχή της ιστορίας, πολύ κρυφή, πολύ περίεργη, πού δεν την έμαθε ποτέ κανείς. Ο Παπανδρέου σε έκανε εθνικιστή; Σε λίγο θα μας πείς πώς ο Φλωράκης ήταν ο δάσκαλός μας στο κατηχητικό σχολείο, και πώς ο Βελουχιώτης έψαλλε τον εθνικό ύμνο συγκινημένος.
Εκτός όμως από αυτές τις απίστευτες «ιστορικές προσεγγίσεις» πού έκανες, κάποια στιγμή ξέσπασες σε κλάμματα. Και θα το καταλάβαινα, αν έκλαιγες για την Ελλάδα πού χάνεται, πού κομματιάζεται. Αν έκλαιγες για τους απελπισμένους αυτόχειρες. Για τά νέα ελληνόπουλα πού πήραν τον δρόμο της ξενητειάς χωρίς να το θέλουν. Αν έκλαιγες για τους άστεγους και τους εξαθλιωμένους.
Όμως όχι. Εσύ, μικρέ, τόσο μικρέ άνθρωπε, άρχισες να κλαίς για τά παιδιά σου. Σε ρωτάνε τά παιδιά σου γιατί είσαι στην φυλακή και δεν ξέρεις τι να τους πείς; Έπρεπε να τους χαμογελάς και να τους λές πώς είσαι στην φυλακή για τις ιδέες σου. Δεν έχεις μόνο εσύ παιδιά κύριε. Έχουμε κι εμείς. Έχουν και οι Έλληνες πού τά παιδιά τους έφυγαν στο εξωτερικό. Έχουν και οι απλοί άνθρωποι πού τά παιδιά τους πεινάνε. Έχει και ο Λάμπρος Φουντούλης παιδιά. Ένα εδώ στην γή κοντά μας, και ένα ανάμεσα στους αγγέλους. Έχουν κι άλλοι φυλακισμένοι παιδιά κύριε Μπούκουρα, και δεν καταδέχονται να κλαίνε και να εξευτελίζονται μπροστά στους προδότες.
Εχω κι εγώ έναν γιό κύριε. Εχω έναν γιό είκοσι χρονών, πού αυτήν την στιγμή υπηρετεί την Πατρίδα του, σε ένα ακριτικό νησί και εγώ ως μητέρα του, είμαι πολύ υπερήφανη! Εχω έναν γιό, πού από πολύ μικρό τον μεγάλωσα ως γνήσιο Έλληνα. Έναν γιό πού με στηρίζει στους μικρούς και μεγάλους αγώνες μου για μια ελεύθερη πατρίδα. Ούτε μία στιγμή δεν ένιωσα να με κατακρίνει ο γιός μου, διότι τον μεγάλωσα με αξίες, με υπηρηφάνεια, με τιμή.
Όπως ακριβώς με μεγάλωσε και εμένα ο πατέρας μου. Γιατί, είμαι κι εγώ παιδί κάποιου, κύριε Μπούκουρα. Είμαι παιδί ενός αξιωματικού του Ελληνικού στρατού, του οποίου τά παράσημα βρίσκονται σήμερα στο σπίτι μου, και τά κοιτάζω κάθε μέρα με τιμή και υπερηφάνεια. Και ούτε μία στιγμή, μά ούτε μία, σε διαβεβαιώ, δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω τον πατέρα μου γιατί πολέμησε, γιατί υπέστη τόσες κακουχίες.
Τελικά, κύριε Μπούκουρα, ναι, είσαι πολύ μικρός, να λέγεσαι Έλληνας, εθνικιστής. Είσαι πολύ λίγος για να είσαι γονιός.
Σκανδαλή Φωτεινή
Εκπαιδευτικός
