Δεν χωρά αμφισβήτηση, πως ο Αγώνας μας, κάθε ημέρα που περνά οδηγείται ολοένα και περισσότερο, στην κορύφωσή του. Μάλιστα, οι όποιες «παύσεις» παρουσιάζονται, δείχνουν να μην είναι τίποτε άλλο, παρά το διάστημα κατά το οποίο συγκεντρώνεται η ορμή λίγο πριν μια νέα, κλιμακούμενη εκδήλωση της ίδιας, αδιάκοπης σύγκρουσης. Κάτι, που όπως φαίνεται, συμβαίνει αμφοτέρωθεν σε όλες τις αντιμαχόμενες κι αντιπαλευόμενες δυνάμεις.
Ανάμεσα στα διακυβεύματα λοιπόν, αυτών των στιγμών ανάπαυλας, είναι και ο προβληματισμός που προκύπτει στο νου όλων, γύρω από το ύφος και το είδος της προσπάθειας αυτής. Η αμφιβολία περί του δέοντος μιας ενδεχόμενης αξιολόγησης, τόσο των προσφάτως πεπραγμένων, όσο και στο άμεσο μέλλον γενηθησομένων. Ενώπιον αυτής της αμφίρροπης θέσης, πολλοί έχουν κατά νου, πως το αποτέλεσμα είναι το ορθότερο κριτήριο. Συνεπώς, κατ’ αυτό τον τρόπο σκέψης, ο προβληματισμός που προαναφέρθηκε εκπίπτει σε μια παράκαιρη και περιττή αμφιταλάντευση, που δεν χρήζει περαιτέρω ενασχόλησης. Από την άλλη όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που ισχυρίζονται πως αυτή η επικέντρωση του νου στην ταχύτερη επιδίωξη ευνοϊκών αποτελεσμάτων, περιορίζει την διορατικότητα. Κι αυτό, διότι αυτή η πυρετώδης όξυνση των αισθήσεων είναι παραπλανητική. Από τη στιγμή που η προσοχή συγκεντρώνεται γύρω από έναν άμεσο στόχο, ένα μόνον αντικειμενικό σκοπό, παραβλέπει τις αμεσότερες συνέπειες και αδυνατεί να αποτελέσει –εύρυθμα και με συνέπεια- τμήμα, ενός ήδη καταστρωμένου σχεδίου που θα οδηγήσει στο επόμενο βήμα, εξυπηρετώντας τον Αγώνα.
Ερχόμενοι στο προκείμενο, στην καθημερινότητα του πολιτικού Αγώνα της Χρυσής Αυγής, συναντούμε αρκετά συχνά, τόσο αυτόν τον προβληματισμό, όσο και τις προαναφερθείσες αντιδράσεις σ’ αυτόν.
Το Κίνημά μας, αγωνίζεται πλέον σε διαφορετικές συνθήκες. Ο λαϊκός εναγκαλισμός των τάξεών μας που επέφερε την εκλογική μας ανάδειξη, δυστυχώς, ήρθε κρύβοντας μέσα στους αριθμούς του, διάφορες κακοτοπιές. Μεγάλος δε κίνδυνος, εμφανίζεται στα διάφορα πρόσωπα που επιζητούν και εν συνεχεία, τους επιτρέπεται να ενταχθούν και να συνεργαστούν μαζί μας στο όνομα κάποιου κοινού (με ή χωρίς εισαγωγικά, αναλόγως την περίπτωση) αγώνα. Είναι πασιφανές όμως, πως υπάρχει μεγάλη διάσταση μεταξύ της δικαίωσης του δικού μας Αγώνα και της δικαιολόγησης των σκοπών ορισμένων εξ’ αυτών, όπως εκδηλώνονται είτε φανερά, είτε καθ’ υποψία. Η Χρυσή Αυγή, δεν έχει υψώσει «σημαία ευκαιρίας» για …προσωπικότητες, που επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους απωθημένα ή επιδιώξεις. Ούτε κι θέλει να είναι «φιλόξενο λιμάνι» για ταξιδιάρικα πλοιάρια που διψούν για αέναες αναζητήσεις στα ιδεολογικοπολιτικά πελάγη. Πόσο μάλλον, να διαθέτει αποθήκες κι αχθοφόρους, σε όσους συνηθίζουν να σταθμεύουν και να αποβιβάζουν –κατά το δοκούν- το φορτίο των ποικιλόχρωμων απόψεών τους, πότε ένθεν και πότε εκείθεν. Οι άνθρωποι που την πλαισιώνουν, τα όσα πρεσβεύει και αγωνίζεται να πραγματώσει, δεν σκιαγραφούν αλληγορικά μια περιπετειώδη περιπλάνηση σε κάποια φανταστική εξωτική χώρα, των περίφημων αφηγηματικών καρικατούρων δια χειρός ΟύγκοΠρατ.
Από την άλλη, για να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ως λαϊκό Κίνημα υποχρεούμαστε να κρατούμε ανοιχτό το ενδεχόμενο, να επιτρέπουμε τόσο τις «αλλόμορφες και ασύμβατες» φωνές ορισμένων συνεργατών, όσο και να προτάσσουμε εκείνους που τις φέρουν, πάντα κατά περίσταση με βάση το χρήσιμο και το πρέπον. Αυτό εξάλλου, σημαίνει ο πολιτικός εναγκαλισμός με τις μάζες, το λεγόμενο «άνοιγμα» στον λαό και την κοινωνία. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ήμασταν ένα τσούρμο μεμψίμοιρων καιροσκόπων, που δίχως να πράξουμε κάτι, θα αναζητούσαμε μια μίζερη «δικαίωση» στα μύρια κακά που βρίσκουν κατά καιρούς την Πατρίδα μας. Την οποία πάλι, θα είχαμε την ευχέρεια να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας οι ίδιοι… Όμως αυτό, δεν μπορεί να σημαίνει, πως το Κίνημα «διαφοροποιείται» ή «ξεπουλά» τις πάλαι ποτέ Αρχές του. Ούτε και πρέπει να επιτραπεί κάτι τέτοιο να συμβεί.
Διαβάζοντας λοιπόν τα παραπάνω, θα καταλήξουμε συνοψίζοντας με μια παράτολμη ερμηνεία της ρήσης του Ρωμαίου ποιητή Οβιδίου, που επελέγη ως επικεφαλίδα του κειμένου αυτού, διότι τείνει να καταστεί τετριμμένη –κι ενδεχομένως «κενή» νοήματος- εις ότι αφορά το ύπ’ εξέταση ζήτημα: Η φράση, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (“exitus acta probat”), επαληθεύεται μόνον υπό την προϋπόθεση τα μέσα να εξυπηρετούν, πρωτίστως, τον Σκοπό όπως αυτός έχει από πριν τεθεί.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/exitus-acta-probat#ixzz32L01XVWr