Δημήτριος Τζεμπετζής, Δικηγόρος – Υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής
Όσο προσεγγίζουμε στην ημερομηνία των Ευρωεκλογών πολλαπλασιάζεται ασταμάτητα η εκ μέρους των καθεστωτικών ανδρεικέλων παραγωγή ιδεολογικοπολιτικών ψευδών και μπουρδολογιών επί… παντός του επιστητού. Ρηχοί και ημιμαθείς αναλυτές, αλλά και ανερμάτιστοι μίσθαρνοι λογοκόποι δεν σταματούν να εξορκίζουν δαιμονολογικά την Χρυσή Αυγή και τους Χρυσαυγίτες, καθώς και να παίρνουν θέση σε στρατηγικού επιπέδου πολιτικά ζητήματα, ξερνώντας ανεύθυνους αφορισμούς και παπαγαλίζοντας ημιτελή, μη αφομοιωμένα κλεψίτυπα δάνεια απόψεων και γνωμών. Οχετός συκοφαντιών και ύβρεων κατά του Κινήματος, ομού με συζητήσεις για την εξελισσόμενη οικονομική ύφεση, το πρόβλημα της ανόδου των Ευρωπαίων Εθνικιστών, μαζί με όψιμες ψευτοπατριωτκές κορώνες, αντιρατσιστικές ψαλμωδίες και ευρωλιγούρικα ευχολόγια, περιτυλιγμένα σε προεκλογικό περιτύλιγμα, εναλάσσονται ως δήθεν ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις υψηλής εμβρίθειας.
Ανάμεσα στις μόνιμες κατάρες των μπολσεβίκων και λοιπών μαρξιστών ξετυλίγονται ευτράπελοι σκυλοκαυγάδες μεταξύ «ευρωπαϊστών» και «ολίγων ευρωσκεπτικιστών», με ολίγη σάλτσα ήπιου ευρωπαϊκού αντιαμερικανισμού. Τα αριστεροδεξιά εξαπτέρυγα του Καθεστώτος ξορκίζουν τον αντισιωνισμό, ευλογούν τους καημένους τριτοκοσμικούς μετανάστες, συμφωνοδιαφωνούν συνήθως με τραγελαφικό πομπώδες και περισπούδαστο ύφος (όπως ο … πληθωρικός αντιπρόεδρος Benito) και ενίοτε υστερικά (όπως ο … διαβόητος υπουργεύων βιβλιέμπορος Σπυράδωνις) περί διεθνούς θέσεως της Ελλάδος, ευρωπαϊκής προοπτικής, ευρωπαϊκής ιδέας κοκ. Μάλιστα, ο φοβούμενος την Δικαιοσύνη,«φύσκων» αντιπρόεδρος. προσφάτως φλυάρησε πολύ εξαπολύσας υπέρ της ψωραλέας «ευρωπαϊκής ελιάς» νέο γύρο αναλύσεων «διεθνολογίας» και «ευρωπαιολογίας».
Η πρώτη προσεγγιστική επισκόπηση των συγχρόνων ευρωπαϊκών κρατών γεννά στους σύγχρονους Εθνικιστές μόνον οργίλη απογοήτευση, ιδιαίτερα όταν εξετάζουμε ρεαλιστικά τα «μεγάλα» ευρωπαϊκά κράτη : «Πρωτοκλασάτη» δημοκρατία, οικονομικός γίγας και πολιτικός αυτοκαταστροφικός νάνος, η κατεχόμενη από τους αμερικανοσιωνιστές, δέσμια και παραγωγός της πλουτοκρατίας Γερμανία, η οποία σκηνοθετήθηκε ξανά ως ενιαίο κράτος για να «αιμοδοτεί» ακατάπαυστα το «συκοφαντημένο» Ισραήλ, όντας ένας οικονομικά πανίσχυρος και γεωγραφικά ακρωτηριασμένος συμμέτοχος του παγκόσμιου status quo. Η ξεδοντιασμένη και αλαζονική Αλβιόνα στέκει τρεμάμενη στο νησί της, και πνίγεται στα εσωτερικά της κοινωνικοπολιτικά αδιέξοδα, ωσάν κακομαθημένη γέρικη συγγενής των γιάνκηδων, που μάταια πλέον αναζητά κανάκεμα απο τ’ απαιτητικά και σκληρόκαρδα ξαδέλφια κι αφεντικά της, ενώ η γενέτειρα της «δημοκρατικής επανάστασης του διαφωτισμού» Γαλλία, κατάντησε θέρετρο και «κατάληψη» των τέως αφρικανών υπηκόων της, θλιβερό μπαίγνιο της μασσωνόπληκτης δημοκρατομανίας της και τώρα «τσιφλίκι» του «χαριτωμένου» ερωτύλου Ολάντ, του αποτυχημένου πολιτικού νάνου που τρέμει μπροστά στο Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν!
Εδώ, στο σύγχρονο ασφυκτικό διεθνοπολιτικό πλαίσιο, απαιτείται μιά έγκαιρη, ψύχραιμη και ρεαλιστική κατανόηση του ιστορικού γίγνεσθαι : όλοι οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, αφυπνισμένοι ή μη, είμαστε τραυματικά και δραματικά μεταπολεμικοί, ενώ καμιά ιεροευλαβική εμμονή στο λαμπρό παρελθόν δεν αλλάζει από μόνη της την πραγματικότητα.
Οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές και συνειδητοί πατριώτες πρέπει να ξεκινήσουν να διαισθάνονται και να ξεκρίνουν πίσω από την φτιασιδωμένη πρόσοψη της τρέχουσας πολιτικής και των σχέσεων των κρατών τους, τις βαθύτερες φυσικές συγγένειες που υφίστανται μεταξύ Εθνών με κοινή φιλοσοφική και πολιτιστική εξέλιξη, ώστε να μη διακυβεύουν την μοίρα τους με κράτη όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που έμφυτα και ουσιαστικά είν’ εχθρικά ενάντια σε οτιδήποτε εκπροσωπεί και αποτυπώνει η αρχέγονη πολιτιστική κληρονομιά όλων των Λαών της Ηπείρου μας. Η κληρονομιά της Τιμής, της Ισονομίας και της Πνευματικής Δημιουργίας.
Το αρχαίο ινδοευρωπαϊκό κοινωνικό ιδεώδες της συμπαντικής πνευματικότητας και της αξιοκρατικά συγκροτημένης κοινωνίας, διατεταγμένης σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο (δηλαδή σύμφωνα με τις εγγενείς πνευματικές και διανοητικές ικανότητες και τα καθήκοντα των ανθρώπων) πρέπει να αναβιώσει στην Ευρώπη, πριν από την διαφαινόμενη οριστική εξάλειψη των Ευρωπαίων μέσα στο πολυφυλετικό χωνευτήρι της πακοσμιοποίησης. Μόνον έτσι θα μπορέσει πράγματι ν’ αναρρώσει και να ισχυροποιηθεί το σώμα της πολιτικής, ώστε να επιβιώσει η πραγματική Ευρώπη από τις ασταμάτητες και φρενήρεις επιθέσεις των ισχυρών εσωτερικών και εξωτερικών της εχθρών.
Σήμερα, σε πρώτη προσέγγιση, στην «Ευρώπη» των τραπεζιτών, της πλουτοκρατίας και της καπιταλιστικής εξαθλίωσης ένας τέτοιος φιλόδοξος στόχος μοιάζει ίσως αξεπέραστα ανέφικτος, μπροστά στον ραγδαία διασπειρόμενο εξαμερικανισμό του κόσμου, εξαμερικανισμό απροκάλυπτο και συνάμα ύπουλο, που επελαύνει ακάθεκτος. Έναν εξαμερικανισμό που αποδομεί συστηματικά το πνευματικό ικρίωμα της Ευρώπης, μεταβάλλοντάς την σε κακότεχνη μικρογραφία των ΗΠΑ.
Εδώ αξίζει να θυμηθούμε περιληπτικά την πρώιμη εκτίμηση της αμερικανικής δημοκρατίας από τον Γάλλο αριστοκράτη Αλέξις ντε Τοκβίλ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του «Περί της Δημοκρατίας στην Αμερική» (1840): «…..ένα έθνος δεν μπορεί να παραμείνει ισχυρό επί πολύ, όταν κάθε άνδρας που ανήκει σ’ αυτό είναι ατομικά αδύναμος, ενώ … δεν έχει επινοηθεί ακόμα, καμία μορφή ή κανένας συνδυασμός κοινωνικής πολιτικής συγκρότησης, που από μια κοινότητα λιπόψυχων κι εξασθενημένων πολιτών να δίνει ως παράγωγο έναν ενεργητικό λαό.»
Ο Αλέξις ντε Τοκβίλ είχε επίσης επισημάνει προφητικά πως : « Η αμερικανική δημοκρατία θα διαρκέσει έως την ημέρα που το Κογκρέσο θ’ ανακαλύψει πως μπορεί να δωροδοκεί το κοινό με τα χρήματα του κοινού». Αυτό το έπραξε ο «αντιφασίστας» και φιλοσοβιετικός Πρόεδρος Ρούζβελτ με την πολιτική της «Νέας Συμφωνίας» (New Deal), όταν εξαπέλυσε ένα τεράστιο αναπτυξιακό πρόγραμμα έργων γιά να καταπολεμήσει την ανεργία και τον λιμό των Αμερικανών, επενδύοντας τα χρήματα που είχε κερδίσει το πλουτοκρατικό κράτος από την φορολογία του ιδρώτα των εργαζομένων. Και τα εκατομμύρια των κυριολεκτικά πεινασμένων εργατών τον δέχτηκαν γιά σωτήρα, επειδή τους επέστρεψε τα …χρήματά τους, αφού πρώτα οι Πλουτοκράτες φίλοι του Ρούζβελτ τους εξαθλίωσαν. Το New Deal που ήταν η οριστική ταφόπλακα της υπολειμματικής δημοκρατίας των ΗΠΑ, στις ημέρες μας αποτελεί πρότυπο και υπόδειγμα ανάπτυξης για τους συγκρατημένα φιλελεύθερους πλουτοκράτες που …. κρατούν τα προσχήματα και δεν επαγγέλλονται τον άκρατο και απάνθρωπο φιλελευθερισμό των επιγόνων του Φρήντμαν.
Για να κατανοήσουμε τον τρόπο διαχείρισης των μαζών των «ανεπτυγμένων» χωρών από τους Επικυρίαρχους και να αντιληφθούμε τι περιμένει τους Ευρωπαίους στην «περίοδο μετά την κρίση», αρκεί μια ενδελεχής εξέταση του μέσου, λευκού – ευρωπαϊκής καταγωγής «Αμερικανού», αυτού του αποβλακωμένου προτύπου της πολιτικά ορθής υλικής ευτυχίας : Σήμερα, η πνευματική αδυναμία, η ψυχολογική εξουδετέρωση κι η ηθική δειλία του βολεμένου (αλλά και «υποθηκευμένου» σε ατέρμονα δάνεια από την εφηβεία του) μέσου Αμερικανού «δημοκράτη», έχει «ανταμειφθεί» κατάλληλα με μίαν ολοκληρωτική και καθολική του υποδούλωση στους αλλόφυλους αφέντες του, ώστε ακόμη και τώρα αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως οι συνεχιζόμενοι «απελευθερωτικοί» και «αντιτρομοκρατικοί» πόλεμοι των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν, ουσιαστικά αποτελούν μια καθημερινή ψυχολογική προβολή, έναν άδικο ηθικό εξιλασμό και μια δραματική επιβεβαίωση της δικής του έλλειψης ελευθερίας.
Αυτοί οι πόλεμοι είναι το πιό άμεσο και δηλητηριώδες παράγωγο της πιό κτηνώδους δικτατορίας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Κι’ αυτή του την φρικώδη ανελευθερία, ο οικονομικός δούλος των Επικυριάρχων και πλανητικός κυρίαρχος Αμερικανός την μεταγγίζει και την επιβάλλει απαιτητικά στον «υπάλληλό» του, στον μέσο μεταπολεμικό Ευρωπαίο.
Αν θέλει και τολμά πραγματικά η Ευρώπη να διασωθεί απ’ αυτήν την τρομακτική μοίρα της εθνοφυλετικής καταβαράθρωσης, του διανοητικού μαρασμού, της πνευματικής ατροφίας και της ψυχολογικής καχεξίας, πρέπει άμεσα, ξαναβρίσκοντας τελικά τον αρχέγονο εαυτό της, ν’ αποκηρύξει ξεκάθαρα και ν’ αποποιηθεί την άθλια προσκόλλησή της στον αμερικανοσιωνιστικό άξονα, να ξεράσει το διεθνιστικό – μαρξιστικό και το κοσμοπολίτικο -νεοεποχίτικο δηλητήριο . και να ορθωθεί πάλι, περήφανη και ρωμαλέα, στο παγκόσμιο προσκήνιο ως η Ήπειρος της Λευτεριάς, της Δημιουργίας και του Πνευματικού Πολιτισμού.
ΜΙΛΑΜΕ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΩΝ, ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/oi-pneumatikes-orizouses-tou-agwna-mas#ixzz32ei0Ce3E
