Στις 29 Μαΐου 2014, αποφράδα ημέρα του μείζονος ελληνισμού, αναρτήθηκαν, σε ιστότοπο που αυτοαποκαλείται «αυτοδιοίκηση», οι εκλεγόμενοι δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων, επί τη βάσει του 40% των καταμετρηθέντων ανεπισήμως ψηφοδελτίων, όχι πάντως ακόμη από το επίσημο θεσμικό όργανο, δηλαδή το Πρωτοδικείο. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός επιτρέπει την εξαγωγή κάποιων ασφαλών πρώτων αξιολογήσεων, επί μη αναστρέψιμων καταστάσεων από τη συνέχιση και επισημοποίηση της τελικής καταμέτρησης των σταυρών. Rebus sic standibus («oύτως εχόντων των πραγμάτων»), αξίζει πράγματι να σταθεί κανείς, πάντα με το απαιτούμενο για τις περιστάσεις χιουμοριστικό πνεύμα, σε ένα αναδυόμενο σημαντικό κοινωνικό χαρακτηριστικό από την δημοτική «μάχη των Αθηνών».
Αναφέρομαι φυσικά στο χαρακτηριστικό του «πνεύματος της εποχής» (γερμανιστί Zeitgeist – προφέρεται «Τσάϊτγκάϊστ» – έτσι για να μην λησμονούμε την υποτέλειά μας και τον βαθύτατο μέχρι υποκλίσεων και γονυκλισιών σεβασμό μας προς την γερμανική φυλή ή το όποιο σύγχρονο γερμανοεβραϊκό κράμα της, αλλά και τα δίκην θηριοδαμαστού λεκτικά τους κελεύσματα, ακόμη και η απλούστερη και τρυφερότερη λέξη στα γερμανικά ηχεί πάντοτε ως προσταγή) θέμα της ισότητας των δύο φύλων και την «δια χειλέων» τουλάχιστον αποδοκιμασία και απόρριψη της πάσης φύσεως φαλλοκρατίας «εν τω συγχρόνω βίω», όπως καθιερώθηκε να λέγεται συνειρμικά, από τον μακαρίτη πλέον κοινωνιολόγο Ευάγγελο Λεμπέση, μετά από το ρηξικέλευθο έργο του «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω»!
Το τι συνιστά ισότητα των δύο φύλων στα θεσμικά όργανα της δημοκρατικής πολιτείας μας, υπόκειται στο κατά Θάτσερ διευρυμένο κριτήριο, σύμφωνα με το οποίο η ισότητα των φύλων στην πράξη καταδεικνύεται, τότε και μόνον τότε, εάν ο αριθμός των εκλεγομένων αντιπροσώπων του λαού, στις διάφορες θεσμικές πλατφόρμες του, είναι ο ίδιος για τα άρρενα και θήλεα μέλη τους. Ίσος δηλαδή αριθμός εκλεγμένων ανδρών και γυναικών.
Από την σκοπιά αυτή, ενδιαφέροντα είναι τα συμπεράσματα που ανακύπτουν ως προς τον «φαλλοκρατισμό» των συνδυασμών που συγκροτούν το νέο δημοτικό συμβούλιο του κλεινού άστεως των Αθηνών. Έχουμε και λέμε λοιπόν, με «φαλλοκρατικό δείκτη» το ποσοστό των εκλεγόμενων αρρένων επί του συνόλου των εκλεγόμενων δημοτικών συμβούλων ανά συνδυασμό στο Δήμο της Αθήνας (με την «απόλυτη φαλλοκρατία» όταν ο δείκτης «χτυπάει» το 100%, όταν δηλαδή όλοι οι εκλεγόμενοι είναι άρρενες):
Συνδυασμός Άρη Σπηλιωτόπουλου (ΝΔ 1): 100%
Συνδυασμός Νικήτα Κακλαμάνη (ΝΔ 2): 100%
Συνδυασμός Νίκου Σοφιανού (ΚΚΕ): 100%
Συνδυασμός Βασίλη Καπερνάρου (ΑΝΕΛ): 100%
Συνδυασμός Πέτρου Κωνσταντίνου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ): 100%
Συνδυασμός Νίκου Αβραμίδη (;): 100%
Συνδυασμός Γαβριήλ Σακελλαρίδη (ΣΥΡΙΖΑ): 60%
Συνδυασμός Γιώργου Καμίνη (ΔΗΜΑΡΟΠΑΣΟΚ): 57%
Συνδυασμός Ηλία Κασιδιάρη (ΧΑ): 50%
Η πρώτη κυριολεκτικά «σοκαριστική» παρατήρηση για το σύνολο του δημοκρατικού πληθυσμού του πλανήτη είναι ότι η τόσο πολυπόθητη από την προοδευτική κοινωνία μας ισότητα των δύο φύλων επιτυγχάνεται μόνο στον συνδυασμό της ΧΑ που όπως όλοι γνωρίζουμε (το λένε άλλωστε και στο MEGA, στο ΣΚΑΪ, στον ANT1, στο STAR, και στον ΑΛΦΑ, άνθρωποι αντικειμενικοί, καθόλα ευπρεπείς και «καθώς πρέπει», που πάντοτε ξέρουνε τι λένε) απαρτίζεται από «φασίστες», «ναζιστές» και «εγκληματίες». Υπάρχει βέβαια πάντοτε διαθέσιμη στην δημοκρατική κουκουεδία της εποχής μας και η ερμηνεία της εγκληματικής οργάνωσης της πάσχουσας από ευαισθησία για τα δύο φύλα, λόγω του γνωστού γκανγκστερικού «συνδρόμου Μπόνυ και Κλάϊντ».
Η δεύτερη, καθαρά επιστημονικής φύσεως παρατήρηση, αφορά το γεγονός ότι η ανωτέρω «φαλλοκρατική στατιστική» συντάσσεται επί τη βάσει της ανατομικής παρουσίας των εκάστοτε γεννητικών οργάνων των μελών του δημοτικού συμβουλίου, τα οποία θεωρούνται ως δείκτης κατάταξης σε συγκεκριμένο φύλο, άρρεν ή θήλυ, ακολουθώντας το παραδοσιακό δυϊστικό κριτήριο δια του οποίου είσαι ή άντρας ή γυναίκα, κάτι ανάλογο με το δυαδικό αριθμητικό (ψηφιακό) σύστημα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπου σε τελευταία ανάλυση το οτιδήποτε εκεί μέσα είναι ή 1 ή 0, το λεγόμενο στα καθομιλούμενα σύμμικτα ελληνοαγγλικά «γκρήκλις» («greeklish») και binary system (ουδεμίαν σχέσιν, πλην της γειτνιάζουσας συνήχησης, με το εκχυδαϊσμένο «μπινές» που υπονοεί επαμφοτερίζουσες σεξουαλικές προτιμήσεις).
Στην σύγχρονη όμως και εξελισσόμενη κοινωνία του «σεμέν ντε φερ» και της κατ’ ακολουθίαν, έξιν, και εξακολούθησιν σύζευξης και συνεύρεσης της κάθε κάμπιας με την «άλλη» της, όπου το κάθε «concha» ή «conchita», όπως το λένε «χαϊδευτικά» οι ισπανόφωνοι το θηλυκό «κοχύλι» (οι τουρκόφωνοι το λένε «αμτσίκ») και το κάθε «Wurst» ή «λουκάνικο» που συντίθεται στον ανδρόγυνο ερμαφροδιτισμό της Κοντσίτα Βούρστ (όχι Ούστ, είπαμε, όχι αποδοκιμασίες από τους παλαιοσυντηρητικούς αυτού του πλανήτη), της βαρβάτης (από το barba, μούσι) πρωταθλήτριας της «Eurovision», η έννοια του άρρενος και του θήλεος δεν υποδηλοί μια ασυνέχεια μετάβασης ή μετατροπής από το ένα στο άλλο, αλλά περιβάλλεται από μία ρευστή, ρέουσα και περιρρέουσα σεξουαλική απροσδιοριστία, η οποία αλλοιώνει εν πολλοίς την ευκρίνεια των φαλλοκρατικών στατιστικών.
Τούτων λεχθέντων, απομένει και μια τρίτη διευκρινιστική παρατήρηση επί του θέματος, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Η παρούσα στατιστική αναφέρεται στην καταγραφή του φαινομένου του «φαλλοκρατισμού» ως αποκλειστικά και μόνον κοινωνικού φαινομένου, χωρίς να υπεισέρχεται διόλου στο θέμα του «ιθυφαλλισμού», της αξιακής δηλαδή καταγραφής των γενετησίων οργάνων του κάθε άρρενος μέλους του νεοεκλεγόμενου δημοτικού συμβουλίου δεδομένης της διαφορετικής υφής του φαινομένου αλλά και της εφαπτόμενης με αυτό διάτρησης προσωπικών δεδομένων, η απόκρυψη των οποίων επικαλύπτει πλείστα όσα «σούργελα».
Επανερχόμενοι λοιπόν στην εξαγωγή συμπερασμάτων επί του παραδοσιακού φαλλοκρατικού φαινομένου του νεοεκλεγόμενου δημοτικού συμβουλίου, ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συνολικός ολοφασματικός (επί του συνόλου των δημοτικών συμβούλων, ανεξαρτήτως συνδυασμού) φαλλοκρατικός δείκτης ο οποίος, ω του θαύματος, εκτιμάται ως 66.6% ή 666 τοις χιλίοις, δια τους έχοντες χιλιαστικές προσδοκίες περί του μέλλοντος του σύμπαντος κόσμου. Για όλους αυτούς, είναι εμφανές ότι το «Κτήνος» της Αποκαλύψεως αφίχθη κομίζοντας «γλαύκα ες Αθήνας», τουτέστιν «μας πήρε ο Διάβολος και μας σήκωσε»!
Τέλος, και ενώ γελάμε πικρά με όλα αυτά, οι Τούρκοι αλωνίζουν σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο, και τελευταίως και στα περίχωρα της «περιφέρειας Αττικής», άδοντες υπό μορφή αμανέ, κατανοητού υποθέτω από την πλειονότητα των παρακολουθούντων τα «οθωμανικά σήριαλ» τηλεθεατών, το: «αναναμούμινι ζουρνά, μπεν τσελάρεμ, σεν οϊνά». Και εμείς, υπακούοντας στις χλευαστικές επιταγές τους, όντως χορεύουμε, αντί να βρούμε το σθένος να τους πούμε «άϊ σικτίρ τσογλάνια». Και να τους το κάνουμε.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/telikws-poioi-einai-oi-fallokrates-mia-kritikh-matia-epi-twn-apotelesmatwn#ixzz33KrtudEg