Η επανεμφάνιση του αρχηγού της Χρυσής Αυγής στη Βουλή των Ελλήνων, στις 4 Ιουνίου 2014, μαζί με δύο επίσης κρατούμενους άνευ δίκης βουλευτές του, και τα όσα επακολούθησαν σε επίπεδο αποκαλύψεων, νευρικών εντάσεων, και ηχητικών παρεμβολών εκ των συνακόλουθων συμπαραδηλούμενων σχολίων και παρεμβάσεων εκ μέρους των πάσης φύσεως κυνοβουλευτικών μπουλντόγκ, και παρακυνοβουλευτικών κανίς που διαγκωνίζονται για την είσοδό τους στο προσοδοφόρο κυνοδρόμιο, όλων εκείνων που συνθέτουν την «συνταγματική κουρελού» την οποία, δίκην διάτρητου και πεπαλαιωμένου υφαντού, ενεδύθη η επαιτούσα και εκλιπαρούσα τους διεθνείς αργυραμοιβούς και γνωστούς μεγαλοσαράφηδες ελληνική δημοκρατία, επανέφεραν στο προσκήνιο την «αλληλουχία των κρυφών νοημάτων» του «εξόριστου ποιητή» (Οδυσσέας Ελύτης) ή στη δική μας περίπτωση του «φυλακισμένου αρχηγού» (Νίκος Μιχαλολιάκος). Νοημάτων, τα οποία «άξιον εστί» για τον καθένα μας να αποκρυπτογραφήσει, για να ρίξει άπλετο φως στο σκιερό εποικοδόμημα της πολιτικής μας σκηνής και των άφθονων σκοτεινών παρασκηνίων της, αλλά και των απονενοημένων εγχειρημάτων των θεατρίνων της για την χειραγώγηση, την ποδηγέτηση και εν τέλει την καταστολή, της λαϊκής οργής και αγανάκτησης.
Πολιτικοί μεταπράτες, παραπολιτικοί υποτακτικοί και διατεταγμένοι δημοσιοκόποι, κατά το «μάγοι, γόητες και αγύρτες», διωκόμενοι ως θα έπρεπε, εκ της ιδιότητός τους και μόνον, από τον παλαιό ποινικό κώδικα, μας υπενθυμίζουν ότι ο χώρος του υποκριτικού αστικού και συνταγματικού καθωσπρεπισμού προέρχεται από την υπερχείλιση μιας κοινής πολιτικής χαβούζας εμπεριέχουσας τα αναγκαία κατά περίπτωση «πλυντήρια» ρούχων, χρημάτων και εγκεφάλων. Ως τυπικό παράδειγμα πολιτικού αναμορφωτηρίου διαθέτοντος προγράμματα πρόπλυσης, κύριας πλύσης, ξεβγάλματος, στυψίματος και στεγνώματος, για τον χώρο της «ρυπαρής δεξιάς» εν προκειμένω, προβάλλεται με φερεγγυότητα ο απορρυπαντικός κάδος του ΛΑΟΣ, ένα είδος πολιτικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ, με απτή, κορυφαία και υποδειγματική περίπτωση, συνεχώς δακτυλοδεικτούμενη από τον δημοφιλή και χαρισματικό πρόεδρο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, την επιτυχή λεύκανση του Μάκη Βορίδη. Η δραστικότητα του μηχανισμού κάθαρσης υποστηρίζεται και από τα παρεχόμενα στατιστικά στοιχεία τα αναφερόμενα στη μαζική μετανάστευση αποδημητικών πολιτικών πτηνών που, λόγω της παραμονής τους για κάποιο χρονικό διάστημα στο θεραπευτικό λοιμοκαθαρτήριο ιδεών και πολιτικού «σαβουάρ βίβρ», ανέρρωσαν, επιμορφώθηκαν και εξευγενίσθηκαν αρκούντως, ώστε να γίνουν τελικά δεκτά κάτω από τα φτερά της μείζονος μαμάς-πάπιας του αστικού χώρου της υ-περαστικής Νέας Δημοκρατίας, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, μονίμως «ποιεί την νήσσα» περί όλων αυτών.
Προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την απαιτούμενη μετάλλαξη και κάθαρση της πολιτικής φυσιογνωμίας των εισερχομένων στην διαδικασία απορρύπανσης είναι ο αφορισμός κατά παντός είδους βιαιότητας, λεκτικής ή φυσικής, στην οποία είναι εθισμένοι όσοι παρεπιδημούν στην «Κόλαση της Ακροδεξιάς»,πριν δρασκελίσουν το κατώφλι του πολιτικού τους «Λαϊκού Ορθόδοξου Καθαρτήριου» καθ’ οδόν προς την μύησή τους στον «Νεοδημοκρατικό Παράδεισο». Η δαντική αυτή «ταχυδακτυλουργική μηχανική» προς παραγωγή δανδήδων της πολιτικής, αφορά φυσικά μόνον τους παροικούντες στην καθ’ ημάς εσωτερική πολιτική ζώνη, και όχι την συμπεριφορά τους έναντι των βαρβάρων της Εσπερίας, δεδομένου ότι, όπως δήλωσε εκστασιαζόμενος σε πρόσφατη εκπομπή του (στις 5 Ιουνίου 2014) ο ίδιος ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ: «Δεν θα ’ρθει η μέρα εκείνη η άγια που θα ’χουμε απαλλαγεί με τον άλλο τρόπο από λεφτά, που θα έρθει ο Πωλ Τόμσεν για διακοπές στη Μύκονο, και θα είμαι εκεί κάπου, και θα βάλω μπροστά, θα φέρω ένα πάκο λεφτά, ότι μπορώ να βρω από φίλους, και θα πω: πιτσιρικάδες, φσσστ, 100 ευρώ η σφαλιάρα, ορμήστε»!!! Μια όντως ενδιαφέρουσα σκηνή του ελληνικού μέλλοντος όπου η σφαλιάρα, λόγω του ύψους της οικονομικής επιδότησης προς τους γαβριάδες της φιλοκαλούς νήσου του Αιγαίου, θα πέφτει σύννεφο επί της κεφαλής του άφρονος Δανού εκπροσώπου του μισητού ΔαΝουΤού, ο οποίος, μη έχοντας λάβει υπ’ όψη του την προειδοποίηση του Άμλετ ότι «κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανίας», θα δέρεται από τους άξιους εκπροσώπους του ευγενούς πολιτικού μας πολιτισμού υπό την επωδό: «Μην κλαις, γιατί θα φας κι άλλη»!!!
Πέραν όμως της όποιας υφέρπουσας μορφής θερμής βίας της δεξιάς, και της κυριαρχούσας και εξόφθαλμης, ωμής, ψυχρής, και ανθρωποκτόνου βίας της εξωσυστημικής αριστεράς (στην οποία πάντα συμπαρίσταται δικονομικά και μαζικά η «καθως πρέπει» αριστερά, συνομολογούσα δια του τρόπου αυτού την ιδεολογική συγγένεια αίματος), αντίστοιχες ενστικτώδεις ζωϊκές αντιδράσεις διέπουν και μέλη της κορωνίδας του συνταγματικού τόξου, της πράσινης, λόγω ανωριμότητας ή οικολογικής ευαισθησίας, τροφικής προδιάθεσης ή ακόμη και χαμαιλεοντικής προσαρμογής, «ελιάς», της φυτικής δηλαδή καρναβαλικής μουτσούνας τού επίσης βρυώδους καρναβαλικού πασόκ.
Όντως, στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, την στερούμενη βουλευτών ελευθέρας βουλήσεως (ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ), για την άρση της ασυλίας, όχι κλεπτών, διαπλεκόμενων, και καταχραστών του δημοσίου χρήματος, αλλά εθνικιστών το φρόνημα βουλευτών, ένας γνωστός για το γιγαντιαίο, λόγω προσεγμένης υγιεινής διατροφής, πνευματικό, ηθικό και φυσικό του μέγεθος «υπεραθλητής», και συνάμα διορισμένος, για το πολιτικό του εκτόπισμα βεβαίως-βεβαίως, «βουλευτής επικρατείας», ηγέρθη για να επιδείξει κατά φαντασίαν τις πάλαι ποτέ ικανότητές του στην άρση βαρών, μια και την άρση αμαρτιών επέτυχε εμπράκτως δια του πρόωρου κλεισίματός της η Βουλή. Βέβαια, και παρά τις όποιες φιλότιμες κατά το λαμπρό παρελθόν προσπάθειές του, πρωταθλητές σε τέτοιου είδους επιδόσεις και ενασχολήσεις στον κόσμο των εντόμων και των ζώων, συνεχίζουν να παραμένουν αδιαμφισβήτητα τα κοινά μυρμήγκια, τα οποία με τις δικές τους «δαγκάνες» διαρπάζουν και σηκώνουν άνετα την εκάστοτε λεία τους, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν σε χρήση αναβολικών ουσιών, ακόμα κι όταν το βάρος της είναι εικοσαπλάσιο του βάρους τους.
Με αφορμή πάντως την εικονική πραγματικότητα μιας ενδεχόμενης πρόθεσης αυτού του πάλαι ποτέ αρσιβαρίστα να αντιπαρατεθεί με την οργή καταφανώς αδικούμενων ανθρώπων, προασπίζοντας τη σήψη ενός πολιτικού πολτού, πρόθεσης που μετεβλήθη σε «τηλεοπτικό γεγονός» από τα χειραγωγούμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να καλύψει την πραγματική πραγματικότητα της αδίκου διώξεως πολιτικών αντιπάλων, τίθεται επί τάπητος και το ερώτημα περί της φυσιογνωμίας του αθλητισμού γενικότερα, αλλά και της σχέσης που έχουν με αυτόν ορισμένα κατά κόρον προβαλλόμενα όντα ως «αθλητές». Κι αυτό διότι, η έννοια του ανθρώπινου αθλητισμού δεν συνάδει με την απομίμηση της συμπεριφοράς των μυρμήγκων, η οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνον τις δικές τους βιοποριστικές ανάγκες και την δική τους μορφολογική αισθητική.
Η έννοια του αθλητισμού προσδιορίζεται από την αρχαιοελληνική της προέλευση της σύντονης και αρμονικής ανάπτυξης του ανθρωπίνου σώματος και πνεύματος μέσα από το πένταθλο και το δέκαθλο ή στη σύγχρονη εποχή μας και μέσα από συναφή ομαδικά αθλήματα πολύμορφης δυναμικής (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλεϋ, πόλο, για παράδειγμα), και όχι μέσα από μονοδιάστατες ανθρώπινες επιδόσεις, οι οποίες και κατώτερες είναι από άλλους αντίστοιχους εκπροσώπους του ζωϊκού βασιλείου, αλλά και παραμορφωτικές της αισθητικής του ανθρωπίνου σώματος, όπως όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει απλά και μόνον κοιτώντας τον σωματότυπο αυτών που αναλίσκονται σε τέτοιου είδους μονομερείς μέχρις αυτισμού δραστηριότητες. Η εφεύρεση διαγωνιζόμενων μονομάχων σε μία πολυμορφία παραμορφωτικών του ανθρωπίνου σώματος δράσεων και η καταχρηστική συμπερίληψή τους στο πεδίο του αθλητισμού, που γίνεται μόνον και μόνον για την ανάδειξη φορέων για διαφημίσεις, στοιχήματα, και την εν γένει κερδοσκοπία που απορρέει από τις διοργανώσεις αυτού του είδους (μέχρι και διοργάνωση κοκορομαχιών έχει συλλάβει ο κερδώος ανθρώπινος νους), οδηγούν και σε κραυγαλέες τερατομορφογενέσεις, όπως κάποιων Τούρκων ολυμπιονικών αυτού του είδους, τους οποίους ενθυμούμαι με αποτροπιασμό για την κατάντια του σώματός των, μέσα από επιδόσεις οι οποίες για να επιτευχθούν απαιτούν συνήθως και την καταχρηστική κατάποση ad hoc χημικών ουσιών, της κοινώς λεγόμενης «ντόπας».
Επανερχόμενος στα δρώμενα, θεώμενα και ακουόμενα περί των πολιτικών μας πραγμάτων, και πέραν της προαναφερθείσας «συμπεριφοράς πεχλιβάνη σε τούρκικο παζάρι», αλλά και των διαδικασιών πολιτικού ευπρεπισμού των πάλαι ποτέ και πάσης φύσεως «τραμπούκων», διάχυτη παραμένει σε ολόκληρο τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο η βαθιά του δημοκρατικότητα, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του τον χλευασμό, τις λοιδωρίες και το κοάσματα των βατράχων του (κάποιοι εξ’ αυτών άμα τους φιλήσουν γίνονται πρίγκιπες ή πριγκίπισες, αναλόγως των σεξουαλικών τους προτιμήσεων), εναντίον ψηφισμένων από τον ελληνικό λαό πραγματικών αθλητών, τους οποίους όμως αυτοί θεωρούν ανάξιους να μας εκπροσωπήσουν στο ευρωκοινοβούλιο, και κατ’ επέκταση εναντίον της κατ’ αυτούς «πλέμπας» που έχει το θράσος να ψηφίζει κατά τρόπο διαφορετικό από τον δικό τους (αντί να ψηφίζει την κάθε προωθούμενη από πίσω αρσενική ή θηλυκή «καλτσοδέτα») ή και εναντίον πραγματικών αθλητών που τους προσάπτουν ότι δεν διέπονται από την δική τους ακρατή, αμετροεπή και βλακώδη ευγλωττία, παρά το εγνωσμένο της σεμνότητας και του ήθους τους.
Όμως, αυτό το «μεθυσμένο καράβι» που διαφεντεύει ο κάθε «Ιπτάμενος Ολλανδός», και ο κάθε «Περιπλανώμενος Ιουδαίος», αυτό το καρναβάλι με τους αρλεκίνους και τις κολομπίνες, και με τις διαστροφικές, διαστρεβλωτικές, και παραμορφωτικές πολιτικές και μιντιακές μάσκες της βαρέως νοσούσης δημοκρατίας μας, οδεύει πένθιμα προς την εξόδιο ακολουθία του. Ο βασιλιάς καρνάβαλος οσονούπω θα καεί στις φλόγες της κάθαρσης, οι οποίες θα εξαλείψουν και τα απορίμματα, τα τρίμματα, τις κόλλες και τους πάσης φύσεως «κολλητούς» καραγκιόζηδες, αλλά και τα πριονίδια των απελέκητων ξύλων και τα ρινισμάτα των κατασκουριασμένων γραναζιών τού ξεχαρβαλωμένου συστήματος που κροταλίζει απειλητικά κατά τον επιθανάτιο ρόγχο του.
Κι αυτό διότι, κάτω από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα υποκρύπτονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, μια σύγκρουση γενεών που κάτω από τις παρούσες άθλιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες δεν πρόκειται να αποφευχθεί. Ο κόσμος των δουλόφρονων, συμβιβασμένων και αφρόνων γερόντων θα παραμερίσει στο διάβα της νιότης,μιας νιότης που για να επιβιώσει αναζητά την υπερήφανη εθνική της ταυτότητα που της αποστέρησαν όλα αυτά τα ιδιοτελή ραμολιμέντα του σώματος και του πνεύματος, μιας ενσυνείδητης ελληνικής γενιάς που με την ορμή και τη δράση της φουσκώνει την εθνικιστική ζύμη μέχρι να καταπιεί τους κρονόληρους δυνάστες της. Όσους δηλαδή εξ’ αυτών απομείνουν, μετά την νομοτελειακή μεσοπρόθεσμη επικράτηση της αριστεράς, η οποία για να επιβάλει την δική της «νομενκλατούρα» (προσωρινά, διότι εξίσου νομοτελειακή θα είναι και η πτώση της από το «θαλάσσωμα» που θα επιφέρει), θα αποκόψει «σύριζα» τον ομφάλιο λώρο της παρούσας διεφθαρμένης και σεσηπυΐας άρχουσας και «βλαχογκλαμουράτης» αστικής (τρόπος του λέγειν) τάξεως με την κρατική εξουσία. Ευοί-ευάν! Αμήν και πότε!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ta-proswpeia-ths-dhmokratias-kai-tou-athlhtismou#ixzz33x5wy9mX