Τον Λάμπρο Φουντούλη ουδέποτε τον έχω συναντήσει στην ζωή μου από κοντά. Επίσης, δεν έχω συνομιλήσει ποτέ μαζί του, επομένως δεν τίθεται οποιοδήποτε θέμα «διαφήμισης». Η αναφορά μου στο πρόσωπο έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την ιδιότητα του Πατέρα του Ήρωα Γιώργου Φουντούλη και λιγότερο με αυτήν του Ευρωβουλευτή του Κινήματος. Γραμμένο μετεκλογικά το κείμενο αυτό, δεν μπορεί επομένως να θεωρηθεί ως «σπρώξιμο» για την υπερψήφισή του. Αφορά, όμως, την υποψηφιότητά του, η οποία κατά την προσωπική μου άποψη αποτέλεσε ένα ηχηρό χαστούκι στα μούτρα αρκετών εχθρών και «φίλων».
Ο ίδιος ο Λάμπρος Φουντούλης, κατά την διάρκεια της παρουσίασης του ευρωψηφοδελτίου της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, είχε πει ξεκάθαρα ότι είχε δύο επιλογές: ή να κάτσει στο σπίτι του και να κλαίει την μοίρα του ή να Αγωνιστεί με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τιμώντας την μνήμη του γιού του.
Η Λεβέντικη αυτή στάση του Λάμπρου Φουντούλη είναι σίγουρο ότι ενόχλησε τα διάφορα καθάρματα της καθεστωτικής «ενημέρωσης». Θα τους ερχόταν «κουτί» αν έβγαινε στα κανάλια και να καταριόταν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αν καλούσε τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα να μην πέσουν στην «φασιστική παγίδα» (σαν κάποιους ανύπαρκτους «πατεράδες», που τους κατασκευάζουν κάποιοι ψυχασθενείς και κρυπτοομοφυλόφιλοι ανθέλληνες, προκειμένου να «καταγγέλλουν» -ανώνυμα φυσικά- την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Όλες οι πόρτες, σ’ αυτήν την περίπτωση, θα άνοιγαν διάπλατα για να μιλήσει και πει όλα όσα το σύστημα θα ήθελε. Ο Λάμπρος Φουντούλης, όμως, με την στάση του τούς έφτυσε κατάμουτρα.
Αρνήθηκε να ασελγήσει στην μνήμη του παιδιού του και να ταυτισθεί με τους διάφορους κομπλεξικούς και ασχημομούρηδες που συμμετέχουν στην σκευωρία κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Αντιθέτως, Τιμά τον Γιώργο, όπως Τιμά και τον Μάνο, με το να συνεχίζει τον Αγώνα τους για την Πατρίδα και τον Λαό.
Αυτό που θα ήθελα, από την δική μου μεριά, να πω στον Συναγωνιστή Λάμπρο Φουντούλη είναι ότι η Ζωή, δυστυχώς, δεν κινείται σε ρυθμούς «ανταποδοτικότητας». Έλληνες που πραγματώνουν σε όλη της την έκταση την Αριστοτελική ερμηνεία του όρου «Άνθρωπος», γεννημένοι Μαχητές, με ιδιότητες και αρετές που ξεχωρίζουν μακράν από τον συρφετό διαφόρων συμπλεγματικών ανθελλήνων που τους περιτριγυρίζουν, αυτοί οι Αιώνιοι Άνθρωποι, στους οποίους η Σκέψη και η Δράση είναι πολυτιμότερες και ουσιαστικότερες από την πνευματική οκνηρία και την φυσική αδράνεια αρκετών τυχάρπαστων πουθενάδων, «ευτυχισμένων» μέσα στην άγνοια και την βλακεία που τους διέπει, είναι πολύ πιθανόν να αδικηθούν σφόδρα από την ίδια την Ζωή.
Έτσι ξαφνικά μπορεί να τους αφαιρεθεί η υλική υπόσταση πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, όπως ακριβώς έγινε με τον Γιώργο και τον Μάνο. Οι Συνειδητοποιημένοι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, αποτελούν ισχυρές προσωπικότητες με εμπεριστατωμένη άποψη για το τι ακριβώς ζητούν από την Ζωή. Κι αυτό που ζητούν είναι να την κατακτήσουν ολοκληρωτικά, τόσο μέσα από την Συλλογικότητα, στην οποία συμμετέχουν, όσο και στις πιο προσωπικές προεκτάσεις.
Η δική μας υπεύθυνη στάση απέναντι στην Ζωή κυλά πολύ πιο γρήγορα και «δαπανηρά» από την ανευθυνότητα και την μιζέρια των άλλων. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τα χρονικά μας περιθώρια είναι ελάχιστα μπροστά σ’ όλα όσα θέλουμε να κάνουμε, υπάρχουν στιγμές που μας έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, βλέποντας ότι η προδοσία, η παλιανθρωπιά και η δειλία αποτελούν τις κυρίαρχες καταστάσεις, στερώντας μας την δυνατότητα να ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας. Η ανθρώπινη ζωή είναι περιορισμένη, Εμείς όμως θέλουμε να ζήσουμε για πάντα και αν κάτι τέτοιο βιολογικά δεν είναι δυνατόν, μπορεί να συμβεί με διαφορετικό τρόπο, αφήνοντας πίσω μας ένα Έργο Ζωτικό, ένα Έργο Υπερηφάνειας, μια Προσωπική Οντότητα που θα αποτελέσει παράδειγμα για την Γενιά που έρχεται.
Μια Γενιά που πρέπει να έχει ως πρότυπα ΗΡΩΕΣ, όπως ο Γιώργος και ο Μάνος. Πολεμώντας ενάντια στον Χρόνο, η μάχη ίσως να είναι άνιση σε ό,τι αφορά την προσωπική μας κατάληξη, δύναται όμως να μας αναδείξει Νικητές σ’ ένα άλλο επίπεδο, αυτό του αιώνιου παραδείγματος προς τις Ζωντανές Ψυχές, που μας παρακολουθούν, πιστεύουν σε Εμάς και τις Ιδέες που πρεσβεύουμε.
Βάζοντας, λοιπόν, για τα καλά στο μυαλό μας, μα πιο πολύ στην καρδιά μας ότι ο Γενναίος πεθαίνει μόνο μια φορά στην Ζωή του, ενώ ο δειλός κάθε μέρα, ο Γιώργος και ο Μάνος αποτελούν το Αιώνιο Παράδειγμα για όλα τα Αδέλφια τους, τα οποία «κρατάνε για πάντα τα στενά». Ο Λάμπρος Φουντούλης έχει ένα Χρέος Τιμής απέναντι στον Γιώργο και τον Μάνο, και αυτό είναι να συνεχίσει, από την δική του θέση, την μάχη που έδωσαν τα δύο αυτά Υπέροχα Ελληνόπουλα. Να μετατρέψει τα όνειρα σε εφιάλτες στους ηθικούς αυτουργούς της αποτρόπαιης δολοφονίας. Να κάνει τον Γιώργο και τον Μάνο, εκεί ψηλά, Υπερήφανους για την δική του δράση. Συναγωνιστή Λάμπρο Φουντούλη, ο Δρόμος της Αρετής ανοίγεται διάπλατα μπροστά σου. Είμαι σίγουρος ότι θα τον πορευτείς!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/anoichth-epistolh-ston-lampro-fountoulh#ixzz35AwTsY6p
