Τρόμο προκαλεί κυριολεκτικά η “ικανότητα” των εντολοδόχων ΜΜΕ να αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα, μετατρέποντας τις εθνικές τραγωδίες σε “θριάμβους” και την κατάλυση τoυ Συντάγματος μέσω βαρύτατων κακουργημάτων του κοινού ποινικού δικαίου σε “success story”.
Το νέο έγκλημα που λέγεται εκχώρηση του λιμένα του Πειραιά και για το οποίο σίγουρα θα έπρεπε να “ενδιαφερθεί” η “ανεξάρτητη” Ελληνική Δικαιοσύνη δεν είναι διόλου νέο αλλά αντιθέτως αποτελεί την απλή ευόδωση ενός επιχειρηματικού σχεδίου παγκοσμίου κλίμακος, που είχε δρομολογηθεί από την κινεζική αυτοκρατορία εδώ και πολλά χρόνια και είχε σχεδιαστεί με εξαιρετική προσοχή.
Ήδη από το 2010, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου και ο επίσης τότε Κινέζος ομόλογός του Γουέν Τζιαμπάο, είχαν καταλήξει σε κοινό ανακοινωθέν το οποίο έκανε λόγο για “εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας – Κίνας”, με την υπογραφή έντεκα συμφωνιών, δύο διακρατικών και εννέα επιχειρηματικών. Επιστέγασμα, η δήλωση του τότε Κινέζου πρωθυπουργού ότι η χώρα του είναι έτοιμη να προχωρήσει σε αγορά ελληνικών ομολόγων. “Ήδη, η Κινα έχει ήδη αγοράσει και κρατάει ελληνικά ομόλογα και θα συμμετάσχει με πολύ θετική διάθεση και στην αγορά νέων ομολόγων που θα εκδώσει η Ελλάδα” είχε πει ο Γουεν Τζιαμπάο.
Και πρόσθεσε: “Είμαστε έτοιμοι, χέρι-χέρι με την Ευρωπαϊκή Ενωση, σαν επιβάτες στο ίδιο πλοίο, να ενισχύσουμε τη συνεργασία για την αντιμετώπιση της κρίσης”. Από την πλευρά του, ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε για “ψήφο εμπιστοσύνης” της Κίνας προς την Ελλάδα και “τις επίπονες προσπάθειες της κυβέρνησης και του λαού για να μπει η οικονομία σε πορεία τάξης δικαίου και ανάπτυξης”.
Τι κρύβονται όμως πίσω από όλα αυτά τα ωραία αλλά εν πολλοίς και… ακατανόητα λόγια;
Για τους Κινέζους “δεν υπάρχει Ελλάδα”, υπάρχει μόνο Πειραιάς, που, τουλάχιστον σε αυτό είναι ειλικρινέστατοι, δεν τον βλέπουν παρά ως την “κεντρική πύλη εισόδου των ασιατικών προϊόντων στην Ευρώπη” όπως χαρακτηριστικά και τέσσερα χρόνια μετά, εν χορώ είπαν Αντώνης Σαμαράς και Λι Κετσιάν.
Μέσα από διαδικασίες που για λόγους παραπλάνησης και μόνο συνδέονται με τη λέξη ανάπτυξη, ενώ ουδεμία σχέση έχουν με κάτι τέτοιο καθώς δεν πρόκειται για επένδυση για εξαγορά και μάλιστα χωρίς το παραμικρό όφελος για την ελληνική οικονομία, ένα ολοκληρωμένο δίκτυο στο οποίο ενεργό ρόλο θα παίζει και ο ΟΣΕ θα τα πάσης φύσεως κινεζικά εμπορεύματα, θα καταφέρουν να κατακλύσουν την Ευρώπη, κάτι που ωστόσο η ίδια η Ευρώπη δεν το βλέπει με καθόλου καλό μάτι, καθώς μια τέτοιου βαθμού ενίσχυση του ρόλου του Πειραιά, θα υποβαθμίσει τα δικά τους μεγάλα λιμάνια όπως του Ρότερνταμ, της Αμβέρσας και του Αμβούργου.
Τι έχει όμως στην πραγματικότητα να κερδίσει η Ελλάδα από όλη αυτή την ιστορία; Kαι για ποιο λόγο ο Σαμαράς ως ένας ενθουσιώδης κτηματομεσίτης έχει βαλθεί να “ξεφορτωθεί” τον Πειραιά;
Η κυβέρνηση αναφέρεται σε 19 επιχειρηματικές συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, αξίας 6,5 δισ. δολαρίων. Θα είχε όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον αν η κυβέρνηση έλεγε πως, από τις επενδύσεις των 6,5 δισ. που αναγγέλθηκαν εν μέσω πανηγυρισμών, τα 4 δισ. θα επιστρέψουν αμέσως πάλι στην Κίνα, καθώς αφορούν εντολές ναυπήγησης ή αγορά πλοίων από την Ασιατική υπερδύναμη, με αποτέλεσμα τον πλήρη αφανισμό των Ελληνικών Ναυπηγείων.
Με απλά λόγια, οι Έλληνες εφοπλιστές, θα λάβουν ζεστό ασιατικό χρήμα το οποίο ωστόσο θα “υποχρεωθούν” να το.. επιστρέψουν διά άλλης οδού στη χώρα από την οποία το έλαβαν. Άραγε, για ποιες συμφωνίες; Η κυβέρνηση αισθάνεται υπερήφανη που λειτουργεί, ως μεσάζοντας, ώστε οι Έλληνες εφοπλιστές να προτιμούν τα ναυπηγεία της Κίνας, με αποτέλεσμα να «σαπίζουν» τα ελληνικά; Οι συμφωνίες, αυτές για τις οποίες μιλάει ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, αφορούν κυρίως τις εφοπλιστικές εταιρείες Παππά, Παληού, Κωνσταντακόπουλου και Μαρτίνου.
Από την άλλη μεριά, οι ίδια η κυβέρνηση με αυτό το κακόγουστο έργο που παίχτηκε με εκατοντάδες κάμερες παρούσες, πέραν του ότι εξυπηρετεί τις προσωπικές της “φιλίες”, με ό,τι αυτό μπορεί και να συνεπάγεται στην αύξηση των μηδενικών στους λογαριασμούς καταθέσεων, είναι προφανές ότι ενισχύει και το παραμύθι του “success story”, μήπως και καταφέρει και διαμορφώσει κοινωνικές συναινέσεις που με τη σειρά τους θα μεταφραστούν σε κοινοβουλευτικές αλητείες, ώστε να περάσει τον ύφαλο των 180 ψήφων και να καταφέρει να εξαντλήσει την τετραετία, όπως επίσης και τους Έλληνες.
Το κρίσιμο ερώτημα που συνάγεται είναι το εξής: «από τις συμφωνίες που εξαγγέλθηκαν, ποιες είναι οι άμεσες, δηλαδή εκείνες που δημιουργούν προστιθέμενη αξία, δηλαδή αφήνουν χρήμα στην Ελλάδα;».
Αυτές εντοπίζονται, κυρίως, στον τομέα της ενέργειας. Είναι η συμφωνία συνεργασίας Tripartite, αξίας 1,224 δισ. δολαρίων μεταξύ Terna Energy, ICBC και SINOHYDRO Corporation, που αναφέρεται στην κατασκευή υδροηλεκτρικών μονάδων. Ωστόσο, πρόκειται για μνημόνιο συνεργασίας και όχι για δεσμευτική επένδυση, δεδομένου ότι τα υδροηλεκτρικά πάρκα συνοδεύονται από αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους.
Οι λοιπές άμεσες επενδύσεις, στον τομέα του κρασιού, των λατομείων και του λαδιού, ναι μεν είναι σημαντικές, αλλά είναι μικρές σε οικονομική αξία. Αμεση επένδυση είναι και το Ελληνικό, αλλά μένει να αποδειχθεί εάν Lamda Development και Fosun θα πραγματοποιήσουν όσα εξήγγειλαν, πέρα από τις γνωστές και δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Αν φυσικά σε όλα τα παραπάνω ανύπαρκτα για τον λαό οφέλη, προστεθεί και το κορυφαίας σημασίας ζήτημα εθνικής ασφάλειας, τότε πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτε λιγότερο από μια κυβέρνηση δοσιλόγων που, την ίδια στιγμή κατά την οποία στρώνουν κόκκινα χαλιά σε μια δικτατορική -εκτός των άλλων- κυβέρνηση, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες σε μια νέα εθνική τραγωδία.
Διαβάστε περισσότερα στο makeleio.gr
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-samaras-charizei-ton-peiraia-stous-kinezous-chwris-to-paramikro-ofelos-gi#ixzz35J7mkBF3